Een kunstmatige John en Paul

Nadat ik vorige week mijn verhaaltje had geschreven, over kunstzinnige uitingen gemaakt met A.I. – kunstmatige intelligentie, slimme, zelflerende computerpro-gramma's – kwam ik erachter dat er opmerkelijke voorbeelden van te vinden zijn. Of het allemaal legaal is, is de vraag, maar in het geval van twee, met A.I. bewerkte, Beatles-liedjes is er, volgens mij, geen sprake van kwade opzet.

Dae Lims, een Beatles-fan, heeft twee solonummers, een van John Lennon en een ander van Paul McCartney, bewerkt alsof het liedjes zijn die ze samen gespeeld en gezongen hebben. Het nummer van Paul , dat 'New' heet, is vrij recent, hij bracht het in 2013 uit, op zijn album met dezelfde titel. Het is een opgewekt, melodieus liedje, van het soort waar McCartney patent op lijkt te hebben.

Als je de originele en de A.I.-versie met elkaar vergelijkt, dan heeft Pauls stem een verjongingskuur ondergaan. Hij was 71 jaar oud, toen hij het opnam en dat is wel te horen. Maar nu klinkt hij ineens 40 jaar jonger. Opmerkelijker nog is het couplet dat gezongen wordt door, een helemaal door A.I. gemaakte, John Lennon. Dat die nooit aan het lied heeft kunnen bijdragen is duidelijk, hij is immers al in 1980 overleden. Maar we horen hem, zonder twijfel, heel overtuigend, geen vergissing mogelijk.

Als dat al een sterk staaltje lijkt, dan wordt dat nog ruim overtroffen door de A.I.-versie van 'Grow Old With Me' , een nummer dat John Lennon, vlak voor zijn dood, schreef en als demo achterliet. Die originele opname verscheen op de, postuum uitgebrachte CD, 'Milk And Honey'. Daarop horen we John, een beetje hol klinkend, want opgenomen met een eenvoudig taperecordertje, spaarzaam begeleid door zijn eigen pianospel.

Op de nieuwe, door de computer gemaakte, versie horen we een compleet symfonieorkest. De stem van John is kunstmatig opgefrist en ook hier duikt een, door A.I. getoverde, Paul op. Het resultaat is indrukwekkend en ontroerend. Een luisteraar op YouTube jubelt, dat het het mooiste liedje is dat John ooit opgenomen heeft. Alleen heeft hij het zo nooit opgenomen.

Dat is meteen ook het bezwaar van dit soort kunstgrepen. Dat in de popmuziek niet alles is, wat het lijkt, zijn we onderhand wel gewend. Er waren al heel lang artiesten die niet zelf zongen. In sommige gevallen werd een zanger, of zangeres, vervangen door iemand die er leuker uitzag, of die beter kon dansen.

Denk, bijvoorbeeld, aan de grote hit van Meat Loaf, 'Paradise By The Dashboard Lights'. In de videoclip zien we Karla DeVito, tegen de reusachtige zanger aanschurken, maar ondertussen horen we de stem van Ellen Foley. Men zegt dat Ellen geen zin had in een tournee met Meat Loaf, maar het lijkt mij niet onwaarschijnlijk dat het verschil in lichaamslengte en -omvang, zij is een klein en slank vrouwtje, ook mee heeft gespeeld.

In speelfilms was het lange tijd standaard praktijk dat er acteurs en actrices werden ingehuurd, om te acteren, maar dat er zangers en zangeressen te horen waren, als er gezongen moest worden. Ik zag laatst een filmfragment, uit 1954, waarin de stem van Harry Belafonte, zelf toch geen heel beroerde zanger, was vervangen door die van een, klassiek geschoolde, bariton.

Inmiddels hoeft dat allemaal niet meer. Met behulp van Auto-Tune, een computerprogramma, kun je elke klungel zuiver laten zingen, zelfs als de persoon in kwestie geen enkel muzikaal gevoel heeft en op eigen kracht geen maat, of wijs, kan houden. Met digitale trucage is het net zo goed mogelijk om iemand, die houterig beweegt, in een videoclip soepel te laten dansen.

De fans zitten daar niet mee, die zijn wel gewend aan elektronische trucs. Onlangs stroomden de zalen nog vol voor een, wereldwijde, tournee van ABBA. De bejaarde bandleden bleven ondertussen gewoon thuis, in Zweden. De fans keken naar een driedimensionale projectie, van een jonge versie van de groep.

Maar het is iets anders als er, zonder toestemming, of als de artiest al jaren dood is, geknutseld wordt aan oude opnamen. Ruis en tikken weghalen, okee. Maar hele orkesten toevoegen ? Kunstmatige stemmen laten zingen ? Ik kan me voorstellen dat Paul McCartney daar zo zijn bezwaren tegen heeft, zelfs als het met de beste bedoelingen is gedaan. John Lennon kunnen we het niet meer vragen, maar die had waarschijnlijk heel andere plannen met zijn liedje. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2  -  deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 en deel 11 van dit verhaal.

  

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

De kunstzinnige computer

De laatste tijd verschijnen er regelmatig berichten over A.I. en zijn artistieke mogelijkheden. A.I. staat voor Artificial Intelligence, kunstmatige intelligentie dus. De slimme, zo zelfstandig mogelijk denkende, computer.

De vraag is nu, of A.I. kunst kan maken, objecten, teksten, of muziek, met artistieke waarde ? En of dat erg zou zijn. Is het maken van kunst niet voorbehouden aan mensen ? Het uitdrukken van individuele gevoelens en gedachten. Kan een computer die wel hebben ?

Er zijn mensen die het maken van kunst zien als een tak van sport. En in de sport doet de mens graag dingen die, eigenlijk veel beter, door machines kunnen worden gedaan. Sinds de uitvinding van het wiel, de diligence, de fiets, de auto, maar ook de boot en het vliegtuig, kunnen we ons veel makkelijker en sneller verplaatsen, dan lopend of zwemmend. Toch houden we nog steeds hardloop- en zwemwedstrijden.

Dat een machine het beter en sneller kan is prima, maar het is leuker om het zelf te doen, of om naar mensen te kijken die met zo'n sport of spel bezig zijn. Het wordt wel als vals spelen gezien als een schaker, tijdens een wedstrijd, gebruik maakt van een computer. Er zijn ook wel eens wielrenners gediskwalificeerd, omdat ze zich lieten voorttrekken door een auto, of zelfs een deel van de rit per trein aflegden.

In de schilderkunst maakt men al heel lang gebruik van technische hulpmiddelen.Van sommige schilders uit de 17e eeuw wordt gedacht dat zij gebruik maakten van een vorm van projectie, bij het maken van hun schilderijen. Johannes Vermeer zou een 'camera obscura', een donkere kamer, hebben gebruikt, waardoor hij de contouren van zijn onderwerp alleen nog maar over hoefde te trekken. Is dat ook vals spelen ? Maakt het de schilderijen van Vermeer minder waardevol ?

A.I. zou het hele kunstwerk zelf maken. Maar zelfs al zou de computer dat veel beter kunnen dan wij, dan zullen er nog altijd mensen zijn die het graag zelf blijven doen. Gewoon omdat het leuk is om te schrijven, musiceren, tekenen of boetseren. Het schept voldoening om iets zelf te maken, het kan ontspannend zijn, of een uitdaging.

Muzikanten maken trouwens ook al redelijk lang gebruik van allerlei technische hulpmiddelen. Velen hebben leren musiceren met behulp van een metronoom. Inmiddels is dat ook mogelijk met een drumcomputer. Veel moderne dansmuziek is grotendeels samengesteld uit kunstmatige ritmes, aangevuld met computerklanken.

Het was dus met enige verbazing dat ik las over een DJ, David Guetta, die opschudding heeft veroorzaakt met een dancetrack, waarin hij een stem gebruikte die gegenereerd was door A.I. Zijn publiek was er enthousiast over, maar anderen spraken er schande van. Grappig, want juist bij dit soort muziek wordt vrijwel geen levende muzikant gebruikt en geen 'echt' instrument bespeeld. DJ's knippen en plakken al jaren hun 'liedjes', achter hun computer, in elkaar.

Maar goed. Voor de hobbymuzikant, -schrijver, of -kunstenaar is A.I. dus geen bedreiging. Het grote publiek zal er ook niet mee zitten. De enigen, voor wie het een probleem zal kunnen vormen, zijn de mensen die van hun kunst afhankelijk zijn, als bron van inkomsten. Het wordt voor een schrijver lastig, om een goedbetalende uitgever te vinden, als die ook een prima boek kan laten maken door een computer.

Waarom zou je nog echte muzikanten een lied laten schrijven, spelen en zingen, als dat ook met een druk op de knop kan ? Er zijn inmiddels ook al schilderijen tentoongesteld, die helemaal door computers waren gemaakt. De leek ziet het verschil niet, dus waarom zou je nog in zee gaan met een onbetrouwbare kunstschilder ? Voor je het weet drinkt die je wijnvoorraad op en gaat er met je liefdespartner vandoor. Dat zul je een computer niet snel zien doen.

De vraag is of A.I. ook iets origineels zal kunnen bedenken. De computer kan heel goed iets samenstellen uit bestaande voorbeelden. Een tekst schrijven, over een bepaald onderwerp, in de stijl van een bekende schrijver. Of een muziekstuk, dat lijkt op een symfonie van een grote componist. Daar wordt A.I. steeds beter in. Maar een afwijkend geluid bedenken, een andere kijk, een onverwachte draai, of zelf eens een nieuw onderwerp bedenken, of een eigen stijl ?

Er zijn al artiesten die optreden met de laptop als belangrijkste instrument, maar ik betwijfel of er ooit in tienerkamers posters komen te hangen van kunstzinnige computers.

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2  -  deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 en deel 10 van dit verhaal.

  

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Van de ene naar de andere droom

Ik droomde dat de Geheimzinnige Hulpman een feest gaf. Ik ging er heen, met een mooie fles wijn, waar ik met een andere bezoeker een prettig gesprek over had. Daarop begonnen sommige gasten hun kleding uit te trekken. Ik besloot maar weer eens naar huis te gaan.Waaruit blijkt dat het privéleven van de Hulpman, zelfs in mijn dromen, geheimzinnig blijft.

In een andere droom was ik op bezoek bij een vriend, in een ver Aziatisch land. De vriend heette ook Jan. Heel toevallig. Toen ik zijn huis uitliep zag ik, op de stoeprand, een vrouw zitten. Ze zag er armoedig uit, gekleed in lompen en met een tas vol rommelige spullen naast zich.

Ik vroeg de vrouw of het wel goed met haar ging, waarop ze vertelde dat ze Annemarie heette en dat ze taalwetenschapper was. Ze deed onderzoek naar de taal van het verre land, maar was duidelijk aan lager wal geraakt. Ze vroeg me of ik haar nieuwe zwachtels kon bezorgen, die had ze nodig voor haar pijnlijke handen en voeten. Dat wilde ik wel en ze gaf me een aantal papieren mee, voor de dokter.

Om de zwachtels voor de vrouw te halen moest ik naar een andere stad. De dokter daar zei dat hij Annemarie goed kende. Hij nam het recept in ontvangst, dat ze meegegeven had en bekeek de andere papieren die ik had. Er was ook een cassettebandje bij, maar wat daarop stond konden we niet achterhalen.

Annemarie was een briljante wetenschapper, zei de dokter. Daarna gaf hij me een pak verbandmiddelen en een rekening die er niet om loog. Ik moest meer dan duizend euro betalen. Zoveel had ik niet bij me, dus gaf ik hem de 180 euro die ik in mijn portemonnee had. De rest zou ik bij een geldautomaat gaan halen.

Ik werd wakker voor ik de spullen aan Annemarie kon geven en voor ik de doktersrekening kon voldoen.

Een paar dagen later en een andere droom: Ik had een reeks verhalen geschreven voor een krant, of tijdschrift en ze ingeleverd bij de redactie. De redacteur vroeg of hij me even kon spreken. Het bleek dat, in een van de verhaaltjes, een noot met het nummer 20 verwees naar een uitleg met het nummer 21. Ik neem haast aan dat het om een internetlink ging.

Ik zei nog dat dat gemakkelijk te verbeteren was, maar de redacteur vatte het op als een ernstig probleem. Het was nog niet opgelost toen ik wakker werd.

Nog een droom verder was ik aan het kamperen met onze, helaas overleden, vriend Ronald B. We waren met de fiets en ik had een aanhangwagentje bij me, voor de bagage. Toen ik 's ochtends weg wilde rijden zag ik, dat Ronald de aanhangwagen aan zijn fiets had gekoppeld. Hij had daarvoor zelf een koppelstuk geknutseld.

Ronald was een handige vent, maar deze keer had hij het toch niet helemaal goed aangepakt. Hij reed voor me uit en ik zag dat het bagagewagentje los raakte van zijn fiets. Het rolde een heuvel af en een dorpje binnen. Ik reed er zo snel mogelijk achteraan.

Ik fietste een straatje in en zag nog net hoe een man, ons wagentje, zijn erf op duwde. Hoe ga ik hem, in het Duits, uitleggen dat dat ons bagagewagentje is, vroeg ik me vertwijfeld af...

Bezweet werd ik wakker.

Hoe we dit alles moeten duiden laat ik aan anderen over. Maar een ding staat vast: dromen is niet de manier om problemen op te lossen.

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2  -  deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 en deel 9 van dit verhaal.

  

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Ruth Galloway, geknipt voor een TV-serie

De afgelopen weken las ik een drietal misdaadromans van de Britse schrijfster Elly Griffiths. Jullie weten dat ik graag dat soort boeken lees. Ik schreef eerder, bijvoorbeeld, over de thrillers van de Canadese Louise Penny en de Schot Ian Rankin. Daarnaast las ik kortgeleden een boek van de Britse archeologe Alice Roberts.

Wat heeft dat allemaal met elkaar te maken ? Nou... de hoofdpersoon, van de boeken van Griffiths, is archeologe Ruth Galloway die, net als Alice Roberts, gespecialiseerd is in menselijke overblijfselen. Zij leest in de boeken zo nu en dan een thriller van Ian Rankin, als ze even afleiding zoekt voor alle spannende verwikkelingen. Het boek dat ik las – een voordelig geprijsd e-boek met de eerste drie romans uit de reeks – werd op de omslag bovendien aangeprezen door Louise Penny.

Zou er een hogere macht achter mijn boekenkeuze zitten ? Het algoritme van mijn e-boeken leverancier misschien ? En dan heb ik het er niet eens over dat mijn eigen vrouw ook Elly heet.

Maar dat terzijde. Toeval of slinkse opzet, het zijn heel aardige thrillers die Elly Griffiths schrijft. Ze werkte aanvankelijk bij een uitgeverij en schreef een paar boeken onder haar eigen naam, Domenica de Rosa, voor ze zich aan haar eerste misdaadroman waagde. Volgens Wikipedia kwam ze op het idee, om van haar heldin een archeologe te maken, toen haar man zijn kantoorbaan opgaf en zich omschoolde tot archeoloog.

De verhalen spelen zich af in Norfolk, aan de Engelse oostkust, een omgeving die Griffiths goed kent omdat ze er familie heeft wonen. Haar hoofdpersoon, Ruth Galloway, geeft er les aan de universiteit van King's Lynn en ze woont in een afgelegen, klein huisje, vlak bij de zee. Galloway wordt, bij toeval, bij een politieonderzoek betrokken als er, niet ver van haar huis, menselijke resten worden gevonden. Al snel blijkt dat het opgraven van oude botten aanleiding kan zijn voor nieuwe misdaden.

De opgegraven beenderen en het verband met actuele zaken, vormen een patroon, dat zich in de andere boeken herhaalt. Griffiths omschrijft haar heldin als een stevig gebouwde vrouw, die graag met haar kaplaarzen in de modder staat. Maar Galloway is geen overdreven stoer type, ze zit net zo graag met haar neus in de boeken en met haar katten op schoot.

Dat ze in de eerste drie boeken een paar keer, ternauwernood, aan de dood ontsnapt en tussendoor ook nog zwanger raakt en bevalt van een dochter, is niet in de eerste plaats aan haar avontuurlijke levenswandel te danken. Het overkomt haar en dat ze het allemaal overleeft is mede te danken aan de bijfiguren, zoals inspecteur Harry Nelson, de moderne druïde Cathbad en haar collega-vriendin Shona.

Ondertussen leert de lezer het een en ander over het opgraven, dateren en documenteren van oude beenderen. Ruth Galloway werkt ook aan een opgraving van een Romeinse nederzetting en komt, in een ander boek, in aanraking met de nasleep van de Tweede Wereldoorlog en de recentere oorlog in voormalig Joegoslavië.

De schilderachtige omgeving, de sympathieke heldin, de kleurrijke bijfiguren, plus een beetje wetenschap en geschiedenis, maken de serie zeer geschikt voor een TV-serie. Een mix van 'Bones', 'Vera' en 'Midsomer Murders', zonder dat de gelijkenis met één van die series er te dik bovenop ligt. Wie weet komt het nog eens zover.

Ondertussen kunnen we met de boeken nog wel even vooruit. Elly Griffiths schreef 15 romans over Ruth Galloway. Daarnaast publiceerde ze nog 10 andere boeken, met andere speurders in de hoofdrol. Ze zijn in Nederlandse vertaling verkrijgbaar, als traditioneel papieren boek, e-boek en luisterboek.

(Wie liever aan wil sluiten bij de actualiteit kan ook kiezen voor de boeken van S.J. Bennett, die een drietal thrillers schreef met de Britse koningin Elizabeth als speurder. Ze begon eraan toen de oude Queen nog volop in leven was en hoewel het ook deels een grap is, zijn het toch heel realistische verhalen, die een geloofwaardig beeld schetsen, van het leven achter de koninklijke schermen.

In het eerste boek komt Charles, toen nog prins, niet voor. Ik ben nu bezig aan deel twee, waar prins-gemaal Philip wel een rol in speelt. De schrijfster draagt het boek op aan de prins die, bij het ter perse gaan, net overleden was...) 

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2  -  deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van dit verhaal.

  

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

De lente ? Of toch snooker ?

Waar zal ik het vandaag eens over hebben ? Over de, maar langzaam, ontluikende lente ? Of toch over het wereldkampioen-schap snooker ? De twee hebben met elkaar te maken, het WK is altijd in de lente. Terwijl de vogeltjes nestjes maken, de bomen in blad komen, de eerste bloemen ontluiken, klik-klakken de ballen op het biljart. Dat is al jaren zo.

De lente was er eerder, natuurlijk. Die is er al zolang als de aarde om de zon draait. Het landschap, de planten en dieren hebben er niet altijd zo uitgezien als nu, maar de afgelopen duizenden jaren kon je wel, zo ongeveer dezelfde flora en fauna, telkens weer, aan een nieuw seizoen zien beginnen. De ene keer wat vroeger dan de andere keer, afhankelijk van het weer.

Daar hebben de snookerspelers weinig last van, die spelen in een zaal. Het WK wordt al jaren gehouden in een theater in Sheffield, in het noorden van Engeland. Sinds enige tijd is er tegenover die theaterzaal een wintertuin, waar ook een snookertafel staat, zodat er demonstraties kunnen worden gegeven. In de pauzes van de wedstrijden zitten daar de commentatoren en deskundigen, te midden van het groen, om de getoonde partijen, voor de TV-kijkers, te duiden.

Het lijkt dus een lange traditie, maar het spel bestaat pas sinds het eind van de 19e eeuw. Volgens Wikipedia is het ontstaan in Brits-Indië, waar een legerofficier, Sir Neville Chamberlain, een paar bestaande biljartspellen met elkaar combineerde. De naam 'snooker' komt ook uit militaire kringen, het was een bijnaam voor onervaren nieuwelingen. In het spel is een snooker een situatie waarin een speler niet vrijuit de volgende bal aan kan spelen, omdat die geblokkeerd is door andere ballen.

Het spel werd aanvankelijk alleen in Groot-Brittannië gespeeld, maar veroverde, sinds de jaren '60 van de 20ste eeuw, ook de rest van de wereld. Het schijnt dat de bekende presentator van natuurprogramma's, Sir David Attenborough, daar een rol in heeft gespeeld. Hij had toen een hoge functie bij de BBC en vond het spel bijzonder geschikt voor de eerste uitzendingen in kleur, in 1967. Dankzij de televisie zagen steeds meer kijkers wat een aardige bezigheid het was.

Het WK werd voor het eerst, dagelijks, door de TV uitgezonden in 1978. De wereldkampioenen uit die tijd, Ray Reardon, Steve Davis en Stephen Hendry en hun grote concurrenten, werden nationale beroemdheden. Inmiddels wordt het spel in allerlei landen, op hoog niveau, gespeeld. In de halve finale stonden dit jaar een Engelsman, een Noord-Ier, een Belg en een Chinees.

Het aardige van dit WK was dat er uiteindelijk twee wat ouderen, de Engelse Mark Selby en de Noord-Ierse Mark Allen, tegenover elkaar kwamen te staan en twee jongeren, de Belgische Luca Brecel en de Chinees Si Jiahui. De twee halve finales verschilden ook wat speelstijl betreft. De twee ouderen speelden meer verdedigend en voorzichtig, terwijl de jongeren volop in de aanval gingen.

Gelukkig was het niet al te mooi weer, de afgelopen weken. Op een enkele dag na, was het koud, winderig en er viel regelmatig regen. Het was dus helemaal niet erg om veel voor de TV te zitten en snooker te kijken. Hoe het afloopt zien we vandaag en morgen.

De lente gaat ondertussen rustig verder. De grote bomen, tegenover ons huis, komen in blad. De een wat sneller dan de ander. De koolmezen voeren elkaar, wat betekent dat het vrouwtje nog eitjes aan het leggen is en dus extra voedsel nodig heeft. Het mannetje kan zo laten zien dat hij, straks, voor een nestkast vol jongen kan zorgen.

In ons pimpelmezenkastje zit voorlopig nog geen nestje. Dat is waarschijnlijk niet alleen aan het weer te wijten, maar ook aan de logeerpoes. Die joeg, tijdens de eerste twee weken van april, alle vogels van het balkon, door tegen het raam van de balkondeur aan te springen. Toch zag ik gisteren twee meesjes bij het nestkastje. Het zou dus misschien nog kunnen...

PS: Voor de snookerfinale heeft de Belgische belofte, Luca Brecel, zich geplaatst, na een sensationele partij. Zijn comeback, waarbij hij terugkwam van een 14 – 5 achterstand, door 11 frames op rij te winnen, was nog nooit eerder vertoond. Hij speelt in de finale tegen de ervaren Mark Selby, die het toernooi al 4 keer won. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2  -  deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 en deel 7 van dit verhaal.

  

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Ik wil mijn excuses aanbieden

Niet dat ik iets misdaan heb. Tenminste niet kort geleden, voor zover ik me kan herinneren. In ieder mensenleven worden er wel misstappen begaan en soms doe je iets verkeerd met de beste bedoelingen. Maar deze keer wil ik me niet verontschuldigen voor mijn eigen misdragingen, maar voor die van mensen waar ik verder eigenlijk wel mee sympathiseer.

Wat is er gebeurd ? Nou, afgelopen woensdag keek ik naar een wedstrijd van het WK snooker, dat momenteel in het Engelse Sheffield wordt gespeeld. Een van de spelers stond net te overwegen, hoe hij de volgende bal zou spelen, toen er tumult ontstond in de zaal.

Een vrouw rende naar het biljart, maar voor zij er op kon klimmen werd ze vastgepakt door de Belgische scheidsrechter Olivier Marteel. Die hield haar met beide armen omklemd, terwijl zij zich vastgreep aan de rand van de tafel. Bewakers, zelfs bij een rustige sport als snooker zijn die nodig, snelden toe en de vrouw werd afgevoerd.

Ondertussen was er, bij het biljart aan de andere kant van de zaal, ook een incident geweest. Daar waren de scheidsrechter en de spelers totaal verrast door een man, die op de wedstrijdtafel was gesprongen en daar een zak met oranje poeder had geleegd. Hij was er zelf bij gaan zitten en moest, door veiligheidspersoneel, van het biljart gehaald worden. Op zijn t-shirt stond de leuze 'Just Stop Oil'.

Het ging dus om een klimaatprotest. Een probleem, die klimaatopwarming, waar ik me ook zorgen om maak. Eerder waren er acties in musea en concertzalen en werden wegen geblokkeerd. Nu dus een sportwedstrijd. Op zich begrijpelijk, want snooker is, in Groot-Brittannië, heel populair. Waarschijnlijk hebben miljoenen mensen dit protest gezien. Actie geslaagd ? Nou, dat weet ik niet.

Het gevolg was dat de wedstrijden een tijdje werden stilgelegd. Op de ene tafel kon, toen de gemoederen weer bedaard waren, verder worden gespeeld. De andere, die bedekt was met dat oranje poeder, werd bewerkt met een stofzuiger. Maar uiteindelijk werd besloten om die partij af te gelasten. Men wist niet wat voor spul het was, dat op het laken was gegooid. Je kon van de spelers niet verwachten dat ze daar met hun handen in zouden gaan zitten.

Een dag later werd Barry Hearn, voormalig voorzitter van de World Snooker Tour, geïnterviewd. Hij was woest. Hij wilde niets zeggen over het doel van het protest, maar vond het onacceptabel dat een sportwedstrijd, die bedoeld was voor ieders plezier, op zo'n manier getorpedeerd werd. Hij raadde de toeschouwers die een kaartje voor de wedstrijd hadden gekocht aan, om de demonstrant, via de rechter, aansprakelijk te stellen voor de geleden schade, hun reiskosten enzovoort. En daar zit wel iets in.

Aan de ene kant voel ik mee met de demonstranten. Er moet iets gebeuren om klimaatrampen te voorkomen, de overheid doet veel te weinig, als we zo doorgaan komen er enorme problemen. En een groot deel van het publiek is niet doordrongen van de ernst van de situatie. Gewoon, met een bord op straat staan, helpt klaarblijkelijk niet, dus verzint men andere acties. Gedreven door wanhoop en oprechte zorgen voor de toekomst.

Aan de andere kant helpt het niet veel om een sportwedstrijd te saboteren. De spelers en organisatoren hebben geen invloed op het overheidsbeleid. Het publiek zal er niet, ineens, warme gevoelens voor de klimaatzaak door krijgen. De aandacht die je krijgt is voornamelijk negatief. De goede zaak wordt niet gediend met het kweken van afkeer.

Mijn goede vader zei altijd: 'Je vangt meer vliegen met stroop, dan met azijn'. Als je iets voor elkaar wil krijgen, kun je beter vrienden proberen te maken dan vijanden. Daarom stel ik voor om een actiegroep op te richten, die excuses aanbiedt, voor de verstorende acties van andere groepen.

Ik begin met zelf mijn excuses aan te bieden. Sorry, voor het ongemak en het verstoorde spelplezier. Maar het is gedaan met de beste bedoelingen. Die actievoerder sprong niet op het biljart om ons te pesten, of omdat hij een hekel aan snooker had, maar omdat hij zich zorgen maakte over onze toekomst. Ook die van de sportliefhebbers.

Als we nou na elke, misschien wat misplaatste, klimaatactie, met onze nieuwe actiegroep onze excuses komen aanbieden, misschien met een bosje bloemen erbij ? Dan kunnen we nog eens uitleggen, waarom die andere klimaatactivisten zo wanhopig zijn en zulke wilde dingen doen. Wie weet helpt het ?

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2  -  deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van dit verhaal.

  

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Hotsie kiele kiele knotsie bom

Bim bam bezie paardenblom. Ik weet niet of iedereen dat kent, de oorwurm ? Ik bedoel dan niet het kriebelbeestje, dat helemaal geen interesse heeft om in menselijke oren te kruipen, maar zo'n melodietje dat maar niet uit je hoofd wil gaan. Het zit natuurlijk niet in je oren, maar ertussen. Je hoort het met je interne jukebox, je muzikale brein.

Het komt in ieder geval zo vaak voor, en bij zoveel mensen, dat het fenomeen een naam heeft gekregen. De oorwurm dus. In mijn geval zijn het vaak heel simpele melodietjes. 'Tarara boem die-jee', 'Daar staat een paard in de gang', of 'Hotsie kiele kiele knotsie bom'. Daar werd ik afgelopen woensdag mee wakker.

Het vervelende is dat ik vaak alleen maar een fragment in mijn hoofd heb zitten. Bim bam bezie paardenblom, maar hoe ging het dan verder ? En wat gaat er aan vooraf. Het eindigt, volgens mij op 'Bim bam bom'. En begint het niet met iets van 'In het land van...' ?

Ik vroeg het mijn vrouw, maar die keek verbaasd en schoot in de lach. 'Hotsie knotsie ?' Misschien was het iets dat alleen op onze lagere school gezongen werd ? Het kan behoorlijk gekmakend zijn, zo'n oorwurm. En niet alleen voor mijzelf, maar ook voor de omgeving.Vaak ga ik het ritme van het liedje op m'n knieën meetikken. Dat kan irritant worden, want anderen horen natuurlijk het bijbehorende melodietje niet.

Ik heb eens wekenlang gezocht naar een instrumentaal nummer, met een mondharmonica. Het bleef maar in mijn hoofd zitten. En vind maar eens zo'n liedje, waarvan je dus geen tekstfragment hebt en alleen een flard melodie. Uiteindelijk heb ik het gevonden, maar ik ben de titel inmiddels vergeten, dus hopelijk steekt het niet opnieuw de kop op.

'Timpe Tampe Tovenaar !', zegt Google en misschien heeft een deel van jullie dat ook al lang geroepen. De beginmelodie wil niet direct bij me opkomen, het hotsie-knotsie-stuk is natuurlijk het refrein. Gelukkig brengt YouTube uitkomst en al snel zitten we mee te zingen met een kinderkoortje. Timpe Tampe Tovenaar, kom vertoon je kunsten maar. Timpe Tampe Tovenaar, wij zijn klaar.

Niets van 'in het land van', dat is klaarblijkelijk een ander liedje, dat misschien ook nog wel eens als oorwurm opduikt. Het gekke is ook dat de droom, die ik me van vannacht herinner, niets met kinderliedjes te maken had. Dat was eerder een spionageverhaal.

Ik moest een opdracht uitvoeren op de computer. Ondertussen gebruikten mijn handlangers de, onlangs overleden, actrice Raquel Welch als bliksemafleider. Zodra ik mijn opdracht volbracht had moest ik een email verzenden, met een vooraf afgesproken boodschap.

Vraag me niet hoe dat werkte met Raquel. In mijn jonge jaren, toen ik nog kleuterliedjes zong, was zij natuurlijk een beroemde filmster. En misschien was 'hotsie kiele kiele knotsie bom' wel de geheime boodschap ?

Het grootste mysterie is, voor mij, dat mijn oorwurmen eigenlijk nooit mijn favoriete liedjes, of muziekstukken zijn. Op de jukebox, in mijn hoofd, staat echt wel heel mooie en hoogstaande muziek, maar daaruit kiest de oorwurm zijn repertoire niet. Heel vreemd...

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2  -  deel 3 - deel 4 en deel 5 van dit verhaal.

  

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave.