En heb je nog wat leuks gelezen, de laatste tijd ? Jazeker, maar ik moet bekennen dat het vrijwel alleen maar thrillers en detectives waren. Op de e-reader, uiteraard, dat spaart een heleboel ruimte uit in de boekenkast en is verbazend goedkoop.
Tussendoor ben ik ook nog bezig geweest met een e-versie maken van ons eigen boek. Je kunt dat, met het gratis programma Calibre, heel aardig zelf doen. Vooral als je boek alleen uit tekst bestaat. Bij ons zitten er ook de fraaie tekeningen van Gerard Kuit bij en dat maakte het wat ingewikkelder.
Maar na een paar weken uitproberen, vallen en opstaan, heb ik nu een acceptabele versie klaar. Voor de moderne lezer zijn wij dus eerdaags ook digitaal beschikbaar, al is het papieren boek wel mooier als je optimaal van de tekeningen wil genieten.
Maar goed, terug naar de thrillers en detectives. Ik las laatst wat het verschil is tussen beide genres. Ik had daar zelf nooit zo bij stilgestaan, maar een detective is een boek waarin een misdaad wordt opgelost. Bij een thriller probeert de hoofdpersoon een (volgende) misdaad te voorkomen.
Sherlock Holmes is een klassieke detective. Er is een probleem, Sherlock verschijnt en lost het op. Zo gaat het ook bij de Father Brown verhalen van G.K.Chesterton. Ik heb ze onlangs alle 53 gelezen en telkens komt de onopvallende, maar o zo scherpzinnige, geestelijke aan het eind naar voren met een keurige oplossing voor de misdaad.
Na een aantal verhalen valt het wel op dat er, bij Chesterton, vrijwel altijd sprake is van een persoonsverwisseling. Het slachtoffer blijkt iemand anders te zijn, dan iedereen denkt. Of de misdadiger doet zich voor als een ander. Of, en dat was één van de aardigste verhalen, meerdere getuigen beschrijven de dader, op heel uiteenlopende wijze en blijken dan hun eigen silhouet in een spiegel te hebben gezien.
Kortom, best leuk en inventief, maar niet altijd even spannend en geen aanrader om, in één ruk, achter elkaar te lezen.
Tussendoor las ik daarom ook andere spannende boeken. Een verhalenbundel van Dashiell Hammett, bijvoorbeeld. Die was best sfeervol en daarom kocht ik, voor een habbekrats, zijn beroemde boek 'The Maltese Falcon'. Helaas viel dat een beetje tegen.
Hoofdpersoon Sam Spade is een zogenaamde 'hard boiled detective'. Dat wil zeggen dat het een stoere vent is, die niet te beroerd is om geweld te gebruiken en die regelmatig een stevig glas drinkt. Zijn relaties met vrouwen zijn moeizaam, want hij hangt natuurlijk voortdurend de macho uit.
Het boek is geschreven in 1930 en dat moet je bij het lezen wel in gedachten houden. Toen was de samenleving een stuk minder geëmancipeerd dan nu en werden stoere mannen nog bewonderd, terwijl van vrouwen werd verwacht dat ze lief en hulpeloos waren.
Niet dat alle vrouwen in 'The Maltese Falcon' zo lief en aardig zijn. Er zijn er ook die niet deugen. Dat geeft het boek een deel van zijn spanning. Het verhaal, waarin iedereen de boel bedondert, is ook niet slecht. Wat ik op den duur wel een beetje ergerlijk vond is de manier waarop Hammett zijn figuren beschrijft.
Als er in het boek iemand aan het woord is dan heeft die gele lichtjes in zijn ogen. Of juist bloeddoorlopen ogen, of ijskoude en staalharde, of slaperige. En dat vaak allemaal achter elkaar, in een kort tijdsbestek. De schrijver zal geprobeerd hebben om duidelijk te maken dat er veel in zo'n persoon omgaat, maar het komt wat lachwekkend over.
Ondertussen ben ik alweer aan twee andere schrijvers begonnen. Een moderne, Ian Rankin, bekend van zijn Inspecteur Rebus serie en een oudere, Maurice Leblanc, die een hele reeks boeken en verhalen schreef over meesterinbreker Arsène Lupin.
Behoorlijk leuk, hoor, Rankin schrijft goeie thrillers en Leblanc wordt beschouwd als de Franse tegenhanger van Conan Doyle. Maar Arsène Lupin is geen detective, wat de verhalen een origineel perspectief geeft, vergelijkbaar met zijn tijdgenoot Raffles, de 'gentleman thief'.
Een volgende keer vertel ik er meer over.
