Het is weer zo ver !

De vogelliefhebbers en de vaste volgers van mijn verhalen weten het al: De laatste zondag van januari ! Tijd voor de jaarlijkse, traditionele, ambachtelijke balkonvogeltelling. Ja, officieel heet het de Nationale Tuinvogeltelling, dat weet ik ook wel. Kom, ik doe al meer dan 15 jaar mee !

Zoals jullie weten schrijf ik er elk jaar een verhaaltje over. En elk jaar kijk ik even terug naar de verhaaltjes van vorige jaren. Met gevolg dat ik elk jaar zo'n beetje hetzelfde te melden heb. Ik weet niet precies hoe lang ik mee doe, maar in 2011 schreef ik dat ik al jaren de vogels telde. Ik vertel ook elke keer over ons kleine balkonnetje, waar ik het hele jaar vogelvoer heb hangen.

Het hele jaar ? Maar 's zomers kunnen de vogels toch zelf wel voedsel vinden ? Jawel, maar in de zomer zijn er veel meer vogels, omdat ze dan allemaal hun eitjes hebben uitgebroed en kuikens hebben grootgebracht. En aangezien wij mensen hun natuur volgezet hebben met huizen, straten, fabrieken en kunstgrasvelden en we de bomen, echte grasvelden en andere planten voortdurend maaien en snoeien en de insecten doodspuiten, zijn de vogels, ook in de zomer, maar wat blij met wat extra voedsel.

Daarom komen er in de zomer ook meer vogels, op mijn balkon, dan in de winter. Die laatste zondag in januari is eigenlijk helemaal geen goed moment om vogels te tellen. Dat is ook iets dat ik elk jaar schrijf. Er komt maar een handjevol vogels langs, om van de pinda's en zonnebloempitten te eten. En de vogels aan de overkant van de straat tellen niet mee. (Gisteren zag ik nog een appelvink ! Prachtvogel, maar nog nooit op mijn balkon geland, dus niet meegeteld.)

Maar goed, het is geen wedstrijd, zoals ik jullie elk jaar opnieuw vertel. Het is een leuk gezamenlijk project, waar we met zijn duizenden aan bij kunnen dragen. Het kost niets, behalve een half uurtje vogels kijken en het levert veel plezier op.

Daarom is deze dag ook internationaal populair. De Belgen tellen dit weekend ook hun vogels en het BBC journaal wist te vertellen dat 'the big garden birdwatch weekend' – het grote tuinvogel kijk weekend – het grootste 'citizen science project' ter wereld was. Een project dus, waarbij burgers de wetenschap helpen. In Groot-Brittannië zijn de afgelopen dagen al meer dan 1,8 miljoen vogels geteld !

Maar goed, zoiets schreef ik vorig jaar ook.

Inmiddels is het bijna 8 uur, het schemert nog buiten, hoewel de horizon al behoorlijk lichtgeel begint te kleuren. Er is wat lichte bewolking, het zou best eens een mooie zonsopkomst kunnen worden. Ik hoor ondertussen een merel klukken en tsjukken op het balkon, maar ik wacht nog even met tellen. Het is nu nog te donker.

Zoals gebruikelijk, maar dat is voor jullie geen nieuws, heb ik gisteren al even een proeftelling gedaan. Twee kauwtjes, twee pimpelmezen en twee boomklevers. Ja, drie paartjes. Dat wist misschien niet iedereen, maar vogels trekken vaak op in paren. Sommige soorten zoeken elk jaar een nieuwe partner, maar er zijn er ook die elkaar levenslang trouw blijven. Let er maar eens op als je kauwtjes ziet, die zijn bijna altijd met z'n tweeën, of vieren of zessen.

Ik ga zo een kopje thee zetten, nieuw vogelvoer op het balkon leggen en er eens rustig voor zitten. Het kan nog de hele zondag. Zoals al meer dan 15 jaar gebruikelijk verwijs ik jullie nu verder naar de website van Vogelbescherming. Veel plezier !

O, daar zingt een roodborst op ons balkon ! Zal ik die stiekem vast meetellen ?

(Vroeger zette ik wel eens foto's die ik van mijn balkonvogels maakte, tijdens de telling, op Twitter. Maar omdat ik Elon Musk dat plezier niet gun heb ik mijn account opgezegd. Nu kunnen jullie mijn balkonvogeltellingfoto's zien op Instagram . Daar staan ook foto's van de zonsopkomst, die heel mooi was.) 

 

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 en deel 2 van het verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 - deel 18 - deel 19 - deel 20 - deel 21 en deel 22 van het vorige  verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

De wegwerpprinter

We leven in een consumptie-maatschappij, beste lezer. Het is de bedoeling dat wij zoveel mogelijk spullen aanschaffen en die zo snel mogelijk weer vervangen door nieuwe spullen. Als iets stuk is gooi je het weg, want het oude repareren is duurder dan een nieuw exemplaar kopen.

Erg duurzaam is dat niet. Dus probeer ik er niet te veel aan mee te doen. Ik doe graag lang met mijn apparaten, kleding en schoenen. Als iets een beetje stuk is, of hapert, dan ga ik er aan prutsen en knutselen tot het weer werkt en bruikbaar is. En pas als, na heel veel prutsen, iets echt definitief stuk is, koop ik iets nieuws.

Maar ik kan ook tevreden zijn met dingen die andere mensen wegdoen, want daar kun je, als je de kleine mankementen, of gebruikssporen, voor lief neemt, vaak nog jarenlang plezier van hebben. Het huis staat vol, nee, nou overdrijf ik een beetje. We hebben best wat tweedehands spullen in huis. Zoals meubilair, computers, een TV, fototoestellen enzovoort.

We waren dus best blij toen onze eigen Hulpman laatst met een gebruikte laptop aankwam. Hij was al een paar jaar oud, wat sloom geworden en dus in onbruik geraakt. (De laptop, hè, niet de Hulpman !) Maar na een paar dagen updaten en installeren, blijkt hij het best nog aardig te doen. Het beeld gaat af en toe op wit - je zou verwachten op zwart, maar het effect is hetzelfde – maar als je dan even de stand van de klep verandert doet hij het weer prima.

Een vervanger voor mijn eigen oude laptop is het niet direct maar, omdat die niet zo goed communiceerde met onze eigen oude printer, dacht ik: Misschien kan ik op de 'nieuwe' laptop het printerprogramma installeren ?

Nu is de printer in ons huishouden nogal een hoofdpijndossier. De allereerste die ik had was een krijgertje. Een ouderwetse matrixprinter, met van dat kettingpapier, kennen jullie dat ? Hij deed het alleen als je een wasknijper in zijn mechaniek duwde. Dat had ik als een voorteken moeten opvatten.

De printers daarna, meestal nieuw gekocht, want printers zijn verrassend goedkoop, het is de inkt die het printen duur maakt. Die daarna, dus, deden het meestal een poosje goed, waarna er een lange periode volgde van prutsen, opnieuw installeren, zuchten en vloeken.

We evolueerden intussen van matrix- naar laser- en uiteindelijk inkjet-printer-scanner. Dat scannen is belangrijk, omdat ik mijn strips moet kunnen omzetten in computerafbeeldingen. Anders zouden jullie ze nooit te zien krijgen. De laatste 20 jaar hebben we dus een all-in-one apparaat in huis. Daarmee kun je printer, scannen en kopiëren.

Maar ons laatste model had wel al lang kuren. We printen niet veel, maar als het toch eens gebeuren moest, was het telkens weer de vraag of er iets bruikbaars uit het apparaat zou rollen. Het was dus met een bang hart dat ik begon aan het downloaden en installeren, van de printersoftware, op de 'nieuwe' laptop.

Aanvankelijk leek alles goed te gaan. Maar op het eind duurde het installeren van het laatste (?) stukje software toch wel erg lang. Ik liet de laptop aanstaan en ging een paar uur, in horizontale stand, naar een snookerwedstrijd op TV kijken. Daarna was er niets veranderd. Maar toen ik het installatieprogramma af wilde sluiten kreeg ik wel de vraag of ik het proces echt wilde onderbreken ? Ja, na een uur of drie, verwacht je toch eigenlijk dat zoiets een keer voltooid is.

Er was vast iets mis. Maar wil ik hier nog uren van mijn leven aan besteden ? Vroeg ik mezelf af. Eigenlijk niet. Even zoeken op internet leerde dat een nieuwe printer minder kost dan 4 inktpatronen. Mijn tijd en geduld zijn kostbaarder ! Dus vooruit, ik gaf er maar aan toe dat een printer een wegwerpapparaat is en bestelde een nieuwe. Nu maar hopen dat die het heel lang zonder problemen doet.

Zie voor Kettingpapier de uitleg opWikipedia. 

Daar worden ook de verschillende soorten printers uitgelegd. 

  

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 van het verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 - deel 18 - deel 19 - deel 20 - deel 21 en deel 22 van het vorige  verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

De aankoop van het jaar

We zijn nog maar pas aan 2024 begonnen, maar ik denk dat ik de aankoop van het jaar al gedaan heb. Met een paar Creative Pebble Pro bluetooth speakertjes, hebben we ineens weer een goed werkende stereo-installatie in huis. Ik maak hier even schaamteloos reclame, maar dat is uit enthousiasme.

De afgelopen jaren hebben mijn oude stereospullen, die deels nog stamden uit de jaren '80, langzamerhand de geest gegeven. De oudste onderdelen kocht ik toen ik net van school kwam en genoot van een bijstandsuitkering. Er was toen veel werkeloosheid, ik had geen praktische opleiding gedaan, werk was niet makkelijk te vinden, maar ik kreeg wel ineens een riant bedrag per maand uitgekeerd.

Ik woonde nog bij mijn ouders en was gewend aan een tientje zakgeld, per week. Nu had ik ineens honderden guldens ! De helft gaf ik aan mijn vader en moeder, als kostgeld, van de rest kocht ik nuttige dingen, zoals een racefiets, een gitaar, een schildersezel en een versterker, een draaitafel en een paar geluidsboxen.

Die boxen zijn de enige onderdelen die het, vermoedelijk, nog doen. De versterker is al vrij lang vervangen door een andere. De draaitafel draaide al jaren niet meer constant op dezelfde snelheid, maar omdat er inmiddels een CD-speler bij was gekomen, was dat niet zo'n bezwaar. Een jaar of 5 terug weigerde die CD-speler dienst en daarna hebben we het nog een tijdje geprobeerd met een CD-walkman. Maar eind vorig jaar lukte het me niet meer om nog enig geluid, aan de resterende spullen, te ontlokken.

We luisterden dan maar naar muziek via de laptop, of de TV, maar ideaal was dat niet. Een nieuwe stereo-installatie kopen leek ons geen goed idee, want nogal duur. Je kunt tweedehands vast wel iets bij elkaar scharrelen, maar ik heb daar de energie niet voor. Dus besloot ik om het eens met een paar kleine speakertjes te proberen, die je zowel aan de laptop, als aan elk ander apparaat kunt koppelen dat een koptelefoon uitgang heeft.

In het grijze verleden had ik eens een MP3-speler gekocht, van het merk Creative, en ik kreeg nog altijd reclamemails van ze. En die Pebble speakers zagen er best grappig uit. Het zijn ronde, kunststof ballen, van nog geen 15 cm doorsnee, met vrolijke lichtjes in de voet en aan voor en achterzijde een luidspreker.

Volgens de recensies die ik las en de YouTube-filmpjes die ik bekeek, zou het geluid goed moeten zijn en de prijs heel redelijk. Het zijn niet de goedkoopste speakertjes die je kunt krijgen, maar ook lang niet de duurste. Er was ook nog een kortingsactie, vanwege de kerst, dus deed ik mijn bestelling.

Volgens de website zou de levering een week duren en ik was verbaasd toen, na twee dagen, een bezoekend familielid aankwam met een doos, die in de gemeenschappelijke trappenhal stond, met mijn naam er op. Mijn nieuwe speakertjes ! Door een pakketbezorger, zonder aan te bellen, onder aan de trap gedumpt.

Dat was eigenlijk het enige negatieve aan de aankoop want, echt, ze klinken geweldig. Vooral de bassen zijn heel veel beter dan wat we de laatste tijd gewend waren. En ineens is onze hele muziekverzameling weer beschikbaar. Onze oude LP's waren, jaren terug al eens, door mezelf en een behulpzame vriend, omgezet in MP3-tjes. Die kunnen we nu, via de laptop, op meer dan een fluisterniveau beluisteren. Onze CD's draaien we weer op de CD-walkman.

En er zijn nog meer mogelijkheden, die ik nog niet eens geprobeerd heb. We zouden de TV er aan kunnen koppelen, of de smartphone. En als ik nog eens een laptop koop, met bluetooth, kan het ook nog draadloos. Daarmee heb je meteen het enige nadeel te pakken, er zijn wel wat snoertjes nodig, om de speakertjes van stroom te voorzien en ze onderling en aan de geluidsbron te verbinden.

Maar dat was met de oude stereo-installatie ook en die was zo groot dat je er een paar kastplanken voor nodig had. Deze speakertjes schuif je onder de bank, of je zet ze in het raamkozijn, of bovenop de kast. Kortom, ze nemen weinig ruimte in en geven verrassend veel luisterplezier.

Een van de eerste gedigitaliseerde LP's die we draaiden was 'Stil Crazy After All These Years', van Paul Simon. Een prima artiest, al heb ik zelf nooit een plaat van hem gekocht, dit was er een uit de collectie van de Stripvrouw. Tot mijn verbazing kreeg ik er een brok in mijn keel van. Zo goed klonk het.

Ik ben helemaal geen HiFi-freak, ik heb nooit hele dure spullen gehad, maar er is toch wel een groot verschil tussen de minuscule speakers van een laptop, of goedkope oortelefoontjes, en het warme geluid dat onze nieuwe miniboxjes voortbrengen. Mijn advies aan iedereen is dan ook, luister eens een jaar lang naar muziek via beroerde apparatuur en probeer dan eens iets als dit. Er gaat een wereld voor je open.

Wie meer wil weten kan terecht op de website van Creative. Of zoek eens een YouTube-filmpje op waarin ze speakertjes besproken worden. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf en wordt volgende week vervolgd. 

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 - deel 18 - deel 19 - deel 20 en deel 21 en deel 22 van het vorige  verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Een nieuw jaar met nieuwe boeken

Het weer liet, in de eerste dagen van het nieuwe jaar, nogal te wensen over. Als het niet stormde dan regende het en als het wel stormde dan regende het ook. Ideaal weer om lekker thuis een boek te lezen. Dat doe ik trouwens ook als het weer wel mooi is, maar dat terzijde.

Ik schreef al eerder dat ik, via proef-abonnementen op een e-boekenclub, een hele reeks gratis e-boeken had verzameld. Omdat die maar stonden te verpieteren op mijn harde schijf, ben ik me er, een beetje met lange tanden, langzaam doorheen aan het werken.

Deze keer las ik van Tess Gerritsen 'Ik Heb Een Geheim'. Je zou bij zo'n titel en schrijversnaam misschien een romantisch verhaaltje verwachten, maar dat viel gelukkig mee. Het gaat om een politiethriller uit 2017. Het zou ook niet gek zijn als je dacht dat Gerritsen een Nederlandse was, maar dat is niet zo. Ze is in Amerika geboren, als dochter van Chinese immigranten en heet eigenlijk Terry Tom.

Hoewel ze al jong de wens had om schrijfster te worden liet ze zich, door haar familie, overtuigen om medicijnen te gaan studeren. Ze werkte een tijdje als arts en trouwde met een andere medicus, die Gerritsen heet en van Nederlandse afkomst is. Na de geboorte van haar eerste kind, besloot ze om het toch eens als schrijfster te proberen.

Gerritsen schreef een hele reeks thrillers. Het boek dat ik las is uit een reeks, over inspecteur Jane Rizzoli en patholoog Maura Isles. Oplettende TV-kijkers weten dat, over dit duo, ook een TV-serie is gemaakt. Ik heb daar nooit iets van gezien, wat bij het lezen wel zo prettig is, dan kun je je een eigen voorstelling maken van de personages.

Eerder schreef ik al dat die gratis boeken, bijna allemaal, vertaald zijn naar het Nederlands en dat ik vermoedde dat ze daar niet beter op zijn geworden. Dat idee had ik ook bij dit boek, maar het was niet zo erg dat het mijn leesplezier vergalde. Nee, dit was een spannend verhaal dat goed in elkaar zat. Voor het eerst, na toch al een flink aantal gratis boeken doorgewerkt te hebben, kreeg ik zin om meer van een auteur te gaan lezen. Maar dan wel in het Engels.

Na Tess Gerritsen las ik twee boeken, in het Engels, van een oudere schrijver, Freeman Wills Crofts. Die is bij ons misschien niet zo bekend, maar zijn boeken worden nog steeds herdrukt. Wills Crofts is van Ierse afkomst, hij werd in 1879 geboren in Dublin, en werkte lange tijd, als ingenieur, bij de Britse spoorwegen.

In 1919 was hij een poos, door gezondheidsproblemen, aan huis gekluisterd en om toch iets omhanden te hebben schreef hij een detectiveverhaal, 'The Cask'. Dat werd direct een succes en aansluitend schreef hij nog een 30-tal boeken. Hij woonde inmiddels in Engeland en werd lid van the Detection Club, een schrijversvereniging, die regelmatig bijeen kwam om over het schrijversvak te praten. Agatha Christie was ook lid van de Detection Club.

Ik zag dat een aantal e-boeken van Wills Crofts te koop was, voor slechts 99 cent per stuk, en besloot er eens een te proberen. Ik begon met 'Inspector French's Greatest Case', uit 1924. Dat gaat over een overval, op een diamantenhandelaar, waarbij een dodelijk slachtoffer valt. De hoofdpersoon, inspecteur French dus, reist een flink deel van Europa af om de dader te achterhalen.

Probleem met dit boek is dat er één hoofdstuk dubbel in staat en er een ander ontbreekt. Dat zet je als lezer op het verkeerde been, natuurlijk. Ondanks dat mankement werd toch wel duidelijk dat Wills Crofts een prettige schrijver is, die een ingenieus plot wist te verzinnen.

Dat komt nog beter uit de verf in het tweede boek dat ik las, 'The Cask', zijn debuut. Dit draait om een mysterieus houten vat, dat in Londen opduikt en waarin het lichaam van een dode vrouw blijkt te zitten.

Het opmerkelijke van dit boek is dat het eigenlijk geen hoofdpersoon heeft. We volgen aanvankelijk de naspeuringen van een inspecteur van Scotland Yard. Die steekt op een zeker moment het kanaal over om, samen met een Franse collega, in Parijs en omstreken, zijn onderzoek voort te zetten. Dat leidt tot het arresteren van een verdachte, maar daarmee is het verhaal nog niet afgelopen.

In het laatste deel van het boek komen de eerdere speurders niet meer voor. We volgen nu een privédetective die, in opdracht van de verdediging, probeert de onschuld van de verdachte aan te tonen. Je zou kunnen denken dat die verdachte dan misschien de hoofdpersoon is, maar die belandt in het eerste deel al snel, bewusteloos, in het ziekenhuis en zit in het tweede deel in de gevangenis.

Het draait in dit boek dus niet om de personen die er een rol in spelen, de hoofdrol is voor het raadsel dat opgelost moet worden. Wills Crofts beschrijft, nauwgezet en stap voor stap, hoe de politie en de privédetective het mysterie ontraadselen. Dat vergt veel reizen en navragen, in een tijd dat nog niet iedereen een telefoon had, er geen internet was en er meer met de trein en de boot gereisd werd, dan met de auto en het vliegtuig.

Het gaat dus allemaal redelijk traag en voor het geval de lezer het niet heeft kunnen volgen, wordt alles nog eens extra uitgelegd als de dader, uiteindelijk, zijn bekentenis doet. Maar echt hinderlijk is dat niet. Dit is een misdaadverhaal voor de lezer die geen haast heeft. Maar als je er de tijd voor neemt – en waarom zou je niet met dit pestweer – dan is het heel aangenaam om te lezen.

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman en wordt volgende week vervolgd. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 - deel 18 - deel 19 - deel 20 en deel 21 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave.