De coronapandemie als achtergrond

Soms heb ik het gevoel dat de weken voorbij vliegen. Alweer een zondag, alweer een nieuw verhaal. Terwijl er ook dingen zijn waarvan ik denk: is dat nog maar zo kort geleden ? Nog maar een half jaar geleden dachten we dat Caroline van der Plas wel eens de nieuwe premier van ons land kon gaan worden. Een jaar eerder zaten we nog in de naweeën van de coronapandemie.

Afgelopen week las ik een spannend boek, dat speelt tijdens de eerste corona lockdown, in Engeland. Elly Griffiths laat in haar thriller, 'The Locked Room', de personages worstelen met mondmaskers, afstand houden, thuisonderwijs en de zorgen en onzekerheid, wanneer er toch een vriend of familielid op de intensive care belandt, vanwege het virus.

Ondertussen probeert de politie, in het schilderachtige, Engelse graafschap Norfolk, een reeks verdachte zelfmoorden op te helderen. Er wordt een verpleegster ontvoerd en er raken een paar studenten zoek. Er is een middeleeuws huis dat verbonden is met spookverhalen, over de pestepidemieën uit de middeleeuwen. Kortom, ingrediënten genoeg voor een aantal spannende verwikkelingen.

Griffiths maakt handig gebruik van de omstandigheden. Haar personages houden zich niet altijd even strikt aan de nieuwe omgangsregels. Het was maar een griepje, toch ? Premier Boris Johnson wordt aangehaald, ook omdat hij door het virus besmet wordt en in het ziekenhuis belandt. Er wordt geapplaudisseerd voor de zorgmedewerkers, gewandeld langs het verlaten strand en er zijn yogalessen via de laptop.

Elly Griffiths lijkt geen fan van Johnson, die uiteindelijk af moest treden omdat hij de coronamaatregelen, die hij oplegde, zelf niet naleefde. Maar daarover heeft ze het niet. Bij haar is de pandemie een complicerende factor, in de toch al kleurrijke levens van haar romanpersonages. De maatregelen voegen een extra dimensie toe. De vervreemding, de verlaten straten en hier en daar ook de discussies en complottheorieën.

In haar nawoord schrijft Griffiths dat ze wel getwijfeld heeft of ze de pandemie in haar boek zou gebruiken. Maar de hele reeks, over archeologe Ruth Galloway en inspecteur Harry Nelson, speelt zich af in het heden. Dus zou het vreemd zijn om de coronaperiode te negeren.

Wie zich afvraagt of de zelfmoorden toch misschien moorden waren, de ontvoerde verpleegster op tijd gevonden wordt, of de studenten er iets mee te maken hebben en of alle bijfiguren de pandemie overleven, moet het boek zelf maar lezen.

Wij moeten misschien blij zijn dat we (nog) geen hoogblonde leider hadden toen het virus om zich heen greep. Ik ben in ieder geval blij dat mijn familie en vrienden er goed doorheen gekomen zijn. Als je een, of meerdere, dierbaren verloren hebt aan corona lees je zo'n boek waarschijnlijk met andere ogen.

Er is momenteel in Groot-Brittannië een parlementair onderzoek gaande, naar de manier waarop de overheid de pandemie heeft aangepakt. Op sommige momenten is men te traag geweest met reageren, op ander momenten misschien weer te streng met voorschriften en verboden. Bepaalde maatregelen lijken achteraf weinig nut te hebben gehad.

Maar achteraf is het makkelijk oordelen. Ik kan me voorstellen dat wetenschappers en politici niet wisten wat er op hen afkwam. Je kunt moeilijk in de praktijk, terwijl er steeds meer mensen ziek worden, uitproberen of de ene maatregel beter werkt dan de andere. Bij teveel terughoudendheid vallen er direct duizenden slachtoffers. Dus schrijf je een flink pakket maatregelen voor, waarvan je hoopt dat er een paar bijzitten die werken.

Een thriller die ik wat eerder las, 'The Madness Of Crowds', van Louise Penny, heeft de periode van vlak na de pandemie als achtergrond. De vragen rondom de coronamaatregelen leiden daar tot heel andere verwikkelingen. Een Canadese wetenschapper heeft berekend, dat het voor iedereen voordeliger zou zijn, als we de gezonde bevolking niet lastig vallen met beperkende voorschriften. Ouderen, zieken en zwakkeren moet de overheid niet beschermen, maar euthanaseren.

Hoofdinspecteur Gamache is een fel tegenstander van dit extreme idee, maar wordt aangesteld om de omstreden wetenschapper te beveiligen. Actieve levensbeëindiging voor mensen die geen bijdrage meer kunnen leveren aan de maatschappij ? Het is economisch misschien te verdedigen, maar ik word ook niet vrolijk bij de gedachte. Dan liever wat overbodige maatregelen. Het is gelukkig maar fantasie en het wordt in het boek ook geen werkelijkheid.

Vergeleken met Louise Penny, is het boek van Elly Griffiths tamelijk lichte kost. Beide boeken laten zien dat de wereld er, in korte tijd, heel anders uit kan zien. Dat de mensheid redelijk eensgezind op kan trekken, in tijden van crisis. Het is jammer dat naderhand de oude ruzies weer de overhand lijken te krijgen.

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman en wordt volgende week vervolgd. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 en deel 16 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Stem voor de pinguïn !

Pinguïns leven op de mooiste en meest afgelegen plekken van onze aarde, las ik in de krant. Een Nederlandse journalist, Marcel Haenen schreef er een boek over. Hij is eigenlijk misdaadjournalist, maar hij is ook, al van jongs af aan, gefascineerd door de pinguïn.

Zijn boek, 'Pinguïns en de mensen', is een liefdesverklaring, maar het heeft ook een sombere kant. Het gaat slecht met vrijwel alle soorten pinguïns. Als er niets verandert zullen ze aan het eind van deze eeuw, in het wild, vermoedelijk uitgestorven zijn. Als misdaadjournalist is het voor hem niet moeilijk om een schuldige aan te wijzen: de mens. Door overbevissing hebben de vogels steeds minder te eten, door de opwarming van het klimaat worden hun broedplaatsen bedreigd.

Denk daar aan als je woensdag gaat stemmen.

Een keuze voor een partij die het beter met de natuur voor heeft, dan de regeringspartijen van de afgelopen decennia, kan niet moeilijk zijn. De berichten van de afgelopen week helpen ons de goede richting op. Onze minister van landbouw, natuur en voedselkwaliteit, Piet Adema, van de Christen Unie, mocht in Brussel stemmen voor of tegen het gebruik van glyfosaat. Dat is een landbouwgif dat boeren gebruiken om, in één keer, een heel stuk bouwland dood te spuiten.

De tweede kamer had Adema gevraagd om tegen te stemmen. Een grote groep wetenschappers had de minister ook opgeroepen om dat te doen. Glyfosaat is een heel schadelijk middel, voor planten, dieren en waarschijnlijk ook voor mensen. Er zijn vermoedens dat het hersenschade veroorzaakt, met ziektes als parkinson en ALS tot gevolg. Maar de minister stemde niet tegen.

In het stemhokje vallen Christen Unie, VVD, CDA en D66 dus af. Wat ook niet in hun voordeel spreekt is dat een eerder plan, om minder vluchten op Schiphol toe te laten, deze week werd teruggedraaid.

'Het plan om het vluchtplafond op Schiphol omlaag te schroeven gaat even de ijskast in', lees ik op de site van RTL. 'Werk aan de winkel voor Schiphol, de luchtverkeersleiding, luchtvaartmaatschappijen, de douane en de marechaussee. Die moeten in de komende weken plannen maken om 70.000 extra vluchten mogelijk te maken.'

Het is het gevolg van protesten van de VS en de Europese Commissie en een juridische procedure die de luchtvaartsector startte tegen de plannen voor krimp. Maar het past vooral in een lange traditie om maatregelen op de lange termijn te schuiven. Je zou er somber van worden.

Gelukkig was er ook een grappig bericht: 'De BoerBurgerBeweging werd bij de Provinciale Statenverkiezingen in maart in alle provincies de grootste partij, vooral dankzij een felle campagne tegen het stikstofbeleid. Maar inmiddels voert de partij zelf in tien provincies de landelijke stikstofwet uit.' Aldus de NOS. 

Je zou bijna denken dat het niet uitmaakt waar we op stemmen, als zelfs de BBB beleid uitvoert om de stikstofuitstoot te remmen. Maar de aanvoerder van de partij, Caroline van der Plas, legt uit dat door zitting te nemen in de provinciebesturen de partij wel aan de knoppen kan draaien en terughoudend kan zijn met de uitvoering van het beleid.

Die valt dus ook af.

Moet ik nog iets zeggen over Pieter Omtzigt en zijn NSC-partij ? Je kunt tegenwoordig geen Nederlandse tv-zender opzetten of daar zitten de lijsttrekkers met elkaar te debatteren. Ik ontloop die uitzendingen zoveel mogelijk, maar wat ik ervan oppik is dat Omtzigt – oud CDA-er – toch vooral neigt naar samenwerking met partijen als VVD, CDA, CU en D66. Hij gaat de pinguïn niet redden, de vluchten op Schiphol niet verminderen en het stikstofprobleem niet krachtdadig aanpakken.

Ter controle heb ik een paar kieswijzers ingevuld. Als je, zoals ik, veel belang hecht aan bescherming van de natuur, maatregelen voor herstel en verbetering van de biodiversiteit en het tegenhouden van klimaatverandering, vallen partijen als PVV, Forum, SGP en JA21 ook af.

Het schijnt dat ik het vaak eens ben met Volt. Partij voor de Dieren is ook een goede keuze voor mij en iets mindere mate PvdA/Groenlinks en de SP. Het is leuk dat er dan toch nog keuze is, maar ik denk dat ik voor de grootste ga. Niet omdat ik dat de leukste vind, maar omdat we niets hebben aan nog meer politieke versplintering. Nog even en elke Nederlander heeft zijn eigen partijtje.

Ik kan niet heel veel doen, om de pinguin te redden, het klimaat leefbaar te houden en de biodiversiteit te verbeteren, maar in het stemhokje ga ik mijn best doen. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman en wordt volgende week vervolgd. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 en deel 15 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Een voorzet die ik wel moest inkoppen

'Uw Melding Openbare Ruimte is bij ons bekend onder zaaknummer xxxxxx en wordt z.s.m. in behandeling genomen. Als u nog vragen of aanvullingen heeft op deze melding, wilt u dan dit zaaknummer noemen.'

Jullie hebben vast niet allemaal een abonnement op de Soester Courant. Dus hebben jullie niet allemaal meegekregen dat ik mijn verhaal, van een paar weken terug, over ons parkje, de hangjongeren en de afgesloten ingangen, naar de krant heb gestuurd. Die hebben het geplaatst. Ik kreeg daarop bijval van verschillende kanten, waaronder een mail van iemand die schreef dat hij ook in onze straat had gewoond en nooit iets van overlast had gemerkt. Maar het heeft ook een tegenreactie opgeleverd.

Een week later stond er een paginagroot artikel in de Soester, met een foto van een met graffiti bekladde boom – een groot rood hart op de knoestige stam, met wat kleurige vlekken eromheen – en reacties van buurtbewoners. Er werden er drie geciteerd, die zeiden namens tientallen anderen te spreken. Zij verklaarden dat het nog steeds goed mis was met die hangjongeren en durfden daarom alleen anoniem in de krant.

De reporter had zich zelf in het park gewaagd en had daar inderdaad twee meisjes getroffen, die op een bankje zaten te roken. Hij had geconstateerd dat ze hun afval keurig in de prullenbak deden. Hij had ze iets gevraagd en daarop hadden ze netjes geantwoord. Dat was misschien niet zo'n goed voorbeeld van de wantoestanden die in het park zouden heersen.

Mijn anonieme buurtgenoten vertelden wel andere verhalen. Een mevrouw zei dat ze wel eens jongeren had aangesproken in het park. Dat was niet altijd op ongeregeldheden uitgelopen, maar ze was wel een keer uitgescholden en had zich ook wel eens bedreigd gevoeld. Een man verklaarde dat er vorig jaar vuurwerk was afgestoken in het park.

Oei ! Zat ik er dan toch lelijk naast met mijn bewering dat er nooit iets gebeurde in dat park ? Of niet ? In mijn verhaaltje schreef ik dat ik nog nooit iets gemerkt had van overlast gevende jongeren, maar dat andere buurtbewoners daar wel over geklaagd hadden. Als resultaat had de gemeente, aan twee kanten, hekken voor de ingangen van het park geplaatst, om de jongeren te weren. En daardoor was vooral ikzelf uit het park geweerd, want ik kon er niet meer door met mijn scootmobiel.

Het artikel in de krant en de verhalen van de de drie buurtgenoten, bevestigden mijn verhaal dus helemaal. Wat er ook zonneklaar uit blijkt, is dat de afsluitingen van het park, niet geholpen hebben tegen de overlast. Ben ik dus boos op mijn buurgenoten en de krant, omdat die mijn verhaal tegenspreken ? Nee, ik ben juist blij !

Met dit artikel heb ik een voorzet gekregen, zo mooi, dat ik hem wel moest inkoppen. Acht jaar geleden heeft men die hekken geplaatst, om de jongeren te weren. Maar het is allemaal nog even erg, met de overlast ! (Of niet, natuurlijk, maar dat doet er verder niet toe.) De hekken hebben niets aan de situatie veranderd. Afgezien van het hinderen van mensen met een beperking, zoals ik.

Het zou vervelend zijn geweest als mijn buurtgenoten hadden gezegd: 'Ja, die Jan heeft helemaal gelijk. Dankzij de hekken van de gemeente is het nu rustig en stil in het park.'

Maar gelukkig zeiden ze dat niet. Volgens mij heeft de gemeente nu geen reden meer om het park voor rolstoelers en scootmobielers af te sluiten. Ik wil ook weer ongehinderd van het groen genieten, zelfs als er harten op de bomen geschilderd zijn. Het park is er toch niet alleen voor de hangjongeren ?

Dus heb ik een 'melding openbare ruimte' gedaan en hoop er nu maar weer het beste van. In het slechtste geval blijven de hekken gewoon staan, veel erger dan nu kan het dus niet worden.

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman en wordt volgende week vervolgd. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 en deel 14 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Het dorp en de sloopkogel

Deze week kwam een oude vriend op bezoek. We zien elkaar niet heel vaak, maar we kennen elkaar wel al bijna 40 jaar, door ons vrijwilligerswerk bij de culturele dorpsvereniging. Hij was een van mijn voorgangers – als maker van het clubblad – en we waren alle twee lid van de filmhuis werkgroep.

Maar in de periode dat ik lid werd en steeds actiever deel ging nemen aan het verenigingsleven, nam hij juist wat meer afstand. Inmiddels kom ik er ook al lang niet meer zo frequent, waardoor we voornamelijk spraken over de goeie ouwe tijd. Dat gaf genoeg gespreksstof en heel wat 'o, ja, dat weet ik nog'-momenten. En ook vragen als: ken je die nog en weet je hoe het met die verder is gegaan ?

Hij is, net als ik, in ons dorp geboren, een paar jaar eerder, maar op dezelfde plaats, in het kraamkliniekje dat beheerd werd door de nonnetjes van Mariënburg. Die nonnetjes zijn vermoedelijk allang overleden, het kliniekje is gesloten, het gebouw afgebroken en vervangen door een verzorgingstehuis en ouderenwoningen.

Hij bracht een boek voor me mee, met oude foto's van ons dorp, vanaf 1900 tot 1999, toen het boek verscheen. Eén van de samenstellers, ik denk dat hij inmiddels overleden is, kwam ook wel eens bij onze vereniging. In dat boek staan mooie foto's, van soms heel mooie gebouwen, die helaas meestal gesloopt zijn.

De dag na zijn bezoek bladerde ik het eens rustig door. Naarmate ik vorderde zakte mijn opgetogen stemming langzaam af naar droefenis. Ons dorp was 100 jaar geleden een boerendorp, met een flink aantal mooie villa's. Het boek richt zich, begrijpelijkerwijs, vooral op wat er niet meer is. En dat is veel. 

Leuke woonhuisjes, mooie boerderijen, grote en weelderige buitenhuizen, schoolgebouwen, molens, kerken, dorpskroegen... de sloopkogel is er nietsontziend doorheen gegaan.

En wat er voor teruggekomen is... het is eigenlijk, zonder uitzondering, afschuwelijk lelijk. De ergste foto's zijn die van de eerste flatwijken, die in de jaren '60 en '70 gebouwd werden, in het hart van ons dorp. Boerenland verdween onder afschuwelijke hoogbouw. Ik mag het zeggen, want ik ben in zo'n flat opgegroeid. En hoewel het woonblok, waar ik nu in woon, tegenover een leuk park staat, is het ook een lelijk ding.

Dat de flats op een kaalgemaakt landbouwgebied werden gebouwd maakt de indruk, die ze op de foto's in het boek geven, nog akeliger. Rij je nu door die flatwijken, dan wordt de aanblik wat verzacht, door de bomen en struiken die er in de tussentijd gegroeid zijn. Maar, jongens, wat zag het er troosteloos uit, op die oude foto's.

Gek genoeg heb ik er helemaal geen slechte herinneringen aan. Mijn jeugd was best gelukkig. Maar ik wist toen niet hoe mooi en vredig het er daarvoor uitgezien had. Het lied van Wim Sonneveld kwam bij me op, over dat tuinpad van zijn vader – in mijn geval mijn grootvader – en met terugwerkende kracht voelde ik mee met de regels: 'Ik was een kind, hoe kon ik weten, dat dat voorgoed voorbij zou gaan...'

Je vraagt je af wat de bouwers en ontwerpers, van die flats, indertijd gedacht hebben ? En de bestuurders, die toestemming gaven voor de aanleg van die wijken. Zouden die echt gedacht hebben dat ze iets goeds deden voor de mensheid ? Het is jammer dat ik niet gelovig ben, want het zou een troostrijke gedachte zijn als er een hel voor architecten en projectontwikkelaars bestond.

Ps: 'Het Dorp' van Wim Sonneveld is van oorsprong een Frans lied, 'La Montagne' , geschreven door Jean Ferrat. De Nederlandse tekst is geschreven door Friso Wiegersma. Klik op de titel van het liedje voor een YouTube-filmpje.

Het boek '100 jaar Soest en Soesterberg in woord en beeld', door Henk Gerth en Joop Piekema, is alleen nog tweedehands verkrijgbaar. Ik vond op internet 1 exemplaar. Het is opmerkelijk dat ik bij het doorbladeren maar één keer de naam van onze culturele dorpsvereniging tegenkwam. Het gebouw, staat er wel in, maar wordt omschreven als Museum Oud Soest, terwijl die instelling er 20 jaar later bij kwam. In 1999 waren we, klaarblijkelijk, nog niet echt geaccepteerd. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman en wordt volgende week vervolgd. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 en deel 13 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave.