De week begon met een enorme klap. Dat was op zondagavond, mijn vrouw en ik zaten rustig op de bank te kijken, naar een voetbalwedstrijd op TV. De ramen en balkondeuren stonden open, want het was een warme dag geweest, een beetje broeierig.
Ondertussen was de hemel aan het betrekken. Er kwamen donkere wolken aan en in de verte rommelde een naderende onweersbui. Ineens was er een windvlaag, waardoor de keukendeur met een dreun dichtsloeg, gevolgd door het luide geraas van brekend glas en kletterend metaal. We zaten verstijfd op de bank.
Wat was dat ? Toen ik ging kijken zag ik dat er in de slaapkamer een schilderij van de muur was gewaaid. De vloer lag bezaaid met glassplinters. Het effect was nog versterkt doordat ik, meer dan 30 jaar geleden, twee glasplaten in één aluminium wissellijst had gedaan, met daar mijn kunstwerk tussen.
Het duurde even voor ik alle gebroken glas verzameld had in een grote supermarkt tas. Dagen later vond ik, na het gebruik van stoffer en blik en de stofzuiger, nog splinters in hoeken en gaten. Dat schilderij hangen we maar even niet meer op.
Eigenlijk is dat een gekke reactie. Een schilderijlijst die van de muur waait, dat was ons nog nooit overkomen, maar toch aarzelden we om het weer terug aan de muur te hangen. Het lijkt op andere schrikreacties die een mens ervaart waardoor, uit een eenmalig voorval, een langdurig wantrouwen kan ontstaan.
Ik ben als kind, bijvoorbeeld, eens gebeten door een hond. Sindsdien ben ik wat terughoudend als het om honden gaat. Er zijn al meer dan 50 jaar voorbij gegaan sinds dat ene bijtincident, maar echt vertrouwen in honden heb ik nooit meer ontwikkeld.
Vreemd is het dat ik dan wel heel ontspannen om ga met katten. Terwijl ik in mijn vroege jeugd ook eens flink gekrabd ben door een kat. Ik moet erbij zeggen dat die wel een goed excuus had, terwijl de hond me beet zonder aanleiding. Maar zou een kind, zo'n voorval, zo rationeel beschouwen ?
Laat ik het kattenincident beschrijven. Het was bij mijn opa en oma thuis. Die woonden in een klein huisje, in het Soesterveen, dat inmiddels gesloopt is. De onverharde weg, waaraan het stond, kun je op de kaart niet meer vinden. Alles verdwenen onder een nieuwbouwwijk.
Aan dat kleine huisje was een soort serre gebouwd, mijn grootouders noemden dat 'het prieel'. Daar woonden de katten, in kartonnen dozen, er stond een oude bank, de vloer was geplaveid met grote, ruwe tegels. En wij, kleinkinderen, speelden daar graag. Bijvoorbeeld met speelgoedautootjes en de bijbehorende blikken garage.
Op een zomerse dag, ik liep daar rond in mijn korte broek en met ontbloot bovenlijf, waren wij in het prieel aan het spelen. Een van mijn zusjes vond dat de blikken garage verplaatst moest worden, pakte hem op en liet hem, met een klap, op de tegels vallen, vlak naast een van de katten.
De kat schrok zich een ongeluk, sprong een meter omhoog en greep zich, met de nagels van al zijn poten, vast aan het eerste ding dat ze tegenkwam: mijn blote schouder. Vanaf dat punt gleed ze langzaam naar beneden. Ik kan de littekens, een halve eeuw later, nog laten zien.
Toch heb ik nooit het vertrouwen in katten verloren. Sterker nog: Ik heb later zelf katten in huis gehad, die lang niet altijd makkelijk in de omgang waren, maar ik heb daar nooit angst voor gehad. Die ene kat was gewoon geschrokken van de klap, daar kon ze ook niets aan doen.
Maar dat schilderij... Daar gaan we toch maar een ander plekje voor zoeken.
5 opmerkingen:
Genoten van je verhaal bij een heerlijk kop koffie in de zon op mijn balkon. Een warme groet, Corry.
Ik was je vergeten vanochtend. Ik heb hetzelfde met honden. Als ik een grote hond zie aankomen, doe ik alles om hem te ontwijken. In de psychologie noemt men dat een flight response en het heeft er inderdaad mee te maken dat je een hond als gevaar beschouwt. Ontwijken/weglopen, is dan de eerste primaire reactie. Kennelijk was het voorval met de kat niet afschrikwekkend genoeg voor het ontwikkelen van een flight response.
@corry - Graag gedaan ! Maar de zon is ondertussen achter de wolken verdwenen...;o)
@johan - Het blijft merkwaardig. Ik heb de afgelopen 50 jaar geen enkele nare ervaring met honden gehad. Eerder het tegendeel, maar het wantrouwen blijft...
Hier nog een met angst voor honden. Hoewel de grote en baasjes er ook iets af of bij doen. Je kan dergelijke angsten vast afleren, maar ik heb daar geen behoefte aan. Het is wel onhandig geweest bij het wandelen door buitengebieden. Ik begrijp dat je kusntwerk het heeft overleefd, dan is er dus alleen de glasschade en het overblijvende verhaal.
@martin - Op een paar minuscule krasjes na is het schilderij ongeschonden gebleven...
Een reactie posten