De Britse muziekjournalist David Hepworth schrijft dat bekende zangers vaak ook goede acteurs zijn. Daarmee bedoelt hij dat ze, als ze zingen, ook al een rol spelen. Bruce Springsteen is niet echt een toffe arbeidersjongen, van David Bowie weten we dat hij een paar keer een ander personage aannam.
Er zijn nog andere voorbeelden. Harry Belafonte, geboren in New York en aanvankelijk jazzzanger, vond zichzelf opnieuw uit als koning van de Calypso. Big Bill Broonzy, in de jaren '30 leidinggevend in de Chicago bluesscene, kwam in de jaren '50 naar Europa als folk-blueszanger van het platteland.
Hepworth noemt ook Seasick Steve, een ruige Amerikaan, die met een gitaar met maar drie snaren en stampend op een houten kistje, de indruk geeft van een rondtrekkende straatzanger. In werkelijkheid heeft Steve een hele loopbaan achter zich als muzikant in allerlei bandjes en gaf hij ooit leiding aan zijn eigen opnamestudio. Het geeft allemaal niets, de muziek blijft best leuk, soms zelfs erg goed.
Ik ben momenteel aan het lezen in een boek dat geschreven is door Todd Snider, een folkzanger uit Amerika. Snider treedt op als een overjarige hippie, met lange haren en een flodderige hoed en staat bekend om de lange verhalen die hij tussen zijn liedjes vertelt. Je zou hem ook een stand-up comedian kunnen noemen die af en toe een liedje zingt.
Todd schrijft in zijn boek hoe hij als jongen gegrepen werd door de muziek van Jerry Jeff Walker. Die is bij ons misschien niet zo bekend, maar de meesten zullen het nummer 'Mr. Bojangles' wel kennen, dat Walker schreef en dat, ondermeer, een hit was voor Sammy Davis Jr.
Walker is een ruige cowboy, uit het zuiden van de VS, die rondtrekt met zijn gitaar en her en der optreedt, tussen de drinkgelagen en andere wilde avonturen door. 'Mr. Bojangles' zou hij geschreven hebben nadat hij dronken in een politiecel terechtkwam en daar een andere dronkenlap ontmoette die goed dansen kon.
Hij was een idool voor Todd Snider, die na een optreden van Walker zelf besluit om een rondtrekkende zanger te worden. Sterker nog: hij wil Jerry Jeff Walker worden. Hij volgt zijn voorbeeld, bestudeert zijn platen, zingt zijn liedjes en probeert zoveel mogelijk van zijn optredens te zien. Op een zeker moment raken de twee zelfs bevriend.
Maar voor het zover is probeert een vriend Snider ervan te overtuigen dat Jerry Jeff Walker een oplichter is. Okee, hij heeft een paar leuke liedjes geschreven, maar hij is helemaal geen cowboy uit het zuiden van de VS. Eigenlijk heet hij Ronald Crosby en is hij niet ver van New York geboren.
Aanvankelijk speelde hij daar in de folkclubs van de jaren '60. Later nam hij zijn artiestennaam aan, verhuisde naar Texas en maakte hij naam in de outlaw countrymuziek. De Jerry Jeff Walker die Todd Snider zo aanbad was een constructie, een imago, een rol die Ronald Crosby speelde.
Voor Snider maakte dat geen verschil, hij hield niet minder van zijn idool. Sterker nog: als Ronald Crosby zich kon veranderen in de geweldige Jerry Jeff Walker, wat zou de eenvoudige Todd Snider dan niet kunnen worden ? Alles was mogelijk.
Als je Wikipedia erop naslaat dan kun je lezen dat Snider weliswaar optreedt als wazige hippie maar ondertussen een eigen platenmaatschappij heeft. Hij bracht een hele reeks albums uit. Zijn liedjes werden door allerlei artiesten opgenomen, zelfs door Tom Jones.
Snider speelt zijn rol met overtuiging, zoek hem maar op op YouTube. En hij schreef een amusant boek, 'I Never Met A Story I Didn't Like – Mostly True Tall Tales', dat ook te koop is als e-boek. Maar de titel zegt het al: je moet niet alles geloven wat je leest.
3 opmerkingen:
Veel mensen kunnen goed toneelspelen.
@zelfstandig journalist - Het kan van pas komen...
De wereld is een groot toneel scheef een befaamde schrijver, woonachtig aan de Avon al eens. Niets menselijks is muzikanten vreemd.
Een reactie posten