zondag 12 april 2020

De band was lek...


Verder gaat alles goed met ons. Het corona-virus is nog steeds op grote afstand. Letterlijk zelfs, want de enige persoon, waarvan we gehoord hebben dat hij het heeft, is een achterneef van mijn vrouw, die in Spanje woont.

Vorige week schreef ik dat ik vreesde dat de achterband van mijn nieuwe scootmobiel lek was. Toen ik maandag ging kijken stond hij inderdaad helemaal plat. Ik belde de leverancier en de medewerkster die ik aan de lijn kreeg was vol medeleven. 'Nou kunt u nog niet de deur uit !'

Maar de monteur kon pas donderdag langs komen. Hij moest extra voorzichtig zijn in verband met het virus en mij werd gevraagd om de scootmobiel zelf naar buiten te rijden en verder afstand te houden. Dus dat deed ik.

Ondertussen zaten we weer braaf binnen. Dat was niet zo heel erg, hoor. Er was geen sprake van de schrijnende toestanden waarover ik in de media hoorde spreken. Het was heerlijk weer. Ik kon de was lekker buiten hangen en er op het balkon bij gaan zitten om te zien hoe het droogde.

De eerste metselbijtjes kwamen uit het bijenhotel en de eerste blaadjes verschenen aan de bomen van het park. En de pimpelmezen waren echt aan het nestelen in ons mezenkastje. Ik zag ze slepen met mos, veren en plukjes gele isolatievezels. De achterburen zijn aan het verbouwen en daar maakten de mezen handig gebruik van.

Verder las ik vlijtig door, op mijn e-reader. Het bleek dat ik in korte tijd twee boeken had gekocht die eerder verwerkt waren in een TV-serie. Van een derde boek, dat ik wat langer geleden las is nu ook een serie gemaakt. Ik kom daar eerdaags nog wel eens op terug.

Gisteren reed ik dan toch, op drie harde banden, met mijn nieuwe scootmobiel een rondje door het park. Er waren wat moeders met hun kinderen in het speeltuintje, een jonge knul liep er met zijn hond, maar verder was het rustig.

De reigers zaten op hun nesten en de zandoogjes, mooie bruine vlindertjes, vlogen fanatiek achter elkaar aan. Hoogtepunt van mijn uitje was dat ik een tjiftjaf zag. Meestal hoor je die vogeltjes alleen, terwijl ze zich verborgen houden tussen de bladeren.

En als je ze ziet, is er altijd die twijfel. Is het wel een tjiftjaf ? Of is het misschien de fitis, die er vrijwel hetzelfde uitziet. Nu ging er zo'n klein, grijsbruin vogeltje een paar meter voor me op een tak zitten en riep luid zijn naam. Tjif ! Tjaf ! Geen vergissing mogelijk.


Zo kwamen we deze week ook weer door...



De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman

Klik hier voor deel 1 en deel 2 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 en deel 12 van het vorige verhaal.

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men

5 opmerkingen:

Zelfstandig journalist Antwerpen zei

Afstand houden, wordt de nieuwe norm. Bij dit soort klusjes is dat nog wel te doen. Maar er zijn ook genoeg klusjes te bedenken waarbij het een probleem gaat vormen.

martin zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Jan de Stripman zei

@zelfstandigjournalist - Haren knippen kan ik zelf nog wel, maar de tandarts wordt wel lastig. Gelukkig heb ik geen klachten (klop, klop op de houten tafel)...

@martin - Een hometrainer, of rollen, dat zou wat voor jou zijn...;o)

martin zei

Iemand reed me afgelopen vrijdag de berm in meteen grote witte kar (ik vermoed een marktkraam van een kaasboer o.i.d.). Geen schade (veel veldrijden kijken helpt blijkbaar), geen lekke banden, allleen de schrik en boosheid. Hij haalde in waar het niet kon, moest weer naar rechts zwaaien voor een tegenligger en was de fietsende man (ik dus) blijkbaar vergeten. Bij het stoplicht voor de Hakkelaarsbrug (daar kom ik nog wel eens op terug) moest hij wachten. Ik tikte op zijn ruit, boos en met zonnebrandsporen op mijn oren. De man wist van niets (dat was juist zo erg) en ik kon hem bellen. Hij hield nu afstand vanwege de corona. "Wat u doet is veel gevaarlijker," beet ik hem toe (en dat was in ieder geval voor mij zo). Dan ga ik na het beschrijven van dit avontuur, maar eens de was op hangen. Binnen, want buiten is geen ruimte, planten, vogels, een muis en nog geen insecten in het hotel.

martin zei

Jan ik ben liever buiten aan het fietsen en dat mag en kan. Nu ga ik even op de hometrainer, maar dat is nog geen 35 minuten. Vrijdag vertrok ik om 9.15 uur en was om 17.15 weer terug en onderweg als beloning de grote zaagbekdames. Wat wil je nog meer? (Ja ik heb wel een idee.)