Het begon nog best goed. Ik schreef eerder over de werkzaamheden aan het leidingnetwerk in onze straat. De werklieden waren maandagochtend bij de stoep voor ons huis aangekomen. Ik wilde nog even boodschappen doen. Dus riep ik, vanaf het balkon, of ik er zo nog door zou kunnen met mijn scootmobiel.
Geen probleem, was het antwoord, we laten de tegels voor de deur nog wel even liggen.
Ik dus snel naar beneden en die mannen toewuiven en bedanken en naar de supermarkt. Maar bij terugkomst bleek dat, bij het deel waar nog tegels lagen, de stoeprand te hoog was. Er kwam direct een vriendelijke werkman aanlopen om me, met scootmobiel, boodschappentassen en al, de stoep op te helpen. Aardige gasten.
Maar dan een paar dagen later. De straat was inmiddels een hindernisbaan, met zandhopen, stapels stenen, rood-witte hekken en rondrijdend bouwverkeer. Mijn vrouw manoeuvreerde haar autootje daar voorzichtig langs toen er een vuilniswagen de straat in kwam rijden. Klaarblijkelijk zag de chauffeur haar over het hoofd, want terwijl zij een geparkeerd voertuig probeerde te omzeilen dacht hij haar te kunnen passeren.
Het resultaat was een botsing die de linkervoorkant van onze trouwe, twintig jaar oude Toyota onherstelbaar vernielde. Gelukkig bleef mijn vrouw zelf ongedeerd.
Een dag later, we waren net een beetje bekomen van de schok en probeerden ons mentaal voor te bereiden op een autoloos tijdperk, kregen we het bericht dat één van mijn beste internetvrienden, Ronald Blonk, was overleden.
Het was geen verrassing, hij was al maanden ernstig ziek. Ik wil er ook niet overdreven dramatisch over doen, ik heb Ronald maar twee keer echt ontmoet. Als mensen me op Facebook condoleren, vind ik dat zelfs een beetje gênant. Zijn vriendin, familie, vrienden die hem dagelijks zagen hebben veel meer recht op medeleven.
Maar toch. De afgelopen jaren had ik vrijwel dagelijks contact met Ronald omdat we, met twee andere redacteuren, de Top 200.000 maakten. Dat waren meestal geen diepgravende gedachtewisselingen, hoewel die ook wel voorkwamen. Maar zelfs als je met iemand, voornamelijk op een luchtige manier en via internet, communiceert kun je toch een sterke band opbouwen.
En ik kon het erg goed vinden met Ronald. Hij was een paar jaar ouder dan ik, wat resulteerde in een iets andere muzikale smaak, maar verder zaten we vaak op één lijn. Als dat niet zo was dan verstond Ronald de kunst van het, op een leuke manier, met me oneens te zijn. Ik ben niet zo'n liefhebber van keiharde discussies, waarbij het eigen gelijk tegen elke prijs behaald moet worden. Maar op een lollige manier elkaar de maat nemen, dat hou ik wel van. En daar was Ronald sterk in.
Ik hoor nu van andere internetvrienden dat ze dachten dat wij elkaar al van jongs af aan kenden, maar dat is niet zo. Maar klaarblijkelijk komt het wel voor dat je iemand ontmoet, al is het maar in de virtuele wereld van Facebook, waarbij je wel die indruk krijgt.
We zullen verder moeten zonder Ronald en dat zal ook wel lukken. Maar het was zoveel leuker geweest als hij nog even gebleven was.
De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman.
Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 en deel 10 van dit verhaal.
Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.
Klik op de tekening voor een grotere weergave.
Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men
4 opmerkingen:
Ja dat was voor ons leuke geweest, maar inderdaad is het voor anderen een veel groter verlies. Hoewel ik de minst actieve van het kwartet ben, voelt het wel als van een klavertje vier naar een klavertje drie.
Ik kende Ronald nog oppervlakkiger dan jij, maar toch raakte het mij wel. Zeker als ik de foto's van een jaar geleden vergeleek met die van een paar weken geleden. Heb iets soortgelijks meegemaakt bij mijn vader. We zullen met z'n drieën de schouders eronder blijven zetten. Hoe nu verder met jouw mobiliteit (geen auto meer)?
@martin & zelfstandig journalist - Ja, jongens, we hebben veel plezier gemaakt met Ronald en hij zou vast willen dat we het met z'n drieën nog wat vol houden.
Wat de auto betreft hopen we een goedkoop 2e handsje tegen te komen. Voorlopig zijn we aangewezen op hulp van anderen en - als de straat weer betegeld is - mijn scootmobiel. Nog steeds de ruilmobiel, want over een nieuwe heb ik nog niets gehoord...
Dat kan je wel zeggen, dat de week in allerlei opzichten niet goed was.
Wel fijn om te lezen hoe je alles benoemd.
Een reactie posten