In de krant las ik dat iedereen tegenwoordig op een elektrische fiets rijdt. Ouderen en gehandicapten, natuurlijk, maar ook schooljeugd en alles er tussenin. Er zijn fietsenwinkels waar meer e-bikes verkocht worden dan gewone rijwielen. Dat is toch een merkwaardige ontwikkeling, zeker als je bedenkt dat ik, een jaar of tien geleden, een perfecte elektrische fiets in de aanbieding had en dat niemand hem wou.
Zelfs toen ik hem gratis weg wou geven, was er geen interesse. Uiteindelijk wilde ik hem naar het grofvuil doen. Een vriend met een bestelbusje kwam helpen om wat spullen weg te brengen en was verbaasd dat mijn e-bike er ook bij stond.
'Moet die ook mee ?'
Ja, niemand wil hem hebben.
'Nou, maar ik wel !'
Hij heeft er nog een hele tijd op gereden. Misschien nog wel, hij is inmiddels ver weg verhuisd.
Nou moet ik erbij zeggen dat de accu van mijn elektrische fiets het niet meer deed. Voor mijn vriend geen probleem, die fietste heel tevreden rond, zonder de motor te gebruiken. Maar als je hem echt als e-bike had willen inzetten, dan had je een nieuwe accu moeten kopen. Die zijn niet goedkoop. Als je echter een helemaal nieuwe e-bike wil aanschaffen ben je nog veel meer kwijt.
Bij de schooljeugd, waar het geld niet op de rug groeit, schijnen tweede hands e-bikes nu best populair te zijn. Ik moet bekennen dat ik dat aanvankelijk nogal overdreven vond. Wat heb ik vroeger niet, tegen de wind en door de regen, naar school en weer naar huis gezwoegd. Die watjes van tegenwoordig moeten dat ook maar doen, dat is gezonder dan de hele dag op je kont zitten gamen.
Maar ik las over kinderen die meer dan 20 kilometer naar school moesten fietsen en dat is wel een heel eind. Zelfs op de e-bike doe je daar bijna een uur over. En dan is een elektrische fiets nog gezonder dan een scooter of bromfiets. Want op zo'n fiets met hulpmotor moet je meetrappen. Als je niet beweegt doet de motor het ook niet.
Trapondersteuning heet dat. Ik las dat het een Japanse uitvinding is. Mijn elektrische fiets, van 20 jaar geleden, was één van de eerste, wat sportievere, modellen. Het was een herenfiets, met stang en hij ondersteunde mijn fietsbewegingen tot 25 kilometer per uur. Harder kon ook, maar dan hield de motor het voor gezien. Als je zo hard kunt fietsen heb je geen ondersteuning nodig.
Toen ik hem kocht was het concept van trapondersteuning nog zo nieuw dat niemand wist in welke categorie mijn fiets viel. Het was geen fiets met hulpmotor, zoals de Spartamet, die rijden ook zonder dat je meetrapt. Voor zo'n fiets was een bromfietscertificaat nodig en een verzekeringsplaatje. De fietsenmaker waar ik hem kocht kon me niet vertellen of ik dat ook nodig zou hebben.
Ik belde naar verschillende instanties en kreeg verschillende adviezen. Voor de zekerheid vroeg ik maar een bromfietscertificaat aan – dat kon toen nog zonder examen te doen – en ik sloot een verzekering af. Later bleek dat het toch niet vereist was. Bij Wikipedia lees ik dat sinds 2006 voor fietsen met trapondersteuning geen certificaat en verzekering meer nodig zijn.
Daar lees ik ook dat mijn fiets eigenlijk geen e-bike was – vanwege de trapondersteuning – maar een 'pedelec'. Dat is een afkorting voor 'Pedal Electrical Cycle', niet te verwarren met de 'speed-pedelec', dat zijn hele snelle elektrische fietsen, die harder gaan dan 25 kilometer per uur. Officieel is een e-bike een fiets waarop je niet hoeft mee te trappen, een soort van snorfiets. Maakt allemaal niet uit, in de volksmond worden ze allemaal e-bike genoemd.
Ik kocht mijn fiets indertijd via het bedrijfsfietsenplan. Dat was opgezet om werknemers uit de auto en op de fiets te krijgen. Een nieuwe fiets, niet per se een elektrische, kon je kopen en afbetalen van je bruto salaris. Dat was voordelig want het betekende dat je er netto niet veel op achteruit ging.
Voor mij was het ook een uitkomst omdat ik door mijn slechter wordende conditie niet meer op eigen kracht op en neer naar mijn werk kon. De bus nemen was, op de lange duur, duurder en dan moest ik nog lopen vanaf de halte. Uiteindelijk heb ik er niet zo heel lang op gereden omdat, zelfs met ondersteuning, het fietsen te zwaar werd.
Neemt niet weg dat ik mijn tijd ver vooruit was. Dat kon iedereen ook wel zien die me moeiteloos, tegen de wind in en bergop, voorbij zag zoeven...
3 opmerkingen:
In marketingtermen was je een early adopter.
Heel veel kom ik al maanden niet meer buiten. Afgelopen week ging ik naar de winkel om noten te kopen (ging best aardig): ik kan niet alles aan mijn lief vragen, zekr niet mijn eigenaardige aankopen. Er was bijna geen fiets meer te bekennen. Misschien is dat wat overdreven, maar ruim meer dan de helft snorde me elektrisch voorbij. Je moet echt anders opletten in het fietsverkeer.
@zelfstandig journalist - En dankzij mij is het een groot succes geworden. Daar zouden fabrikanten gebruik van moeten maken. Er zijn best nog wel wat nieuwe, innovatieve, spullen die ik zou kunnen gebruiken...;o)
@martin - Wordt het tijd voor een scootmobiel ?
Een reactie posten