We zijn goed in het onszelf opleggen van verplichtingen, verzuchtte een vriend een tijdje terug. Hij is van mijn leeftijd en heeft, net als ik, gezondheids-problemen, maar hij plaatst foto's, boekbesprekingen, verhalen en gedichten op Facebook. We hebben geen van beiden betaald werk maar hebben zo toch bezigheden voor onszelf gecreëerd die we, heel plichtsgetrouw, uitvoeren.
Andere virtuele vrienden zijn het grootste deel van het jaar ook heel actief en aanwezig, maar kondigen in de zomermaanden een internetstop aan. Dan zie je een paar maanden helemaal niets van ze en in de herfst zijn ze pas weer terug. Fris en enthousiast storten ze zich dan weer in de debatten.
Soms denk ik: ik ga ook een poosje vakantie nemen van mezelf. De zon komt ook wel op als ik er geen foto's van maak. De wereld draait ook wel door zonder mijn strips en verhalen. En als je het allemaal, elke week, soms elke dag, wil doen dan is het wel wat veel. Zeker als er daarnaast plinten en kozijnen geschilderd moeten worden en zo.
Mijn goede vader zei altijd: 'Een mens moet zijn bezigheden hebben, maar het moet niet in werken ontaarden.' En ik probeer het wel eens, de hele dag op de bank hangen, boekje lezen, beetje uit het raam kijken. Mij gaat dat snel vervelen. Het is ook niet zo dat het internet mij van uitstapjes buiten de deur afhoudt. Wat dat betreft ben ik sowieso beperkt.
Vogels hebben dit soort problemen niet, maar die hebben ook geen internetverbinding. De pimpelmezen vliegen, van zonsopkomst tot zonsondergang, met rupsjes en kleine kriebelbeestjes naar hun hongerige kroost in het nestkastje. Ik hoor nog geen jongen piepen, dus ik verwacht dat het nog wel een weekje zal duren voor ze uit gaan vliegen.
De eksters zijn er in geslaagd om in ieder geval één jong groot te krijgen. Ik zag het al rondscharrelen, op de takken naast het nest, in de boom achter ons huis. Door het uitlopende groen kan ik niet zien of er nog meer jonge vogels in het nest zitten en foto's maken lukt al helemaal niet.
Vanochtend vroeg kwam eerst het vrouwtje van de grote bonte specht, van de pinda's op het balkon eten, daarna het mannetje. Het wachten is op de eerste spechtenjongen. Als die uitvliegen achtervolgen ze hun ouders een tijdje, bedelend om voedsel. Dat is altijd een mooi spektakel.
De reiger, die de laatste dagen telkens met uitgestrekte hals over het huis kwam scheren, zag ik gisteren een paar keer met een tak in zijn snavel terug het park in vliegen. Ik dacht aanvankelijk dat het een jonge vogel was, nog wat onwennig op de vleugels, maar dat is waarschijnlijk een vergissing. Het zal een ouder zijn die het nest wat op wil knappen.
Zo blijven we allemaal bezig...
4 opmerkingen:
Het gekke van die verplichtingen is dat als je een weekje op vakantie gaat de berg is aangegroeid. Wegwerklen of laten composteren totdat hij verdwenen en vergeten is. Ik ban van die eerste optie, maar nu toch eerst maar de achterstallige boodschappen doen en een taart bakken. Morgen gaat het wegwerken verder. Door jouw blog hoor ik nu de mussen ook, die naast me een Jan Hanlo'tje tsjilpen.
Ik dacht even dat je een blogpauze ging aankondigen. Uiteindelijk draait het om een goede balans tussen verplichtingen en vrije tijd. Als het scheef loopt, zul je er iets aan moeten doen.
@martin - ik ben bang dat het voor mij ook de schouders eronder wordt. Maar sommige dingen schieten er wel bij in. Ik heb bijvoorbeeld al een half jaar geen gitaar meer gespeeld...
@zelfstandig journalist - Sommige dingen moeten, zoals het huishouden, maar andere dingen zijn een keuze. Maar er is wel altijd teveel om uit te kiezen...;o)
Balanceren is wel het toverwoord, Jan.
Vogels hebben daar geen last van, ook niet als het druk is met grootbrengen van hun kroost.
Een reactie posten