Oude mail en de tijden die hetzelfde blijven

De tijd vliegt, beste lezers en volgers. Terwijl we maar doordoen en doorleven realiseren we ons pas, hoe hard het allemaal gaat, als we eens over onze schouder kijken. Nou, ja, dat realiseerde ik me dus, toen ik wat oude mailtjes zat te lezen.

Als verstandige computergebruiker maak ik met enige regelmaat back ups van de bestanden op mijn laptop. Ik bewaar ook de mail, die ik verstuur en ontvang, netjes, in jaarlijkse mapjes. Ik heb me wel eens afgevraagd waarom eigenlijk, want tot voor kort keek ik er nooit meer naar om.

Maar ik zit wel af en toe terug te bladeren op ons Strip weblog en lees dan dingen waarvan ik helemaal vergeten was dat ik ze geschreven had. En dat schrijven doe ik al meer dan 20 jaar. Aanvankelijk alleen een wekelijkse mail aan vrienden en bekenden, later ook op verschillende weblogs. Dat zijn meer dan 1000 verhaaltjes ! In al die jaren heb ik een heel dik boek bij elkaar geschreven.

Niet dat ik nou direct plannen heb om uit al die mails en blogs een echt boek samen te stellen, maar omdat ik toch even weinig anders te doen had – het boek met Gerard is af en het huis verder schilderen gaat niet als het zo warm is – maakte ik een mapje met als titel 'De Dikke Stripman' en ging ik opzoek naar al die oude teksten.

Voor dat er email was schreef ik al verhaaltjes voor de Artishockberichten, het programmablad van onze culturele dorpsvereniging. Daarvan zijn er niet veel als computerbestand bewaard gebleven. Eind jaren '90 kocht ik en bijna al mijn vrienden en familieleden, een pc en begonnen we elkaar mails te sturen. Het was een laagdrempelige manier van contacten onderhouden.

Telefoneren kan natuurlijk ook, maar je doet makkelijker een mededeling, aan een groep mensen, per mail. Die hoeven niet thuis te zijn, op het moment dat je ze mailt en kunnen antwoorden wanneer ze dat willen en als ze dat willen. Tegenwoordig is mail alweer uit de mode en gebruikt iedereen een berichtjes app, op zijn smartphone, maar die hadden we toen nog niet.

Er ontstond een groepje mailers, die ik het 'emailpanel' noemde. We stuurden elkaar allerlei berichten, van flauwekulverhalen, tot serieuze ontboezemingen, recepten en gedichten. Rond 2000 begon ik met mijn wekelijkse Stripmail. De teksten daarbij waren aanvankelijk niet meer dan een paar regeltjes en doorgaans niet de moeite van het herlezen waard.

In 2003 kreeg ik voor de striptekeningen hulp van Wim de Hulpman en begon ik wat meer werk te maken van het geschreven deel van de mail. In 2005 startte ik met mijn eerste weblog op het legendarische Volkskrantblog.

Het is best gek om die mails en verhalen, na zoveel jaren, terug te lezen. Het was ook de periode dat mijn gezondheid gestaag achteruit ging, maar daar schreef ik weinig over. Email was,voor mij, omdat ik steeds minder de deur uit kon, natuurlijk wel een uitkomst. Ik volgde het nieuws niet op de voet, maar gaf zo nu en dan mijn mening over actuele zaken. Ik schreef verder over allerlei onderwerpen die me interesseerden en kreeg ook regelmatig reacties.

Als we denken dat we nu in spannende tijden leven, nou, toen was het ook niet mis. Eind 2004 werd Theo van Gogh vermoord, niet lang daarna overspoelde een tsunami grote delen van Indonesië en omliggende landen. In 2005 konden we stemmen voor een Europese grondwet, die eigenlijk geen grondwet was maar een verdrag, maar dat was te moeilijk om uit te leggen. En waren bomaanslagen in Londen, de orkaan Katrina trok over New Orleans en 17 jaar geleden was er ook al droogte en waren er bosbranden in Spanje.

Wat me opviel was dat sommige discussies uitgewoed zijn. Of zijn er nog steeds mensen die zich druk maken over de oprukkende islamisering ? Andere problemen zijn nog net zo aanwezig. Schrijfster Marion Bloem nam het initiatief tot een actie om tot een beter asielbeleid te komen. Ik zette er, met duizenden Nederlanders, mijn handtekening onder. 

De actie werd samengevat in het boek, 'Een Royaal Gebaar', dat in 2005 aangeboden werd aan koningin Beatrix. En zie eens wat een gemodder het nu nog steeds is met de opvang van vluchtelingen. Ik vraag me af of politici eigenlijk geschikt zijn om grote problemen op te lossen. Maar ja, wie dan wel ?

Is er dan niets verbeterd in die tijd ? Jawel. Ik ben veel minder fanatiek met het maken van back ups, omdat er veel minder computerproblemen zijn. Ik zeg het voorzichtig, maar na al die, krakkemikkige, vorige versies lijkt Windows nu eindelijk een stabiel systeem te zijn geworden. Dat is prettig, maar aan de andere kant, de verhalen die ik schreef, over het worstelen met de techniek, waren ook best leuk. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 en deel 12 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

We gaan ons boek presenteren

Ja, nog niet direct, maar over ruim een maand, op 24 september. Die datum kunnen jullie alvast in je agenda zetten. Maar, voor wie het allemaal niet zo gevolgd heeft, even een terugblik.

We gaan naar 1996. Ik was al meer dan 10 jaar lid van onze culturele dorpsvereniging, Artishock, in Soest. Ik had ook al een jaar of 10 het verenigingsblad, de Artishockberichten, gemaakt en geprobeerd om daar een blad van te maken waar niet alleen de maandelijkse activiteiten in stonden, maar dat ook leuk was om te lezen.

Toen ik het blad overnam leverde elke werkgroep zijn pagina in, alles werd gestencild en gebundeld en dat was het dan. Bij sommige pagina's werd alleen per maand de datum veranderd, de rest bleef jarenlang hetzelfde. Ik vond dat het wel wat leuker kon en tekende strips, plaatjes en schreef verhaaltjes die ik tussen de informatie door plaatste. Daarnaast probeerde ik een mooie opmaak te maken en ontwierp ik een nieuw logo. Dat laatste wordt nog steeds door de vereniging gebruikt.

Na verloop van tijd werd het blad niet meer gestencild en met schaar en plakband in elkaar gezet, maar gingen we over op de computer en het kopieerapparaat. En op een zeker moment deed ik het blad over aan Pieter, een ervaren en actief verenigingslid, die samen met Hans, die werkzaam was in de grafische sector, de berichten op professionele wijze gingen vormgeven.

Ik gaf ze nog wel mijn stripjes en verhaaltjes, want die vonden ze wel leuk om erbij te houden. In 1996 leverde ik voor het eerst een verhaal in, met een tekening erbij, gemaakt door Gerard Kuit. Ik kende Gerard vooral als bezoeker van het filmhuis en van de jaarlijkse kunstmarkt waar hij met zijn pentekeningen aan deelnam.

We hadden een gezamenlijke interesse in geschiedenis en terwijl ik het leuk vond om uit te zoeken wat het verhaal was achter een dorp, een kasteel, of een oude molen, vond Gerard het leuk om daar een pentekening bij te maken. Zo reisden we bijna 25 jaar door het land, als een soort voorlopers van de Van Rossems. Niet met een cameraploeg, maar met een fototoestel en aantekenboekje.

We ontdekten niet alleen hoe mooi en interessant ons land is, maar ook hoe stil en verlaten het erbij ligt op zondagochtenden. Terwijl de bevolking nog op bed lag, of in de kerk zat, wandelen wij ongestoord rond en maakten foto's en notities. Ik zocht thuis, in boeken en later op internet, wat extra informatie en leverde mijn verhalen, onder de titel 'Mejander', met een scan van Gerards tekening, in bij Pieter.

Dat ging zo door tot 2018. Ondertussen had ik zodanige gezondheidsproblemen gekregen dat we een rolstoel mee moesten nemen voor de wat langere wandelingen. Pieter en Hans, die al die tijd de Artishockberichten hadden gemaakt, wilden het blad overdoen aan jongere verenigingsleden. Dat bleek nog niet zo eenvoudig, maar toen ze eenmaal iemand bereid gevonden hadden wilde die wel eens wat anders dan onze verhalen.

Dus stopte onze maandelijkse bijdrage aan de Artishockberichten. Ik had ondertussen een deel van de verhalen en tekeningen ook op een weblog, mejanderblog.blogspot.com, gepubliceerd en daar bleven we nog een tijdje nieuwe afleveringen plaatsen.

In 2021 realiseerde ik me dat Gerard en ik al 25 jaar samenwerkten aan onze Mejanderverhalen. Dat leek me een mooi moment, ook een beetje geholpen door het coronavirus dat andere activiteiten verhinderde, om eens te proberen om van onze verhalen en tekeningen een boek te maken. Voor Pieter en Hans, die al die jaren onze bijdragen in het clubblad hadden opgenomen, was het al te laat. Zij overleden beide in 2020. Nog langer wachten en we hielden misschien geen publiek meer over.

Nu is het boek af en wordt het officieel ten doop gehouden bij de viering van 55 jaar Artishock. Op het Mejanderblog kunnen jullie de aankondiging zien. 

We hebben in de loop der jaren een flink stuk van ons land afgereisd. Van de Veluwe, naar Zeeland, langs de Vecht en de oude kust van de Zuiderzee. Maar in dit eerste boek beperken we ons tot Soest en wijde omgeving. Dat wil zeggen dat we Baarn en Amersfoort uitgebreid behandelen, de omgeving van Hilversum beschrijven en een mooi uitstapje maken langs Zeist, Driebergen en de Langbroeker Wetering.

De rest van het land moet nog even wachten op de volgende delen. Eerst dit boek presenteren.

 

Meer informatie over de viering van 55 jaar Artishock is te vinden op de website . Daarop ook een aankondiging van onze boekpresentatie . 

 

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 en deel 2 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 en deel 12 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Nee, ik ga het er niet over hebben

Dat is een truc, natuurlijk. Zeggen dat je ergens niet over gaat schrijven en het er dan toch uitgebreid over hebben. Waarom het een belangrijk onderwerp is en waarom je er niets aan toe te voegen hebt, want er wordt al zoveel over gezegd en geschreven.

Ik hoef de krant maar open te slaan en ik zie 3, of 4, commentaren en columns over de opwarming van het klimaat. Ik zie onderwerpen op het journaal en ik krijg foto's voorgeschoteld, op Facebook en Twitter, van drooggevallen rivieren en brandende bossen. Jullie weten vast al dat er een probleem is. En ga maar even buiten zitten, dan voel je het ook. Het is warm en droog.

Dat kan ook geen verrassing worden genoemd. Ik zat laatst wat oude mailtjes door te lezen en 20 jaar geleden hadden we het er al over ! Ik geef toe dat ik er zelfs grapjes over maakte. Amersfoort aan zee. Als we allemaal de koelkast openzetten dan koelt dat klimaat wel weer af.

Maar in de tussentijd hebben we politici gekozen die zich drukker maakten om onze pleziertjes en persoonlijke voordeeltjes dan om het algemeen belang. Politici zonder visie, zeiden ze zelf, die eerder een extra vliegveld aan wilden leggen en daarbij de milieuregels wilden ontduiken, dan zelf die regels handhaven. Politici die illegale veestallen tolereerden en daarmee het idee gevoed hebben dat alles maar kan en de natuur een bijzaak is.

Ik hoorde dat milieu-organisaties 1500 rechtszaken hebben aangespannen om de provinciale bestuurders ertoe te dwingen de regels te handhaven ! Maar, stop. Ik zou het er niet over hebben. Ik had nog iets willen roepen als: We denken dat we de slimste dieren op Aarde zijn, maar we zijn te dom om verstandig te handelen.

'We' in het algemeen dan, hè. Jullie en ik hebben, al die tijd, wel op groene partijen gestemd. Wij gingen niet een paar keer per jaar op vliegvakantie, wij aten minder vlees en vingen ons douchewater op om de planten te begieten. Maar ja, wij waren een minderheid en we hoorden bij de linkse kerk, het kartel en de grachtengordel. Of zo.

Ondertussen zag ik de afgelopen weken 3 keer een trekker door de straat rijden, met een enorme watertank erachter. Geen demonstrerende boer, maar iemand van het groenbeheer, die de bloembedden kwam besproeien. Dat leek mij niet echt de goede boodschap, als er tegelijkertijd opgeroepen werd om zuinig te doen met water.

De groenbeheerders en gemeentewerkers reden ook, bijna dagelijks, door de straat in veegwagens. De slootkant werd gemaaid – volgens mij op een heel verkeerd moment, want de insecten die op die bloembedden afkomen leggen in de planten aan de slootkant hun eitjes – er kwam een wagentje om het onkruid tussen de tegels los te borstelen, er kwam iemand met een bladblazer om dat weer bij elkaar te blazen en er kwamen mannen met kantjesmaaiers om het onkruid rond de bomen weg te maaien. Allemaal... Maar laat ik daar niet weer over beginnen !

Het heeft ook voordelen. Als je de was buiten hangt is het in een uurtje droog. En omdat de slootkant gemaaid is kon ik gisteren zien dat er een waterhoentje voorbij zwom met 4 jongen. Ja, er staat nog water in die sloot en er zit klaarblijkelijk genoeg voedsel voor de jonge vogels.

Het is nog niet allemaal verloren, nog niet alles is naar de verdommenis. Als we nu maar eens wat verstandiger werden...

Ps: Ik hoorde dat de gemiddelde Nederlander 130 liter drinkwater per dag gebruikt. Niet drinkt, dat zou onmogelijk zijn, maar gebruikt bij douchen, WC doorspoelen, de was doen, de tuin sproeien enz. De gemiddelde Amerikaan gebruikt meer dan 400 liter ! Ik las dat gemeenten in Frankrijk en Spanje hun inwoners beboeten als die meer dat 200 liter per dag gebruiken. Dus je zou zeggen we doen het zo gek nog niet. Maar in Vlaanderen gebruikt men maar 90 liter per dag. Dat is omdat veel Vlaamse huizen een ondergrondse opvang voor regenwater hebben.

Volgens een expert is er in Nederland water zat. Alleen zijn wij er nog steeds op gericht om het zo snel mogelijk af te voeren naar zee. Landbouwgronden worden droog gehouden, het grondwaterpeil laag. Met gevolg dat er in droge zomers een watertekort ontstaat. En de natuur uitdroogt. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 en deel 12 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Eer, reputatie en kotomuziek

Ik kreeg van mijn e-boekenleverancier een seintje dat een boek, dat ik op mijn verlanglijstje had gezet, in prijs was verlaagd. Verlanglijstjes maken is een mogelijkheid die webwinkels soms bieden. Je kunt dan artikelen, die je misschien in de toekomst wil kopen, vast bij elkaar zetten. Ik doe dat voor e-boeken als ik, bijvoorbeeld, een recensie in de krant heb gelezen die me wel aanspreekt.

Dat ze me waarschuwen, als er iets in prijs verlaagd is, had ik nog niet eerder meegemaakt, maar ik vond het wel aardig. E-boeken zijn toch al redelijk goedkoop, maar ik wil ook maar niet in het wilde weg blijven aankopen, dan lopen de uitgaven toch op. En in tijden dat alles toch al duurder wordt...

Het ging om een boek van Seishi Yokomizo, 'The Honjin Murders', zoals de titel al doet vermoeden, een thriller. De naam van de schrijver geeft aan dat het wel eens een exotisch verhaal zou kunnen zijn. Dat klopt, het speelt zich af in Japan, in de periode vlak na de 2e wereldoorlog.

Yokomizo leefde van 1902 tot '81 en was heel populair in Japan. Hij schreef tientallen boeken, vrijwel allemaal in het detective- of horrorgenre, maar er zijn er maar een paar in het Engels, of andere talen, vertaald. 'The Honjin Murders' is één van zijn bekendste, het verscheen aanvankelijk als vervolgverhaal in een tijdschrift en is later ook verfilmd.

Yokomizo was een bewonderaar van Britse en Amerikaanse detective-verhalen en noemt er ook een aantal in zijn boek. In het huis, waar zijn verhaal zich afspeelt, is een verzameling buitenlandse thrillers aanwezig en ook zijn hoofdpersoon, privédetective Kosuke Kindaichi, is een fan. Toch wijkt zijn boek af van wat ik als westerse lezer gewend ben.

'The Honjin Murders' loopt niet over van de spannende momenten. Het is een tamelijk klassiek verhaal, over een moord die gepleegd is in een kamer die van binnen afgesloten is. Hoe heeft de dader kunnen ontsnappen ? Wat was het motief ? Yokomizo heeft nogal wat uitleg nodig om te verklaren hoe het allemaal in elkaar zit.

Het draait uiteindelijk om familie-eer en reputatie. Zaken die vermoedelijk in Japan van groter belang zijn, of waren, dan hier. Het speelt in een familie waarvan de leden voor een deel zijn blijven hangen in oude tradities, terwijl anderen meer geneigd zijn om de moderne tijd te omarmen.

Wat het boek aantrekkelijk maakt is de Japanse sfeer. Een belangrijke rol in het verhaal is er, bijvoorbeeld, voor de Koto, een traditioneel snaarinstrument. Ik denk zelfs dat de ontknoping moeilijk te volgen is als je niet eerst even opzoekt hoe een Koto er uitziet. Het is een langwerpige plank, waarover snaren gespannen zijn. Een beetje te vergelijken met een citer. Men bespeelt het instrument met rechthoekige plectrums die aan de vingers vast worden geklemd.

De schrijver wisselt een paar keer van verteller, of eigenlijk beschrijft hij hoe hij zelf op dit verhaal is gekomen en laat dan, op een zeker moment, de dorpsdokter aan het woord, die getuige was van de afwikkeling van het mysterie. Wat ik grappig vond is dat hij zich aan het eind verontschuldigt tegenover de lezer, dat hij niet direct alles verteld heeft, omdat hij de spanning er een beetje in wilde houden. Iets waar de westerse lezer wel aan gewend is, maar de Japanse misschien niet ?

Al met al een interessant boek voor de thrillerlezer die eens iets heel anders wil, maar geen verhaal waarin je enorm meegezogen wordt, of erg gaat meeleven met de personages. Wel een leuke aanleiding om eens wat kotomuziek op te zoeken op YouTube. Bijvoorbeeld 'Haru No Umi' van de beroemde componist Michio Miyagi.

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf. 

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 en deel 12 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men