En ondertussen op het balkon...

Zijn de rosse metselbijen verdwenen, met achterlating van meer dan 20 dichtgemetselde kamertjes in de bijenhotels. Sommige kamers zijn weer opengegaan, maar dat is geen reden tot zorg. De bijen laten de laatste cellen leeg, om eventuele rovers, zoals spechten, op een dwaalspoor te brengen.

De rosse metselbijen zijn vooral actief als de eikenbomen bloeien. Ze verzamelen het stuifmeel van de eikenbloesem, in de borstelige haren op hun buik – de zogenaamde buikschuier. Dat stuifmeel is het voedsel voor de bijenlarven. Nectar halen ze uit ander bloemen, zoals klaver en witte dovenetel.

Half juni loopt de vliegperiode van de rosse metselbij op zijn einde. Maar dan beginnen de kleinere tronkenbijen net wakker te worden. De rosse is ongeveer een cm lang en een stevig behaard beestje. Tronkenbijen zijn kleiner, slanker, donkerder van kleur en bijna onbehaard. Maar ze hebben ook een gele buikschuier.

De rosse metselbijen verschenen dit jaar bij verrassing. In vorige jaren zag ik er soms eens eentje, maar nu een heel stel. De tronkenbijen zijn al jaren vaste bezoekers op het balkon. Ze zaten nog in het bijenhotel van vorig jaar.

Verwachtingsvol ging ik elke dag kijken, vanaf begin juni, of er al een kamertje open was. De mannetjes worden het eerst wakker, maar ze wachten met naar buiten komen tot het weer lekker droog en warm is. Dit jaar was het aanvankelijk koel en regenachtig. Je kunt ze dan al wel zien zitten, in de uitgang van hun opengeknaagde kamertjes, wachtend op beter weer.

Is het eenmaal lekker warm en zonnig, dan komen ze naar buiten. Sommige blijven wat rondhangen, wachtend op de vrouwtjes. Anderen vliegen naar bloemen in de buurt, om daar hun slag te slaan als de vrouwtjesbijen verschijnen. De paring is een wilde worsteling, die in een wip voorbij is.

Als de vrouwtjes bevrucht zijn gaan ze op zoek naar bloemen van het samengestelde type, composieten, zoals madeliefjes, paardenbloemen, margrieten, meisjesogen (coreopsis), goudsbloemen en havikskruid. Uit die groep heb ik er een aantal op het balkon.

Da's leuk want zo kan ik 'mijn eigen bijtjes' aan het werk zien. Op een bloem bewegen ze zich in cirkels, de nectar opzuigend terwijl ze met hun achterlijf op de bloem kloppen. Zo verzamelen ze het stuifmeel in hun buikschuiers.

Terug bij het bijenhotel maken ze eerst de kamers van vorig jaar leeg. Je kunt ze het stuifmeel van vorig jaar naar buiten zien schuiven. Daarna maken ze nieuwe celletjes. Daar zie je weinig van, behalve dat ze naar binnen kruipen, eerst met de kop naar voren. Daarna komen ze naar buiten en draaien zich om. Achterwaarts gaan ze weer het kamertje in om stuifmeel af te zetten en een eitje te leggen. Elk celletje wordt dichtgemetseld met hars dat ze halen van bomen in de buurt. De tronkenbijtjes vliegen tot in september. Daarna is het weer wachten op de volgende zomer en de volgende generatie.

Tussendoor fotografeerde ik een ander klein bijtje. Dat had geen buikschuier, maar borstelige achterpoten, die geel zagen van het stuifmeel. Ik kon niet zo snel vinden welke soort het was, maar dat is geen wonder. Volgens de kenners op internet is het een groefbijensoort. Daarvan zijn er honderden verschillende in ons land. Wereldwijd zelfs meer dan 1400 soorten...!

Klik hier voor foto's van 'mijn' tronkenbijen 

En van de rosse metselbij 

En het groefbijtje... 

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Minister van Gehandicaptenzaken

Er is, in een TV-programma, een minister van Gehandicaptenzaken gekozen. Ik zag de nieuwe 'minister' – het is geen officiële functie – in het TV-journaal. Hij werd op het binnenhof ontvangen door een echte minister, die hem vriendelijk aansprak met 'beste collega'.

Aan de ene kant hartstikke goed, er kan niet genoeg aandacht gevraagd worden voor de moeilijkheden waar gehandicapten en chronisch zieken dagelijks mee te kampen hebben. Aan de andere kant wringt het ook een beetje.

Het is toch een poppenkast, een toneelstukje. Het zou toch eigenlijk niet nodig moeten zijn dat er eerst een TV-serie, dan een publieksstemming en vervolgens een evenement op het Binnenhof nodig is om, erg voor de hand liggende, problematiek voor het voetlicht te brengen ?

Maar ja, als je het niet doet, heeft niemand er interesse in en verandert er niks.

Er is een Universiteit waarvan het bestuur besloten heeft om voorlopig alleen nog vrouwen aan te stellen, voor wetenschappelijke functies, tot de scheve verhouding tussen mannen en vrouwen is weggewerkt. Heel goed, uiteraard. Maar aan de andere kant...

We moeten toch geen kandidaat aanstellen alleen omdat ze vrouw is, maar omdat ze de beste is voor die functie ? Je wil die baan toch niet krijgen omdat je geen man ben ? Zo'n maatregel zou toch niet nodig moeten zijn ?

Ja, nee, precies. Maar als we het niet doen blijven we eeuwig met die scheve verhouding zitten. Want bij gelijkwaardige kandidaten kiest men toch sneller voor een man. Dat moet dan geen gehandicapte man zijn, waarschijnlijk.

Ondertussen probeert een ex-kankerpatiënt de Elfstedentocht zwemmend te volbrengen. Hij doet dat, onder veel aandacht, om geld in te zamelen voor kankeronderzoek. Heel goed ! Maar ik denk dan toch...

Waarom is al die heisa nodig ? Waarom moet die beste kerel zijn gezondheid op het spel zetten ? Waarom dat hele circus ? Waarom wordt er niet voldoende geld besteed aan onderzoek, zonder al dit gedoe ?

Kunnen we nou echt niet gewoon goed zorgen voor mensen met beperkingen, elkaar gelijkwaardig behandelen en onderzoek doen naar dingen waarvan iedereen snapt dat ze broodnodig zijn ? Zonder TV-show, of spectaculaire inzamelingsactie ?

Ik erger me daaraan. Maar aan de andere kant... Het is wel weer een gelegenheid waarbij veel mensen kunnen laten zien hoe aardig ze eigenlijk zijn. Hoeveel ze voor elkaar over hebben, hoeveel ze van elkaar houden en hoe enthousiast ze zich in kunnen zetten voor het goede doel. Dat is ook mooi...

Hoewel...

Ps: De minister van Gehandicaptenzaken heeft dezelfde aangeboren aandoening als ik. Alleen heb ik een lichtere vorm, je ziet het bij mij niet aan de buitenkant. Wat dan wel boffen is. Hoewel het onder meer betekent dat ik geen zwemtochten of lange wandelingen kan maken...

Zie ook: Rick Brink uit Hardenbergwordt allereerste ‘Minister van Gehandicaptenzaken’

En: Vice-premier: we moeten allemaal opkomen voor gehandicapten 

En ook: ‘Alleen drastische maatregelen brengen vrouwen hogerop’

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Natte boel en toch een droog jaar

Het heeft aardig geregend, in de afgelopen week, maar toch beleven we een droog jaar. In april leken we nog op een droogterecord af te stevenen en tot begin juni was het droger dan in het 'extreem droge' jaar 2018. Daarna kwam de regen en nu gaan we weer wat meer richting het gemiddelde, wat neerslag betreft. Maar volgende week komen er warme dagen en de prognose van het KNMI gaat dan toch weer naar de droge kant.

Het is niet overal even droog. In een strook over West-Nederland is meer neerslag gevallen dan in het Noorden en Oosten. In Zuid-Limburg was het natter dan in Zeeland. En bloedheet is het ook niet voortdurend geweest.

Op mijn balkon vinden de tronkenbijtjes, die vanaf vorige zomer in het bijenhotel overwinterd hebben, het nog te koud om tevoorschijn te komen. Er is al een aantal celletjes van binnen uit opengeknaagd en ik heb al een bijtje buiten zien zitten, maar echt actief zijn ze nog niet.

De mannetjes verschijnen het eerst, die zitten in de voorste cellen. De vrouwtjes komen later en omdat ze van hun moeder voedsel hebben meegekregen hebben ze geen haast. Eerst moet het lekker warm weer worden. En er moeten bloemen voor ze zijn om nectar en stuifmeel te verzamelen.

Tronkenbijen zijn gespecialiseerd in de bloemen van composieten. Die hebben een geel hart - in feite vol kleine bloemetjes – en een krans van bloembladeren aan de buitenkant. Denk aan madeliefjes, paardenbloemen, maar bijvoorbeeld ook zonnebloemen en margrieten. Die heb ik op mijn balkon, maar ze staan nog in knop.

Wel al open, maar pas met één bloem, is de coreopsis, ook wel 'meisjesogen' genoemd. Die heb ik speciaal voor de bijen gekocht. De margrieten en zonnebloemen bloeien maar kort, hopelijk houden de meisjesogen het langer vol. En anders zullen de bijtjes het buiten de deur moeten zoeken.

Het gazonnetje naast de flat, dat vol zou staan met madeliefjes en paardenbloemen, als de gemeente wat minder fanatiek zou maaien, komt niet in aanmerking. Maar één van de benedenburen heeft een mooi verwaarloosd tuintje. En wat verderop zijn wegbermen, die niet elke week gemaaid worden, daar staat ook wel wat te bloeien. Als het tussendoor maar een beetje blijft regenen.

Ondertussen lijkt het prima te gaan met de vogels rond het huis. Ik zag al jonge pimpel- en koolmezen, jonge spechten en eksters. Die zijn voor een deel afhankelijk van insecten, die moeten het weer van bloemen en planten hebben en dus van de neerslag die er valt en de ruimte die wij mensen ze geven. Om een beetje helpen voer ik ze natuurlijk ook.

Foto's van 'mijn' bijtjes, bloemen en planten zijn te zien op Twitter  , Facebook  en Instagram zoek naar jan_de_stripman

Zie voor de neerslagstatistieken de Droogtemonitor van het KNMI 

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Volgers kopen ?

Sinds een aantal weken heb ik een account op Instagram, een zijtak van Facebook die in het leven is geroepen zodat mensen, met hun smartphone, makkelijk foto's kunnen uitwisselen. Ik heb geen smartphone, maar met een laptop kan het ook. Alleen kun je dan geen reeks foto's ineens, of een filmpje, plaatsen.

Geeft niks, ik zet er, één voor één, de foto's op die ik ook op Facebook en Twitter met de wereld deel. Zonsopkomsten, vogels, bloemetjes en bijtjes voornamelijk. Ook maak ik er melding van als ik een nieuw stripje op één van onze stripblogs plaats.

Werkt prima en ik heb in korte tijd contacten gelegd, met andere Instagrammers, over de hele wereld. Zoals Facebook zijn 'duimpjes omhoog' heeft, z'n 'likes', zo heeft Instagram hartjes. Als je een foto mooi vindt klik je op het hartje. En als iemand dat bij mij doet ga ik vaak even kijken op het account van die persoon, om te zien of daar mooie foto's staan.

Logischerwijze kom ik zo terecht bij mensen die van zonsopkomsten, vogels, bloemetjes en bijtjes houden en die zijn er op alle werelddelen. Ik heb al hartjes ontvangen en uitgedeeld, van en aan, Instagrammers uit Japan, Nieuw Zeeland, Australië, de VS, Brazilië, Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, Zweden, Tsjechië, Italië, Spanje, Groot-Brittannië en, o, ja, ook uit Nederland en België. Waarschijnlijk vergeet ik er nog een paar.

Je kunt, als je de foto's van een andere Instangrammer heel mooi vindt, die persoon ook volgen. Dan verschijnen zijn, of haar, foto's automatisch op je scherm. Je wordt daarbij geholpen door het programma dat automatisch zoekt naar mensen die je al van Facebook kent. Ik heb inmiddels 90 volgers, terwijl ik er zelf 124 volg.

Als ik bij andere Instagrammers kijk zie ik soms vergelijkbare aantallen, maar ik zie ook vaak accounts met duizenden volgers. Een enkele keer kom ik zelfs iemand tegen die maar een handjevol foto's heeft geplaatst, maar toch een paar duizend volgers heeft. Hoe kan dat nou ? Zijn dat misschien heel beroemde mensen, die zoveel fans hebben dat zelfs een enkele uiting al de aandacht van grote menigten trekt ?

De waarheid is veel gekker. Je kunt volgers kopen. Voor een paar tientjes per duizend, naar het schijnt. Dat zijn dan geen echte personen, die je volgen omdat ze je foto's waarderen, maar nep-accounts. Daar zit niemand achter die naar je foto's kijkt, maar dat hindert voor veel gebruikers klaarblijkelijk niets.

Het staat immers reuze stoer als je duizenden volgelingen hebt, of dat nou echte mensen zijn of niet. Er schijnen ook Instagrammers te zijn die geld verdienen met advertenties op hun account. Die krijgen meer uitbetaald als ze meer volgers hebben. En wie gaat controleren of het wel echte volgers zijn ?

Voor straf volg ik dergelijke valsspelers nooit. Alleen bescheiden fotografen, met normale aantallen volgelingen krijgen mijn hartje.

Wie er meer over wil weten volge deze link:

Instagram: wereld van gekochte volgers, neplikes en likebots 

Wie nieuwsgierig is naar mijn foto's moet een Instagramaccount hebben en zoeken naar: jan_de_stripman

Dan nog: Een burgerinitiatief om het Europese Parlement ertoe aan te zetten meer te doen om de bijen – en daarmee de biodiversiteit – te beschermen. Er zijn 1 miljoen handtekeningen nodig en daar zijn we nog lang niet. Dus: tekenen !

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 en deel 2 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Oliver Twist en The Warden

Vlak na elkaar las ik Oliver Twist, de beroemde roman van Charles Dickens, uit 1839, en The Warden, een wat minder beroemd boek van Anthony Trollope, uit 1855. Halverwege Trollope dacht ik: het lijkt wel een commentaar op Dickens. En dat is geen toeval.

Hoewel Dickens niet bij naam genoemd wordt, schrijft Trollope over een auteur, hij noemt hem Mr Popular Sentiment, die verdacht veel op hem lijkt. Hij publiceert zijn romans als feuilletons, hij klaagt misstanden aan en bevolkt zijn verhaal met goudeerlijke helden en verwerpelijke schurken. Trollope merkt daar bij op dat er, in het echte leven, in de meeste helden ook wel iets slechts zit en in veel boeven iets goeds.

Voor wie de boeken niet kent: Oliver Twist gaat over een weesjongen die in het armenhuis belandt, waar hij zo slecht behandeld wordt dat hij wegloopt, waarna hij in handen van een zakkenrollersbende valt. Het komt allemaal toch nog goed als hij gered wordt door een rijke weduwe en haar dochter. Uiteindelijk blijkt Oliver zelf eigenlijk ook van goede huize te komen.

The Warden, het boek van Trollope, gaat over een tehuis voor oude mannen, dat voortkomt uit een middeleeuws legaat en bestuurd wordt door de kerk. De oudjes krijgen een karig dagloon, terwijl de opzichter – 'warden' in het Engels – een riant loon en een mooie woning krijgt, zonder daar veel voor te hoeven doen.

De opzichter heeft een dochter en die heeft een verloofde. Deze jongeman trekt zich het lot van de arme oude mannen aan. Hij brengt zo zijn aanstaande schoonvader in opspraak, terwijl hij het verder eigenlijk prima met hem kan vinden.

Dat is het aardige van The Warden. Er zitten niet echt schurken en helden in. De opzichter is een goeie sul die, van zijn eigen inkomsten, de oude mannen wat extra's toestopt. Zijn tegenstrever wil alleen maar de toestand van die oudjes verbeteren. De dochter zit tussen twee vuren, maar weet de boel uiteindelijk te sussen.

Het slechtst komt de andere schoonzoon van de opzichter er vanaf, die aartsdeken is van de kerk die het oudemannenhuis bestuurt. Hij wordt neergezet als een opgeblazen naarling, die het aanzien van de kerk belangrijker vindt dan het gepijnigde geweten van zijn schoonvader, of het lot van de armen.

Bij Dickens gaat het er allemaal stuk ongenuanceerder aan toe. De omstandigheden, waaronder Oliver in het weeshuis en het armenhuis moet leven, worden zo schril afgeschilderd dat het haast lachwekkend wordt. Zo worden de paupers met opzet uitgehongerd, zodat ze, als ze uiteindelijk overlijden, in een smallere kist begraven kunnen worden. Dat scheelt hout en dus geld. De bestuurders van de 'liefdadige' instelling zijn daarentegen allemaal welgedane dikkerds.

Oliver en zijn latere redders worden beschreven als in en in goed, lief en onschuldig. Je zou zowat een hekel aan dat onuitstaanbaar brave ventje krijgen. De boeven waarmee hij te maken krijgt zijn dan weer door en door slecht. Ik heb nooit een verfilming of musicalversie van Oliver Twist gezien, maar ik heb de indruk dat Fagin, de leider van de zakkenrollers, daarin afgeschilderd wordt als een malle ouwe kerel. Beetje ondeugend, maar toch ook best leuk.

Nou, dat was in de originele tekst wel anders. Fagin wordt door Dickens betiteld als: de ouwe, lelijke jood, de onbetrouwbare, listige jood, de gierige, slinkse en diefachtige jood, de gemene en gewelddadige jood. Zoveel nare eigenschappen worden hem toegeschreven dat Dickens er in zijn eigen tijd al op aangesproken werd. Dit leek, zelfs halverwege de 19e eeuw, toch wel erg veel op antisemitisme.

Kritiek die Dickens zich wel aantrok, in de tweede helft van zijn boek heeft hij de tekst gematigd. En antisemitisch of niet, je hebt als lezer toch sympathie voor de aanklacht die Dickens hier doet. De leefomstandigheden van wezen en armen waren schandalig en het is goed dat hij daar tegen protesteerde.

Bij Trollope had ik aanvankelijk bewondering voor de genuanceerde wijze waarop hij zijn romanfiguren beschrijft. Geen karikaturale goeien en slechten, zoals bij Dickens, en toch een boeiend verhaal.

Maar waar Dickens een sensationele ontknoping heeft, loopt het bij Trollope met een sisser af. Zijn boodschap is ook minder aansprekend. Die komt er op neer dat je maar beter niet kunt proberen om oude instellingen te hervormen. Want op het eind van het verhaal komen de oudjes, waar het verhaal om draait, er nog het beroerdst vanaf.

Dat The Warden niet zo'n sensatieverhaal is en een behoudende moraal uitdraagt, heeft er toe geleid dat het later niet echt opgepikt is door film- en theatermakers. Het is alleen bewerkt voor TV, in 1951 en als deel van een langere serie nog eens in 1982. Dit in tegenstelling tot Oliver Twist, dat is zeven keer verfilmd, waaronder een Disney animatiefilm, en bovendien drie keer verwerkt tot TV-serie en een keer omgevormd tot theatermusical.

Beide boeken zijn overigens vlot leesbaar en gratis, als e-book, te downloaden bij Project Gutenberg 

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men