zondag 26 juli 2020

De grote vier en andere complotten


Afgelopen week zag ik een aflevering van de detectiveserie Poirot, naar de boeken van Agatha Christie. Dit keer was het de verfilming van 'The Big Four', een roman die verscheen in 1927 en die in het Nederlands logischerwijs 'De Grote Vier' heet.

Van Wikipedia begrijp ik dat de TV-makers het verhaal nogal omgegooid hebben. Ze beginnen, heel dramatisch, met de begrafenis van Poirot, die aan het eind natuurlijk helemaal niet dood blijkt te zijn. In de roman komt die schijnbegrafenis pas tegen het einde en volgt de wederopstanding kort daarop.

Maar ik ga niet het hele verhaal vertellen. Wat mij trof was een klein voorval ergens aan het begin van de aflevering. Het verhaal draait om een wereldomvattende samenzwering, van de mysterieuze Grote Vier, die akelige dingen doen en snode plannen hebben.

Een jonge journalist gaat op een zeker moment naar het ministerie van binnenlandse zaken om aandacht voor het complot te vragen. Daar wordt hij uitgelachen door de oudere functionaris die hij te spreken krijgt. Een groot complot, dat de hele wereld in gevaar brengt ! Belachelijk !

Een paar moorden verder staan de kranten er toch bol van en laat zelfs Poirot zich meeslepen. Grappig, dacht ik, we zijn bijna 100 jaar verder en mensen zijn nog steeds dol op complottheorieën.

Over de oorzaak van de corona-epidemie, bijvoorbeeld. Dat zou een samenzwering zijn van overheden, bedrijfsleven, mediamagnaten, wetenschappers, artsen en de rijken der aarde. We worden ziek gemaakt, of in ieder geval zwak en misselijk, zodat we makkelijker onder controle te houden zijn ! Er worden ons rechten afgepakt, maatregelen opgedrongen, straling over ons uitgezonden... Tsja.

Zelfs mensen die ik toch echt voor verstandig hou hebben me de afgelopen tijd gevraagd of ik alle overheidspropaganda geloof, die in kranten staat en op TV-journaals wordt uitgezonden. Ik ga er meestal maar niet tegenin, want wat moet je zeggen ?

Dat het toch wel erg onwaarschijnlijk is dat al die duizenden overheidsfunctionarissen, artsen, managers enz allemaal in één groot wereldwijd complot zitten ? Met welk doel dan ? Om ons er onder te houden ? Zo opstandig zijn wij toch niet ?

Wat ik wel geloof is dat de wereld groot, chaotisch en ingewikkeld is. Dat allerlei mensen, groepen en individuen, proberen om iets te veranderen of teweeg te brengen. Dat is een onoverzichtelijk gewoel, getrek en geduw en welke kant het opgaat weten we niet.

Het is heel aanlokkelijk om in die chaos verbanden te zien waar ze niet zijn. Een beetje zoals 'leylijnen' die sommige mensen op kaarten trekken. Ineens lijken kerken en hunebedden met elkaar verbonden. Dat moet toch iets betekenen !

Nee, dat is gewoon toeval. Net zoals er toevallig een virus opduikt terwijl bedrijven bezig zijn met een nieuw netwerk voor mobiele telefonie. Als dat netwerk er niet was dan was er wel iets anders geweest dat toevallig juist op het zelfde moment gebeurde. De invoering van zonnepanelen, windmolens, of elektrische auto's, bijvoorbeeld. Er is altijd wel een of ander voorval dat met een ander verbonden kan worden alsof het oorzaak en gevolg zijn.

En als er problemen zijn is het misschien niet zo gek om raad te vragen aan mensen die gekwalificeerd zijn in het betreffende vakgebied. Dus in dit geval – en de meeste andere – hecht ik meer geloof in de officiële deskundigen. Dat wil niet zeggen dat die altijd alles goed doen. Kritisch volgen mag en moet.

Maar verder maakt het niet zoveel uit wat ik ervan vind. Ik kan niet meer doen dan hopen dat we, met al ons geduw en getrek, samen toch een beetje de goede kant op gaan.

O, en bij Agatha Christie bleek het uiteindelijk ook geen echt complot te zijn...



De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman

Klik hier voor deel 1 van dit verhaal.

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van het vorige verhaal...


Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men



zondag 19 juli 2020

Over Darwin en detectives



Ik las laatst, in een krantenartikel over de recente racismedebatten, dat Charles Darwin, in zijn boek 'The Decent Of Man' – in het Nederlands: 'De afstamming van de mens' - al verklaarde dat er biologisch gezien geen onderscheid is tussen mensenrassen. Hij meende ook dat het opdelen van mensen in rassen weinig zinvol was, aangezien alle rassen in elkaar overgaan en zich met elkaar vermengen.

Het verbaast me niet dat hij, zeker voor zijn tijd, een moderne kijk op de mensheid had. Ik heb net zijn eerdere boek uit, over de wereldreis die hij maakte met het zeilschip de Beagle. In een van de laatste hoofdstukken van zijn reisverslag houdt hij een hartgrondig pleidooi tegen de slavernij. Dat was het ergste dat hij in de hele wereld gezien had.

In de 19e eeuw was het gebruikelijk om de mensheid, net als al het andere leven op Aarde, in te delen in groepen, waarbij de blanke mens bovenaan stond. Naarmate de huidskleur donkerder werd werden mensen lager ingeschat. Daaronder kwamen de overige diersoorten. Dat Darwin daar tegenin ging was opmerkelijk.

De afgelopen tijd las ik ook een hele reeks 19e eeuwse detectiveverhalen.
Dat heeft niets met Darwin te maken, meer met het gegeven dat veel 19e eeuwse boeken gratis verkrijgbaar zijn als e-book. Zo las ik bijna alle Sherlock Holmesverhalen en -romans, geschreven door Arthur Conan Doyle. Van hem las ik ook een boekje over de Boerenoorlog, waarin hij het optreden van de Engelsen verdedigt.

Hij geeft toe dat er gebruik gemaakt werd van concentratiekampen, om gevangen genomen Boeren en hun families op te sluiten. 'Maar,' zo verontschuldigt hij die praktijk, 'buiten de kampen waren de omstandigheden nog veel slechter.'

Nu hebben de Boeren het Apartheidssysteem uitgevonden, dus zo lief en aardig waren die ook niet.

Dat neemt allemaal niet weg dat Sherlock Holmes nog steeds een legendarische romanfiguur is. De boeken zijn ook nog prima leesbaar. Al moet ik zeggen dat de korte verhalen niet echt spannend zijn. Je krijgt als lezer weinig tijd om je in te leven in de beschreven personen en hun omstandigheden. Er wordt een probleem beschreven, Sherlock Holmes komt en lost het op. Klaar, door naar het volgende probleem.

Dat stramien werd minder strikt aangehouden in een verhalenbundel die ik las over de meester-inbreker A.J. Raffles. Ik kwam de naam tegen in een stripboek – een heruitgave van Walt Kelly's 'Pogo' – en ontdekte dat de schrijver, E.W.Hornung, een zwager was van Conan Doyle.

Hornung draagt zijn eerste Raffles-bundel op aan zijn beroemde schoonbroer en neemt diens Holmes en Watson dan ook als voorbeeld. Alleen draait hij alles om. Raffles lost geen misdaden op, maar pleegt ze. Zijn helper 'Bunny', de ik-figuur in de verhalen, is geen willige medeplichtige. Hij is een oude schoolkameraad van de inbreker en klopt bij hem aan omdat hij in geldnood zit. Raffles stelt voor om samen een inbraak te plegen en uit wanhoop stemt Bunny daarmee in.

Het is een samenwerking die niet altijd even soepel verloopt. Ze maken ruzie en Raffles gebruikt soms een list om Bunny een volgend crimineel avontuur in te lokken. Maar in dit eerste deel gedragen ze zich wel als keurige heren. Echte Britse gentlemen.

Wat de bundel verder prettig maakt is dat de verhalen als een samenhangend geheel verteld worden. Bij Sherlock Holmes hangen de avonturen als los zand aan elkaar, maar die over Raffles gaan soepel in elkaar over. Daardoor ontstaat er een grotere spanningsboog en komt het laatste verhaal als een echte climax.

De boeken over gentleman-inbreker A.J. Raffles verschenen tussen 1899 en 1909. Volgens Wikipedia waren ze direct populair en moesten ze wat succes betreft alleen onderdoen voor hun voorbeeld, Sherlock Holmes. Jammer dat ze nu wat vergeten zijn. Voor de geïnteresseerde lezer een goede kans op een inhaalslag.

Zoek bij Project Gutenberg naar E.W.Hornung en 'The Amateur Cracksman'. De boeken van Darwin zijn op die website ook gratis te downloaden.

Over Conan Doyle en zijn boekje over de Boerenoorlog schreef ik eerder in dit blog...


De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van het vorige verhaal...


Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men



zondag 12 juli 2020

De sport van het herinneren


Zoals jullie misschien weten ben ik best een sportliefhebber. Geen fanaticus, maar vooral in de middaguren, die ik meestal rustend op bed doorbreng, kijk ik graag naar andere mensen die zich wel inspannen. Wat dat betreft valt het de afgelopen maanden niet mee.

Door het corona-virus zijn er vrijwel geen sportwedstrijden. Ik heb één snookertoernooi gevolgd, dat zonder publiek werd gespeeld, maar dat was het wel. Er zijn gelukkig TV-zenders die de lege uren vullen met herhalingen van sportevenementen van lang geleden.

Dan treedt er een ander mechanisme in werking: namelijk de sport van het herinneren. Ik ben daar niet heel goed in. Vraag mij naar de winnaar van een kampioenschap van vorig jaar en ik begin al te twijfelen. Naar het verloop van de finale is het helemaal raden.

Dat is in dit geval best fijn, want elke oude wedstrijd is weer interessant. Meestal begint het me ergens halverwege wel te dagen, hoor. Dus echt heel spannend wordt het meestal niet.

Maar toch. Laatst was ik even ingedommeld en werd ik wakker middenin de herhaling van een oude tennisfinale op Wimbledon. De ene speler herkende ik direct: Boris Becker. Nog piepjong. Bij het zien van zijn tegenstander, een nors kijkende jongeman, met halflang donkerblond haar en zeer lange benen in een heel kort broekje, schoot me een naam te binnen: Kevin Curry. Even later corrigeerde ik mezelf, niet Curry, maar Curren. Een Zuid-Afrikaan, dacht ik.

Bij die oude wedstrijden staan de namen van de spelers en de stand niet voortdurend in beeld, dus het duurde even voor ik het kon zien. Inderdaad Kevin Curren, maar een Amerikaan, stond er.

Toen ik het later opzocht, bij Wikipedia, bleek ik het toch goed onthouden te hebben. Curren was Zuid-Afrikaan, maar liet zich naturaliseren tot Amerikaan, vanwege de apartheid in eigen land en de problemen die dat meebracht voor zijn tennisloopbaan.

Dat viel me niet tegen van mezelf. Een tennisspeler, die ik in geen 30 jaar gezien had, direct herkend. Wat is het menselijk geheugen toch verbazingwekkend. Nog verbazender was het wat ik allemaal vergeten bleek te zijn toen ik 'Nederland Heeft Weer De Gele Trui' las, het tweede deel van de geschiedenis van het Nederlandse wielrennen, geschreven door Benjo Maso.

Het eerste deel heet, niet zo verrassend: 'Nederland Heeft De Gele Trui', maar laat dat je niet weerhouden, het zijn heerlijke boeken.

Ik dacht dat ik het best aardig bijgehouden had, in de jaren '70 en '80. De successen van de Raleigh-ploeg, van ploegleider Peter Post, de Tour-winst van Joop Zoetemelk, de overwinningen van Hennie Kuiper, Jan Raas en Gerrie Knetemann.

Maar ik was zeker de helft vergeten. En de namen van hun tegenstanders kwamen me vaak helemaal onbekend voor. Eddie Merckx en Roger de Vlaminck, die wist ik nog wel. Francesco Moser en Luis Ocana ook, maar er bleken genoeg namen voorbij te komen die mij helemaal niets zeiden.

En wat zo'n Jan Raas allemaal gewonnen heeft ! Hij won 10 etappes in de Tour, 5 keer de Amstel Gold Race en 2 keer de Ronde van Vlaanderen. Een moderne renner zou daar al heel blij mee zijn, maar Raas werd ook 3 keer Nederlands- en 1 keer wereldkampioen, won Milaan-San Remo, Luik-Bastenaken-Luik, Parijs-Roubaix en nog een hele reeks andere wedstrijden. En hij stopte al op zijn 33ste...!

Het kan best zijn dat ik een bijzonder slecht geheugen heb, maar het loont voor mij in ieder geval zeer de moeite om dat soort sportgeschiedenissen weer terug te lezen en te zien. Zeker nu er zo weinig nieuws te beleven valt.  



De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal...

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men



zondag 5 juli 2020

Ouderdom komt met een leesbril


Okee, jullie mogen het nu wel weten: Ik ben inmiddels 60-plus en zie geen steek meer zonder leesbril. Ik heb er bijna de hele dag één op mijn neus terwijl een tweede, met een andere sterkte, aan een koordje om mijn nek hangt.

Het is niets om je zorgen over te maken, het overkomt vrijwel iedereen bij het ouder worden. Afgelopen week was ik nog even bij onze culturele dorpsvereniging, om een kopje koffie te drinken met de huismeester, een goede vriend van ons. Hij is 5 jaar jonger dan ik maar heeft ook een leesbril. Hij draagt hem op zijn voorhoofd als hij niets hoeft te lezen en maakt me een compliment voor mijn nekkoordjes.

'Veel netter,' vond hij. Vooral omdat hij die bril op zijn voorhoofd, waar nog wel veel meer haar op groeit dan op het mijne, nog wel eens vergeet. Dat wil zeggen dat hij dan naar buiten loopt en op de fiets springt en zich na een kwartiertje afvraagt of hij zijn leesbril misschien vergeten is. Terwijl die al die tijd gewoon tussen zijn haren zit.

Ik ben aan de leesbril begonnen omdat ik, vooral 's avonds, moeite kreeg met lezen. De letters in boeken en op beeldschermen leken steeds kleiner te worden. Voor een paar euro kocht ik mijn eerste brilletje. Of zou ik er eerst één van mijn vrouw geprobeerd hebben ? Dat weet ik niet meer.

Toevallig lees ik momenteel, met mijn leesbril, een boek – 'The Invention Of Fire' van historicus Bruce Holsinger – dat zich afspeelt in de middeleeuwen. In die tijd was de leesbril nog een nieuwigheid. De hoofdpersoon in het boek is een ouder wordende dichter die problemen krijgt met lezen en door een arts een bril krijgt voorgeschreven. De openbaring die dat voor hem is wordt treffend beschreven.

Wat voor mij ook een mooi moment was, een paar jaar geleden, was de verjaardag van mijn moeder. Het kan ook de verjaardag van mijn vader zijn geweest. Het vorderen van de leeftijd gaat ook gepaard met vergeetachtigheid, dus dat soort details zijn vaak wat vaag. Er zouden eigenlijk leesbrillen voor het geheugen moeten worden uitgevonden. Maar dat terzijde.

Voor die verjaardag kwam uiteraard de hele familie samen en er was, voor de gelegenheid, een gedicht geschreven waar alle kinderen een deel van zouden voordragen. We stelden ons naast elkaar op en allemaal haalden we een leesbrilletje tevoorschijn. Dat was een ontroerend moment.

Ondertussen heb ik al niet meer genoeg aan één brilletje. Mensen met geld laten zich dan een varifocusbril aanmeten. Dat is een bril met verschillende sterktes in één glas. Of eigenlijk in alle twee de glazen. Behoorlijk duur, maar het gaat ook heel goed met twee brilletjes van samen twee euro. Varifocus voor een prikkie.

Ik heb nog een poosje, omdat mijn ene oog wat anders kijkt dan mijn andere, een brilletje gebruikt met maar één glas. Maar inmiddels is dat ene oog net zo beroerd, dus gebruik ik nu twee complete brilletjes, soms zelfs over elkaar heen.

Maar mij hoor je niet klagen. Het is echt geen samenzwering tegen de oudere mens, het hoort er gewoon bij. Het schijnt dat je na verloop van tijd beter gaat zien op afstand, maar daar heb je bij het lezen weinig aan. Als je je boek aan de andere kant van de kamer moet leggen om het te kunnen lezen, loop je je rot om de pagina's om te slaan.

Niets aan te doen. Dan maar één of meer leesbrillen. Zo is het leven. En laten we blij zijn dat er geen andere lichaamsonderdelen zijn die zo hard slijten als de ogen. Stel je voor dat iedereen kunsthanden of voeten zou moeten gaan dragen. Zo erg is het nog helemaal niet, hoor, zo'n leesbril...



De Strip is gemaakt door de Stripman zelf

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van dit verhaal...

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 en deel 9 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men