Een paar jaar terug verscheen 'Life', de memoires van Keith Richards, gitarist en één van de belangrijkste liedjesschrijvers van de Rolling Stones. Een dik boek, wat aan de ene kant niet vreemd is, want Keith gaat al meer dan 50 jaar mee als muzikant, maar aan de andere kant is het wel wonderlijk, vanwege de de hoeveelheid drank en drugs die hij heeft geconsumeerd. Het is opmerkelijk dat hij zich nog zoveel herinnert.
Er moet bij gezegd worden dat hij het boek niet echt zelf geschreven heeft. Het is samengesteld uit gesprekken die hij had met journalist-schrijver James Fox. En voor de afwisseling laat die ook regelmatig familieleden, vrienden en collega-muzikanten aan het woord.
Het boek werd door de pers bejubeld, maar ik stond niet direct te springen om het te kopen. Niet dat ik iets tegen The Stones heb. Bij ons thuis waren The Beatles aanvankelijk populairder, maar met name mijn oudere broer heeft dat later aardig goedgemaakt door een hele reeks lp's van The Stones te kopen.
Inmiddels ben ik toch aan 'Life' begonnen en dat kwam omdat het als e-book te koop werd aangeboden voor slechts 0,99 euro. Inmiddels is de prijs weer verhoogd naar 5,49 euro, maar dat is nog steeds geen geld. 'Life' is namelijk echt een leuk boek.
Op mijn e-reader is het 1788 bladzijden lang, wat een hele kluif is, maar er staat ook hier en daar een foto in. De stijl is niet heel soepel, maar toch las ik de eerste helft met plezier. Richards vertelt over zijn jeugd en schooljaren. Over zijn opa die muzikant was en hem subtiel richting gitaarspelen duwde. Over de eerste keer dat hij Elvis Presley hoorde en over zijn liefde voor de Blues.
Mick Jagger, later de zanger van de Stones, was een schoolvriend en samen maakten ze een moeizame beginperiode door. Ze hadden geen cent te makken. Keith vertelt dat ze achter de kruidenierswinkel lege flessen stalen om die dan, via de voordeur, weer in te leveren voor het statiegeld.
Hij vertelt hoe de Stones gevormd werden, met een belangrijke rol voor pianist Ian Stewart. Die werd later door hun eerste manager uit de band gezet, maar maakte daar geen probleem van. Hij functioneerde nog jarenlang als chauffeur voor de groep en speelde toch nog bij veel opnamen en concerten mee.
Later komen er meer drank en drugs in het verhaal en nogal wat gesodemieter met elkaars vriendinnen. Er zijn vast veel mensen die dat heel interessant vinden, maar voor mij zijn de muzikale anekdotes het leukst.
Zo blijkt op verschillende momenten in het boek dat er absoluut geen vijandigheid was tussen de Stones en de Beatles. Het beroemde viertal uit Liverpool kwam net wat eerder in de belangstelling dan Keith en zijn makkers. Ze werden dan ook beschouwd als wegbereiders waarmee goed contact was. Er was zelfs overleg over het uitbrengen van singles en lp's, waarbij ze elkaar niet in de wielen probeerden te rijden.
De Beatles waren ook eerder met het schrijven van hun eigen liedjes. Aanvankelijk probeerden de Rolling Stones vooral om hun Amerikaanse voorbeelden, zoals Muddy Waters, Jimmy Reed en Chuck Berry, zo goed mogelijk na te spelen.
Op een zeker moment zag hun manager in dat dat niet eindeloos door kon gaan. Hij sloot Keith en Mick op in een kamertje en zei dat ze er niet eerder uit mochten voor ze een liedje geschreven hadden. Dat werd 'As Tears Go By', de eerste hit voor Marianne Faithfull, de vriendin van Mick.
De Beatles kwamen ook te hulp met het repertoire. Na een toevallige ontmoeting schreven John Lennon en Paul McCartney 'I Wanna Be Your Man' voor de Stones. Keith vertelt dat hij een grote verwantschap met John Lennon voelde. Ook iemand die zich niet in een hokje liet duwen en die gek was op muziek.
Ik moet nog 800 bladzijden lezen, maar weet nu al dat het boek niet zal eindigen met het uit elkaar vallen van de band, of de dood van de hoofdrolspeler. Desondanks, of misschien wel juist daardoor, weet ik ook al dat het zijn 99 cent meer dan waard is.
