We gaan weer tuinvogels tellen

Het is zondagochtend, half negen, buiten is het nog een beetje schemerig, er hangt een grijs wolkendek en ik hoor ganzen gakken in de verte. We zijn weer tuinvogels aan het tellen, want het is het laatste weekend van januari. Ik hoef jullie daar niets over te vertellen, want het was een onderwerp in elk TV-journaal en de vaste deelnemers zijn, al weken van te voren, met een reeks e-mails van Vogelbescherming, op de hoogte gesteld.

Het schijnt de twintigste keer te zijn, dit jaar, de Nationale Tuinvogeltelling. Het zou best kunnen dat ik al die keren meegedaan heb. Het is in ieder geval een persoonlijke traditie dat ik er elk jaar weer iets over schrijf. Om het geheugen wat op te frissen lees ik mijn berichtjes van de vorige keren er nog eens op na.

Terwijl ik nu ook ganzen zie vliegen, ver weg, aan de horizon, lees ik dat ik in die oud berichtjes een paar keer verwijs naar foto's die ik op Twitter geplaatst heb. Die linkjes werken niet meer, want ik heb mijn account bij Twitter opgezegd. Vanwege Elon Musk en zijn vriend Donald Trump. Nou hoorde ik dat Facebook overweegt om Trump daar weer toe te laten. Zou ik dan ook mijn account daar moeten wissen ?

Bij mijn bericht over de Tuinvogeltelling van 2019 las ik dat we de sociale media, zoals Twitter en Facebook, niet over moeten laten aan naarlingen en haatdragers. We moeten er juist veel leuke en vriendelijke berichten op plaatsen, bijvoorbeeld over de natuur en de vogels in onze tuin, of op het balkon. Dus op Facebook en Instagram blijf ik nog even.

Ik had trouwens gehoopt dat die Musk, doordat veel mensen, net als ik, wegliepen bij Twitter, een groot verlies zou lijden. Dat is aardig gelukt. Facebook is ook niet super sympathiek, ik heb alleen nog niet de energie weten te verzamelen om me te verdiepen in alternatieve media, zoals Mastodon. Maar ik dwaal af.

Er vliegen houtduiven en spreeuwen voorbij mijn raam, maar wat voorbijvliegt telt niet mee als Tuinvogel. Ik heb trouwens helemaal geen tuin, alleen een balkonnetje, met een nestkastje, een voederhuisje en een stel erg natte bloempotten.

Ik zie dat ik in 2018 en -19 mijn Tuinvogeltelling doorgaf op de site van de Jaarrond Tuintelling. Maar die website is inmiddels van opzet veranderd. Je moest je opnieuw opgeven om te blijven deelnemen en dat heb ik niet gedaan. Ik had even geen zin meer in het voortdurend bijhouden van wat ik op mijn balkon en rond het huis zag.

Wat de Tuinvogeltelling betreft ontdekte ik dat je, op die oude Jaarrond website, meer dan één telling in kon voeren. Min of meer per ongeluk merkte ik dat ik, op die manier, drie keer had meegedaan aan de telling van 2019. Dat lijkt me niet de bedoeling. Al zullen de paar vogeltjes die ik doorgaf niet veel uitgemaakt hebben, op het grote geheel.

Want grote getallen zijn het ook deze keer weer. Vanochtend hadden, meer dan 46.000 tellers, al ruim 730.000 vogels geteld. En er mag nog een hele dag geteld worden, dus daar gaat nog wel wat bijkomen.

Mijn eigen bijdrage zal weer bescheiden zijn. Als het om vogels gaat moet ik het meer van het uitzicht dan van het balkon hebben. Ik telde gisteren, in het voorgeschreven half uurtje, 2 pimpelmezen, 1 merel, 2 houtduiven en 1 kauwtje. Misschien dat ik vandaag nog eens tel, Maar het is geen wedstrijd, hè. Elk vogeltje telt mee, of je er nu 1 of 500 ziet.

Iedereen die nog gaat tellen: Veel plezier en succes gewenst !

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf.  Klik hier voor deel 1 en deel 2 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 en deel 18 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Terug naar ouderwets papier ?

De winter is weer even terug, beste lezers. Na weken met veel regen, maar milde temperaturen, ligt er nu een laagje halfgesmolten sneeuw op het gras en vriest het weer 's nachts. We moeten zuinig zijn met de verwarming, dus zitten we met twee dikke vesten over elkaar en een dekentje over de benen, te wachten tot het weer wat warmer wordt.

Tussendoor heb ik wat zitten graven in oude mailbestanden. Best grappig, die kletsverhalen van twintig jaar geleden, maar je vraagt je wel af wat er allemaal van overblijft als ik er niet meer ben om ze te lezen. Dat geldt ook voor alle digitale foto's die ik op externe harde schijven heb staan. Wie is er over 50 jaar geïnteresseerd in duizenden foto's van zonsopkomsten ?

Vroeger babbelden mensen met elkaar bij het haardvuur. Ze schreven misschien een paar brieven en een enkeling hield een dagboek bij. In het familiealbum zaten enkele tientallen foto's van belangrijke momenten, zoals huwelijken en geboorten. Alles bij elkaar paste het in een oude schoenendoos.

Tegenwoordig kunnen we alles vastleggen en bewaren. Dankzij de moderne techniek hoeven we niet zuinig meer te zijn, bij het maken van foto's. Als je, 40 jaar geleden, een rolletje voor 24 opnamen in je toestel had, dacht je wel even na voor je op de knop drukte. Nu maak je honderden foto's, zonder je af te vragen of je wel geld hebt, om ze te laten ontwikkelen en afdrukken.

We kregen er ineens allerlei mogelijkheden bij. Vroeger was filmen een dure hobby, voor een enkeling, nu maakt iedereen filmpjes met zijn telefoon. Gepraat bij de open haard werd vervangen door e-mails en app-berichtjes. Elke amateurmuzikant kan zichzelf opnemen op zijn PC of laptop. De opslagruimte werd steeds groter en goedkoper. In de cloud sla je nu gratis duizenden bestanden en foto's op.

Maar er zijn lieden, zoals ik, die al die digitale foto's en al die e-mails en andere bestanden, vanaf het begin, thuis bewaard hebben. Aan de ene kant is het mooi dat het kan, want als je jaren later terug gaat zoeken is het vaak echt wel genieten en lachen om jezelf. Maar het is onwaarschijnlijk dat mijn achterkleinkinderen al die flauwekul weer gaan bekijken. Als, tegen die tijd, de apparatuur er nog is om die, dan hopeloos verouderde, bestanden zichtbaar te maken.

Je komt in de verleiding om de mooiste foto's en de leukste verhalen te gaan printen. Zoals het boek dat ik samen met tekenaar Gerard Kuit maakte, gevuld met verhalen en tekeningen van meer dan 20 jaar geleden. Alles was netjes digitaal opgeslagen, maar lijkt nu pas echt te bestaan omdat we het, in een ouderwets papieren boek, hebben laten afdrukken.

Er zijn mensen die dat met hun foto's doen. Elk jaar de mooiste opnamen, in een fraai boek met glanzend papier. Dan heb je iets tastbaars, iets dat je makkelijk aan vrienden en familie kunt laten zien. Het staat ook beter in de kast dan een hard disk, of een CD-rom.

Mooi ! Maar het voelt toch een beetje alsof al die moderne techniek ergens de plank misgeslagen heeft.

Maar misschien moet ik zo niet denken ? Misschien moeten we ons erbij neerleggen dat ons digitale leven niet voor eeuwig is. Terwijl de oude foto's van overgrootvader en -moeder nog op de schoorsteenmantel staan, zullen wij in de clouds verdwijnen...

 

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf.  Klik hier voor deel 1 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 en deel 18 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

De oude spullen

Mijn laptop begint wat ouder te worden. Afgelopen week, na een Windows-update, kwam ik er achter dat hij al 7 jaar meegaat en niet geschikt is voor Windows 11. Dat hindert op zich niet, want over het algemeen doet hij het nog prima. En ik zou zeker geen nieuwe kopen alleen om Windows 11 te kunnen installeren.

Nou zeg ik wel 'prima', maar laten we zeggen dat ik nog wel kan leven met zijn mankementen. De accu houdt het misschien 5 minuten vol, als ik de stekker uit het stopcontact trek. Geeft niets, want ik neem hem nooit mee naar buiten en in huis is een contactdoos nooit ver weg.

Iets irritanter is dat de spatiebalk van het toetsenbord vaak hapert. Dan heb je iets zitten typen en zie je dat alle woorden aan elkaar geplakt zijn. Het scheelt dat ik de spellingscontrole nooit aanzet, want dan loopt mijn tekstverwerkingsprogramma vast.

Laatst heb ik geprobeerd het toetsenbord schoon te spuiten met een spuitbus perslucht. Dat hielp wel een beetje. Er zit meer stof onder de toetsen dan je zou denken. En nu doet de spatiebalk het beter, als ik hem tenminste in het midden aantik. Dat is een beetje oefenen, maar doenbaar.

Windows 11 zal dus echt nog even moeten wachten. Voorlopig kan ik nog uit de voeten. Een beetje foto's bewerken, striptekeningen inkleuren, verhaaltjes tikken en contacten onderhouden met de digitale wereld. Datgaatnogprima. Meestal.

En de tijden zijn veranderd. Vroeger kocht je, na een jaar of 5, een nieuwe laptop – die een stuk beter was dan de oude, met meer geheugen en meer snelheid – voor ongeveer dezelfde prijs. Maar dat is niet meer zo. Nu koop je voor hetzelfde geld een slechter apparaat dan je had. Voor meer vermogen moet je dieper in de buidel tasten.

En wat is nu 7 jaar ? We hebben hier ook nog een PC die draait op Windows 7. Dat verscheen voor het eerst in 2009 en verdween van de markt in 2013. Dus die is al ouder dan 10 jaar. Maar wat is nou 10 jaar ? Er zijn tijden geweest dat huishoudelijke apparaten 30 jaar meegingen. Al moet ik toegeven dat bij ons alleen de koelkast het al langer dan 15 jaar doet.

O, en mijn gitaarversterker, voor de kenners: een Roland Cube 60 ! Die doet het al meer dan 35 jaar. Al heb ik er vorig jaar wel een klein versterkertje bij gekocht, met wat meer mogelijkheden en heel wat minder gewicht. Die oude versterker werd toch, de laatste 20 jaar, maar heel af en toe gebruikt, dus weinig kans op slijtage.

Maar we zijn best wel zuinig op onze spullen. Toen mijn scootmobiel vervangen moest worden hoorde ik dat ze meestal maar een jaar of 5 meegaan. Ik had mijn oude al 10 jaar...! Het nieuwe exemplaar heeft betere vering en een verlicht dashboard, maar is ook veel zwaarder. En vering ? Wat heb je eraan als je over een hobbelige klinkerstraat rijdt ? Je stuitert alleen maar harder van je stoel omhoog.

Nee, zolang de oude spullen nog niet echt stuk zijn...

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf. 

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 en deel 18 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Met z'n zessen

Hoewel ik al heel wat jaren geen betaald werk meer doe droom ik toch nog vaak dat ik aan het werk ben. Afgelopen week nog droomde ik dat ik een tijd ziek geweest was en voor het eerst weer aan het werk ging. Ik mocht direct de leiding over de hele afdeling op me nemen. Daar was ik niet zo blij mee, want ik had geen idee wat er gebeuren moest.

In een andere droom moest ik met een aantal collega's, een weekend lang, op cursus. Ik had aanvankelijk wat moeite met het openen en lezen van de mail, waarin het uitstapje uitgelegd werd, maar uiteindelijk begreep ik dat we naar Groningen moesten, voor informatie over een nieuw communicatiesysteem. Dat zou het helemaal gaan worden, in de komende jaren.

In Groningen bleek dat onze bestemming een camping was, waar we opgewacht werden door twee cursusleiders, een man en een vrouw. De man leek verdacht veel op mijn voormalige zwager B. Dat was niet erg geruststellend.

B. overhandigde ons een plastic tas gevuld met koelboxen. Daarin zat eten, het leken Chinese maaltijden en er zaten ook een paar dozen met salades bij. Ergens was er iets niet goed afgesloten geweest, want toen ik de tas beter bekeek zag ik dat er een laag vloeistof onderin zat. Het zag er niet zo smakelijk uit.

De partner van B. begon een tent uit te pakken. Hé, dacht ik, dat is precies het tentje waar ik 35 jaar geleden mee uit kamperen ging. Omdat ik dus wist hoe ik het op moest zetten bood ik aan om te helpen. Toen ik het zeil over de gebogen tentstokken trok zag ik dat het helemaal versleten was. Er zaten gaten in waar je je hand doorheen kon steken.

'Dit is allemaal heel aardig', zei ik, 'als het droog blijft, maar als het gaat regenen hebben we er weinig aan.'

Ik keek eens om me heen. Geen luchtbedden, geen slaapzakken. Maar wel zes personen en een tweepersoons tentje.

'Hier heb ik geen zin in', zei ik, 'ik ga weer naar huis.'

'Als je weggaat kun je daar op worden aangesproken', zei een van mijn collega's.

'Dat kan me geen fuck schelen', antwoordde ik.

Daarop werd ik, nogal verontwaardigd, wakker. Nog een beetje nasudderend bedacht ik wat ik had willen zeggen, als ik de volgende maandag weer op mijn werk was gekomen. Op de vraag hoe het weekend was geweest had ik willen antwoorden: 'Interessant, maar kort.'

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. 

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 en deel 17 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

 

Gelukkig nieuwjaar !

 

Het vervolg van de Strip komt volgende week...