zondag 27 augustus 2017

Een nagelvijl en een setje kunstnagels


Laatst ging ik naar de drogist voor een nagelvijl en een setje kunstnagels. Dat zal dan wel in opdracht zijn geweest, Stripman, voor je vrouw of zo ? Nee, het was voor mezelf. Okee, een nagelvijl hebben we allemaal wel eens nodig, maar Stripman, wat moet jij nou met kunstnagels ? Dat zal ik uitleggen.

Zoals jullie misschien al begrepen hebben speel ik het laatste jaar weer wat vaker gitaar dan voorheen. Het jubileumoptreden met de Werkgroep Eigen Werk en zo. Iedereen die erbij is geweest, of de filmpjes heeft gezien, zal weten dat ik op een akoestische gitaar speel, met stalen snaren.

Zo'n gitaar noemen ze wel eens een 'country'-model, maar je kunt er natuurlijk elk soort muziek op spelen. De gitaar is trouwens ontworpen door een Ier, dus misschien kun je het beter een 'folk'-gitaar noemen.

Hoe dan ook, ik bespeel die gitaar met mijn nagels. Het kan ook met een plectrum, maar daar kan ik niet echt mee overweg. Daarbij doe ik – op mijn manier – aan fingerpicking. Tegenwoordig noemen ze dat ook wel 'fingerstyle'. Zoek het op bij YouTube en je vindt allerlei gitaristen, die daar veel beter in zijn dan ik.

Maar bedreven of niet, veel gitaristen worstelen met hetzelfde probleem als ik. Staal is harder dan nagels en als je wat vaker speelt slijten je nagels als sneeuw voor de zon. Nu speel ik niet zo heel vaak, dat laat mijn conditie niet toe, maar mijn duimnagel blijkt nogal kwetsbaar.

En jongens, dat is lastig. De nagel is al een keer of wat ingescheurd en gespleten. Je kunt hem dan afknippen, maar dan klinken mijn basnoten nergens meer naar.

Zoals gezegd ben ik niet de enige gitaarspeler die met dit probleem kampt. Er zijn zelfs speciale vingerplectrums uitgevonden, voor elke vinger één, die je om de top moet klemmen, als een soort nagelprothese. Geprobeerd, maar geen succes. Ik kan er niet aan wennen.

Dus: Kunstnagels. Klinkt misschien gek, maar echt... ik ben de enige niet. Zoek op YouTube en je vindt talloze filmpjes, van professionele- en amateurmusici, die je hun oplossing aanprijzen. Zelfs een beroemdheid als James Taylor heeft een filmpje online waarin hij, met superlijm en fiberglas-tape, zijn eigen kunstnagels knutselt.

Dus ik plak, eens in de paar weken, een kunstnagel op mijn duim. Met superlijm. Gewoon over de helft van mijn eigen nagel. Niet helemaal want dat schijnt de boel te verstikken, de eerste centimeter laat ik vrij. Na een tijdje valt hij er vanzelf weer af, meestal merkt ik het niet eens. Tot ik hem mis. En dat is me nog nooit gebeurd onder het spelen.

De drogist had ze trouwens niet, de goedkope setjes die ik tot nu toe kocht. Alleen dure van bijna 40 euro en dat is me te gek. Ik gebruik alleen de duim, de rest is, tot nu toe, overbodig. Dus toen mijn vrouw en dochter laatst bij een andere drogist waren, keken ze daar even of ze kunstnagels hadden.

Zouden deze goed voor hem zijn ? O, misschien vindt het meisje bij de kassa het gek dat we kunstnagels kopen en het dan over hij en hem hebben. Nee, hoor, helemaal niet gek, want haar vader speelt gitaar en gebruikt ook kunstnagels.

Zie je: ik ben echt de enige niet. En een tip: kunstnagels vijl je het beste bij met fijn schuurpapier. De nagelvijl is voor het fijne werk.



De Strip: De strip van deze week is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal. 


Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men



zondag 20 augustus 2017

Een ode aan Joe Cocker door de Tedeschi Trucks Band


Susan Tedeschi is een zangeres met een stem die het midden houdt tussen Bonnie Raitt en Janis Joplin. Ze mist gelukkig de hysterie van Janis en ook wel wat van de fijne frasering van Bonnie, maar ze zingt toch indrukwekkend.

Een aantal jaren geleden trouwde ze met gitarist Derek Trucks, een telg uit de Allman Brothers clan. Derek was een wonderkind dat slidegitaar speelde in de legendarische countryrockband waar zijn oom Butch Trucks ooit drummer was.

Toen hij 13 was trad Derek op met gitaarheld Buddy Guy en voor zijn 20ste had hij op het podium gestaan met Bob Dylan, Joe Walsh en Stephen Stills. Daarna was hij een paar jaar vaste gitarist bij de Allman Brothers Band en toerde hij de wereld over met zijn eigen groep.

In 2010 vormde hij met zijn vrouw de Tedeschi Trucks Band. In een interview met het muziekblad Rolling Stone vertellen ze dat ze geïnspireerd waren door de concertfilm 'Mad Dogs & Englishmen'. Onder die naam maakte Joe Cocker in 1970 een tournee door de VS, bijgestaan door een grote band, met zangers en blazers, onder leiding van Leon Russell.

Zo'n muzikaal spektakel leek ze wel wat en na verloop van tijd ontstond het idee om de legendarische live-lp, met Joe Cocker en Leon Russell, opnieuw uit te voeren. Russell zag er wel wat in, hoewel hij niet geloofde dat Tedeschi en Trucks de organisatie voor elkaar zouden krijgen. Joe Cocker hield de boot af.

De Mad Dogs & Englishmen tour was indertijd uit nood geboren. Cocker was aan het eind van zijn latijn, na een paar jaar continu touren. Hij had zijn eigen begeleiders, de Grease Band, al naar huis gestuurd toen hem duidelijk werd gemaakt dat hij een aantal concerten in de VS moest geven, omdat hij anders zijn werkvergunning voor de komende jaren kwijt zou raken.

In een week tijd zette Leon Russell, die door het management van Cocker te hulp was geroepen, een band in elkaar. De groep, met vrienden, vriendinnen en andere aanhang, deed in een paar maanden 48 optredens in 48 verschillende steden. Cocker hield zich op de been met drank en pillen, maar het resultaat was toch een enorm succes. De dubbel-lp werd goud en haalde de top 10 in de VS, Nederland en Australië.

Nu, na al die jaren, leek Joe er niet veel zin in te hebben die oude geschiedenis nog eens op te rakelen. Maar achteraf zal zijn slechte gezondheid hem misschien nog het meest dwars hebben gezeten. Voor Tedeschi en Trucks de kans hadden het plan nog eens met hem door te spreken overleed hij.

Na een moment van bezinning besloot het duo hun 'Mad Dogs & Englishmen'-revival concert toch door te zetten, maar nu als ode aan Joe Cocker. Ze kregen hulp van vrienden en collega's, zoals Dave Mason, Allman Brothers gitarist Warren Haynes en voormalig zanger van de Black Crows, Chris Robinson. Ze wisten een paar leden van de oorspronkelijke Mad Dogs, waarbij toetsenist Chris Stainton, zangeressen Rita Coolidge en Claudia Lennear en zangers Daniel en Matthew Moore, over te halen en ook Leon Russell schoof aan.

Het resultaat is te bekijken op YouTube. De zangers kunnen niet aan Joe Cocker tippen, maar hun enthousiasme is aanstekelijk. Susan Tedeschi zingt de sterren van de hemel en Derek Trucks speelt smaakvolle solo's. Al met al een hartverwarmende ode aan een legendarisch moment in de rockgeschiedenis.

Voor wie van het langere werk houdt is er een film van anderhalf uur. 

Voor wie het liever bij een paar hoogtepunten houdt:
The Letter een paar maanden voor het concert 

Space Captain met Chris Robinson 

Delta Lady met John Bell 

Something met Doyle Bramhall II 

En lees het artikel op de website van Rolling Stone 


Ps: Dit is mijn 750ste bericht op dit blog...


De Strip: De strip van deze week is gemaakt door de Stripman zelf . 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 en deel 11 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men


zondag 13 augustus 2017

Vechten zonder doden en gewonden


Mijn huisgenoten beginnen het een beetje moe te worden, maar ik kon er de afgelopen week geen genoeg van krijgen. De Wereld Kampioenschappen atletiek, dus, elke avond van een uur of 8 tot 11 op tv. En soms 's middags ook al. Mensen van allerlei kleuren en formaten die tegen elkaar strijden zonder dat er doden of gewonden bij vallen.

Okee, er is vlagvertoon en er worden volksliederen gespeeld, maar buiten de wedstrijden om lijken de deelnemers het prima met elkaar te kunnen vinden. Het nationalisme gaat niet zo diep. Ik zag bijvoorbeeld Russische en Oekraïense hoogspringsters elkaar in de armen vallen, na een spannende wedstrijd.

En het zijn niet per se de sterkste en rijkste landen die de boventoon voeren. Er waren Amerikaanse winnaars, maar zij hadden ook favorieten die tegen atleten uit kleinere landen het onderspit dolven. Eén van de helden was een loper uit Botswana die, getroffen door een buikvirus, niet mocht deelnemen aan de ene finale en zich dan, via een extra race, nog wist te plaatsen voor een andere.

Voor de nationalisten onder ons waren er mooie prestaties van landgenoten, voor de feministen was het leuk dat die allemaal van vrouwen kwamen. Ach, zo was er voor ieder wel iets te genieten.

Het is vast geen toeval dat de atletiek een zeer oude tak van sport is. Onze verre voorouders ontdekten duizenden jaren geleden al dat er ook eer valt te behalen als je elkaar niet de kop inslaat.

Nog één dag te gaan, helaas, dan is het WK weer voorbij. En vanmiddag ook nog de ontknoping van de wielerronde van de lage landen, tegenwoordig onder de naam van een internetbank. Minder veelkleurig en feministisch, maar toch ook wel leuk.  



De Strip: De strip van deze week is gemaakt door de Stripman zelf . 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 en deel 11 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

zondag 6 augustus 2017

Ik wil niet mild en zoet !


'Italiaanse uien, mild en zoet', lees ik op het etiket van een netje lichtroze uien. Op de tv zag ik laatst een reclame waarin witlof werd aangeprezen met de woorden: '...al lang niet meer bitter.'

Vorige week klaagde ik nog dat er winkels zijn waar je 30 soorten thee met vruchtensmaak kunt kopen en maar 2 soorten thee met theesmaak. En er bestaat ook milde thee. Dat is gewone thee met minder smaak !

De fabrikant prijst die aan met de tekst: 'De reden voor deze milde variant is het feit dat met name kinderen gewone zwarte thee snel te sterk vinden.' Wat is er mis met een wolkje melk ? Verzacht de smaak en is ook nog gezond voor de botten van de kindjes.

En het is niet alleen thee die geteisterd wordt door de mild en zoet manie. Met bier is het al net zo erg. Eerst kregen we mild bier, met minder smaak. Minder alcohol ook vaak, maar vooral minder hop en dus minder bitter. Daarna kwamen er steeds meer zoete biertjes, met als dieptepunt – ik krijg het haast niet uit mijn toetsenbord – de radler.

Als er iets verwerpelijk is dan is het deze sinas met een schuimkraag wel. Zo zoet dat het glazuur bij de eerste slok zowat van je tanden springt en waarom, waarom wordt het gekoppeld aan fietsen ? Alsof je na een eindje wielrijden behoefte hebt aan een drankje zo stroperig dat je bek er van dicht kleeft.

Al die zoete en laffe smaakjes, waar komt dat vandaan ? Wordt de smaak van de jeugd al van jongs af verpest met mierzoete drankjes ? Feit is dat er in frisdrank en pakjes sap waanzinnig veel suiker zit. Twee blikjes bevatten al meer suiker dan de Wereldgezondheidsorganisatie per dag aanbeveelt.

En zoveel suiker is niet gezond. Je kunt er overgewicht door ontwikkelen, of suikerziekte. De vraag is wat er eerst was: de zoete producten, of de verpeste smaak. Fabrikanten zeggen natuurlijk dat de consument er om vraagt, maar ze werken het ook in de hand.

Neem nou limonadesiroop. Ik hou ervan om 's middags een glas water met een druppeltje vruchtensiroop te drinken. Precies weet ik het niet, maar laten we zeggen dat verhouding 1 op 100 is, dus 1% siroop, de rest water. Maar als je op de verpakking kijkt dan beveelt de fabrikant een verhouding van 1 op 7 aan ! Brrr... ik wordt onpasselijk bij het idee.

En ik begin me zorgen te maken. Bittere thee verdwijnt uit de winkels, bitter witlof wordt niet meer gekweekt en bijvoorbeeld Amstel 1870, een pils met een lekker bittertje, is haast niet meer te vinden.


Het wordt tijd voor een actiegroep...  



De Strip: De strip van deze week is gemaakt door de Stripman zelf . 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 en deel 11 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men