Het is mooi om een gevierd en beroemd schrijver te zijn, dat weet ik nu uit ervaring. Het heeft voorlopig niet veel meer opgeleverd dan bossen bloemen, foto's in de krant en interviews bij Radio Soest. Van een enorme verkoop van ons boek is nog geen sprake, maar dat is iets waar veel beroemde schrijvers wel last van zullen hebben gehad.
Om een beetje bij te komen van alle drukte – en om de kunst af te kijken bij een paar befaamde voorbeelden – las ik de afgelopen week in boeken van twee klassieke, Franse schrijvers, Honoré de Balzac en Alexandre Dumas. Dat wil zeggen gratis e-boeken, in het Engels vertaald, gedownload van Project Gutenberg.
Het boek van De Balzac, 'About Catherine de Medici', is een deel uit zijn verzameld werk. Het is een historische roman en de uitgever heeft er een voorwoord aan toegevoegd. Het is een waardeloos boek, blijkt daaruit. De Balzac bakt er helemaal niets van, zijn dialogen deugen niet en het verhaal heeft geen spanning. Kortom, zo eindigt dat niet erg wervende voorwoord, je kunt beter een boek van Alexandre Dumas lezen.
Ik hoop dat Honoré de Balzac dit niet zelf gelezen heeft, want het lijkt me geen pretje als ze zo over je werk schrijven. Ondanks alles begon ik toch maar met lezen. En heel erg slecht vond ik het nu ook weer niet. Maar het is inderdaad geen meeslepend verhaal.
De Balzac heeft de neiging om van elke figuur, die hij introduceert, het hele levensverhaal te vertellen en ook nog hoe het later met hem of haar afloopt. Als het verhaal zich verplaatst, van Parijs naar een kasteel aan de Loire, krijgen we een lange beschrijving van dat kasteel. Dat is voor de liefhebber van kastelen best leuk, maar over de reis die de hoofdpersoon ondertussen maakt en die misschien wel heel avontuurlijk was, lezen we niets.
Na een bladzijde of 80, waarin er nog weinig gebeurd was, besloot ik om het advies van de voorwoordschrijver op te volgen en een boek van Alexandre Dumas erbij te nemen. Ik koos voor zijn beroemdste werk, 'De Drie Musketiers', ook in het Engels en gratis van Project Gutenberg.
Dat is inderdaad een wereld van verschil. Dumas en De Balzac waren tijdgenoten. Ze laten hun beide boeken in het verleden spelen, 'Catherine de Medici' in de 16e eeuw, 'De Drie Musketiers' een halve eeuw later. Maar waar De Balzac graag dat hele verleden uit wil leggen, neemt Dumas het als achtergrond voor een spannend verhaal, of eigenlijk een reeks avonturen.
Waar de hoofdpersoon van De Balzac nauwelijks uit de verf komt, leeft de lezer al snel mee met de dappere aspirant musketier, d'Artagnan en zijn vrienden. Die vallen van het ene gevecht in de andere achtervolging, krijgen te maken met schurken, maar ook met edele lieden en jonkvrouwen in nood. Het tempo is niet zo hoog als in moderne romans en ook Dumas wil wel eens wat langer uitweiden dan de haastige lezer lief is, maar zelfs dan is het nog heel aangename lectuur.
Dumas schreef zijn boek in afleveringen, die in het tijdschrift Le Siècle verschenen, vanaf 1844. Hij werkte samen met Auguste Maquet, die research voor hem deed en ontwikkelingen voor het plot bedacht. Ze baseerden zich daarbij losjes op een eerdere roman, 'Mémoires de Monsieur d'Artagnan', van Gatien de Courtilz de Sandras. Dat boek en zijn schrijver is iedereen inmiddels vergeten.
Honoré de Balzac schreef andere boeken, die veel beroemder zijn geworden en waar latere uitgevers vast enthousiaster over waren dan zijn boek over Catherine de Medici. Het is dus niet eerlijk om dat te vergelijken met 'De Drie Musketiers', dat een wereldwijde bestseller was en vele malen is verfilmd. Maar mocht je ooit voor de keuze komen te staan...
Lees alle informatie over ons boek, 'Verdwenen Vergezichten', op het Mejanderblog of bezoek de Facebook-pagina
4 opmerkingen:
De Balzac heeft volgens mij in zijn algemeen moeilijker proza geschreven dan Dumas, maar ik ben geen kenner.
Ben benieuwd wat ze over een paar eeuwen over jou zullen schrijven. Of zal schrijven dan niet meer bestaan?
@Zelfstandig journalist - Ik heb heel lang geleden eens 'Ondeugende Vertellingen' van De Balzac gelezen, die waren niet erg moeilijk. Ook niet zo erg ondeugend trouwens.
@Martin - Ik verwacht niet dat er over 100 jaar nog over mijn schrijfsels gesproken zal worden. Maar we zullen het nooit weten...;o)
Een reactie posten