Hetzelfde anders

De afgelopen week heb ik weer wat gelezen in 'Het Natuurdagboek' van Nescio. Inmiddels ben ik een eindje over de helft van het boek aangekomen, in 1952. De gepensioneerde schrijver reist heel wat af. Hij gaat naar Groningen, Limburg, Zeeland en de kust van Noord-Holland.

Als hij dan toch eens thuis is, in Amsterdam, neemt hij de bus naar Hilversum, of Huizen. Niet omdat hij in een van die plaatsen wat te zoeken heeft, maar gewoon, om er even uit te zijn. Aan het eind van zo'n busrit stapt hij uit, drinkt een kopje koffie en neemt dan de bus weer terug. Een van die ritjes beschrijft hij als: 'Terug hetzelfde anders'.

Dat is hoe ik het afgelopen jaar beleefd heb: hetzelfde maar dan anders. Ik ben heel weinig de deur uit geweest, er gingen maanden voorbij dat ik alleen de supermarkt bezocht, als uitstapje. Hoogtepunten waren de twee keer dat we bij de huisarts waren voor onze vaccinatie. Wat dat betreft wordt het begin van volgend jaar heel uitzonderlijk: voor onze boosterprik moeten we het dorp uit, naar Bussum !

Afgezien van die avonturen was er veel hetzelfde. Maar het uitzicht vanuit ons huis was wel telkens anders. De bladeren kwamen aan de bomen en vielen er weer van af. De zonsopkomst kroop langs de horizon, eerst naar links en dan weer naar rechts en heel af en toe werden daarbij de wolken rood verlicht.

De planten bloeiden op het balkon en verwelkten weer. Er broedden pimpelmezen in ons nestkastje. Ik heb maar één jong uit zien vliegen en bij het schoonmaken vond ik nog twee eitjes die niet uitgekomen waren.

Er kwam af en toe een specht op het balkon en de afgelopen weken, bijna elke dag, twee boomklevers. Het roodborstje heeft ontdekt hoe het bij de zonnebloempitten, in het bakje aan het raam, kan komen. Eerst op de balkonrand, dan de klink van de deur en daarna het bakje.

Wat wel veranderd is, is dat ik gestopt ben met de waargenomen balkonvogels doorgeven, op de site van de Jaarrond Tuintelling. Aanvankelijk omdat ik het te druk had met het opknappen van het huis. Ik heb deuren en kozijnen geschilderd en in drie vertrekken vloerbedekking gelegd. Ik turfde tussendoor wel de vogels die ik zag, maar kwam er niet toe om mijn wekelijkse tellingen in te voeren.

Daarna stopte ik ook even met turven, maar dat ging ik toch missen, dus daar ben ik weer mee begonnen. Maar dat invoeren... Het is zo'n gedoe en de website heeft ook zo zijn tekortkomingen. Of misschien ben ik het wel die tekort schiet.

Het lijkt misschien alsof ik een enorme kenner ben die jarenlang, vele uren, in de natuur heeft doorgebracht en kan putten een enorme kennis en ervaring. Maar dat is niet zo. Ik zit vooral thuis uit het raam te kijken. Dan zie ik een groep ganzen overvliegen en noteer die in mijn vogelagenda. Maar als ik ze bij de telling ga invoeren dan willen ze weten wat voor soort ganzen het waren. Dat zou ik misschien kunnen zien als ze op een paar meter over mijn hoofd vlogen, maar de sliert kleine silhouetten die ik zag...?

Nu kun je ook 'onbekend gans' invullen. Maar als ik dat doe verschijnen er alarmerende teksten in beeld: 'Dit is een heel zeldzame soort ! Geef zoveel mogelijk informatie !' Hoezo zeldzaam ? Er vliegen bij ons soms wel 100 of meer onbekende ganzen per dag over.

Ik zou kunnen gokken dat het grauwe ganzen waren, maar misschien waren het wel kolganzen, rietganzen, of brandganzen ? Er zitten trouwens ook nog Canadese ganzen en nijlganzen in het park. Zouden er echt mensen zijn die al die varianten, op zo'n afstand, uit elkaar kunnen houden ? Ik niet.

En dan heb ik het nog niet eens over de insecten. Van een voorbij vliegend koolwitje zie ik niet, in één oogopslag, of het een groot, een klein, of een geaderd witje is. Of misschien een vrouwelijke oranjetip.

Ik fotografeerde eens een klein bijtje op mijn balkon en kwam er, dankzij een kenner op Facebook, achter dat het een groefbij was. Kun je alleen invoeren bij de tuintelling als je weet welke, van wel tien verschillende soorten, het is. De onderlinge verschillen zie je pas als je de beestjes vangt en onder een microscoop legt.

Je begrijpt misschien mijn frustratie. Ik wil best tellen en ik kan ook wel een eend van een gans, of een wesp van een bij onderscheiden, maar ze moeten niet teveel van me vragen.

Dus de Jaarrond Tuintelling moet het voorlopig zonder mijn wekelijkse mezen, kraaien, duiven en overvliegende ganzen doen. Verder wordt volgend jaar waarschijnlijk weer precies hetzelfde. Maar dan anders...

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Soestdijk komt in opstand

Ja, nee, iedereen maakt zich druk over de coronamaatregelen, maar bij ons op Soestdijk zijn er heel andere problemen. In de Soester Courant van afgelopen week las ik dat er een verkeersplein gepland zou zijn, aan het eind van onze straat en kort daarop lag er een pamflet in onze brievenbus dat opriep tot verzet.

Wat is er aan de hand ? Nou, laat ik eerst de omgeving beschrijven. Als je bij ons de straat uit rijdt kom je op de doorgaande weg door Soest, die hier de Vredehofstraat heet. Het is de oude weg van Amsterdam naar Amersfoort, waarlangs Soest ontstaan is.

Linksaf ga je het dorp in, rechtsaf kom je bij een groot kruispunt. Hier komt de weg uit Bilthoven, die natuurlijk de Biltseweg heet, uit op de Amsterdamsestraatweg. Schuin aan de overkant staat paleis Soestdijk. Een klein weggetje rechts heet de Praamgracht en is genoemd naar het watertje waarover ooit turf, per boot, naar de rivier de Eem werd vervoerd.

Als ik vanuit mijn straat de Vredehofstraat oversteek en een klein stukje tegen de rijrichting in ga – maar dat is geen probleem voor een scootmobiel, wandelaar of fietser – dan kan ik een, voor autoverkeer afgesloten, weg in die uitkomt op de Jachthuislaan. Die is genoemd naar het jachthuis van het paleis en was ooit de verbinding met het hondenhok, waar de jachthonden verzorgd werden.

De Jachthuislaan speelt de hoofdrol in dit verhaal. Het is een mooie laan, met bomen erlangs en links en rechts weilanden, waar paarden lopen. Er is een manege en een volkstuincomplex, maar verder geen bebouwing. De laan loopt parallel met de Biltseweg en werd vroeger wel gebruikt als sluiproute, om de drukte in de spits te omzeilen. In de afgelopen jaren heeft de gemeente maatregelen genomen om de Jachthuislaan autoluw te maken, maar nu zijn er dus die nieuwe plannen.

Een deel van de weilanden, waar je vanaf de Jachthuislaan op uitkijkt, was eigendom van de prinsessen Irene, Margriet en Beatrix. Dan zit het wel goed, zou je denken, maar zij hebben de grond inmiddels verkocht aan een bouwbedrijf. Er is in het gebied ook een woonwagenkampje, dat de gemeente graag verplaatsen wil.

Je hoort wel eens verhalen over woonwagenkampen, waar dingen gebeuren die niet door de beugel kunnen. Maar dit is een heel rustig woonwagenkampje. Zo rustig dat ik, als buurtbewoner, de berichten over de plannen nodig had om eraan herinnerd te worden dat er een woonwagenkamp was.

Maar goed, er schijnen redenen te zijn om de woonwagens te verplaatsen. Daarvoor is geld nodig en zo schijnt het idee te zijn ontstaan om op het voormalige land van de prinsessen een woonwijk te bouwen. Zo'n nieuwe wijk heeft toegangswegen nodig en daarvoor viel het oog op de mooie, landelijke en autoluwe Jachthuislaan. Omdat die geen directe verbinding heeft met de hoofdweg is nu het onzalige plan ontstaan om een nieuw verkeersplein aan te leggen, vlakbij onze wijk en naast het drukke kruispunt bij paleis Soestdijk.

Rondom het paleis worden ook allerlei plannen ontwikkeld, die voor meer verkeer en drukte gaan zorgen. Alles bij elkaar geen wonder dat de omwonenden in verzet komen. Zij zien een mooi weidegebied verdwijnen onder nieuwbouw en een hele verkeersgolf op zich af komen.

Wat daarbij niet helpt is dat de gemeente Soest de plannen stil gehouden heeft. Er was een WOB verzoek, een beroep op de Wet Openbaarheid van Bestuur, nodig om alles boven water te krijgen.

Met meer dan normale belangstelling hou ik de ontwikkelingen in de gaten. 

 

Wie meer wil weten kan terecht op Facebook: https://www.facebook.com/NatuurlijkSoestdijk

Er is ook een petitie gestart.

Het artikel uit de Soester Courant is deels ook online te lezen, wie het hele verhaal wil zien moet abonnee worden, maar de luchtfoto met het geplande verkeersplein kan iedereen bekijken. 

Een eerdere petitie staat ook nog open en is tot nu toe ruim 750 keer ondertekend. 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

We vonden The Monkees maar niks

Afgelopen week is Michael Nesmith overleden, in de jaren '60 was hij zanger-gitarist bij The Monkees. Daarna richtte hij zijn eigen groep op, The First National Band, waarvan sommigen zich misschien het liedje 'Silver Moon' herinneren.

Een groter succes had hij, in 1977, met de solosingle 'Rio', die gelanceerd werd met een bijna 6 minuten durende videoclip. Dat bracht hem op het idee om een TV-programma te maken met muziekfilmpjes, 'PopClips', dat uitgezonden werd op het Amerikaanse Nickelodeon netwerk. In 1980 werd 'PopClips' verkocht aan het Time Warner/Amex consortium dat het idee uiteindelijk door ontwikkelde tot MTV, een wereldwijde muziekzender.

Nesmith ging ondertussen door met albums opnemen, die niet erg succesvol waren. Na het overlijden van zijn moeder, die de uitvinder was van 'Liquid Paper', een correctievloeistof voor typemachines, erfde hij een aanzienlijk kapitaal. Daarna was hij vooral actief als TV- en filmproducent. Ook richtte hij een aantal culturele stichtingen op.

In de jaren '60 vonden wij The Monkees maar niks. De groep was bij elkaar gebracht om in een TV-serie te spelen, maar het waren geen acteurs die deden alsof ze muzikant waren, het waren muzikanten die deden alsof ze een band vormden.

Die nuance was ons ontgaan. Wij zagen Amerikaanse grappenmakers die probeerden The Beatles te evenaren. Dat lukte ze natuurlijk niet. Desondanks waren ze een korte periode heel populair. Zo zelfs dat, in Engeland, David Jones, een jonge, aankomende muzikant, zijn naam veranderde in David Bowie, omdat in The Monkees al een Davy Jones zat.

Ze scoorden ook een flinke reeks internationale hits. Denk aan 'I'm A Believer', dat voor ze geschreven werd door Neil Diamond. Nog een reden waarom wij, snobs als we waren, er maar niets aan vonden. Ze speelden en schreven hun liedjes niet eens zelf. Dat was overigens helemaal niet zo vreemd, Elvis Presley en Frank Sinatra schreven ook geen liedjes. Voor die tijd was het juist ongewoon als artiesten dat wel deden.

Toch was het iets dat de leden van The Monkees ook dwars zat. Ze schreven namelijk wel degelijk zelf liedjes en konden ook best hun instrumenten bespelen, alleen mochten ze dat niet van de TV-producenten. Uiteindelijk kwamen ze in opstand, ook omdat ze wel geacht werden live op te treden.

Op hun laatste paar platen hoor je The Monkees dus zelf hun eigen liedjes spelen. Maar helaas was de hype toen al voorbij. Na nog geen drie jaar werd de TV-serie stopgezet en gingen de groepsleden, met meer of minder succes, solo verder. Michael Nesmith kreeg daarbij nog de meeste waardering.

De anderen probeerden een paar keer om The Monkees nieuw leven in te blazen. Dat leidde tot tournees, waar Michael soms wel en soms niet aan meedeed. In 2018 kwam er nog een kerstalbum van ze uit. Nesmith ging ook weer op tournee met mede-Monkee Micky Dolenz, maar moest dat in 2019 onderbreken door hartproblemen. Die zijn hem nu fataal geworden.

Met terugwerkende kracht kan ik je verzekeren dat The Monkees best een leuke groep waren. Op een vreemde manier tot stand gekomen, maar toch met een aantal mooie hits op hun conto. En dat geldt ook voor Michael Nesmith die bovendien nog op andere vlakken, zoals film en video, van invloed was.

Kijk nog maar eens naar die fraaie clip van 'Rio'.

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Eindelijk een contract

Het heerlijk avondje ? Nee, daar doen we niet veel aan dit jaar. Vroeger wel, natuurlijk, met cadeaus, surprises en gedichten. Ik herinner me een Heer Bommel pocket van Marten Toonder, die ik lang geleden voor Sinterklaas kreeg. Strips hadden al jong mijn interesse. En muziek, maar ik geloof niet dat ik ooit een album gekregen heb van The Beatles. Mijn oudere broer verzamelde de lp's, ik was daar net iets te jong voor.

Nu lees ik de grote Beatles biografie, geschreven door Mark Lewisohn en ben ik aangekomen bij 1962. De groep heeft een contract getekend bij platenmaatschappij EMI en is in London om, met producer George Martin, hun eerste single op te nemen. Die vraagt zich af hoe hij de band moet noemen ? John Lennon & The Beatles ? Paul McCartney & The Beatles ?

George Harrison zingt ook en alle bandjes van het moment bestaan uit een zanger en begeleiders. Ringo Starr drumt op dat moment nog bij Rory Storm & The Hurricanes. The Beatles hebben Pete Best achter de drums, maar die is het buitenbeentje van de groep. Hij houdt zich meestal afzijdig, gaat niet met de rest op stap en is alleen aanwezig tijdens optredens.

Pete en zijn moeder Mona waren wel belangrijk voor de ontwikkeling van de band. Mona had in de kelder van haar huis, in Liverpool, een jeugdhonk geopend. Alcoholvrij, maar met live-muziek die vaak verzorgd werd door John, Paul en George.

Pete was erbij gevraagd, als drummer, toen ze naar Hamburg gingen en niemand anders konden vinden. Hij was geen geweldige muzikant, had moeite met het houden en vinden van het juiste tempo, maar regelde met zijn moeder wel een groot deel van hun optredens.

Er werd in mijn jeugd wel eens smalend gedaan over The Beatles. Die hadden grote hits, maar eigenlijk konden ze helemaal niet spelen, zei men. In werkelijkheid ontwikkelden ze zich, aan het begin van de jaren '60 tot de opwindendste, populairste en best betaalde live-band van Liverpool en omstreken. Ook dankzij de meer dan 1000 uur die ze in Hamburg op het podium stonden.

In 1962 had Brian Epstein zich net aangemeld om hun manager te worden. Epstein was een paar jaar ouder, kwam uit een welgesteld, Joods, middenstandsmilieu en gaf leiding aan twee succesvolle winkels in huishoudelijke apparaten en grammofoonplaten. In zijn winkel pikten The Beatles hun nieuwe nummers op.

Ze hadden een enorm repertoire aan covers, hits van anderen, bekendere en minder bekende. Vooral Amerikaanse nummers. Ze speelden nog nauwelijks eigen liedjes. Hun publiek wilde bekende muziek horen om op te dansen, schuifelen en soms ook bij te vechten.

Toch was het door een zelfgeschreven liedje dat ze uiteindelijk bij EMI terecht kwamen. Het verhaal dat ze afgewezen werden door platenmaatschappij Decca, wordt vaak en met smaak verteld. Maar ze waren ook al eens afgewezen door EMI en door elk ander maatschappijtje dat Brian Epstein voor hen benaderde.

Bij Decca hadden ze wel proefopnamen gemaakt en daarbij hadden ze een eigen liedje opgenomen, 'Like Dreamers Do'. Met die opname ging Epstein naar EMI en hoewel er twijfels waren over de groep viel het nummer wel in de smaak. George Martin werd daarop min of meer gedwongen om The Beatles een contract aan te bieden. Omdat zijn chef zijn autoriteit wilde laten gelden en er interesse was in dat ene liedje.

Martin zelf zag er niet zoveel in en was aanvankelijk niet eens aanwezig bij de eerste opnamesessie. Niemand van het EMI-personeel was erg onder de indruk van het merkwaardige bandje uit Liverpool, dat stijf stond van de zenuwen en zo'n matige drummer had. Tot ze 'Love Me Do' speelden.

Martin werd uit de kantine gehaald en begon in te zien dat er misschien toch wat te maken viel van dit bandje. Maar dan met een andere drummer. John, Paul en George wisten er wel een. Niet lang daarna vertrok Pete en kwam Ringo, maar die mocht bij de tweede sessie alleen maar tamboerijn spelen. Later zou dat wel veranderen. 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 en deel 2 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men