We waren ruim op tijd, het was een gezellige drukte rondom het oude klooster waar Artishock, onze culturele dorpsvereniging, gevestigd is. Er waren allerlei activiteiten georganiseerd, in verband net Koningsdag. Maar de vraag was: Hoe kwamen we het gebouw in ? Ik ben niet zo vlot ter been, dus was ons beloofd dat we de lift konden nemen, naar de eerste verdieping. Daar zou ik, samen met tekenaar Gerard, ons nieuwe boek gaan presenteren, met verhalen en tekeningen die eerder in het verenigingsblad hadden gestaan.
Voor wie de situatie niet kent, onze culturele dorpsvereniging deelt het gebouw met Museum Soest. De vereniging gebruikt een aantal ruimtes op de eerste verdieping en heeft een eigen ingang, aan de zijkant van het gebouw. Daar is een trap naar boven. Om bij de lift te komen moet je door de hoofdingang, maar die was afgesloten met een dranghek.
Aan de straat stond Andries, een van onze oude Artishockvrienden, om het publiek een beetje wegwijs te maken. We groetten hem, schudden handen en wisselden wat beleefdheden uit. Daarna waren we argeloos richting hoofdingang gewandeld. Daar stond dus dat hek. Wij weer terug naar Andries.
Hij belde even om te informeren hoe het zat met de lift. Ondertussen voegde Gerard, die de auto was gaan parkeren, zich bij ons. Andries zei dat hij wel even boven ging kijken, als wij ondertussen, langs een andere route en een ander hek, dat hij voor ons opzij zette, naar de voordeur wilden lopen ?
Dat deden we, maar de deur zat op slot. Terwijl we daar stonden begon het ook nog te regenen. Gelukkig hadden we een paraplu meegenomen en samen met nog een paar andere bezoekers stonden we daar te schuilen, in de hoop binnengelaten te worden. Na een paar minuten hoorden we geluiden aan de andere kant van de deur. Ha, daar was Andries, we konden naar binnen.
De grootste hindernis was genomen. Maar eenmaal boven, waar het een gezellige drukte was, doemde een nieuw probleem op. Gerard had een dag eerder onze doos met boeken afgegeven, maar hij wist niet waar die neergezet was. In de keuken, in het kantoortje ?
Ik zocht, samen met de Stripvrouw, eerst maar eens naar een lege stoel. Mijn benen waren vermoeid, door dat heen en weer wandelen en wachten. We hadden misschien, met minder inspanning, de trap kunnen nemen. Maar goed, nu eerst onze boeken terugvinden en er achter zien te komen wie van de jongelui, die er druk heen en weer liepen, de organisator was. Ik had hem alleen een keer aan de telefoon gesproken en wat app-berichtjes gewisseld.
We zagen wat oude bekenden, waaronder Herman, de grootvader van de jongeman die de feestelijkheden organiseerde. Het gaat in onze vereniging soms van vader op zoon, van moeder op dochter, in dit geval van grootvader op kleinzoon. Gerard en ik hadden eerder geconcludeerd dat we samen zo'n 75 jaar lid waren van de club. Maar Herman was één van de oprichters, die was er al bij sinds de jaren '60.
Er bleken verschillende kleinkinderen van hem betrokken bij de organisatie en hij wees ons de juiste aan. Daarna ging het allemaal zo ongeveer volgens verwachting. Het programma liep natuurlijk wat uit, zodat we een half uurtje later konden beginnen met onze presentatie. Maar dat gaf niet, want een deel van de vrienden en bekenden die we uitgenodigd hadden, kwam ook wat later.
En zo werd het toch nog heel gezellig. We hielden een gezamenlijke toespraak en reikten het eerste boek uit aan Herman. Die was blij verrast en verklaarde dat ons verhaal het enige was dat hij altijd las, in het verenigingsblad. Daarna verkochten we ook nog een paar exemplaren die we natuurlijk voorzagen van onze handtekening.
Wie het allemaal gemist heeft kan onze boeken online bestellen. Alle links staan op het Mejanderblog. Je kunt ook direct naar de website van onze drukker en daar zoeken naar onze boeken 'Verdwenen Vergezichten' en 'Naar Zeeland, de Veluwe en het Groene Hart'.
Als ik eerdaags even tijd en energie heb zal ik ook wat foto's op het Mejanderblog plaatsen.
4 opmerkingen:
Het lijkt wel een fort dat cultureel centrum. Gelukkig zijn er ridders die het weten te bestormen. Wel in de lijn van verhal en vertelling.
@martin - Ja, de toegankelijkheid zou wel wat beter kunnen. Maar dat maakt ons avontuur alleen maar heldhaftiger...;o)
Het zal geen recent gebouwd gebouw zijn, maar het is al mooi dat er een lift aanwezig is. Ook ruim genoeg voor een scootmobiel/rolstoel of is dat weer te veel gevraagd?
@zelfstandig journalist - Het gebouw is zo'n 150 jaar oud, dus inderdaad niet volgens moderne inzichten gebouwd. Het is nota bene een tijd lang gebruikt als bejaardenhuis, maar misschien werd trappenlopen wel gezien als gezonde lichaamsbeweging.
Een kleine scootmobiel zal wel in de lift passen, een rolstoel zeker.
Een reactie posten