zondag 27 december 2020

Een beetje vriendelijker


Terwijl ik dit schrijf
raast storm Bella rond het huis. Een storm met een naam, dat zijn we gewend van de orkanen die over het Caraïbisch gebied en de zuidelijke staten van de VS trekken. Maar sinds een tijdje krijgen ook onze Atlantische depressies namen.

Bella heeft al voor overstromingen gezorgd in Engeland en zal ons vandaag ook nog wel bezig houden. Volgens de voorspellingen is de wind morgen geluwd en heb ik er waarschijnlijk geen last meer van bij het boodschappen doen.

Eigenlijk was ik gisteren al begonnen aan dit verhaaltje. Ik wilde het afgelopen jaar, met een machtig gebaar, samenvatten. Ik had al een bladzijde vol geschreven over de Nederlandse politiek, de coronapandemie en Trump. Maar toen ik het nog eens over las dacht ik: Dit weten we toch allemaal al. Wie zit er nou te wachten op mijn meninkje ?

Ik dacht ineens aan het laatste optreden met ons muziekgroepje, dat best een succes was en een volle zaal een paar uur geamuseerd had gehouden. Na afloop schoot me te binnen dat ik twee dingen vergeten was: Ik had de leden van de band niet voorgesteld – er zaten veel vrienden en familieleden tussen het publiek, dus de meesten kenden ons wel – en ik was vergeten het optreden af te sluiten met een positieve boodschap. Bijvoorbeeld: Wees een beetje vriendelijk tegen elkaar.

Dat was nog voor het virus en alle ongemakken, die daar mee samen gaan, over ons heen zouden komen. Maar het is nog steeds een goede boodschap om het jaar mee af te sluiten.

Over boodschappen gesproken: Ik deed de dag voor kerstmis de laatste inkopen. 's Ochtends vroeg, want dan is het nog rustig in de supermarkt. Maar daarvoor reed ik langs de apotheek om medicijnen af te halen. Die zouden klaar liggen in de zelfbedieningsautomaat.

Best handig, want dan kun je de medicatie afhalen op momenten dat de apotheek zelf nog niet open is, of alweer dicht. Alleen toen ik daar voorreed met mijn scootmobiel was de automaat defect.

In de supermarkt was het drukker dan anders, vanwege de kerst. En ik begon me een beetje te ergeren. Aan een oudere man, bijvoorbeeld, die minuten lang naar de sla stond te staren, zodat ik niet bij de soepgroente kon. Of aan de mevrouw die haar winkelwagentje voor de melk liet staan, terwijl ze zelf ergens anders in de winkel iets ging zoeken.

Mijn humeur klaarde iets op toen een man met een rollator me, met een armgebaar, ruim baan gaf in het gangpad met de pasta en sauzen. Maar toch nam ik de verkeerde toastjes mee voor onze kerstborrel.

Eenmaal thuis dreigde het met mijn humeur helemaal de verkeerde kant op te gaan toen ik de apotheek belde over de kapotte automaat. Ik voorzag een moeizaam gesprek waarin ik uit zou moeten leggen dat het, met mijn beperkte energie, geen pretje is om twee keer de deur uit te moeten. Maar voor ik echt boos kon worden had de vriendelijke assistente al voorgesteld om de spullen bij ons thuis te laten bezorgen.

Zo zie je dat het werkt. Een beetje vriendelijk zijn. En dan niet alleen tegen je eigen directe omgeving, met vrienden en familie gaat iedereen hopelijk al vriendelijk om. Maar ook tegen de pakketbezorgers en het winkelpersoneel dat er voor zorgt dat we onze dagelijkse benodigdheden ontvangen.

En tegen de vreemdelingen die we in de winkel en op straat tegenkomen. Met een vriendelijk gebaar kom je een stuk verder. Het werkt in ieder geval positief op mijn humeur... 

 


De Strip is gemaakt door de Stripman

Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal.

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

zondag 20 december 2020

De 500ste Stripmannen Strip


Ja, lieve lezertjes,
we vieren vandaag een jubileum. De Strip die jullie hierbij zien is de 500ste die de Stripmannen hebben gemaakt, sinds ze besloten om samen verhalen over de Stripmannetjes te gaan tekenen. En zoals jullie zien is deze Strip ook door de Stripman en Hulpman gezamenlijk getekend.

Hoe is het allemaal zo gekomen?

Het zou leuk geweest zijn om te kunnen vermelden hoe wij als Stripmannen elkaar al kennen sinds we samen op de middelbare Stripmannenschool zaten. Hoe we onze eerste stappen gezet hebben in de wijde en onzekere wereld van het Stripmannenschap en gaandeweg de top hebben bereikt.

Hoe we ooit op bezoek zijn geweest bij Eric de Noorman, die zeer kritisch was over hoe zijn avonturen werden weergegeven (‘Zo ging dat er in de jaren ‘50 op het belastingkantoor echt niet aan toe!’).

Hoe je voor het maken van een strip heel dure potloden en pennen nodig hebt, van exclusieve leveranciers. Of hoe het werk van de Stripmannen lovend wordt besproken in talloze toonaangevende stripprogramma’s op TV (‘Op de Stripbeurs staan vele stripliefhebbers vóór hen in de rij!’)

Maar in werkelijkheid kennen we elkaar nog niet zo heel lang. We leerden elkaar, een jaar of 15 geleden, kennen via een wederzijdse vriend, die trouwens ook heel leuk tekenen kan.

De Stripman herkende in de Geheimzinnige Hulpman een getalenteerd Striptekenaar en wist hem over te halen om zijn Strips beschikbaar te stellen voor zijn Stripblog en Stripmail. Zelf was hij niet in staat om elke week iets nieuws te tekenen, dus de hulp was zeer welkom.

De eerste gezamenlijke Stripmannen Strip maakten we in 2010. De samenwerking ging eigenlijk altijd heel soepel. Wat op zich niet vreemd is want we bemoeien ons niet met elkaars verhalen. We overleggen hooguit één keer per jaar over de nieuwjaarsaflevering en verder laten we elkaar met rust.

Striptekenen is dan ook een eenzame bezigheid, beste lezers. Dure pennen en luxe papier komen er niet echt aan te pas. De Stripman gebruikt heel gewone potloden en fijnschrijvers en doodgewoon printerpapier; de Hulpman zweert bij rollerbalpen en Witte-boekhandeldummy. Kleuren en bewerken doen we op een huis-, tuin- en keuken-PC.

Verder is het vooral veel ploeteren en zweten. Maar dat hebben we er graag voor over. Op naar de duizend !



De Strip is gemaakt door de Stripman

Klik hier voor deel 1 en deel 2 van dit verhaal.

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

zondag 13 december 2020

Koken bij kaarslicht


Als je gaat kamperen
dan heb je aan weinig al genoeg. Je tentje houdt je uit de wind en uit de regen, maar verder biedt het niet veel luxe. Als je licht wil, of wil koken, dan moet je een zaklamp of brander meenemen, stromend water komt uit een fles en verwarming is een donzen slaapzak, of een reisgenoot.

Van een huis verwacht je meer. Een goed huis biedt niet alleen bescherming tegen wind en regen, maar ook isolatie tegen de kou en verwarming waar nodig. Het heeft warm en koud stromend water en energie voor verlichting en natuurlijk, om alle huishoudelijke apparaten draaiende te houden.

Op de camping doe je de was op de hand, of in een gezamenlijke wasmachine. Je luistert misschien naar de radio op je smartphone, als je die hebt. Toen ik nog kampeerde nam ik een klein transistorradio'tje mee. Als je thuis bent verwacht je meer comfort en gemak.

Maar ja, het gaat thuis ook wel eens mis. De afgelopen dagen leek het bij ons soms op kamperen. Naar de WC en onder de douche bij kaarslicht, bijvoorbeeld. Het lijkt romantisch, maar echt handig is het niet. Koken bij kaarslicht is al helemaal geen succes omdat je nauwelijks kunt zien of het water al kookt en of de aardappels al bruin bakken.

Ja, we hebben weer eens een storing. Deze keer heeft de helft van de stoppenkast het begeven. Net de helft waar de keuken, de badkamer en het toilet op aangesloten zijn. Gelukkig heeft de woonkamer nog wel stroom en dus licht. Met een verlengsnoer hebben we ook de slaapkamer voor een deel van energie voorzien, maar daar blijft het wel bij.

In de keuken staat de wasmachine er werkeloos bij, terwijl de wasmand uitpuilt en de koelkast inmiddels helemaal ontdooid is. Gelukkig is het koud weer en blijft de melk zo ook wel een poosje goed.

Het heeft niet veel zin om met verlengsnoeren stroom uit de woonkamer te halen voor de keukenapparaten. De zekering is daar te zwak voor. En ik wil niet het risico lopen dat de nog werkende helft van de stoppenkast ook doorbrandt.

Om het even voor te rekenen: Op een zekering, of stop, van 16 ampère kun je maximaal 16 keer 230 volt aan wattage zetten. Met andere woorden je kunt niet meer dan 3680 watt gebruiken. Een waterkoker, of elektrische oven gebruikt al snel zo'n 2000 watt. De zekering die het bij ons nog doet is 8 ampère, dus die kan maar de helft aan.

Het blijft voorlopig even behelpen. De boel ging op donderdagavond kapot en het lukte onze huisbaas niet meer om op vrijdag een elektricien langs te sturen. We zijn dus minstens tot maandag gedwongen tot kamperen in huis.

Nou, ja, bij kaarslicht douchen en naar de WC lukt nog wel. Gelukkig doen onze verwarming en de boiler het, dus hebben we geen last van de kou. Maar koken doen we nu tussen de middag. Ik begrijp ineens waarom dat vroeger heel gewoon was, de warme maaltijd 's middags in plaats van 's avonds. Ook toen was het later op de dag natuurlijk te donker om te koken. In ieder geval in de winter.



De Strip is gemaakt door de Stripman

Klik hier voor deel 1 van dit verhaal.

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

zondag 6 december 2020

Tekenen is werken


Hoera, een nieuwe Strip !
Ja, sorry dat het zo lang geduurd heeft, maar hier is dan toch het begin van een nieuw verhaaltje. Ik kreeg de afgelopen weken al van verschillende kanten vragen van ongeruste lezers. Er was toch niets mis met mijn gezondheid?

Nou, maak jullie maar geen zorgen, het gaat best goed met me. Alleen ik moest de afgelopen maanden meer energie steken in andere bezigheden. Sommige mensen denken dat ik de tekeningetjes zo even uit mijn mouw schud, maar Strips tekenen is niet iets dat ik er even tussendoor kan doen. Ik moet me niet te vermoeid voelen en me er goed op kunnen concentreren.

Dat tekenen echt werken is merkte ik voor het eerst toen ik, zo'n 35 jaar geleden, op de tekenkamer van de Oudheidkundige Dienst terecht kwam. Mijn collega's daar wisten het al langer en die probeerden daarom hun tijd met meer te vullen dan alleen tekenwerk.

Ik had een collega die een postzegelverzameling bijhield, voor z'n zoontje. Een ander repareerde blaasinstrumenten en speelde fagot en deed dat ook wel eens onder werktijd. Een derde had een paard en wagen en deed in zijn vrije tijd mee aan concoursen, die hij op het werk voorbereidde. Daarnaast werden de pauzes ruim genomen en werd er, tussen de middag, ook wel eens boodschappen gedaan in de stad, of een kapper bezocht.

Het klinkt misschien gek, maar het valt ook echt niet mee om acht uur per dag, vijf dagen in de week, oude spulletjes en opgravingsplattegronden te tekenen. De chef van de tekenkamer moest natuurlijk het goede voorbeeld geven en die zat vaak, vloekend van de kramp, aan zijn tekentafel.

Hij had er al een jaar of twintig opzitten, als tekenaar, ik kwam net kijken. Dus ik deed vlijtig mijn best en als ik 's avonds thuiskwam probeerde ik ook nog wat leuks voor mezelf te tekenen of te schilderen. Na verloop van tijd merkte ik dat ik dat beter tijdens werkuren kon doen, anders was het niet vol te houden. Als ik er daarnaast maar een redelijke productie van regulier tekenwerk aanhield, bleef iedereen tevreden.

Ik wist het aanvankelijk niet maar ik was terecht gekomen in een situatie waarin nogal wat spanning heerste. Het bleek dat de vorige chef van de tekenkamer, na een conflict, weggepromoveerd was. Hij was nu opmaakredacteur, voor de publicaties van de dienst.

De andere tekenaars dachten dat de meest ervaren kracht dan wel aangewezen zou worden als chef. Maar dat gebeurde niet, hij werd gepasseerd en een minder ervaren collega, die waarschijnlijk beter lag bij de directie, werd de nieuwe leidinggevende.

Ik weet niet of er openlijk geprotesteerd werd, het gebeurde voor mijn tijd, maar toen ik erbij kwam was er een soort gewapende vrede. Men sprak met elkaar, waar nodig, maar het werd pas een beetje gezellig en ontspannen als de chef even weg was.

Na een poosje werd voor iedereen duidelijk dat het zo niet verder kon. De chef werd ondergebracht in een eigen kantoortje en wij, gewone tekenaars, bleven achter. Dat kwam de sfeer zeer ten goede. Dat ik er na een jaar of vijf toch ben vertrokken had weer andere redenen.

Tegenwoordig bestaat de Oudheidkundige Dienst niet meer als zelfstandige organisatie. In 2006 werd de dienst samengevoegd met Monumentenzorg tot Rijksdienst voor Archeologie, Cultuurlandschap en Monumenten. In 2009 veranderde de naam in Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed. Ze zijn ook al twee keer verhuisd, sinds ik er weg ben.

Maar dat komt niet door mij, of door de collega's die, in werktijd, bier brouwden en wijn maakten in het restauratie-atelier.    



De Strip is gemaakt door de Stripman

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men