Royalties voor dode muzikanten

De halve zaterdageditie van de Volkskrant bestaat uit een 'terugblik op het afgelopen decennium'. In een redactioneel stukje schrijven ze dat het dan gaat om de periode van 2010 tot 2019. Zien ze zelf niet hoe raar dat staat ? Je telt toch niet tot 10, van 0 tot 9 ? Het decennium duurt nog een jaar, natuurlijk.

Jullie begrijpen dat ik dus niet meedoe aan het terugkijken. Of het moest op een droom zijn die ik vorige week had. Daarin ging ik stemmen voor een of andere verkiezing. Het stembureau was in een supermarkt en toen ik me daar meldde, bij de dames en heren achter de tafel, kreeg ik een heel pak papier overhandigd.

Voor ik naar het stemhokje ging keek ik eerst eens wat ik allemaal gekregen had. Er bleek een pamflet bij te zitten met een lang artikel over de Amerikaanse singer-songwriter Warren Zevon. Wie hem niet kent moet hem eens opzoeken op YouTube, hij heeft mooie liedjes geschreven.

In mijn droom las ik dat advocaten erin geslaagd waren om een groot bedrag aan achterstallige royalties voor Warren te innen. 'Leuk', dacht ik, maar hij heeft er niets meer aan, want hij is al jaren dood.' Daarover werd in het artikel niet gerept.

Eenmaal wakker bedacht ik dat mijn droom eigenlijk helemaal niet zo gek was. De muziek van dode artiesten verkoopt vaak erg goed en dus blijft het geld nog jaren binnenstromen. Op de site van Forbes vond ik een artikel over de best verdienende dode beroemdheden van 2018. Michael Jackson 'verdiende' in dat jaar 400 miljoen dollar, Elvis Presley toch altijd nog 40 miljoen en John Lennon 17 miljoen.

Bij leven zijn veel artiesten niet zo handig als het om geldzaken gaat. In een ander artikel las ik dat Michael Jackson toen hij stierf 400 miljoen dollar in het rood stond. Dus de eerste tien jaar waren zijn nabestaanden bezig met schulden aflossen.

Er zijn er ook die bij leven nooit veel inkomsten van hun werk zagen, omdat het pas nu hun dood in de belangstelling kwam. Ik herinner me ooit iets gelezen te hebben over juristen die royalties probeerden te innen voor de nabestaanden van lang overleden bluesmuzikanten. In de jaren '60 en '70 is veel bluesmuziek, van decennia eerder, op verzamelplaten uitgebracht, omdat die toen in de belangstelling van jonge blanke liefhebbers kwam.

De rechthebbende muzikanten waren vaak al overleden, maar de rechten op hun werk gingen over op hun kinderen en kleinkinderen. In de VS geldt daarvoor een termijn van 75 jaar, dus bij muziek uit de jaren '50 loont het nu nog steeds de moeite.

Na enig zoeken vond ik een verhaal over blueslegende Robert Johnson, die in 1938 stierf en voordien nauwelijks inkomsten genoten had uit zijn plaatopnamen. In 1990 kwam een verzamelalbum uit, met al zijn muziek en dat werd een wereldhit, waarna een rechtszaak uitgevochten werd over de royalties.

Uiteindelijk werd die zaak gewonnen door Claude L. Johnson die de rechters ervan wist te overtuigen dat hij de buitenechtelijke zoon van Robert was. Zo'n erfenis, daar kunnen de meesten van ons alleen maar van dromen.

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 en deel 7 van dit verhaal.

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige  verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Zen en de kunst van het gitaaronderhoud

Eigenlijk heb je er geen omkijk naar. Ik heb al meer dan 30 jaar gitaren in huis en je haalt er af en toe eens een stofdoek over, een likje meubelolie, misschien eens een vochtige doek, als er een hardnekkige vlek op zit, maar daar heb je het wel mee gehad.

Als er geen ongelukken gebeuren, natuurlijk. Mijn akoestische gitaar hangt in de slaapkamer en laatst liep ik daar onhandig te doen met een plank. Bonk ! Een buts in het bovenblad. De Engelsen noemen zoiets een 'ding'. Heel toepasselijk.

En ik had net, voor het eerst van mijn leven, gitaaronderhoudsmiddelen besteld. Dat moet je ook niet doen, dan vraag je erom.

Die bestelling had nog wat voeten in de aarde, want de dag dat de postbode het pakje kwam brengen had iemand de voordeurbel onklaar gemaakt. Moest ik dus met de scootmobiel het dorp in, naar het afhaalpunt. Moest ik me ook nog legitimeren – ik had gelukkig mijn paspoort bij me – en een krabbel zetten op een beeldschermpje. Alsof ik een zending diamanten af kwam halen.

Eigenlijk had ik dat flesje gitaarpolish, de wax en het fret-polijst-systeem, besteld voor de elektrische gitaar die ik in leen heb. Die is ook al meer dan 35 jaar oud en dat kun je hier en daar zien. De frets, die metalen dwarsstreepjes op de gitaarhals, oorspronkelijk van glimmend nikkelzilver, zijn grijs uitgeslagen. De body heeft een paar onduidelijke vlekken en naarmate ik er langer op speel begint ook de drang toe te nemen om hem eens flink op te poetsen.

Het fret-polijst-systeem bleek te bestaan uit een paar velletjes polijstpapier en een kartonnen malletje. Na een kwartiertje poetsen op de onderste vier frets, vertoonde het papier wel zwarte strepen maar de frets nog weinig glans. Dit dreigde wel erg zen te worden. Tijd voor plan B.

Op Youtube had ik een alternatieve manier gezien om je frets weer glanzend te krijgen. Met een plukje staalwol. Voor de veiligheid plakte ik de toets, dat zijn de stukjes hals tussen de frets, af met plakband. Zo ging het een stuk sneller. Een paar halen met de staalwol, even napoetsen met het polijstpapier en ze waren weer als nieuw. Later zag ik mijn handelwijze precies zo beschreven op een website die zich specialiseert in gitaaronderhoud. 

Nu nog het lakwerk schoonmaken met de polish, inwrijven met de wax, uitpoetsen... Jongens, je weet niet wat je ziet ! Nou, eigenlijk denk ik niet dat het iemand op zal vallen, maar de gitaar kan er best weer mee door, voor zo'n oud beestje.

Nu de akoestische gitaar nog. Zou ik die buts-ding er voorzichtig uit kunnen schuren ? Of alleen maar behandelen met polish en wax ? Ik denk er nog even over na...

Ps: Het beroemde boek, 'Zen en de kunst van het motoronderhoud', van Robert Pirsig, heb ik nooit gelezen. Dus ik weet niet of daarin veel en lang gepoetst wordt op roestige onderdelen. Het leek me gewoon een leuke titel voor dit stukje. Er zijn er meer die zo denken want er zijn allerlei andere boeken verschenen die verwijzen naar deze bestseller. Ik zag al 'Zen en de kunst van eenvoudig leven', '...en de kunst van studeren', '...en de kunst van kijken' enzovoort, enzovoort.  

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van dit verhaal.

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige  verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Tientallen, decennia, eeuwen en Brexit

Laat ik eerst even iets duidelijk proberen te maken. Een tiental begint bij 1 en eindigt met 10. Het volgende tiental begint dan bij 11 enzovoort. Dat lijkt me niet moeilijk. Toch zat ik afgelopen week een uur lang naar een uitzending, van De Wereld Draait Door, te kijken waarin teruggekeken werd op het afgelopen decennium.

Ze bedoelden daarmee het decennium waarin we nu leven. Maar dat duurt nog een jaar. Het loopt immers van 2011 tot en met 2020. Zoals elk tiental begint het bij 1 en eindigt met 10. We zitten nu aan het eind van het negende jaar van dit decennium. Terugkijken heeft dus pas zin aan het eind van volgend jaar.

Ik geef toe dat het voor veel mensen anders voelt, maar er is geen speld tussen te krijgen. De jaarwisseling van 1999 naar 2000 werd wereldwijd gevierd als het begin van een nieuwe eeuw, van een nieuw millennium zelfs, maar dat was een jaar te vroeg. De nieuwe eeuw begon pas op 1 januari 2001.

Waarschijnlijk is het allemaal de schuld van het spreekwoordelijke jaar nul. Je weet wel, van: 'Hij heeft een computer uit het jaar nul.' We weten allemaal dat er aan het begin van de jaartelling nog geen computers waren, maar gek genoeg geloven veel mensen dat er wel een jaar nul was. Dat was er niet.

Een paar eeuwen na de dood van Christus, er van uitgaande dat die werkelijk geleefd heeft, heeft men besloten om de christelijke jaartelling te beginnen bij zijn geboorte. In het jaar 1. De tijd daarvoor ging naadloos over, van 1 voor Christus naar 1 na Christus. Geen jaar nul, dus. Een nieuw decennium, of een eeuw, of millennium, beginnen we niet met een jaar nul. Een nieuw jaar beginnen we toch ook niet met de nulste januari ?

Goed. Ik begrijp dat ik er niets mee opschiet en niemand er zich iets van aan trekken zal, maar het is toch leuk om even vast te stellen dat we het er allemaal over eens zijn dat ik, in dit geval, gelijk heb.

Nu de Brexit. Een paar maanden geleden schreef ik daar een stukje over waarin ik, onder meer, vooruit keek naar de verkiezingen van afgelopen week. Ik voorzag dat die weinig op zouden gaan lossen. De Labour-partij zou vast geen meerderheid halen en de Brexit-partij zou wel eens lelijk dwars kunnen gaan liggen voor de conservatieven.

'Als er, nog voor de Brexit, een stembusgang komt is het niet waarschijnlijk dat de conservatieven de grootste partij blijven,' schreef ik.

Dat was niet zo scherp gezien. Sterker nog, ik zat er helemaal naast. Alleen Labour had ik goed ingeschat. De Brexit-partij speelde geen rol van betekenis en de conservatieven van Boris Johnson behaalden een klinkende overwinning. Gelukkig waren jullie al lang vergeten wat ik voorspeld had, toch ?

Zal ik, nu ik toch bezig ben, nog iets voorspellen over het Groot-Brittannië van na de Brexit ? In de eerste plaats denk ik dat het jaren zal duren voor alle verdragen rond zijn en er weer zonder problemen met het Verenigd Koninkrijk samengewerkt kan worden. De Britten zelf gaan daar nog het meeste last van krijgen.

Ten tweede denk ik dat Groot-Brittannië best eens uit elkaar zou kunnen vallen. De Schotten hebben bij de verkiezingen massaal voor een partij gekozen die fel tegen de Brexit is en voor onafhankelijkheid. Ze willen een nieuw referendum, Schotland uit het Verenigd Koninkrijk en in de EU. Dit is nog lang niet afgelopen. We komen er vast nog op terug. 

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van dit verhaal.

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige  verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Een muzikaal medium en een banaan van 120.000 dollar

Op de website van de Britse krant The Guardian las ik afgelopen week een paar leuke artikelen. Eerst over een Engelse huisvrouw, Rosemary Brown, die beweerde dat lang overleden componisten, via haar, nieuwe muziek doorgaven. Daarna over een kunstwerk bestaande uit een banaan, dat voor veel geld verkocht werd en vervolgens, door een hongerige kunstenaar, werd opgegeten.

De banaan was door Maurizio Catalan, die bekend staat om zijn humoristische kunstprojecten, met plakband aan de wand van een galerie in Miami geplakt. Hij noemde het werk 'Comedian' en het werd verkocht voor 120.000 dollar.

Collega kunstenaar David Datuna veroorzaakte verwarring en oproer door de banaan op te eten, naar eigen zeggen, omdat hij honger had. De politie werd erbij gehaald, maar de zaak werd opgelost doordat de galeriehouder een nieuwe banaan tegen de muur plakte en verklaarde dat het om het idee ging. Ideeën kun je niet opeten. De vraag is of je ze dan wel kunt kopen.

Het andere verhaal dateert uit de jaren '60. Rosemary Brown, een Engelse weduwe van middelbare leeftijd, kreeg grote bekendheid omdat ze zei nieuwe werken te hebben geschreven die beroemde componisten, langs paranormale weg, aan haar doorgegeven hadden.

Ze vertelde als kind te zijn bezocht door de geest van Franz Liszt en dat die later, na de dood van haar man, opnieuw tot haar was gekomen. Na Liszt meldde zich een hele reeks van overleden grootheden bij haar.

Rosemary zou nauwelijks muzikale scholing hebben gehad, maar produceerde zo muziek in de stijl van Sergei Rachmaninov, Franz Schubert, Edvard Grieg, Johann Sebastian Bach, Johannes Brahms, Claude Debussy, Frédéric Chopin, Robert Schumann en Ludwig van Beethoven. Ze maakte ook schilderijen terwijl ze, zoals ze beweerde, bestuurd werd door de geesten van Van Gogh, William Blake en Turner.

Volgens de Guardian waren dat maar middelmatige doekjes die niet veel indruk maakten. Haar muziek was van een ander kaliber. Er waren deskundigen die haar verhaal geloofden en ze werd het onderwerp van serieuze krantenartikelen en tv-documentaires. Ze reisde naar Amerika waar ze optrad in een TV-show met jazzpianist Oscar Peterson en dineerde met componist / dirigent Leonard Bernstein.

Men is het er nog steeds niet over eens of ze echt een medium was, als echte mediums bestaan, of dat ze de boel bedonderde. Ze zei dat ze nauwelijks muzikale vaardigheden had, maar ze bleek prima in staat om de muziekstukken, die ze van gene zijde doorkreeg, te spelen.

Was ze misschien een veel betere pianiste dan ze voorgaf en had ze een bijzonder talent om muziek, in de stijl van anderen, te improviseren ? Geloofde ze zelf in haar verhaal, of was het een truc om in de belangstelling te komen ?

Als er werkelijk een leven na de dood bestaat en beroemde kunstenaars daar lopen te popelen om zich te uiten, zouden ze dan zo'n eenvoudige huisvrouw uitkiezen om dat te doen ?

Maar belangrijker nog: zouden ze dan niet met betere schilderijen en muziekstukken komen ? Want iedereen is het er wel over eens dat het geen meesterwerken waren die mevrouw Brown presenteerde. Maar had iemand naar haar muziek geluisterd als ze gezegd zou hebben dat ze het allemaal zelf geschreven had ?

Rosemary bracht lp's uit en schreef boeken, maar na verloop van tijd was het nieuwtje eraf en werd ze vergeten. Ze overleed in 2001, maar haar muziek leeft voort. Op YouTube zijn clips met haar composities te vinden en dit weekend worden werken van haar gespeeld op het London Contemporary Music festival. 

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van dit verhaal.

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige  verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Spullen, spullen en nog meer spullen

Een lichtblauwe ukulele, met een afbeelding van een kikker erop, voor 16 euro ? Een polyester gitaardraagband met foto's van beroemde gitaristen, voor slechts 7,20 euro ? Een 19 inch ventilatieplaat voor 6,70 euro ? Een elektrische reisgitaar, met ingebouwde versterker, voor 59 euro ? Zes 15 cm patchkabels, met 6.3 mm mono pluggen, voor slechts 7,60 euro !

De Black Friday acties kwamen bij mij binnen via de mail van de muziekwebsite waar ik mijn gitaarspullen koop. Ze hebben meer dan 700 aanbiedingen in de categorie 'gitaar', waaronder akoestische en elektrische instrumenten vanaf 35 euro en heel, heel, heel veel losse spulletjes.

In hun nieuwsbrief worden nog 5 andere categorieën genoemd. Ze hebben ook honderden aanbiedingen voor zangers, toetsenisten, blazers, drummers en studiotechneuten. Bij elkaar duizenden aanbiedingen.

Het doet me denken aan een filmpje dat ik een tijdje terug zag, van een gitaarblogger die een bezoek bracht aan een grote muziekwinkel in Washington. In de zaak hingen al best veel gitaren, maar de cameraman werd meegenomen naar de kelder. Een enorme kelder. Met rijen en rijen, hele lange en hoge stellingen, afgeladen vol gitaren.

Er werden een paar instrumenten uitgepakt. Mooie, dure instrumenten. Zeldzame gitaren, sommige modellen werden niet meer gemaakt en er was er één waarbij de winkelmedewerker twijfelde of er nog passende snaren voor te krijgen waren.

Het was wel duidelijk dat niet al die gitaren meer verkocht gingen worden en je kon je afvragen waarom ze nog in de opslagkelder lagen. Je kunt je ook afvragen waarom er zoveel gitaren gemaakt worden. Fabrikanten maken er zonder twijfel veel te veel en ze zullen dat ook zelf wel weten. Toch ?

Er worden, in het algemeen, veel te veel spullen gemaakt en gekocht. Maar je kunt ook anders met die overvloed omgaan. Ik zag afgelopen week een filmpje van een gitaarblogger, die dagelijks filmpjes plaatst in wat hij 'The Trogly's Guitar Show' noemt.

In de afgelopen jaren had hij elke dinsdag een aflevering van wat hij 'Trade Tuesday' noemde. Daarin begon hij met een goedkope gitaar die hij probeerde om te ruilen voor een beter model. Afgelopen jaar slaagde hij er zo in om een beginnersgitaar van 60 dollar, met heel veel tussenstappen, in te wisselen voor een topmodel van één van de beroemdste Amerikaanse gitaarfabrikanten. Zonder er een cent extra voor uit te geven.

Al die ruilgitaren werden door de oorspronkelijke eigenaren niet meer gebruikt. Er moeten zo, over de hele wereld, duizenden instrumenten zijn, die nooit bespeeld worden. Niet omdat ze niet goed genoeg zijn, maar omdat de bezitter iets beters heeft, of een andere voorkeur. Of zich heeft laten verleiden om, op Black Friday, er nog maar een gitaar bij te kopen en daar achteraf spijt van heeft.

Ruilen kan dus effectiever zijn dan telkens maar weer nieuwe spullen kopen. Vooral omdat er dus klaarblijkelijk heel veel dingen, ongebruikt en zo goed als nieuw, bij mensen in huis rondslingeren.

Ik ben niet zo'n handige ritselaar, maar voor ik serieus ga nadenken over de aanschaf van een lichtblauwe ukulele, of een reisgitaar met ingebouwde speaker, ga ik eerst eens kijken op de tweedehandsmarkt. Ook daar zijn aantrekkelijke koopjes te vinden en ik draag dan niet bij aan het produceren van nog meer overbodige spullen.

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal.

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige  verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Een versleten transaxle

Als je mij 30 jaar geleden had verteld dat ik op mijn 50ste afhankelijk zou zijn van een rolstoel en een scootmobiel, dan was ik daar niet vrolijker van geworden. Maar als je, jaar na jaar, steeds minder mobiel wordt en nauwelijks meer zelfstandig de deur uit kunt, dan ben je blij met zulke hulpmiddelen.

Het had best wat voeten in de aarde voor ik uiteindelijk mijn scootmobiel kreeg. Aanvankelijk waren de instanties van mening dat een jonge vent als ik de grootste en snelste scootmobiel moest krijgen die voorhanden was.

Maar zo'n groot model kon ik niet kwijt in de berging, onder de flat. Dat probleem dacht men op te lossen met een voorziening voor de deur. Dat bleek minder makkelijk te regelen dan gedacht. Uiteindelijk moest ik zelf de knoop doorhakken. Geef mij maar een kleinere scootmobiel, stelde ik voor, die ik wel in de berging kwijt kan.

Daarop heb ik heel tevreden bijna 10 jaar rondgereden. Zelf naar de supermarkt of de doe-het-zelf-zaak kunnen, zelf een rondje door het bos, of het park kunnen rijden ! Het klinkt heel normaal, voor een gezond iemand, maar als je het jaren niet hebt gekund gaat er een wereld voor je open.

Een paar weken terug kreeg ik een brief van de leverancier aan wie de gemeente het onderhoud van de uitgedeelde hulpmiddelen heeft uitbesteed. Het was tijd voor de jaarlijkse controle en servicebeurt van mijn scootmobiel. Ik moest daar een beetje om lachen.

Jaarlijkse servicebeurt ? In die 10 jaar was er één keer iemand langs geweest en dat was omdat ik er zelf om had gevraagd. Vermoedelijk waren de andere jaarlijkse beurten niet door gegaan omdat de gemeente elk jaar een ander bedrijf inhuurde voor het onderhoud.

Hoe dan ook. Op de afgesproken dag kwam een jongeman naar mijn vervoermiddel kijken. Ik vertelde dat hij het eigenlijk best goed deed, alleen sloeg hij wel eens onverwacht af, als ik onder het rijden terug schakelde. Hij liet de motor eens draaien, terwijl hij met zijn voet het achterwiel tegenhield. Het klonk wat piepend.

'De transaxle is versleten,' zei hij. Hij zou een afspraak maken om de scootmobiel op te laten halen. Repareren moest in de werkplaats gebeuren, als het nog de moeite waard was. Ze zouden zorgen voor een vervangend exemplaar, zodat ik toch mobiel kon blijven.

Prima ! Een paar dagen later was de afspraak gemaakt en zat ik om half negen, met mijn moonboots aan te wachten. Ik had bedacht dat ik direct even een boodschap kon gaan doen, als de scootmobiel omgeruild zou worden, dan hoefde ik niet twee keer de trap af. De moonboots waren voor de kou, die slaat snel toe als je op een scootmobiel rijdt.

Tegen mijn vrouw zei ik: als die man komt. Maar het was een roodharig meisje, dat met een grote bestelbus kwam en een scootmobiel uit de laadruimte haalde. Ze stapte er op en reed de verkeerde kant uit. Voor ik mijn jas aanhad ging echter de bel, ze had toch de goede voordeur gevonden.

De ruil was snel gemaakt. Dat ik meteen op de ruilmobiel wilde rijden vond ze 'toppie'. De bediening was een beetje anders, maar daar kwam ik vast wel uit. Mijn oude rijtuig was van hetzelfde merk, Sterling, maar deze ruilmobiel was een stuk moderner. Hij had vering ! Een remlicht en een dashboard met een digitale snelheidsmeter.

Er waren ook nadelen. Er zat geen achteruitkijkspiegel op. Ik zag wel een beugel waar iets opgeschroefd had kunnen worden, maar om te zien wat er achter me gebeurde moest ik me omdraaien in mijn stoel. 'Gas' geven kon alleen met de rechterhand, door een hendel in te knijpen. Dat is vermoeiend, op de lange duur. Het is prettiger om de linker en rechterhand af te kunnen wisselen.

Maar de topsnelheid was aanmerkelijk hoger ! Hij kon wel 15 kilometer per uur, terwijl de oude maar net 12 haalde. Dat klinkt leuk, maar op hobbelige klinkerwegen, of fietspaden met ongelijke tegels, heb je er niets aan. Door de vering wordt je zowat uit je stoel geslingerd. Maar goed, gaf niks, het was maar voor een paar dagen.

De volgende dag ging de telefoon. Ze hadden mijn oude Sterling eens goed tegen het licht gehouden en repareren zou te duur worden. Er zou een aanvraag bij de gemeente worden gedaan voor een nieuwe scootmobiel.

Zou ik het zolang redden met de ruilmobiel ? Het moest maar, hè. Ik hoop alleen wel dat ik inspraak krijg bij het uitzoeken van het nieuwe modelletje...

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 en deel 2 van dit verhaal.

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige  verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Alle kinderen zijn onze kinderen

Toen ik nog stukjes publiceerde op het Volkskrantblog heb ik me ooit voorgenomen om minder te mopperen. Er werd daar heel veel gemopperd. Op elkaar, op de moslims, op de politiek, op de wereld in het algemeen. En allemaal vonden ze hun eigen boosheid van het grootste belang.

Ik werd daar niet vrolijker van en besloot om positieve berichten te schrijven. Al was het maar over de vogels en bloemen op mijn balkon. Maar het valt niet mee om altijd positief te blijven.

Afgelopen week had ik het er moeilijk mee. De kinderachtige manier waarop er werd gereageerd op het verlagen van de maximumsnelheid. Als kleuters die hun speeltje word afgepakt. En onze premier ging daarin mee. O, wat was het een zware maatregel ! Terwijl het in werkelijkheid een babystapje is naar wat er allemaal hoognodig moet veranderen om ons land leefbaar te houden.

Het argument waarmee Rutte kwam was ook helemaal verkeerd. We moeten de economie weer op gang krijgen...? Nee ! Daar gaat het nu juist niet om !!! De economie zorgt voor deze problemen. We doen dit voor de natuur en we zullen nog veel meer moeten doen. Het gaat er niet om dat je een paar minuten eerder op je werk bent, maar of ons land straks nog leefbaar is voor onze kinderen.

Over kinderen gesproken, er was nog een ander probleem waaruit bleek dat we heel verkeerde mensen in de regering hebben gekozen. Minister Grapperhaus gaat in beroep tegen de rechterlijke uitspraak die bepaalt dat kinderen van IS-strijders naar Nederland gehaald moeten worden.

En zo'n man noemt zich Christelijk ! Hoe kun je in godsnaam bedenken dat het voor iemand, waar dan ook op de wereld, beter is om kinderen te laten verkommeren in Syrische kampen ? Dat is slecht voor die kinderen, maar ook voor ons. Of verwacht hij dat ze daar zullen opgroeien tot oppassende burgers vol warme gevoelens naar ons land ?

De uitspraak van deze week kwam daarom, wat mij betreft, van Soundos El Hamadi, tafeldame bij De Wereld Draait door. 'Alle kinderen zijn onze kinderen.'

We hebben de menselijke en morele plicht om voor deze kinderen te zorgen. Gelukkig zijn er rechters die dat ook vinden. Dat is het positieve aan de zaak. Zoals er rechters zijn die de politici op hun plichten wijzen als het om het milieu gaat.

Ik lees net bij de Volkskrant dat er in Haagse kringen een werkgroep in oprichting is die gaat bekijken of de rechterlijke macht niet ingeperkt kan worden. Als dat gebeurt zijn we helemaal overgeleverd aan het geboefte...

Positief blijven, Jan ! We kunnen ons verzetten. Er is een petitie voor de terugkeer van Nederlandsekinderen uit Syrië. 

Er is een meer algemene petitie van Save The Children die oproept om kinderen in Syrië te helpen. 

En Groen Links is een petitie gestart tegen het plan om de beschermde status van natuurgebieden op te heffen, zodat er weer vrijuit vervuild kan worden. Ja, je bedenkt het niet. Maar daar kunnen we tegen protesteren ! Geef de natuur een stem! 

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 van dit verhaal.

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige  verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Darwin en Dickens

Het zal wel een afwijking van me zijn, maar ik vind het prettig om meerdere boeken tegelijk te lezen. Vooral als het dikke pillen zijn, dan is het wel lekker om iets ter afwisseling te hebben.

Ik ben nu net begonnen aan twee stevige e-books, 'The Life And Adventures Of Nicholas Nickleby', van Charles Dickens van 782 bladzijden, en 'Journal Of Researches Into The Natural History And Geology Of The Various Countries Visited By H.M.S. Beagle', ook wel bekend als 'The Voyage Of The Beagle' van Charles Darwin 540 bladzijden dik.

Beide auteurs heten Charles, hun achternamen beginnen met een D en ze zijn wereldberoemd geworden. Darwins reisverslag verscheen in 1839, Nicholas Nickleby werd in 1838 en '39 gepubliceerd, als feuilleton. Darwin was 3 jaar ouder dan Dickens, maar maakte zijn aantekeningen een aantal jaren voor het uitgewerkte verslag gedrukt werd. Het zijn boeken van twintigers en het zou me niet verbazen als ze elkaars werk gelezen hadden.

Van Dickens is het het derde boek dat ik lees en ook het derde dat hij schreef. Ik ben er nog maar net in begonnen, maar ik weet wel ongeveer wat ik verwachten kan. Schilderachtige personages, schurken en helden, een tamelijk naïeve hoofdpersoon en een goede afloop, met tussendoor wat maatschappijkritiek, spanning en sensatie.

Darwin heeft een heel andere reputatie, over zijn belangrijkste werk, 'On the Origin of Species by Means of Natural Selection, or the Preservation of Favoured Races in the Struggle for Life', wordt nog steeds verhit gediscussieerd. Dat boek heb ik ook als e-book gedownload, maar ik heb er nog niet aan durven beginnen.

'The Voyage Of The Beagle' schreef hij lang voor hij, in 'The Origin Of Species', zijn befaamde evolutietheorie formuleerde, het leek me lichtere kost. Beide boeken zijn, hoewel 180 jaar oud, trouwens heel prettig en vlot te lezen. Dat is het grote verschil tussen Engelse en Nederlandse literatuur.

Omdat wij elke 20 jaar de spelling veranderen is onze 19e eeuwse literatuur taaie kost. Bij de Engelsen is de schrijfwijze al eeuwen hetzelfde, dat heeft tot gevolg dat wat je schrijft vaak weinig meer te maken heeft met hoe je de woorden uitspreekt, maar het enorme voordeel is dat boeken van lang geleden nog prima te lezen zijn.

Darwin belandde een beetje bij toeval op de HMS Beagle. Het schip werd door de Engelse marine uitgestuurd om de kust van Zuid-Amerika in kaart te brengen en het leek de kapitein, Robert FitzRoy, een goed idee om een geoloog en natuurkenner mee te nemen. Darwin kreeg de plek, maar moest zelf zijn reis bekostigen, het geld kreeg hij uiteindelijk van zijn vader.

In de eerste paar hoofdstukken beschrijft hij de overtocht, via de Kaapverdische eilanden, naar Brazilië. Daarna zakt het schip af naar Vuurland en de Falklandeilanden. Als het schip in de haven ligt maakt hij uitstapjes in het tropisch regenwoud en op de pampa. Hij verzamelt en beschrijft allerlei dieren, maakt notities over de vegetatie en de geologie van het land, denkt na over de invloed van het klimaat en wat dat betekent voor de lokale bevolking.

Het is opvallend dat hij geen woord loslaat over de bemanning van het schip. In de inleiding bedankt hij ze voor hun medewerking, maar daar moeten we het meedoen. Je zou zeggen dat hij misschien alleen belangstelling heeft voor de natuur, maar hij vertelt wel over ontmoetingen met gaucho's, veeboeren en slaven, dus hij heeft ook wel oog voor de mensen onderweg.

Over die gaucho's, de Zuid-Amerikaanse cowboys, schrijft hij, bijvoorbeeld, dat ze er vervaarlijk uitzien, met hun grote snorren, krullende, zwarte haren en lange messen. Maar ook dat ze uiterst beleefd zijn, hem keer op keer iets te drinken aanbieden en dat hij er niet aan twijfelt dat ze hem, mocht hij ruzie met ze krijgen, zonder pardon de keel af zullen snijden.

Over de veeboeren op de pampa van Uruguay merkt hij op dat ze zeer gastvrij zijn en je in hun huis opnemen, een kamer voor je ontruimen, de maaltijd met je delen, maar geen woord met je wisselen. Hij was voordien ook in Zuid-Afrika geweest, waar de boeren net zo gastvrij waren, maar daar vroegen ze je het hemd van je lijf. Hij wijt het verschil aan hun Spaanse, respectievelijk Nederlandse, herkomst.

Het is kortom heerlijk leesvoer. Al moet je er wel een beetje tegen kunnen dat het bestuderen van dieren, in de 19e eeuw, gepaard ging met veel doodschieten en nogal ruwe experimenten op de slachtoffers die levend gevangen werden.

Bij vuurvliegjes vindt hij op die manier uit dat hun licht feller gaat schijnen als je met een naald in ze prikt. En dat hun licht nog een dag blijft gloeien nadat je ze onthoofd hebt. Dingen die je nu niet direct thuis wil herhalen. Maar dat was normaal in die tijd.

Voorlopig ben ik met deze boeken nog wel even onder de pannen. Het kan best zijn dat ik er nog een derde boek bij ga lezen. Maar dat is mijn afwijking.

Darwin en Dickens zijn gratis te downloaden bij het Project Gutenberg .

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige  verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Nog eens een duik in het archief

Is Trump nog president ? Maken de Britten nog deel uit van de EU ? Dan kan ik nog wel eens in mijn blogarchieven spitten.

Soms schrijf ik een stukje en dan denk ik: daar moet ik later nog eens op terugkomen. Meestal vergeet ik dat dan, maar sommige onderwerpen komen inderdaad regelmatig terug. In november 2011 schreef ik bijvoorbeeld over de Top 2000 van Radio 2. 

'We weten er helemaal niets van ! We zitten met z’n allen door een piepklein gaatje naar een enorme oceaan van muziek te luisteren, pikken er willekeurig iets uit en zeggen dan: dit is de mooiste.

Van de honderden talen, waarin op aarde liedjes gezongen worden, komen er maar een handjevol voor in de top 2000. Van de duizenden jaren dat er al muziek gemaakt wordt, worden alleen de laatste paar decennia bestreken door de ranglijst ‘aller tijden’…'

Aan dat probleem zijn we momenteel iets aan het doen met de Top 200.000 op Facebook. Ruim 28.000 liedjes hebben we inmiddels in de lijst en hij groeit nog dagelijks.

Een ander thema is de ongelijkheid in de wereld. In 2011 had ik een blog over de Amerikaanse droom, die volgens mij een nachtmerrie was. 

'In Groot-Brittannië is een onderzoek gedaan naar de invloed van topsalarissen op de economie, meldde het BBC-nieuws. Een van de uitkomsten was dat de salarissen van topmanagers, de afgelopen 30 jaar, zijn gestegen met 4000%. Het gemiddelde loon van de overige werknemers is in die periode met 300% omhoog gegaan. (…) 

Men voorspelt dat het niet lang meer zal duren of de verschillen in inkomens, tussen de dikbetaalde top en de onderkant van de samenleving, zijn weer net zo groot als in de 19e eeuw.'

In november 2012 ging het over spelletjes, op internet en uit de tijd dat dat nog niet uitgevonden was. Ik doe niet aan spelletjes 

'Vroeger, in de goeie ouwe tijd, kinderen, was dat wel anders. Thuis speelden we allerlei spellen, van Stratego en Schaken, tot Pim, Pam en Pet. We hebben ook veel gedobbeld en gekaart en ik durf best te beweren dat ik op een zeker moment een heel redelijke klaverjasser was.'

In november 2013 had ik het over het einde der tijden, een evenement dat zo populair is dat het elk jaar wel een paar keer aangekondigd wordt. Om één of andere reden is het tot op heden telkens afgelast.

De aanleiding in 2013 was de ramp met de kernreactor in het Japanse Fukushima van twee jaar eerder.

'Het gevaar zit hem in het verwijderen van de brandstofstaven uit de beschadigde kernreactor. Als dat fout gaat kan er een radioactieve uitstroom ontstaan, waar we voorlopig nog niet klaar mee zijn. (...)

Statistisch gezien is het niet waarschijnlijk dat dit doemscenario waarheid wordt. Alle vorige voorspellingen, dat de wereld zou vergaan, zijn immers niet uitgekomen. Maar je weet maar nooit. Resultaten uit het verleden zijn geen garanties voor de toekomst.'

Die opruimingsactie hebben we voorlopig overleefd. Maar ik lees bij Wikipedia dat er na de ramp wel 20 tot 50 keer zoveel gevallen van schildklierkanker zijn gemeld, in de omgeving van de centrale, dan wat normaal zou zijn. Voor die mensen is de ramp nog niet voorbij.

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 en deel 9 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

Uit het blog-archief

Ik weet het niet meer precies, maar het zal toch al een jaar of 20 zijn dat ik wekelijks een verhaaltje en een strip de wereld in stuur. Eerst was dat alleen naar vrienden en bekenden, later ook op het Volkskrantblog en mijn eigen stripblog. Alleen op dat blog staan al meer dan 800 afleveringen.

Dat heeft ruim 270.000 bezoekers opgeleverd, die vast niet allemaal even uitgebreid de verhalen en tekeningen bekeken hebben. Een aantal heeft wel de moeite genomen om een reactie achter te laten. Alleen kan ik bij Blogger niet zien hoeveel dat er waren, alleen de laatste 1000 worden in het reactie-overzicht weergegeven. Dat gaat terug tot 2015 en ik begon met het blog in 2011.

De afzonderlijke verhalen – en reacties – zijn wel terug te vinden in het blogarchief. Waar had ik het, bijvoorbeeld, over in oktober 2011 ? Over Nederland als belastingparadijs, zie ik: 

'Via ons land wordt 8000 miljard gesluisd zonder dat de fiscus er een vinger naar uitsteekt. Ons kabinet bezuinigt liever op allerlei sociale regelingen, culturele subsidies, natuur en milieu.'

Er is misschien wel iets veranderd, sindsdien, maar niet heel veel.

In oktober 2012 had ik het over wielrenner Lance Armstrong die zijn 7 overwinningen in de Tour de France in moest leveren, wegens dopinggebruik. Dat vond ik vreemd. In andere sporten wordt toch ook niet achteraf de uitslag veranderd ?

'Als een voetbalscheidsrechter een buitenspeldoelpunt goedkeurt blijft het gelden, ook al kan iedereen op tv zien dat hij een fout heeft gemaakt. Er zijn beroemde voorbeelden van dergelijke omstreden doelpunten, maar nooit wordt er na afloop aan de uitslagen van de wedstrijden gemorreld.'

Inmiddels hebben we de V.A.R., de videoscheidsrechter, die dit soort gevallen probeert te voorkomen. Maar als die het fout ziet...

In oktober 2013 schreef ik over EddieLang, een van de eerste jazzgitaristen. Hij werd in 1902 geboren en overleed in 1932, bij een operatie aan zijn stembanden. Lang had gehoopt daarna ook opnamen te kunnen maken als zanger. Nu kennen we hem als begeleider van andere vocalisten zoals:

'...Louis Armstrong, Bing Crosby, Bessie Smith, Lonnie Johnson en vele anderen. De muziek die zij maakten noemen we nu classic blues, oude stijl jazz, of soms ook wel dixieland. Door sommigen wordt er wat op neergekeken, maar de complexiteit ervan moet niet onderschat worden. Bovendien is het over het algemeen opgewekte muziek, bedoeld om op te dansen en vrolijk van te worden.'

In oktober 2014 schreef ik: 'Minder vlees eten, goed voor dier, planeet en mens.' Compleet met recept:

'Snij een kilootje geschilde aardappels in blokjes. Doe die met twee, ook in stukjes gesneden, winterwortelen in een ruime pan. Een flesje bier erbij en twee vegetarische kruidenbouillonblokjes. Zet op een matig vuurtje.

Terwijl de aardappels en wortelen aan de kook komen pel je een paar uien en een paar teentjes knoflook. Die versnipperen en in de pan doen.

Snij een halve komkommer, een flinke tomaat en een halve paprika in blokjes en doe die er ook bij. Alles rustig laten garen, af en toe omroeren om aanzetten te voorkomen.'

Ik at daar dan wel een gekookt eitje bij.

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Stripman zelf. Klik hier voor deel 1 en deel 2 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 en deel 9 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men