Soms denk ik dat ze het erom doen

Jullie weten dat ik net de omvangrijke, alles omvattende, tweedelige biografie van Elvis Presley heb uitgelezen. Ik had niet direct plannen om aan weer zo'n lijvig boek te beginnen. Aan de dikke Elvis was ik mede gekomen omdat het als e-boek zo belachelijk goedkoop was. Ook omdat het me wel interesseerde, natuurlijk, en omdat ik een fan ben van de schrijver, Peter Guralnick. Maar als ik er 30 euro per deel voor had moeten neerleggen had ik me waarschijnlijk nog eens bedacht.

Het lijkt erop dat het voor muziekliefhebbers, met een e-reader, een bijzonder goede tijd is. Eerder las ik, ook al voor een prikkie, de autobiografie van Keith Richards, de gitarist van de Rolling Stones en de biografie van Sam Cooke.

Nu had ik dus geen nieuwe plannen in die richting, maar een poosje terug las ik een recensie in de krant, over een boek van de Britse muziekjournalist David Hepworth. Die schreef een reeks boeken, maar maakte vooral furore als redacteur en oprichter van een aantal muziektijdschriften en als presentator van BBC programma's. In 1985 presenteerde hij bijvoorbeeld, Live Aid, het door zanger Bob Geldof georganiseerde benefietconcert ten bate van de hongersnood in Ethiopië.

Hepworth werd in de krant de beste muziekschrijver van het moment genoemd. Zijn boek 'Nothing Is Real' was aanvankelijk als e-boek niet leverbaar. Maar toen ik, nadat ik die Elvis-biografie uit had, nog eens keek kon ik het wel kopen. Voor een heel normale prijs, hoor. En het is ook geen heel dik boek.

Zoals de titel al doet vermoeden is Hepworth een Beatles-fan, net als ik, en de eerste paar hoofdstukken las ik met genoegen. Hij beschrijft onder andere hoe hij als jongetje zijn eerste Beatles-LP voor kerst kreeg. Een oom voorspelde dat ze na een paar jaar waarschijnlijk niets meer van dat flutbandje zouden horen. Maar oom Stan, die fan was van Frank Sinatra, zat er naast.

Omdat ik wat meer over David Hepworth wou weten zocht ik hem op en via Wikipedia en zijn eigen website, kwam ik terecht op zijn weblog. Daar schreef hij over een dikke, driedelige biografie van The Beatles, geschreven door Mark Lewisohn. Hepworth was vol lof over het monumentale eerste deel, in papieren vorm ruim 900 pagina's dik.

Dat maakt nieuwsgierig, natuurlijk, en ik besloot eens te kijken of het ook leverbaar was als e-boek. Ja en jullie raden het al, het is verkrijgbaar en dat niet alleen, het kost maar 3,99 !

Zucht... Soms denk ik echt dat ze het erom doen. De hele wereld spant samen om mij, voor een paar grijpstuivers, monumentale biografieën van muzikanten op te dringen. Dit boek 'All These Years – Volume One – Tune In' telt maar liefst 2200 digitale pagina's. Daar zie je niets van op de e-reader, die wordt er niet merkbaar zwaarder of dikker van, maar het houdt me wel weer een tijdje zoet.

Voor de ouderwetse Beatles-fans, die liever een boek van papier lezen, ook al is dat een stuk duurder en minder goed voor de planeet, is zo'n traditionele uitgave te koop voor 18,99. Voor de patsers die graag een superdeluxe, heel speciale, extra uitgebreide editie hebben, dat kan ook en die kost 122,99. Die 'Extended Special Edition' is er trouwens ook als e-boek en kost dan maar 16,99. Maar ik begrijp wel dat die minder indrukwekkend zal ogen op de salontafel. 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 en deel 12 van dit verhaal

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Als de kat van huis is

Het blijkt dat de dierenwereld zich aardig houdt aan onze spreekwoorden. De muis danste nog net niet op tafel, maar verder...

Afgelopen week ben ik bezig geweest met het verhuizen van twee boekenkasten. We hebben niet heel veel boeken, ik schat een meter of 15 aan boekenplanken vol. Iets meer dan de helft daarvan moest nu naar een van de kamers, die we pas opgeknapt hebben. Een mooie gelegenheid om eens wat te schiften en te ruimen.

Lang niet alle boeken zijn verbonden aan dierbare herinneringen, er kan best het één en ander naar de kringloop. Er is een tijd geweest dat we regelmatig nieuwe boeken kochten, daarna was er een periode waarin er bijna niets bij kwam en nu, sinds een jaar of 3, lees ik wel weer nieuwe boeken maar dan zoveel mogelijk elektronisch. Ik probeer mijn vrouw ook zover te krijgen, maar die is nog iets minder enthousiast over de nieuwe mogelijkheden.

De e-reader scheelt een hoop kastruimte. Ik heb 143 e-boeken gelezen, heeft hij netjes voor me bijgehouden, in 2238 uur. Geen idee of dat snel of langzaam is, lezen is geen wedstrijdsport, dus dat maakt me niet uit. Maar stel je voor dat we die 143 boeken ook nog in een kast hadden moeten proppen !

Ik weet dat er mensen zijn die regelmatig met de stofzuiger hun boekenverzameling schoon houden. Maar ik moet eerlijk bekennen dat dat er bij ons, in de voorbije jaren, niet zo van gekomen is. De kasten stonden er stoffig en rommelig bij. Niet alleen vol boeken maar ook met stapels mappen, ordners en fotoalbums.

Een ideale leefomgeving voor kleine beestjes, zo bleek, toen ik met de stofzuiger in de weer was. Je verwacht bij zo'n klusje wat spinnetjes en zilvervisjes te vinden, maar ineens kwam er een muis uit de kast rennen. Achter de boeken vond ik een prop papier. Het bleken de resten van een krantenknipsel te zijn, dat de muis uit een map had getrokken en verwerkt tot nestmateriaal. Waarom we dat knipsel indertijd bewaard hadden konden we niet meer nagaan. Het stuk krant was vakkundig versnipperd.

Aan de fotoalbums had hij een beetje zitten knagen, bij gebrek aan beter voedsel, waarschijnlijk. Ik begreep nu wel dat die ene banaan op de fruitschaal, waar een stuk vanaf was, niet zo bij de supermarkt vandaan was gekomen. Daar zat die muis natuurlijk ook achter.

We hadden al wel eerder geritsel gehoord, bij de balkondeur, maar dachten dat de muizen daar wat gemorste vogelzaadjes zochten. Nu ik eens goed keek zag ik dat er een keurig rond gat in het horrengaas van de deur was geknaagd. Ze hadden de zoektocht binnen voortgezet. En nu de logeerkat weer terug is naar de kleinkinderen, was niets dat ze tegenhield om eens te zien of het bij ons net zo gezellig was als het er, vanaf het balkon, uit zag.

Als ik nu eens alle eetbare dingen weghaal, dacht ik aanvankelijk, dan vertrekt die muis misschien vanzelf weer. Maar na een nacht met geritsel en gescharrel, onder de kledingkast van mijn vrouw, besloten we toch maar tot drastische maatregelen.

We bestelden een diervriendelijke muizenval, in de vorm van een plastic buis, met aan de ene kant een klapdeurtje en aan het andere uiteinde een voerbakje. Nu konden we ervoor zorgen dat de muis niet met een lege maag het huis zou moeten verlaten.

De muizenval kwam de volgende dag aan en de muis, die vermoedelijk behoorlijk hongerig aan het worden was, viel als een blok voor de aangeboden vogelzaadjes en het plakje banaan. Nog voor wij zelf gingen slapen hoorden we het klapdeurtje al dichtslaan en de geschrokken muis, in de buis, heen en weer rennen.

Echte paniek leek er bij de muis toch niet te zijn. Hij bleek de volgende ochtend het stukje banaan te hebben opgegeten en bleef kalm zitten voor een foto. Hij keek wel wat argwanend toen ik hem, met val en al, in een tas deed. En toen ik in het park het klapdeurtje open deed leek hij eerst niet te geloven dat hij er zo makkelijk vanaf kwam. Daarna was hij in een flits verdwenen tussen de gevallen bladeren.

Het gat in de hor heb ik dicht gemaakt, maar eigenlijk is dat wel zonde van de muizenval. Je zou bijna hopen dat de muizen een nieuwe ingang vinden...

De muizenfoto's staan hier op Twitter

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 en deel 11 van dit verhaal

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Hoe het met Elvis verder ging

Ondertussen is de logeerpoes weer naar huis, de nazomer een beetje geminderd en heb ik de dikke, tweedelige, biografie van Elvis Presley uitgelezen. Het was een hele kluif, ik begon aan het eerste deel in maart, maar zelfs als je, zoals ik, geen enorme fan van de zanger bent is het zeer de moeite waard.

Schrijver Peter Guralnick laat geen onderwerp onbesproken, elke opnamesessie en elke tournee passeert de revue, elke vriendin, alle hoogte- en dieptepunten. In deel twee gaat het van kwaad tot erger, dus lees je vooral over de negatieve kanten van het geïsoleerde leven van Elvis.

Zijn films, die tot zijn teleurstelling van matige kwaliteit waren en haastig gemaakt werden met zo min mogelijk kosten, werden minder populair. Hij maakte een succesvolle comeback als live-artiest, maar zijn huwelijk liep, mede door zijn voortdurende ontrouw, op de klippen.

Geld was geen probleem, zelfs nadat zijn manager, Colonel Parker, zich een ruim deel van de inkomsten had toegeëigend, bleef er nog genoeg over. Elvis had regelmatig dagen dat hij voor tienduizenden dollars juwelen, of auto's, kocht, om in zijn kringetje van getrouwen uit te delen. Soms had een toevallige voorbijganger ook geluk en gaf hij zomaar een Cadillac weg, omdat hij het kon en het leuk vond om iemand te verrassen.

Ik las ooit dat hij verslaafd raakte aan peppillen omdat hij niet tegen de stress van het optreden kon. Uit het boek blijkt dat het eerder omgekeerd was. In de laatste jaren waren het de live-optredens die voorkwamen dat hij zich alleen maar thuis opsloot. Tijdens de tournees leefde hij een beetje op, ook al was iedereen het er over eens dat hij al lang niet meer optimaal presteerde.

Tijdens zijn diensttijd was Elvis voor het eerst in aanraking gekomen met stimulerende medicatie. Soldaten namen amfetaminepillen om wakker te blijven bij nachtelijke oefeningen, hij deed daaraan mee en ging met een grote pot peppillen naar huis. Hij zag het als medicijnen, niet als verslavende drugs.

Na verloop van tijd was hij helemaal afhankelijk van medicatie, om de dag door te komen en om te kunnen slapen. Maar ondertussen zag hij zichzelf als bestrijder van drugsgebruik. Hij stuurde mensen zijn huis uit als hij doorhad dat ze een sticky hadden gerookt.

Guralnick schrijft dat Elvis zichzelf leek te zien als een soort superheld, compleet met cape, die de jeugd weer op het rechte pad kon brengen en het communisme moest bestrijden. In gesprekken met vrienden, politiemensen en politici mopperde hij op groepen als The Beatles die, in zijn ogen, drugsgebruik verheerlijkten. Dat hij ondertussen zelf een verslaafde was drong niet tot hem door.

Het meest bizarre voorval, in dit verband, kwam in december 1970. Na een ruzie thuis vloog hij, in een opwelling, van Memphis naar Washington, om bij het Witte Huis een brief af te geven en een bezoek te brengen aan het hoofdkantoor van de FBI.

Wonderlijk genoeg werd hij er toegelaten en zelfs ontvangen door President Nixon. Diens medewerkers geloofden werkelijk dat Elvis, als gevierd artiest, een positieve invloed op de jeugd kon hebben en maakten hem speciaal agent van de drugsbestrijdingseenheid.

Guralnick maakt korte metten met de controverse rond het overlijden van Elvis. Uit het autopsieverslag blijkt dat hij van verschillende medicijnen een veel te hoge doses in zijn lichaam had. Hij was naar de tandarts geweest, had pijnstillers gekregen en die met zijn gebruikelijk slaappillen ingenomen. De gecombineerde hoeveelheid was hem fataal geworden. Niets mysterieus aan.

Er is vermoedelijk ook een dik boek te schrijven over wat er allemaal na de dood van Presley gebeurde. Er zijn rechtszaken gevoerd over de nalatenschap en vrijwel iedereen uit zijn omgeving heeft memoires gepubliceerd. Zijn dochter Lisa-Marie trouwde met Michael Jackson, om nog maar een dwarsstraat te noemen. Maar Peter Guralnick heeft zich niet aan die nasleep gewaagd.

Dat hoeft ook niet, de twee boeken zijn zo al monumentaal genoeg. Ze hebben trouwens mijn mening over de muziek van Elvis niet veranderd. De beginjaren waren het leukst. De filmmuziek was over het algemeen niet van heel hoge kwaliteit en de latere jaren was het allemaal nogal sentimenteel en dramatisch.

Peter Guralnick is zelf een fan, maar hemelt zijn hoofdpersoon niet op. Hij veroordeelt hem ook niet maar schetst een helder beeld van hoe een eenvoudige jongen, uit een arm gezin, een van de succesvolste artiesten van zijn tijd kon worden. Hij noemt ook een groot aantal collega-artiesten die beïnvloed zijn door Elvis, of juist invloed op hem hadden. Zo zijn de boeken een schatkamer voor wie, in het algemeen, geïnteresseerd is in de Amerikaanse muziek van de jaren '50 tot '70. Niet per sé alleen voor Elvis-fans, dus. 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 en deel 10 van dit verhaal

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Ondertussen op Soestdijk

De zon komt 's ochtends zinloos op, 's avonds moet ze toch weer onder. De uitspraak van Herman Finkers is net even anders, geloof ik. Maar op dit moment komt de zon op, zinloos of niet. De hemel is vrijwel wolkeloos, alleen hier en daar een zinloze vliegtuigstreep.

De logeerpoes was weer blij me te zien, vanochtend, ze weet niet dat het haar laatste ochtend bij ons is. Vanmiddag gaat ze weer met de kleinkinderen mee. Of ze daar blij mee zal zijn moeten we afwachten. Na vier weken zal het wel weer even wennen zijn.

Vannacht werd ik een paar keer wakker. Er was een luidruchtig feestje, wat verderop in de buurt. Om zes uur vanochtend waren ze nog aan het zingen. Ik meende een hit van Guus Meeuwis te herkennen. Maar ik ben geen kenner van Guus, dus misschien vergiste ik me.

Gisterennacht is er vlakbij het Paleis, en niet ver van ons huis, een brand geweest. Een houten gebouwtje, dat gebruikt werd door de padvinderij, maar dat ooit het kleuterschooltje van Willem-Alexander was, is afgebrand. Misschien in de fik gestoken, het onderzoek loopt nog.

We hebben er niet veel van gehoord, of het moest die ene harde knal geweest zijn. Maar wat dat betreft was het gisteren toch onrustig. In de middag al een hoop herrie, alsof ergens iemands vuurwerkvoorraad vlam gevat had. 's Avonds nog meer knallen. Mijn vrouw dacht dat het met de Gilde Feesten te maken had. Een jaarlijks festijn in ons dorp waar we nooit aan deelnemen.

En zo rommelen we verder.

De zool van mijn rechter huissandaal zat los, bijvoorbeeld. Ik kocht die sandalen, eigenlijk van een heel sportief model, jaren geleden. Ze zijn natuurlijk bedoeld om buiten in de natuur mee te wandelen, maar ik loop zelden buiten en omdat ze zo prettig zitten draag ik ze altijd thuis. Het hele jaar door.

Ik merkte dat mijn ene voet over de grond sleepte en dacht even aan een lichamelijk probleem, tot ik zag dat de zool van die sandaal loshing. Gelukkig had ik een tube lijm gekocht voor bij het leggen van de vloerbedekking in onze opknapkamers. Daar had ik nauwelijks iets van gebruikt, die vloerbedekking blijft keurig op zijn plaats, ook als je alleen maar hier en daar een hoekje vastlijmt. Nu kon ik er mijn zool mee lijmen.

En tussendoor probeer ik aan het boek te werken, natuurlijk, met de Mejanderverhalen en de tekeningen van Gerard Kuit. Ik weet inmiddels waarom ik dat zolang heb uitgesteld. Het is een enorme klus.

Computerbestanden van 25 jaar geleden, als ik ze nog vinden kan, moeten bewerkt worden, tekeningen opnieuw gescand. Maar het is ook wel weer leuk om te lezen wat we toen uitvoerden.

Wordt allemaal vervolgd...

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 en deel 9 van dit verhaal

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men