Lang geleden, toen ik als schooljongen mijn eerste spijkerbroek kreeg, was die egaal donkerblauw van kleur. Hoe langer je zo'n broek droeg en hoe vaker hij gewassen werd, des te lichter werd de kleur. De plekken waar hij het hardste sleet waren op het laatst bijna wit.
Als er dan een gat of scheur in kwam zette mijn moeder er een stuk op. Zo maakte ze uit drie kapotte spijkerbroeken weer twee hele. Op het laatst vonden we het prachtig om met zo'n opgelapte broek naar school te gaan. Ik tekende er zelfs patronen en strepen op met viltstift.
Later kwamen er spijkerbroeken op de markt die al voorgebleekt waren. 'Stone washed', heette dat. Gewassen in een machine met stenen erin, zodat de stof al slijtageplekken vertoonde nog voor iemand de broek gedragen had. Een beetje raar was dat wel, maar het werd zo populair dat je bijna geen broeken meer kon kopen in de oorspronkelijke donkerblauwe tint.
Je ziet wel vaker nieuwe dingen in de verkoop die al vooraf versleten zijn. Ik zag onlangs een bericht over, op die manier bewerkte, gymschoenen. Ze waren nog erg duur ook.
Ik kan me moeilijk voorstellen dat zoiets ooit in de mode komt voor, bijvoorbeeld, auto's. Dat je naar de dealer gaat voor het nieuwste model en dat de fabrikant er dan al deuken en roestplekken in heeft gemaakt.
Maar, gek genoeg, gebeurt dat wel met gitaren. Met stijgende verbazing heb ik het de afgelopen jaren aangezien. Het begon met gitaarfans die een gitaar van een beroemde gitarist na wilden maken. Bijvoorbeeld van Rory Gallagher. Die speelde decennia lang op een Fender Stratocaster waar, na vele uren op warme en zweterige podia, bijna geen lak meer opzat.
Bewonderaars van de gitaarheld hebben toen het uiterlijk van die oude gitaar zorgvuldig nagemaakt, door een nieuwe gitaar te lijf te gaan met staalborstels en schuurpapier.
Moet kunnen, zou je zeggen, maar het ging daarna nog een stap verder. Hobbyisten begonnen met het zogenaamde 'relic'-en van gitaren. Meestal waren dat tamelijk goedkope modellen die, op allerlei manieren, het uiterlijk kregen van instrumenten die een zwaar en beproefd leven achter de rug hadden. Een romantisch sausje met behulp van verfbranders en zuurbaden.
Persoonlijk vind ik het zonde van een goed instrument, maar het kan nog gekker. Je kunt inmiddels van Fender, een van de grootste gitaarmerken ter wereld, splinternieuwe, 'gerelicte' gitaren kopen. En die zijn bepaald niet goedkoop. Ook andere grote merken komen er al mee.
Heel vreemd ! Als ik een nieuwe gitaar zou willen kopen, dan zou ik goed opletten dat er geen krasje op de lak zat. Deze gitaren zijn juist voor een groot deel van hun lak ontdaan. Grote, kunstmatige, slijtageplekken op voor- en achterkant, de hals bijna helemaal kaal en de metalen delen bewerkt met zuur, zodat ze er verkleurd en een beetje pokdalig uitzien.
Okee, als je een instrument van 30 of 40 jaar oud koopt, dan verwacht je wat gebruikssporen. Maar zelfs dan zou ik niet willen dat het eruit zag alsof iemand er een paar uur met een schuurmachine op heeft staan raggen. Als dat wel het geval was zou ik flink afdingen op de prijs. Maar ik zal wel een uitzondering zijn want Fender vraagt voor deze, speciaal bewerkte, gitaren bedragen van 4000 tot 6000 euro !
Voor zulke prijzen kun je wel drie, of vier, perfecte, nieuwe gitaren kopen. Of een aantal tweedehandsjes, die wat authentieke gebruikssporen vertonen. Of een heeeele mooie, dure, waar nog geen krasje opzit. Ik zou het wel weten.
En moet je je voorstellen dat je voor Fender werkt. Dat je een keurige gitaar hebt gemaakt, van uitstekend materiaal en vakkundig afgewerkt. En dat je dan gevraagd wordt om die fraaie afwerking te verpesten, met schuurmiddelen, staalwol en wie weet wat nog meer. Misschien zijn ze daarom zo duur ? Omdat ze hun medewerkers eerst om moet kopen, voor ze zoiets tegennatuurlijks willen doen.
Voor wie het niet geloven kan een paar voorbeelden: Een splinternieuw 'versleten' Fender Stratocaster voor een heleboel geld.
Een mooie, klassieke, tweedehandsStratocaster, uit 1983, die minder dan een kwart van de prijs is.
Een splinternieuwe Stratocaster, waar de lak nog, zonder enig slijtplekje, opzit. En die ook lang zo duur niet is als het kunstmatig verouderde exemplaar.
4 opmerkingen:
Ik heb ze alle drie aangeklikt. Van onder naar boven. Bij de tweede was mijn reactie: die zou het worden. Maar toen ik die 4 x duurdere aanklikte snapte ik het wel. Het lijkt alsof er meer muziek in deze gitaar zit, totdat je snapt dat slechts een commerciële truc is. (Ben benieuwd naar de reagoog.)
Het is wachten op de kapot geslagen gitaar à 4.000 euro.
Johan dat is een koopje. In 2015, a Rickenbacker smashed by Townshend during The Who's 25th anniversary tour in 1989 was bought at auction for £52,000.
@martin - de 2e is mijn favoriet. Maar ik zou veel eerder de 3e kopen dan die veel te dure nepper. Gebruikssporen, nou ja, dat moet kunnen, maar om moedwillig beschadigingen aan te brengen... Dat is absurd.
Ik heb, bijvoorbeeld, ook nog steeds spijt van elke kras en buts die ik op mijn akoestische gitaar heb gemaakt. Al snap ik nu dat die er een stuk waardevoller op is geworden...;o)
@johan & martin - Dat fans een gitaar kopen, al dan niet kapot, die van hun idool is geweest kan ik nog wel begrijpen. Maar deze gitaren zijn splinternieuw, daar heeft nog niemand ooit op gespeeld. Ik begrijp daar niets van...
Een reactie posten