Je ziet wel eens beelden in het journaal, van een grote drom vogelliefhebbers, met camera's, telelenzen en verrekijkers, die elkaar verdringen om een bijzondere vogel te zien. Er zijn er die het hele land afreizen, om elke dwaalgast te spotten en af te vinken.
Het zal misschien best leuk zijn. Het is in ieder geval een hele verbetering vergeleken met de 19e eeuwse manier van vogels kijken. Toen werden de dieren eerst doodgeschoten voor ze bestudeerd werden. Nu schiet men alleen foto's.
Maar toch, het deed me twijfelen toen ik drie weken geleden iets bijzonders zag in de boom tegenover ons huis. Ik had een paar foto's. Niet zulke hele goede, het was schemerig en ik heb geen dure camera met een telelens. Maar de vogels waren goed te herkennen en misschien bijzonder genoeg om andere liefhebbers nieuwsgierig te maken.
Ik voorzag een oploop in het park. Tientallen in groene kleding gehulde vogelspotters, die door het struweel struinden, om een glimp van de vogels op te vangen. Misschien maakte ik me onnodig zorgen, maar je zult het op je geweten hebben dat die dieren verstoord worden. Dus heb ik mijn foto's pas vanochtend op het internet gezet. Foto's waarvan ? Van drie jonge bosuilen.
Ik zat half april rustig op de bank TV te kijken toen ik vanuit mijn ooghoek iets zag bewegen, in één van de bomen, aan de overkant van de straat. Een houtduif, dacht ik, of een kraai. Maar toen ik goed keek zag ik dat het een jonge bosuil was. Nog grotendeels in de donsveren.
Een paar takken hoger zag ik er nog twee. Ze scharrelden wat door de boom en bewogen hun ronde koppen heen en weer, op typische uilenmanier. Misschien waren ze net zo verbaasd om mij te zien, als andersom. Ik pakte mijn cameraatje en maakte een paar foto's, grotendeels silhouetten tegen de schemerige avondhemel, voor ze wegfladderden, verder het park in.
We horen hier regelmatig bosuilen roepen, het kenmerkende uilengeluid, dat je in elke film of TV-serie hoort als er een nachtelijke scène is. Dus het is niet heel vreemd dat ze ergens in de buurt gebroed hebben. Ik weet dat er een poosje een uilenkast in het park gehangen heeft, maar de enige keer dat ik daar iets in zag was het een holenduif. Maar nu moet het dus een succes zijn geweest. Drie jongen is nog best veel ook en ze waren levendig en in goede conditie.
Jonge uilen verlaten de nestholte al voordat ze helemaal volgroeid zijn. Ze kunnen dan net van tak tot tak fladderen en worden daarom 'takkelingen' genoemd. In dat stadium worden ze nog gevoerd door hun ouders en zijn ze best kwetsbaar.
Hoewel ik dus popelde om mijn waarneming aan de wereld te melden, sloeg ook meteen de twijfel toe. Stel je voor dat de nieuwsgierige vogelliefhebbers toestromen. Nu wandelt er alleen af en toe een buurtgenoot met een hond door het park. Straks misschien een mensenmenigte. Door mijn toedoen.
Vandaar dus nu pas dit verhaal. De foto's zijn, sinds vanochtend, te zien op Facebook, Twitter en Instagram. Voor de niet zo actieven, op de sociale media, is Twitter het makkelijkst toegankelijk.
4 opmerkingen:
Zo heb je wel een kans laten schieten op een mensensafari, het vastleggen van tweebenigen met telelens.
@martin - Om mijn geweten te sussen had ik dat er wel voor over...;o)
Zijn bosuilen zo opmerkelijk om van heinde en verre af te reizen voor een foto?
@zelfstandig journalist - Ze zijn niet extreem zeldzaam, dus vanuit het hele land zullen de liefhebbers er niet voor aan komen snellen, maar 3 jonge uilen in een parkje naast een woonwijk... Al komen er maar een paar dozijn plaatsgenoten dan is dat al een hele drukte...
Een reactie posten