Ik maakte snel vrienden, maar Pieter was daar aanvankelijk niet bij. Hij was coördinator van de film-werkgroep, maar ook bezig met een opleiding. Daardoor kwam hij soms, na afloop van de film, even binnen vallen, maar was hij verder niet zo erg aanwezig.
Dat veranderde toen hij klaar was met zijn studie. Er was een periode waarin hij werkeloos was – of tussen twee banen in – en ik problemen op mijn werk had. Om te voorkomen dat ik thuis met mijn kop tegen de muur ging zitten bonken ging ik vrijwel dagelijks naar het verenigingsgebouw, een 19e eeuws klooster, om Pieter te helpen met allerlei klussen.
Pieter was twintig jaar ouder dan ik, op de meeste vlakken veel meer ervaren, dus ik had er geen probleem mee dat hij de leiding nam. Ik gaf welgemoed het gereedschap aan, hield planken vast, terwijl hij stond te zagen of te boren en zette koffie, of haalde krentenbollen bij bakkerij van Senten, om de hoek.
Ik was erbij toen Pieter zijn 50ste verjaardag vierde. In het piepkleine huisje aan de Parklaan, vlakbij station Soest-Zuid. Een handige locatie want je kon je fiets in zijn tuin stallen, als je met de trein mee moest. Hij was op dat moment een gescheiden vader van drie dochters. Meestal vrijgezel, hoewel er wel eens een blonde vrouw om hem heen hing, die de hele dag met een hoedje op rondliep.
Pieter's woninkje bestond uit één kamer, met een puntdak erop. Onder dat dak, op zolder, was het slaapvertrek. De woonkamer had een houtkachel in de hoek. Aan één kant, met uitzicht op de helemaal dichtgegroeide tuin, was een serre aangebouwd, die hij als kantoortje gebruikte.
Aan de andere kant was een keukentje, ook in een aanbouw. Oorspronkelijk was er geen badkamer, Pieter had zelf een douche aangelegd. Hij had daarvoor de voordeur dichtgetimmerd, maar dat gaf niet, iedereen kwam toch binnen via de keuken.
Van zijn verjaardagsfeest herinner ik me niet heel veel, behalve dat het huis uitpuilde van de vrienden en familie en ik ergens in een hoekje op de grond zat, bij gebrek aan een stoel. Het hoogtepunt van het feest was de uitreiking van een wisseltrofee, die de mannelijke verenigingsleden aan elkaar doorgaven, als ze 50 jaar werden.
Omdat er meer van dat soort gezellige bijeenkomsten waren, waar wel eens wat meer gedronken werd dan verstandig was, bouwde Pieter een uitschuifbare slaapplaats, achterin zijn blauwe besteleend. 'Het was een Acadiane, Jan', hoor ik hem zeggen. Hoe dan ook, als hij er in wilde overnachten moest hij de deurtjes open laten, maar dat was goed voor de ventilatie.
Het zal rond 1990 zijn geweest dat Pieter besloot dat de filmzaal verbouwd moest worden. De rest van zijn werkgroep was daar niet ten volle van overtuigd, dus op een zeker moment ontdekte ik dat hij zo ongeveer in zijn eentje bezig was. Ik ging helpen en later kwamen er nog wat andere leden een handje toesteken.
Het was echt niet alleen zagen en timmeren en schilderen, er was ook tijd voor gezelligheid. Er werd eten gekookt, er was een glas wijn, een biertje, of voor Pieter een jonge klare – Ketel 1 – op zijn tijd, of we gingen eten bij de Griek aan de overkant. En er was ook zo nu en dan een serieus gesprek. Pieter rookte daar dan filtersigaretten bij die hij zelf maakte, door hulzen te vullen met een handig schuifapparaatje, uit een groot blik shagtabak.
En er waren uitstapjes. Weekenden in Gent, op de Veluwe en Goeree-Overflakkee, met andere leden van het filmhuis en de sooswerkgroep. En allerlei feestjes, verjaardagen en barbecues. Pieter was niet altijd overal aanwezig, maar als hij er was was hij een gezellige gast. Waar anderen nog wel eens uit de bocht vlogen, teveel dronken, of ruzie maakten, kan ik me van hem geen incident herinneren.
Het enige voorval dat me bijstaat was toen we, tegen het eind van de zomerstop, de soos in orde wilden maken en constateerden dat een deel van het meubilair, een aantal lage stoeltjes, verdwenen was. Pieter herinnerde zich dat C., één van de verenigingsleden, ze geleend had voor een kinderfeestje en vroeg mij om hem op te bellen.
Er ontstond een hilarisch telefoongesprek waarbij Pieter mij voorzei wat ik tegen C. moest zeggen. Ik gaf trouwhartig Pieters opmerkingen door, die steeds stekeliger werden, terwijl C., aan de andere kant, zich meer en meer beledigd voelde. Maar de stoeltjes kwamen niet meer terug, die hadden de hele zomer buiten in de regen gestaan.
Toen de filmzaal af was vormden Pieter en ikzelf, met Elly – die later mijn vrouw zou worden – en de inmiddels overleden Fred Schilder, de nieuwe filmhuis-werkgroep. Pieter leerde me hoe ik films moest projecteren en later ook monteren. Want bij een vernieuwde zaal hoorde ook een nieuwe projector, waarvoor hij een 'long player' bouwde.
Zo sleepten we het filmhuis door een moeilijke periode heen, want niet alleen de oude werkgroepleden gaven er de brui aan, het publiek bleef ook weg. Ik hoorde dat er nu, vanwege het coronavirus, 'maar 20 bezoekers' tot de filmvoorstellingen toegelaten worden. 20 man publiek ! Daar zouden we toen dolblij mee zijn geweest.
Wordt vervolgd...
De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman
Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 en deel 9 van dit verhaal.
Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 en deel 12 van het vorige verhaal.
Klik op de tekening voor een grotere weergave.
Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men
