Jullie begrijpen dat ik dus niet meedoe aan het terugkijken. Of het moest op een droom zijn die ik vorige week had. Daarin ging ik stemmen voor een of andere verkiezing. Het stembureau was in een supermarkt en toen ik me daar meldde, bij de dames en heren achter de tafel, kreeg ik een heel pak papier overhandigd.
Voor ik naar het stemhokje ging keek ik eerst eens wat ik allemaal gekregen had. Er bleek een pamflet bij te zitten met een lang artikel over de Amerikaanse singer-songwriter Warren Zevon. Wie hem niet kent moet hem eens opzoeken op YouTube, hij heeft mooie liedjes geschreven.
In mijn droom las ik dat advocaten erin geslaagd waren om een groot bedrag aan achterstallige royalties voor Warren te innen. 'Leuk', dacht ik, maar hij heeft er niets meer aan, want hij is al jaren dood.' Daarover werd in het artikel niet gerept.
Eenmaal wakker bedacht ik dat mijn droom eigenlijk helemaal niet zo gek was. De muziek van dode artiesten verkoopt vaak erg goed en dus blijft het geld nog jaren binnenstromen. Op de site van Forbes vond ik een artikel over de best verdienende dode beroemdheden van 2018. Michael Jackson 'verdiende' in dat jaar 400 miljoen dollar, Elvis Presley toch altijd nog 40 miljoen en John Lennon 17 miljoen.
Bij leven zijn veel artiesten niet zo handig als het om geldzaken gaat. In een ander artikel las ik dat Michael Jackson toen hij stierf 400 miljoen dollar in het rood stond. Dus de eerste tien jaar waren zijn nabestaanden bezig met schulden aflossen.
Er zijn er ook die bij leven nooit veel inkomsten van hun werk zagen, omdat het pas nu hun dood in de belangstelling kwam. Ik herinner me ooit iets gelezen te hebben over juristen die royalties probeerden te innen voor de nabestaanden van lang overleden bluesmuzikanten. In de jaren '60 en '70 is veel bluesmuziek, van decennia eerder, op verzamelplaten uitgebracht, omdat die toen in de belangstelling van jonge blanke liefhebbers kwam.
De rechthebbende muzikanten waren vaak al overleden, maar de rechten op hun werk gingen over op hun kinderen en kleinkinderen. In de VS geldt daarvoor een termijn van 75 jaar, dus bij muziek uit de jaren '50 loont het nu nog steeds de moeite.
Na enig zoeken vond ik een verhaal over blueslegende Robert Johnson, die in 1938 stierf en voordien nauwelijks inkomsten genoten had uit zijn plaatopnamen. In 1990 kwam een verzamelalbum uit, met al zijn muziek en dat werd een wereldhit, waarna een rechtszaak uitgevochten werd over de royalties.
Uiteindelijk werd die zaak gewonnen door Claude L. Johnson die de rechters ervan wist te overtuigen dat hij de buitenechtelijke zoon van Robert was. Zo'n erfenis, daar kunnen de meesten van ons alleen maar van dromen.
De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman.
Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 en deel 7 van dit verhaal.
Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.
Klik op de tekening voor een grotere weergave.
Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men
4 opmerkingen:
Helaas heb ik geen musicerende familieleden op leeftijd ...
@zelfstandig journalist - Het zou het beste zijn als hij of zij al dood is...
Jan je telt toch van 0 tót 10? Je begint: 2010-2011, 2011-2012 etc. Dan ben je op 31/12 te middernacht 10 jaar verder. Heb het zelfs op ons kerstdiner nog even in de groep gegooid. Kon geen bijval voor je vinden, hoe ik ook mijn best deed.
Leg je muziekrechten maar vast, dat voorkomt ruzie bij de achterkleinkindren.
@martin - Als je 10 appels hebt en je gaat ze tellen, dan begin je bij appel 1, dat is de eerste van het tiental - of decennium - de laatste is appel 10. Zo begin je elke tien jaar bij het eerste, dat is 2011 en eindig je met 2010. Je begint niet met appel nul, dus ook niet met jaar nul. Nul is immers niks, dat telt niet mee...;o)
Een reactie posten