De winter is weer even terug, beste lezers. Na weken met veel regen, maar milde temperaturen, ligt er nu een laagje halfgesmolten sneeuw op het gras en vriest het weer 's nachts. We moeten zuinig zijn met de verwarming, dus zitten we met twee dikke vesten over elkaar en een dekentje over de benen, te wachten tot het weer wat warmer wordt.
Tussendoor heb ik wat zitten graven in oude mailbestanden. Best grappig, die kletsverhalen van twintig jaar geleden, maar je vraagt je wel af wat er allemaal van overblijft als ik er niet meer ben om ze te lezen. Dat geldt ook voor alle digitale foto's die ik op externe harde schijven heb staan. Wie is er over 50 jaar geïnteresseerd in duizenden foto's van zonsopkomsten ?
Vroeger babbelden mensen met elkaar bij het haardvuur. Ze schreven misschien een paar brieven en een enkeling hield een dagboek bij. In het familiealbum zaten enkele tientallen foto's van belangrijke momenten, zoals huwelijken en geboorten. Alles bij elkaar paste het in een oude schoenendoos.
Tegenwoordig kunnen we alles vastleggen en bewaren. Dankzij de moderne techniek hoeven we niet zuinig meer te zijn, bij het maken van foto's. Als je, 40 jaar geleden, een rolletje voor 24 opnamen in je toestel had, dacht je wel even na voor je op de knop drukte. Nu maak je honderden foto's, zonder je af te vragen of je wel geld hebt, om ze te laten ontwikkelen en afdrukken.
We kregen er ineens allerlei mogelijkheden bij. Vroeger was filmen een dure hobby, voor een enkeling, nu maakt iedereen filmpjes met zijn telefoon. Gepraat bij de open haard werd vervangen door e-mails en app-berichtjes. Elke amateurmuzikant kan zichzelf opnemen op zijn PC of laptop. De opslagruimte werd steeds groter en goedkoper. In de cloud sla je nu gratis duizenden bestanden en foto's op.
Maar er zijn lieden, zoals ik, die al die digitale foto's en al die e-mails en andere bestanden, vanaf het begin, thuis bewaard hebben. Aan de ene kant is het mooi dat het kan, want als je jaren later terug gaat zoeken is het vaak echt wel genieten en lachen om jezelf. Maar het is onwaarschijnlijk dat mijn achterkleinkinderen al die flauwekul weer gaan bekijken. Als, tegen die tijd, de apparatuur er nog is om die, dan hopeloos verouderde, bestanden zichtbaar te maken.
Je komt in de verleiding om de mooiste foto's en de leukste verhalen te gaan printen. Zoals het boek dat ik samen met tekenaar Gerard Kuit maakte, gevuld met verhalen en tekeningen van meer dan 20 jaar geleden. Alles was netjes digitaal opgeslagen, maar lijkt nu pas echt te bestaan omdat we het, in een ouderwets papieren boek, hebben laten afdrukken.
Er zijn mensen die dat met hun foto's doen. Elk jaar de mooiste opnamen, in een fraai boek met glanzend papier. Dan heb je iets tastbaars, iets dat je makkelijk aan vrienden en familie kunt laten zien. Het staat ook beter in de kast dan een hard disk, of een CD-rom.
Mooi ! Maar het voelt toch een beetje alsof al die moderne techniek ergens de plank misgeslagen heeft.
Maar misschien moet ik zo niet denken ? Misschien moeten we ons erbij neerleggen dat ons digitale leven niet voor eeuwig is. Terwijl de oude foto's van overgrootvader en -moeder nog op de schoorsteenmantel staan, zullen wij in de clouds verdwijnen...
4 opmerkingen:
Grappig. Ik was gisteren ook bezig met oude foto's van mijn moeder die ik vond tijdens het leegruimen van het huis vorig jaar. Ze lagen rond te slingeren in lades. Ze heeft er nooit een woord over gezegd. Ik heb ze meegenomen, maar de verhalen erachter ken ik dus niet.
Ik heb drie fotoalbums met foto's van mezelf en enkele anderen van voor het digitale tijdperk. Als ik er niet meer ben wie is dan nog geïnteresseerd in die foto's? Geen kinderen of kleinkinderen. Familie van beide kanten is aardig aan het uitsterven.
Misschien vinden archeologen ze nog interessant over een paar 100 jaar. Als ze dan tenminste niet allang door de papierversnipperaar zijn gehaald of anderszins vernietigd.
@zelfstandig journalist - Ja, oude fotoalbums heb ik ook. Maar de laatste 30 jaar heb ik niet veel meer laten afdrukken. De albums geven dus niet echt een beeld van mijn leven. De vraag is wie ooit nog om zal kijken naar de digitale beelden...
Inderdaad ieder jaar een boek. Het afgelopen jaar maakte ik weinig foto's en haalde mijn WwhatsApp leeg met de plaatjes die anderen stuurden. Verder zit alles keurig per jaar en maand op een schijf. De foto's die ik gebruikte bovenaan met een datum en soms plek. Maar je doet dat voor jezelf. Men komt om in de beelden (en ik heb ook nog al mijn emails vanaf toen ik begon (eind jaren tachtig).
@martin - Ja, dat dacht ik al...;o)
Een reactie posten