Hetzelfde anders

De afgelopen week heb ik weer wat gelezen in 'Het Natuurdagboek' van Nescio. Inmiddels ben ik een eindje over de helft van het boek aangekomen, in 1952. De gepensioneerde schrijver reist heel wat af. Hij gaat naar Groningen, Limburg, Zeeland en de kust van Noord-Holland.

Als hij dan toch eens thuis is, in Amsterdam, neemt hij de bus naar Hilversum, of Huizen. Niet omdat hij in een van die plaatsen wat te zoeken heeft, maar gewoon, om er even uit te zijn. Aan het eind van zo'n busrit stapt hij uit, drinkt een kopje koffie en neemt dan de bus weer terug. Een van die ritjes beschrijft hij als: 'Terug hetzelfde anders'.

Dat is hoe ik het afgelopen jaar beleefd heb: hetzelfde maar dan anders. Ik ben heel weinig de deur uit geweest, er gingen maanden voorbij dat ik alleen de supermarkt bezocht, als uitstapje. Hoogtepunten waren de twee keer dat we bij de huisarts waren voor onze vaccinatie. Wat dat betreft wordt het begin van volgend jaar heel uitzonderlijk: voor onze boosterprik moeten we het dorp uit, naar Bussum !

Afgezien van die avonturen was er veel hetzelfde. Maar het uitzicht vanuit ons huis was wel telkens anders. De bladeren kwamen aan de bomen en vielen er weer van af. De zonsopkomst kroop langs de horizon, eerst naar links en dan weer naar rechts en heel af en toe werden daarbij de wolken rood verlicht.

De planten bloeiden op het balkon en verwelkten weer. Er broedden pimpelmezen in ons nestkastje. Ik heb maar één jong uit zien vliegen en bij het schoonmaken vond ik nog twee eitjes die niet uitgekomen waren.

Er kwam af en toe een specht op het balkon en de afgelopen weken, bijna elke dag, twee boomklevers. Het roodborstje heeft ontdekt hoe het bij de zonnebloempitten, in het bakje aan het raam, kan komen. Eerst op de balkonrand, dan de klink van de deur en daarna het bakje.

Wat wel veranderd is, is dat ik gestopt ben met de waargenomen balkonvogels doorgeven, op de site van de Jaarrond Tuintelling. Aanvankelijk omdat ik het te druk had met het opknappen van het huis. Ik heb deuren en kozijnen geschilderd en in drie vertrekken vloerbedekking gelegd. Ik turfde tussendoor wel de vogels die ik zag, maar kwam er niet toe om mijn wekelijkse tellingen in te voeren.

Daarna stopte ik ook even met turven, maar dat ging ik toch missen, dus daar ben ik weer mee begonnen. Maar dat invoeren... Het is zo'n gedoe en de website heeft ook zo zijn tekortkomingen. Of misschien ben ik het wel die tekort schiet.

Het lijkt misschien alsof ik een enorme kenner ben die jarenlang, vele uren, in de natuur heeft doorgebracht en kan putten een enorme kennis en ervaring. Maar dat is niet zo. Ik zit vooral thuis uit het raam te kijken. Dan zie ik een groep ganzen overvliegen en noteer die in mijn vogelagenda. Maar als ik ze bij de telling ga invoeren dan willen ze weten wat voor soort ganzen het waren. Dat zou ik misschien kunnen zien als ze op een paar meter over mijn hoofd vlogen, maar de sliert kleine silhouetten die ik zag...?

Nu kun je ook 'onbekend gans' invullen. Maar als ik dat doe verschijnen er alarmerende teksten in beeld: 'Dit is een heel zeldzame soort ! Geef zoveel mogelijk informatie !' Hoezo zeldzaam ? Er vliegen bij ons soms wel 100 of meer onbekende ganzen per dag over.

Ik zou kunnen gokken dat het grauwe ganzen waren, maar misschien waren het wel kolganzen, rietganzen, of brandganzen ? Er zitten trouwens ook nog Canadese ganzen en nijlganzen in het park. Zouden er echt mensen zijn die al die varianten, op zo'n afstand, uit elkaar kunnen houden ? Ik niet.

En dan heb ik het nog niet eens over de insecten. Van een voorbij vliegend koolwitje zie ik niet, in één oogopslag, of het een groot, een klein, of een geaderd witje is. Of misschien een vrouwelijke oranjetip.

Ik fotografeerde eens een klein bijtje op mijn balkon en kwam er, dankzij een kenner op Facebook, achter dat het een groefbij was. Kun je alleen invoeren bij de tuintelling als je weet welke, van wel tien verschillende soorten, het is. De onderlinge verschillen zie je pas als je de beestjes vangt en onder een microscoop legt.

Je begrijpt misschien mijn frustratie. Ik wil best tellen en ik kan ook wel een eend van een gans, of een wesp van een bij onderscheiden, maar ze moeten niet teveel van me vragen.

Dus de Jaarrond Tuintelling moet het voorlopig zonder mijn wekelijkse mezen, kraaien, duiven en overvliegende ganzen doen. Verder wordt volgend jaar waarschijnlijk weer precies hetzelfde. Maar dan anders...

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Soestdijk komt in opstand

Ja, nee, iedereen maakt zich druk over de coronamaatregelen, maar bij ons op Soestdijk zijn er heel andere problemen. In de Soester Courant van afgelopen week las ik dat er een verkeersplein gepland zou zijn, aan het eind van onze straat en kort daarop lag er een pamflet in onze brievenbus dat opriep tot verzet.

Wat is er aan de hand ? Nou, laat ik eerst de omgeving beschrijven. Als je bij ons de straat uit rijdt kom je op de doorgaande weg door Soest, die hier de Vredehofstraat heet. Het is de oude weg van Amsterdam naar Amersfoort, waarlangs Soest ontstaan is.

Linksaf ga je het dorp in, rechtsaf kom je bij een groot kruispunt. Hier komt de weg uit Bilthoven, die natuurlijk de Biltseweg heet, uit op de Amsterdamsestraatweg. Schuin aan de overkant staat paleis Soestdijk. Een klein weggetje rechts heet de Praamgracht en is genoemd naar het watertje waarover ooit turf, per boot, naar de rivier de Eem werd vervoerd.

Als ik vanuit mijn straat de Vredehofstraat oversteek en een klein stukje tegen de rijrichting in ga – maar dat is geen probleem voor een scootmobiel, wandelaar of fietser – dan kan ik een, voor autoverkeer afgesloten, weg in die uitkomt op de Jachthuislaan. Die is genoemd naar het jachthuis van het paleis en was ooit de verbinding met het hondenhok, waar de jachthonden verzorgd werden.

De Jachthuislaan speelt de hoofdrol in dit verhaal. Het is een mooie laan, met bomen erlangs en links en rechts weilanden, waar paarden lopen. Er is een manege en een volkstuincomplex, maar verder geen bebouwing. De laan loopt parallel met de Biltseweg en werd vroeger wel gebruikt als sluiproute, om de drukte in de spits te omzeilen. In de afgelopen jaren heeft de gemeente maatregelen genomen om de Jachthuislaan autoluw te maken, maar nu zijn er dus die nieuwe plannen.

Een deel van de weilanden, waar je vanaf de Jachthuislaan op uitkijkt, was eigendom van de prinsessen Irene, Margriet en Beatrix. Dan zit het wel goed, zou je denken, maar zij hebben de grond inmiddels verkocht aan een bouwbedrijf. Er is in het gebied ook een woonwagenkampje, dat de gemeente graag verplaatsen wil.

Je hoort wel eens verhalen over woonwagenkampen, waar dingen gebeuren die niet door de beugel kunnen. Maar dit is een heel rustig woonwagenkampje. Zo rustig dat ik, als buurtbewoner, de berichten over de plannen nodig had om eraan herinnerd te worden dat er een woonwagenkamp was.

Maar goed, er schijnen redenen te zijn om de woonwagens te verplaatsen. Daarvoor is geld nodig en zo schijnt het idee te zijn ontstaan om op het voormalige land van de prinsessen een woonwijk te bouwen. Zo'n nieuwe wijk heeft toegangswegen nodig en daarvoor viel het oog op de mooie, landelijke en autoluwe Jachthuislaan. Omdat die geen directe verbinding heeft met de hoofdweg is nu het onzalige plan ontstaan om een nieuw verkeersplein aan te leggen, vlakbij onze wijk en naast het drukke kruispunt bij paleis Soestdijk.

Rondom het paleis worden ook allerlei plannen ontwikkeld, die voor meer verkeer en drukte gaan zorgen. Alles bij elkaar geen wonder dat de omwonenden in verzet komen. Zij zien een mooi weidegebied verdwijnen onder nieuwbouw en een hele verkeersgolf op zich af komen.

Wat daarbij niet helpt is dat de gemeente Soest de plannen stil gehouden heeft. Er was een WOB verzoek, een beroep op de Wet Openbaarheid van Bestuur, nodig om alles boven water te krijgen.

Met meer dan normale belangstelling hou ik de ontwikkelingen in de gaten. 

 

Wie meer wil weten kan terecht op Facebook: https://www.facebook.com/NatuurlijkSoestdijk

Er is ook een petitie gestart.

Het artikel uit de Soester Courant is deels ook online te lezen, wie het hele verhaal wil zien moet abonnee worden, maar de luchtfoto met het geplande verkeersplein kan iedereen bekijken. 

Een eerdere petitie staat ook nog open en is tot nu toe ruim 750 keer ondertekend. 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

We vonden The Monkees maar niks

Afgelopen week is Michael Nesmith overleden, in de jaren '60 was hij zanger-gitarist bij The Monkees. Daarna richtte hij zijn eigen groep op, The First National Band, waarvan sommigen zich misschien het liedje 'Silver Moon' herinneren.

Een groter succes had hij, in 1977, met de solosingle 'Rio', die gelanceerd werd met een bijna 6 minuten durende videoclip. Dat bracht hem op het idee om een TV-programma te maken met muziekfilmpjes, 'PopClips', dat uitgezonden werd op het Amerikaanse Nickelodeon netwerk. In 1980 werd 'PopClips' verkocht aan het Time Warner/Amex consortium dat het idee uiteindelijk door ontwikkelde tot MTV, een wereldwijde muziekzender.

Nesmith ging ondertussen door met albums opnemen, die niet erg succesvol waren. Na het overlijden van zijn moeder, die de uitvinder was van 'Liquid Paper', een correctievloeistof voor typemachines, erfde hij een aanzienlijk kapitaal. Daarna was hij vooral actief als TV- en filmproducent. Ook richtte hij een aantal culturele stichtingen op.

In de jaren '60 vonden wij The Monkees maar niks. De groep was bij elkaar gebracht om in een TV-serie te spelen, maar het waren geen acteurs die deden alsof ze muzikant waren, het waren muzikanten die deden alsof ze een band vormden.

Die nuance was ons ontgaan. Wij zagen Amerikaanse grappenmakers die probeerden The Beatles te evenaren. Dat lukte ze natuurlijk niet. Desondanks waren ze een korte periode heel populair. Zo zelfs dat, in Engeland, David Jones, een jonge, aankomende muzikant, zijn naam veranderde in David Bowie, omdat in The Monkees al een Davy Jones zat.

Ze scoorden ook een flinke reeks internationale hits. Denk aan 'I'm A Believer', dat voor ze geschreven werd door Neil Diamond. Nog een reden waarom wij, snobs als we waren, er maar niets aan vonden. Ze speelden en schreven hun liedjes niet eens zelf. Dat was overigens helemaal niet zo vreemd, Elvis Presley en Frank Sinatra schreven ook geen liedjes. Voor die tijd was het juist ongewoon als artiesten dat wel deden.

Toch was het iets dat de leden van The Monkees ook dwars zat. Ze schreven namelijk wel degelijk zelf liedjes en konden ook best hun instrumenten bespelen, alleen mochten ze dat niet van de TV-producenten. Uiteindelijk kwamen ze in opstand, ook omdat ze wel geacht werden live op te treden.

Op hun laatste paar platen hoor je The Monkees dus zelf hun eigen liedjes spelen. Maar helaas was de hype toen al voorbij. Na nog geen drie jaar werd de TV-serie stopgezet en gingen de groepsleden, met meer of minder succes, solo verder. Michael Nesmith kreeg daarbij nog de meeste waardering.

De anderen probeerden een paar keer om The Monkees nieuw leven in te blazen. Dat leidde tot tournees, waar Michael soms wel en soms niet aan meedeed. In 2018 kwam er nog een kerstalbum van ze uit. Nesmith ging ook weer op tournee met mede-Monkee Micky Dolenz, maar moest dat in 2019 onderbreken door hartproblemen. Die zijn hem nu fataal geworden.

Met terugwerkende kracht kan ik je verzekeren dat The Monkees best een leuke groep waren. Op een vreemde manier tot stand gekomen, maar toch met een aantal mooie hits op hun conto. En dat geldt ook voor Michael Nesmith die bovendien nog op andere vlakken, zoals film en video, van invloed was.

Kijk nog maar eens naar die fraaie clip van 'Rio'.

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Eindelijk een contract

Het heerlijk avondje ? Nee, daar doen we niet veel aan dit jaar. Vroeger wel, natuurlijk, met cadeaus, surprises en gedichten. Ik herinner me een Heer Bommel pocket van Marten Toonder, die ik lang geleden voor Sinterklaas kreeg. Strips hadden al jong mijn interesse. En muziek, maar ik geloof niet dat ik ooit een album gekregen heb van The Beatles. Mijn oudere broer verzamelde de lp's, ik was daar net iets te jong voor.

Nu lees ik de grote Beatles biografie, geschreven door Mark Lewisohn en ben ik aangekomen bij 1962. De groep heeft een contract getekend bij platenmaatschappij EMI en is in London om, met producer George Martin, hun eerste single op te nemen. Die vraagt zich af hoe hij de band moet noemen ? John Lennon & The Beatles ? Paul McCartney & The Beatles ?

George Harrison zingt ook en alle bandjes van het moment bestaan uit een zanger en begeleiders. Ringo Starr drumt op dat moment nog bij Rory Storm & The Hurricanes. The Beatles hebben Pete Best achter de drums, maar die is het buitenbeentje van de groep. Hij houdt zich meestal afzijdig, gaat niet met de rest op stap en is alleen aanwezig tijdens optredens.

Pete en zijn moeder Mona waren wel belangrijk voor de ontwikkeling van de band. Mona had in de kelder van haar huis, in Liverpool, een jeugdhonk geopend. Alcoholvrij, maar met live-muziek die vaak verzorgd werd door John, Paul en George.

Pete was erbij gevraagd, als drummer, toen ze naar Hamburg gingen en niemand anders konden vinden. Hij was geen geweldige muzikant, had moeite met het houden en vinden van het juiste tempo, maar regelde met zijn moeder wel een groot deel van hun optredens.

Er werd in mijn jeugd wel eens smalend gedaan over The Beatles. Die hadden grote hits, maar eigenlijk konden ze helemaal niet spelen, zei men. In werkelijkheid ontwikkelden ze zich, aan het begin van de jaren '60 tot de opwindendste, populairste en best betaalde live-band van Liverpool en omstreken. Ook dankzij de meer dan 1000 uur die ze in Hamburg op het podium stonden.

In 1962 had Brian Epstein zich net aangemeld om hun manager te worden. Epstein was een paar jaar ouder, kwam uit een welgesteld, Joods, middenstandsmilieu en gaf leiding aan twee succesvolle winkels in huishoudelijke apparaten en grammofoonplaten. In zijn winkel pikten The Beatles hun nieuwe nummers op.

Ze hadden een enorm repertoire aan covers, hits van anderen, bekendere en minder bekende. Vooral Amerikaanse nummers. Ze speelden nog nauwelijks eigen liedjes. Hun publiek wilde bekende muziek horen om op te dansen, schuifelen en soms ook bij te vechten.

Toch was het door een zelfgeschreven liedje dat ze uiteindelijk bij EMI terecht kwamen. Het verhaal dat ze afgewezen werden door platenmaatschappij Decca, wordt vaak en met smaak verteld. Maar ze waren ook al eens afgewezen door EMI en door elk ander maatschappijtje dat Brian Epstein voor hen benaderde.

Bij Decca hadden ze wel proefopnamen gemaakt en daarbij hadden ze een eigen liedje opgenomen, 'Like Dreamers Do'. Met die opname ging Epstein naar EMI en hoewel er twijfels waren over de groep viel het nummer wel in de smaak. George Martin werd daarop min of meer gedwongen om The Beatles een contract aan te bieden. Omdat zijn chef zijn autoriteit wilde laten gelden en er interesse was in dat ene liedje.

Martin zelf zag er niet zoveel in en was aanvankelijk niet eens aanwezig bij de eerste opnamesessie. Niemand van het EMI-personeel was erg onder de indruk van het merkwaardige bandje uit Liverpool, dat stijf stond van de zenuwen en zo'n matige drummer had. Tot ze 'Love Me Do' speelden.

Martin werd uit de kantine gehaald en begon in te zien dat er misschien toch wat te maken viel van dit bandje. Maar dan met een andere drummer. John, Paul en George wisten er wel een. Niet lang daarna vertrok Pete en kwam Ringo, maar die mocht bij de tweede sessie alleen maar tamboerijn spelen. Later zou dat wel veranderen. 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 en deel 2 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Kom maar op met die maatregelen

Ja, ja, ik heb makkelijk praten, ik weet het wel. Ik ga toch al nooit naar festivals, theaters, bioscopen, nachtclubs, sportwedstrijden en zo. En maar zeer zelden naar een feest, kroeg of restaurant. Dus voor mij maakt het weinig verschil. Het enige dat er het afgelopen jaar veranderde was dat ik soms met een mondkapje naar de supermarkt moest en soms niet.

Het leven kan bijzonder rustig zijn, ook in tijden van corona. En je hoort mij daar niet over klagen, hoor. Ja, ik zou best 40 jaar jonger en fitter willen zijn en een avontuurlijker bestaan willen hebben, maar die tijd is voorbij. Wat op zich ook niet onplezierig is, want nu hoeft het allemaal niet meer zo nodig.

Dat is dan het voordeel van ouder worden. Dat je tevreden kunt zijn met wat je hebt en wat je nog wel kunt. Het helpt ook als de omgang met je directe familie en vrienden een beetje prettig is. Dan hoef je niet alleen te zitten kniezen. Nu doen we dat samen. Wel zo gezellig.

Want er wordt bij ons thuis ook wel eens gemopperd. Op onze medemensen die het zichzelf en de rest van de samenleving niet makkelijker maken. En ook wel eens op de politiek, die maar een beetje door moddert. En over de mensen die klagen dat er in hun vrijheid gesneden wordt. Laat ik daar in ieder geval iets over zeggen.

Samenleven met andere mensen betekent vrijheid inleveren. Dat begint al direct als je geboren wordt. Vaders en moeders proberen doorgaans hun kinderen enigszins in te dammen. Niet met het serviesgoed gooien, niet bijten, slaan, schoppen en spugen. Niet schelden, schreeuwen, of nare dingen zeggen en geen bushokjes slopen. Als kinderen al die dingen wel doen vinden we ze onopgevoed, verpest en verwend. Een beetje zoals de demonstranten van de laatste tijd.

Ook als mensen volwassen zijn betekent dat niet dat ze zomaar alles kunnen doen wat ze willen. Daarbij staan wetten in de weg en praktische bezwaren, schreef Willem Elschot. Al ging het daarbij om de vraag of hij zijn vrouw zou kunnen vermoorden.

Dat we elkaar niet mogen ombrengen is voor de meeste mensen nog wel te begrijpen. Maar je mag andere mensen ook niet nodeloos in gevaar brengen. Daarom hebben we bijvoorbeeld snelheidsbeperkingen in het verkeer. Daarom mogen bepaalde zaken niet zomaar aan iedereen verkocht worden. Denk aan drugs, alcohol, sommige gifstoffen en kernbommen. Daarom mag je geen vliegtuig besturen zonder vliegbrevet.

En daarom werd de afgelopen tijd aan mensen een bewijs gevraagd dat ze ingeënt waren, of van het virus hersteld, als ze aan bepaalde activiteiten mee wilden doen. Wie dat niet was mocht niet meedoen. Dat was niet om ze te pesten, of om hun vrijheid te beperken, maar om ze te beschermen.

Als je je niet wil laten inenten mag dat best, maar we vinden het niet goed dat je daarna je eigen gezondheid en die van anderen, nog meer in gevaar brengt. Als je geen rijbewijs wil halen, prima, maar dan mag je geen auto besturen. Te gevaarlijk. Een zorgzame samenleving beschermt zijn burgers.

Onze premier, die vast zijn best doet, maar niet echt doortastend is in zijn aanpak, zei dat er geen land is waar het helemaal goed gaat met de bestrijding van het virus. Toen dacht ik: Nieuw-Zeeland ! Maar goed, dat is een eilandengroep. Makkelijk af te sluiten van de rest van de wereld. En klaarblijkelijk schikt de bevolking zich daar, zonder veel morren, in strenge maatregelen. Het kan dus wel.

Maar hier willen we graag de economie sparen. De vliegtuigen laten vliegen, de schepen laten varen en de scholen open houden. Dan kun je nog een hele tijd maatregelen verwachten om de ergste gevolgen te bedwingen.

Allemaal niet zo heel erg, zolang je maar gezond blijft en niet in de zorg werkt. En afstand houden, handen wassen en thuisblijven helpt echt, ik ben in het afgelopen jaar zelfs niet verkouden geweest.

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik hier voor deel 1 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

De vriendin van Hillary

Hillary Rodham Clinton, de Amerikaanse oudminister en voormalig presidentskandidaat en presidentsvrouw, heeft een thriller geschreven. Het boek heet 'Staat Van Terreur' en gaat over terroristen en kernwapens. Niet direct onderwerpen waar ik warm voor loop.

Maar Hillary schreef het boek niet in haar eentje. Haar co-auteur en vriendin, Louise Penny, heeft een reputatie als schrijfster van detectiveromans, die vergeleken worden met de boeken van Agatha Christie en dat maakte me wel nieuwsgierig.

Toen bleek dat een deel van de romans van Penny, als Engelstalig e-boek, maar 3 euro per stuk kost bestelde ik snel deel 2 uit haar serie over de Canadese inspecteur Gamache. Inmiddels ben ik bezig aan deel 1, dat iets duurder is, maar het zijn zulke leuke boeken dat de prijs geen bezwaar is.

Ik weet dat ik nogal eens zeur over geld, maar ik ben gewoon verbaasd hoe goedkoop boeken kunnen zijn als ze niet van kostbaar papier zijn gemaakt en per vrachtauto, of schip, vervoerd hoeven te worden. Voor een e-boek hoeft geen boom te sneuvelen en het heeft weinig CO2-uitstoot, het is goedkoop en ook nog eens goed voor de planeet.

De vergelijking met Agatha Christie wordt misschien snel gemaakt als iemand detectiveromans schrijft die spelen in een klein dorp. Maar de speurder van Penny is geen underdog, geen excentriek mannetje, of oud dametje, dat tegen ieders verwachting in de misdaad oplost.

Haar inspecteur Gamache is hoofd van de afdeling moordzaken van de politie van de Canadese, Franstalige, provincie Québec. Hij is een natuurlijke leider, een teamspeler, een forse man, met mensenkennis en een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Gelukkig heeft hij ook zijn zwakke kanten en wordt er achter de schermen aan zijn stoelpoten gezaagd, anders zou hij teveel de perfecte held zijn.

De verhalen spelen in een klein, fictief dorpje, Three Pines, dat bevolkt wordt door kleurrijke types. Kunstenaars en mensen die de grote stad ontvlucht zijn, om een boekwinkeltje, of een restaurant te beginnen, maar ook de nazaten van de houthakkers, vissers en berenjagers die het dorp ooit gesticht hebben. Verder is de dorpsbevolking een mix van gereserveerde Britten en extraverte Franstaligen. Twee culturele uitersten die voor de nodige wrijving zorgen.

Penny beschrijft de wederwaardigheden van haar bijfiguren met humor, maar je moet als lezer wel tegen wat dorpse kneuterigheid kunnen. Denk wat sfeer betreft aan een TV-serie als Midsomer Murders, maar dan met veel strengere winters en meer spectaculaire scenes.

Er zijn boeken van Louise Penny in het Nederlands vertaald, maar niet de hele reeks is in onze taal verkrijgbaar. Dat is verwonderlijk want ze is, in Canada en de VS, zeer succesvol. Ze won vijf keer de Agatha Award, jawel, genoemd naar Agatha Christie en vijf keer de Anthony Award, ingesteld door het genootschap van Mystery Writers of America. Een aantal van haar boeken heeft de eerste plaats gehaald in de New York Times Best-Seller List.

Ze is bovendien geëerd door de Canadese overheid en de staat Québec voor haar literaire werk en haar beschrijving van het provinciale leven. En ze is een vriendin van Hillary. Dat zou allemaal weinig indruk maken als ze suffe boeken zou schrijven, maar dat is echt niet het geval. Het zijn sfeervolle en spannende verhalen en vooral de eigenaren van een e-reader zouden er gerust een paar euro aan kunnen wagen. 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman.

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Medemenselijkheid

Het is half acht 's ochtends, buiten schemert het en ik hoor een roodborstje zingen. Hoe zou het zijn met het klimaatakkoord, vraag ik me af en met de vluchtelingen aan de Poolse grens ?

Aha ! Er is een slotakkoord bereikt op de klimaatconferentie in Glasgow. Op het laatste moment werd er nog onderhandeld omdat een aantal landen toch nog langer door wilde gaan met vervuilen en geld verdienen, terwijl anderen vonden dat ze al zoveel schade hadden geleden dat ze daarvoor met geld gecompenseerd zouden moeten worden.

Het leek een discussie tussen vrouwen van exotische eilanden, met bloemen in het haar en mannen uit directiekamers, in strakke pakken. Eenvoudige levens tegenover economische belangen. Mijn sympathie ging uit naar de vrouwen, maar ik vreesde het ergste. Mannen in strakke pakken hebben meestal weinig gevoel voor medemenselijkheid.

Nu is er dan toch een akkoord, maar volgens de krant is niemand er echt tevreden over. De 197 landen hebben besloten om van alles wat te gaan doen. Een beetje minder hier, een beetje geld daar en nog wat langer vervuilen om iedereen maar over de streep te trekken.

Ondertussen zitten aan de grens tussen Belarus en Polen duizenden mensen, in de kou, aan de rand van een van de mooiste bosgebieden van Europa. De dictator Loekasjenko wil zo de Europese Unie destabiliseren, omdat hij boos is over sancties. Alsof dat grote en rijke Europa uit het evenwicht zou raken door een paar duizend vluchtelingen.

Ook hier lijkt er niet veel medemenselijkheid te vinden. Toch lees ik in de krant dat er aan Poolse kant ook goederen worden ingezameld om de gestrande gezinnen te helpen. Hier staan eenvoudige mensen tegenover gewapende militairen.

Volgens de correspondent van de Volkskrant komt de 'vluchtelingencrisis' wel goed uit voor de Poolse regering. Het leidt de aandacht af van de problemen die Polen had met de Europese Unie en ook van het coronavirus. Er zijn in Polen veel besmettingen, maar de maatregelen om die in te dammen zijn erg impopulair.

Dat brengt ons weer terug in eigen land. Veel besmettingen en veel gemopper over maatregelen. Volgens mij kunnen we hier ook wel wat meer medemenselijkheid gebruiken. Het gaat tenslotte niet alleen om je eigen comfortabele leventje, maar ook om het leven van anderen.

Buiten wordt het langzaam licht. Beetje grauwe lucht. Toch maar weer een fijne week gewenst...

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf en is het vervolg op dit  verhaal.

Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van deze episode.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 en deel 16 van het vorige verhaal van de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Het dodo-effect

'Please lock me away...', zong Paul McCartney lang geleden. Hij zat nog op de middelbare school en wilde zijn vrienden, John en George, een van zijn zelfgeschreven liedjes voorspelen. Maar de twee schoten in een lachstuip: 'Sluit mij maar op, alsjeblieft ! Ja, natuurlijk, Paul !'

Jaren later, in 1964, werd het liedje opgenomen door het duo Peter & Gordon en werd het een grote hit, onder de titel 'A World Without Love'. The Beatles hebben het nooit op de plaat gezet, waarschijnlijk vanwege die beginzin.

Bijna was ik dit verhaaltje begonnen met: 'Ik loop een beetje achter...'. Maar net op tijd realiseerde ik me dat de lezers dan zouden roepen: 'Ja, Jan, natuurlijk ! Dat weten we ! Hahaha...'. Waarna ik de grootste moeite zou hebben om de orde weer een beetje te herstellen.

Eerste indrukken zijn belangrijk en het is zo'n eerste indruk waaronder het imago van de dodo, de legendarische, uitgestorven loopvogel van het eiland Mauritius, nog steeds lijdt. Ik hoorde vanochtend vroeg een aflevering van het radioprogramma Vroege Vogels, van twee maanden geleden. Vandaar dat ik wou beginnen met te zeggen dat ik wat achter loop.

Ik beluister de uitzendingen altijd achteraf, je kunt ze downloaden als podcast, als ik 's ochtends vroeg wakker ben geworden maar nog niet op wil staan. Nou ja, ik moet wel mijn bed uit dan, ik ben inmiddels ook een dagje ouder en dan moet je wat vaker naar het toilet. Maar ik dwaal af...

De dodo dus. Wij denken waarschijnlijk allemaal dat dat een domme, dikke vogel was. Ik heb een plastic modelletje van het dier naast mijn laptop staan, ooit cadeau gekregen van de kinderen en dat ziet er plomp en niet erg slim uit. Een bolrond lichaam, grote poten, kleine vleugels, een grote snavel, verbaasd kijkende oogjes en een komisch plukje veren als staart.

Maar zo heeft de dodo er dus helemaal niet uitgezien. Die verkeerde weergave hebben we te danken aan een schilderij van Roelant Saverij, uit 1628. Daar staat de domme, dikke dodo op, precies zoals we hem kennen.

Maar Saverij schilderde de dodo, die toen nog wel in levende lijve aanwezig was op Mauritius, waarschijnlijk met een opgezet exemplaar als voorbeeld. Moderne reconstructies maken het aannemelijk dat de vogel in werkelijkheid veel slanker was en meer rechtop liep.

Zijn domme en koddige imago heeft de dodo ook te danken aan het feit dat hij zo makkelijk te vangen was. Maar dat kwam omdat het dier niet schuw was. Hij had op Mauritius geen natuurlijke vijanden, dus toen er Hollandse zeelieden arriveerden kwamen de vogels nieuwsgierig naderbij.

De Nederlanders hebben geprobeerd om de dodo's op te eten, maar ze waren niet erg lekker, dus werden ze 'walgvogels' genoemd. De ratten, die ook met de schepen meekwamen, zijn de dodo uiteindelijk fataal geworden. Die vraten de eieren en jongen van de vogels op, zodat we nu zitten met een heel verkeerde indruk.

Het dodo-effect, dat kan heel hardnekkig zijn. Met Paul McCartney en zijn liedjes is het later nog aardig goed gekomen, maar de dodo...? Op de website van Vroege Vogels kun je zien hoe hij er waarschijnlijk in het echt heeft uitgezien. Als een redelijk slanke loopvogel met een flinke snavel. Niks dom en dik. 

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf en is het vervolg op dit  verhaal.

Klik hier voor deel 1 en deel 2 van deze episode.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 en deel 16 van het vorige verhaal van de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

De eerste pot van oude Joe

Ik droomde dat ik een archeologische opgraving ging bezoeken. Dat is op zich nog wel voorstelbaar want in de jaren '80 werkte ik bij de Oudheidkundige Dienst en ging ik wel eens naar een opgraving.

Deze keer moesten we er voor naar het buitenland en na een lange reis kwamen we aan op onze bestemming. We waren net op tijd om de vondst van een grote aardewerken kruik mee te maken. Een gelukkig toeval, maar het werd wel heel bijzonder toen er onderop de kruik een sticker bleek te zitten met mijn naam erop.

Hoe was dat nou mogelijk, vroeg ik me in mijn droom af, was dit een grap ? Wie wist er nou dat ik net op dat moment op die plek zou zijn ?

Een merkwaardige droom, zou je zeggen, maar het lijkt een beetje op een episode uit het Britse TV-programma Time Team, dat tussen 1994 en 2014 uitgezonden werd. Bij ons was het een poosje te zien op Discovery Channel.

In het programma ging een team van archeologen op allerlei plekken in Groot-Brittannië, maar ook wel eens daarbuiten, kijken of er misschien archeologisch belangwekkende zaken in de bodem zaten. In de aflevering die ik bedoel gingen ze, in de buurt van het plaatsje Burslem, in Staffordshire, op zoek naar de eerste werkplaats van de beroemde pottenbakker Josiah Wedgwood.

Na een eerste onderzoek werd er een proefsleuf gegraven die, aanvankelijk, niet veel bijzonders opleverde. Na een gezellige avond in de dorpskroeg stroopten de onderzoekers, de volgende ochtend, de mouwen weer op en al snel werd er iets gevonden. Een grote aardewerken pot.

Na de eerste opwinding sloeg de stemming om in hilariteit. De dorpsbewoners hadden een geintje uitgehaald, want op de zojuist gevonden pot stond met grote letters: 'Old Joe's 1^st Pot'.

Okee, het is niet precies wat ik droomde, maar een droom is vaak een combinatie is van werkelijk gebeurde dingen en fantasie.

Mijn droom ging nog verder. Nu was ik weer thuis en had ik één van de kamers, die ik in de afgelopen maanden opgeknapt heb, ingericht met heel veel planten. Er hingen bloembakken aan het plafond en er stonden manshoge planten in alle hoeken van het kleine vertrekje.

Toen ik er weer binnenstapte zag ik ineens een witte kaketoe in een van de grote planten zitten. Hoe kwam die nou binnen ? Ik wilde de vogel niet bang maken dus verliet ik voorzichtig weer de kamer om te kijken of ik wat voer voor het beest kon vinden.

Zo werd ik wakker, met de vraag wat ik een plotseling verschijnende papegaai zou kunnen voeren. Vogelvoer is er altijd wel in huis. Een stukje banaan misschien ?

En wat raakvlakken met de werkelijkheid betreft: kamerplanten hebben we wel, maar niet in heel grote hoeveelheden, of formaten. En met kaketoes heb ik geen enkele persoonlijke ervaring. 

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf en is het vervolg op dit  verhaal.

Klik hier voor deel 1 van deze episode.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 en deel 16 van het vorige verhaal van de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

The Silver Beatles in Schotland

Als je biografieën van muzikanten leest kan het voorkomen dat twee levensverhalen elkaar kruisen. Dat gebeurt bijvoorbeeld met het dikke boek dat ik aan het lezen ben over The Beatles en het wat dunnere, dat ik een aantal jaren geleden las, over de Schotse rockheld Alex Harvey.

Harvey was een jaar of 5 ouder dan de jongens van The Beatles en won eind jaren '50 een talentenjacht. Vanaf dat moment zou hij het Schotse antwoord gaan worden op het Engelse tieneridool Tommy Steele. Het is moeilijk voorstelbaar, als je zijn tamelijk ruige lp's uit de jaren '70 hoort, maar de bedoeling was dat de meisjes aan zijn voeten in zwijm zouden vallen.

In 1960 was dat idee al op de achtergrond geraakt. Alex was geen idool geworden en toerde door Schotland met zijn Big Soul Band. Hij zong nummers van Ray Charles, Little Richard en Big Bill Broonzy, in danszaaltjes waar de jeugd uit de omliggende stadjes en dorpjes vertier kwam zoeken. Het zou nog een jaar of 10 duren voordat hij enige bekendheid zou krijgen, met zijn Sensational Alex Harvey Band.

The Beatles hadden in 1960 nog maar net bedacht dat ze zich zo zouden gaan noemen. Aanvankelijk speelden John Lennon, Paul McCartney en George Harrison als The Quarry Men, met nog wat andere jongelui uit Liverpool met namen waar ik jullie niet mee ga vermoeien.

Daarna noemde het trio zich even Japage 3, een samentrekking van hun voornamen. Ze speelden toen allemaal gitaar, hadden geen drummer en geen bassist. John wist een schoolvriend, Stuart Sutcliffe zover te krijgen dat hij een elektrische bas kocht en toen ze, met een voor de gelegenheid ingehuurde drummer, auditie deden om de tijdelijke begeleidingsband te worden van zanger Billy Fury, noemden ze zich The Silver Beatles.

Die auditie liep op niets uit, tenminste voor het moment. Een paar maanden later zocht de manager van Billy Fury begeleiders voor een andere zanger uit zijn stal, Johnny Gentle, voor een reeks optredens in Schotland. In die tijd hadden zangers doorgaans geen vaste begeleiders, er werd per tournee, soms zelfs per optreden, een band geregeld.

Toen andere bandjes uit Liverpool een voor een afvielen kwamen uiteindelijk The Silver Beatles in beeld. John, Paul en Stuart moesten spijbelen van school, George zegde zijn baantje op en de tijdelijke drummer van de auditie, Tommy Moore, werd opnieuw overgehaald om mee te doen. Ringo Starr kwam pas veel later in beeld, hij drumde in die tijd bij een ander bandje.

Zo reisde de groep, met een drumstel, drie gitaren, een basgitaar en maar één klein versterkertje, per openbaar vervoer, naar Schotland. Voor hun eerste optreden hadden ze maar een half uur om kennis te maken, met de zanger die ze moesten begeleiden en diens repertoire. Het zal geen verrassing zijn dat, de week durende tour die volgde, geen groot muzikaal succes werd.

Maar in het havenstadje Alloa speelden ze wel op dezelfde dag, op hetzelfde podium, als Alex Harvey en zijn Soul Band. Het leuke is dat de twee boeken het over een paar details niet eens zijn. Volgens de biografie van Harvey vormden de Beatles het voorprogramma, volgens het boek over The Beatles was het net andersom.

De bassist van de Big Soul Band, die in de Beatles-biografie de Big Beat Band wordt genoemd, zegt dat de jongens van The Silver Beatles erg onder de indruk waren van zijn mooie Fender Jazz Bass. Ze hadden zelf niet eens een basgitaar, herinnert hij zich.

Dat kan niet kloppen want Stuart had immers, speciaal om mee te mogen doen, een Hoffner basgitaar gekocht. Er zijn foto's uit die tijd waarop hij te zien is, op advies van John met zijn rug naar het publiek, omdat ze niet wilden laten merken dat hij nauwelijks wist hoe hij het instrument moest bespelen.

Het hoogtepunt, van het Schotse avontuur van de tiener Beatles, was een auto-ongeluk. Ze werden van het ene naar het andere optreden vervoerd met een vrachtwagentje, waarin ze ook een paar keer moesten overnachten. Op weg naar Fraserburg hadden ze een aanrijding, waarbij drummer Tommy Moore verwondingen aan zijn gezicht opliep. De rest van de groep bleef ongedeerd.

Omwonenden waren op het ongeluk afgekomen en omdat er posters van hun optredens op de buitenkant van de auto geplakt waren, kreeg men in de gaten dat ze artiesten waren. Een paar schoolmeisjes haalden hun handtekingboekjes en vroegen de jongens om ze te tekenen. En die boekjes zijn bewaard gebleven.

Voor de gelegenheid hadden ze zich artiestennamen aangemeten dus stonden ze daar als Johnny Lennon – de enige die zijn eigen naam behield – Carl Harrison – genoemd naar rock & roll held Carl Perkins – en Paul Ramon – McCartney vond dat een mooie, mysterieuze naam.

Stuart Sutcliffe noemde zich De Staël – naar zijn favoriete schilder Nicolas De Staël – maar tekende het boekje met alleen maar Stuart. Hij zette er wel de naam van de band bij: The Beatals, over de juiste schrijfwijze waren ze het nog niet eens.

De wegen van The Beatles en Alex Harvey zouden elkaar later, bijna nog eens kruisen want ook hij speelde een tijdje in de nachtclubs van de Duitse havenstad Hamburg. Hij was er in 1963, maar ik denk dat The Beatles er toen net weer weg waren. Harvey nam in Duitsland zijn eerste lp op, die geen succes werd. The Beatles zouden hem, niet lang daarna, in populariteit ver voorbij streven. Wie had dat in 1960 kunnen voorspellen ?

Als je het zelf eens na wil lezen, de twee boeken zijn: 'All These Years – The Beatles – Tune In' van Mark Lewisohn

En: 'The Sensational Alex Harvey' van John Neil Munro

 

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf en is het vervolg op dit  verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 en deel 16 van het vorige verhaal van de Geheimzinnige Hulpman.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men