Na twee weken Olympische Spelen dreigt er een zwart gat. Na de eerste week kon ik nog klagen dat er zoveel zwemmen en judo en zo weinig echt leuke sport te zien was op TV. In de tweede week was het bijna niet bij te houden. Baanwielrennen en atletiek vulden mijn dagen als sportliefhebber, van 's ochtends vroeg, tot ik erbij in slaap viel in de middag.
Aan Nederlands succes geen gebrek, maar we moeten niet te nationalistisch doen. Er wordt bij sport toch al vaak genoeg gesproken in oorlogstermen. Aanvallen, verdedigen, slag leveren, strijden enzovoort. Maar we hebben ook voorbeelden gezien van sport die verbroedert.
Het mooiste was de finale van het hoogspringen bij de mannen. Voor de mensen die nooit naar sport kijken leg ik het maar even uit. Het is bij het hoogspringen niet alleen de bedoeling om zo hoog mogelijk te springen, de naam van het spel zegt het al, maar je moet ook proberen zo min mogelijk foutsprongen te maken.
Bij elke hoogte krijgen de atleten 3 kansen, spring je 3 keer mis dan ben je af en mag je niet verder meedoen. Als je bij 1 van je 3 pogingen over een bepaalde hoogte bent gesprongen, mag je door naar de volgende. Zo gaat een wedstrijd door en wordt de lat, met stapjes van een paar centimeter, telkens hoger gelegd. Uiteindelijk blijft vanzelf de winnaar over.
In de Olympische finale gingen 2 springers de hele wedstrijd gelijk op, Tamberi uit Italië en Barshim uit Qatar. Ze hadden precies evenveel sprongen nodig om tot 2 meter 37 te komen. Na die hoogte lukte het ze beide niet om 2 meter 39 te bedwingen.
In zo'n geval wordt er gekeken naar hoeveel pogingen elke springer nodig heeft gehad. Degene met de minste foutsprongen wordt tot winnaar uitgeroepen. Op die manier viel de Witrus Nedasekau af. Die had ook 2 meter 37 gesprongen, maar onderweg meer fouten gemaakt.
Tamberi en Barshim stonden exact gelijk, evenveel goede als foute sprongen, en overlegden daarop met de wedstrijdleiding. Het komt wel voor dat er in zo'n geval een extra sprong wordt gedaan, op een lagere hoogte, om te beslissen over een zilveren of gouden medaille.
Nu was de Italiaan 5 jaar geleden, vlak voor de vorige Olympische Spelen, zwaar geblesseerd geraakt. Hij had toen niet mee kunnen doen en lang moeten revalideren om weer op zijn oude niveau te komen. In die periode had hij veel contact gehad met Barshim. De man uit Qatar had in het verleden ook zware blessures doorgemaakt en sprak zijn Italiaanse collega moed in.
Om zichzelf aan die moeilijke periode te herinneren en om aan te geven dat het een wonder was dat hij nu toch in de Olympische finale stond, had Tamberi zelfs zijn gipsen spalk meegenomen, het stadion van Tokyo in.
Dat hij nu net in deze situatie moest belanden met zijn vriend Barshim ! Je zag de Italiaan een beetje onzeker kijken. Wat gingen ze doen ? Maar Barshim hakte de knoop door. Hij vroeg de wedstrijdleider of ze niet alle twee een gouden medaile konden krijgen. De official dacht van wel. Dan doen we dat, zei Barshim.
De Italiaan vloog daarop zijn vriend uit Qatar om de hals. Wereldwijd zal menig sportliefhebber een traantje hebben weggepinkt.
Tamberi lag dol van vreugde te rollen op de baan. Barshim was iets rustiger, maar ook hij leek heel tevreden. Hij had in de voorgaande jaren al heel wat titels verzameld, werd 2 keer wereldkampioen en haalde 2 keer zilver op eerdere Olympische Spelen. Deze keer een gedeeld goud leek hem prima.
Zo zie je dat sporters elkaar vaak behoorlijk fanatiek kunnen bestrijden, maar soms ook, heel broederlijk, de winst kunnen delen.
4 opmerkingen:
Misschien ook iets om te introduceren bij finales van teamsporten in plaats van penalty's, strafworpen etc. ?
@zelfstandig journalist - Vroeger speelden ze een finale nog wel eens over, bij een gelijkspel. Maar er werd ook wel beslist door een muntje op te gooien. De meeste mensen zullen toch wel een winnaar willen...
Maar dan heb je het nog niet eens over die enorme hoogte, 2 meter en 37 centimeter en dan met ware doodverwachting je over die lat werpen. Ik durfde het niet op de middelbare school.
@martin - Ik weet niet hoe het bij jou was, maar wij hadden op school geen kussen om op te vallen, na de hoogtesprong. Ook geen lat, trouwens. Er werd een touwtje gespannen voor een zandbak. Ik denk niet dat ik ooit hoger gesprongen heb dan 1 meter. Ook nooit veel verder...;o)
Een reactie posten