Ondertussen is het weer omgeslagen, van heet en droog, naar koel en vochtig. Een echte Hollandse zomer, hoor ik mensen zeggen. Dan moet er in de komende weken nog wel wat regen bij vallen. Het grasveld naast de flat is nog behoorlijk geel, al begint het wel weer een beetje groener te worden en bloeien er weer wat wilde bloemen, tussen de dorre sprieten.
Het ging eigenlijk best goed, dit voorjaar. Jullie weten misschien dat ik me, met tussenpozen, druk maak en contact heb gehad met het bestuur van ons dorp, over het maaibeleid. Zoals afgesproken werd er aanvankelijk één maal in de twee weken gemaaid. Het gras werd dan wat langer en de wilde planten kregen de kans om te bloeien. Goed voor de biodiversiteit.
Maar begin juni, na weken van hitte en droogte, ging ergens de knop om en werd er drie keer gemaaid, in twee weken. Resultaat: een dorre vlakte. Ik plaatste een foto op Instagram en kreeg zowaar een reactie van de gemeente. Dit was inderdaad niet de bedoeling.
Sindsdien is er niet meer gemaaid. Er viel ook niets te maaien. Maar inmiddels groeit en bloeit er weer het een en ander in het gazon. Het is verbazend hoe veerkrachtig de natuur is. Je kunt tientallen jaren je best doen om, met wekelijkse maaibeurten, het groen uit te roeien, maar laat het even met rust en het komt toch weer terug. Wonderlijk, toch ?
Tussendoor lees ik in 'Gevleugelde Geschiedenis Van Nederland', een boek dat ik van mijn liefhebbende ouders cadeau kreeg. Het is een verzameling verhalen, over vogels in ons land, door de eeuwen heen. Het begint in de prehistorie, met vogels die we alleen kennen door hun fossiele resten. Dan gaat het langs de Romeinse tijd en de Middeleeuwen, waarin we vooral botjes terugvinden van vogels die opgegeten zijn.
Het zijn mooie en leerzame verhalen, geschreven door geleerde mensen, die vaak in detail studie hebben gemaakt van hun onderwerp. Daardoor is het ene hoofdstuk wat lichter verteerbaar dan het andere, maar dat is logisch met dit soort bundelingen.
Het hoofdstuk over de Raaf in ons land is, bijvoorbeeld, nogal droog geschreven. Maar het is wel een hoopvol verhaal, nadat we eerder over het uitsterven van de Dodo lazen. Dat laatste was de schuld van Nederlandse zeelui, die eerst probeerden de legendarische loopvogel op te eten en daarna ratten achterlieten die hun buik vulden met de eieren en jongen van de ongelukkige vogels.
In dezelfde tijd werd er in ons land geprobeerd om de kraaiachtigen – Eksters, Kauwtjes, Roeken, Zwarte Kraaien en Raven – uit te roeien. De overheid stelde het zelfs verplicht om nesten te vernielen en loofde premies uit om de vogels te doden. Dat uitroeien lukte met de Raaf die, zo'n honderd jaar geleden, uit ons land verdween.
Maar de overige kraaien bleken een stuk taaier. En toen in de jaren '60 het besef groeide, dat die vogels waardevol waren voor de natuur en dat de natuur er niet alleen maar was voor de economische voorspoed van de mens, is de Raaf opnieuw in ons land uitgezet. Met succes, want momenteel zijn er weer zo'n 200 broedparen in Nederland. Een tijdje terug zag ik er zelfs een cirkelen boven ons park.
En er is meer uit dit boek te halen dat hoopvol maakt. Zo staat er een verhaal in over de vinken in ons land. Daar zijn mooie vogels bij, zoals de Putter, de Goudvink en de Appelvink. Allemaal vogels die ik wel eens in de buurt van mijn huis heb gezien. Maar dat blijkt een tamelijk recente ontwikkeling te zijn.
Honderdvijftig jaar geleden waren het zeldzame vogels. Niet alleen omdat ze gevangen werden, voor consumptie en om als kooivogels te worden gehouden, maar vooral omdat er zo weinig bos was in ons land. Er zijn meer bosvogels waarmee het nu beter gaat dan toen. Ik hoef de laatste weken maar uit het raam te kijken en ik zie de Grote Bonte Spechten vliegen, met hun jongen.
Met weide- en heidevogels gaat het momenteel slecht. Maar de bosvogels laten zien dat, als we de omstandigheden maar verbeteren, de natuur zich kan herstellen.
4 opmerkingen:
De natuur is veerkrachtig, tot op zekere hoogte. Ooit houdt het op.
@zelfstandig journalist - Waarschijnlijk houdt de natuur het langer vol dan de mens. Als de zon uitdooft is het definitief afgelopen. Maar voor die tijd zal er altijd wel iets zijn.
Jan dat woordje waarschijnlijk kan je waarschijnlijk wel weglaten uit je reactie. De mens zal het einde van het leven op aarde over 5 miljard jaar niet halen. Het lijkt me voor de natuur wel fijn als er geen gras meer wordt gemaaid, geen bomen gekapt, geen dammen gelegd en geen pesticiden gebuikt. Wel jammer dat we dat dan neit meer kunnen meemaken. Overigens een mooi verhaal dat je uit je boek haalt.
@martin - Ik hou graag een slag om de arm. Het zou jammer zijn als over 5 miljard jaar mijn voorspelling door de mand zou vallen...;o)
Een reactie posten