Ik las laatst dat er niets vervelender is dan mensen die hun dromen vertellen. Daar zit wel iets in. Ik kan me voorstellen dat het heel saai kan zijn, om naar de dromen van een ander te moeten luisteren. Maar mijn eigen dromen, daarentegen, vind ik heel interessant. Daarom hier die van vrijdagnacht.
Eerst droomde ik dat mijn vrouw en ik verhuisd waren, naar een appartement op de begane grond. We wonen nu drie hoog, dus wat lager was wel eens leuk. We hadden ook een tuin, zodat we heel aangenaam buiten konden zitten. Alleen de inrichting liet wat te wensen over. Met name de woonkamer had een probleem. Door de vloer liep een sleuf, van zeker een halve meter breed, dwars door de kamer. In die sleuf lag een afvoerpijp.
Ik wilde uiteraard die kloof in de vloer weg werken, maar zomaar vloerbedekking erover leggen ging niet. Daar zou je doorheen zakken. Dus ik probeerde een manier te verzinnen, om die sleuf dicht te krijgen. Eerst planken erover misschien ?
Even later bevond ik me, ineens, in het paleis van koningin Elisabeth. In een droom verplaats je je moeiteloos, door tijd en ruimte, dus het verbaasde me niets. Hare koninklijke hoogheid vroeg me om thee voor haar te halen. Dat deed ik, maar om één of andere reden, schonk ik het op een bord en niet in een theekopje.
Dat beviel de koningin niet, ze stuurde me weg voor een tweede poging. Ik liep door het paleis en zag een prachtige vlinder zitten. Hij was zo groot dat ik hem niet tussen mijn handen kon vangen. De vlinder fladderde weg, naar buiten, waar een fraaie binnenplaats was, vol met planten.
Voor ik de keuken kon bereiken en een deugdelijk kopje thee kon inschenken, kreeg ik het bericht dat er op het postkantoor een pakje voor me was bezorgd. Ik liep dus naar het postkantoor. Het was een mooie zonnige dag en onderweg kwam ik Wim, de Geheimzinnige Hulpman, tegen. Hij moest dezelfde kant op als ik.
We kwamen bij het postkantoor, een laag en breed gebouw, dat meer op een treinstation leek. Binnen was een lange balie, met loketten, waar allemaal mensen druk stonden te roepen. Het leek de aandelenbeurs wel. Daarnaast ging een deur open en er kwam een mevrouw naar buiten. Ze scheen te weten wie we waren en had voor elk van ons een pakket.
Ik had iets kleins verwacht, een boek of zo, maar kreeg een enorme rol papier. Meer dan twee meter lang was het ding. Verbaasd en een beetje onhandig stond ik ermee te stuntelen. De Hulpman keek tevreden toe. Hij moest er meer van geweten hebben, want nu zag ik dat er tekeningen op de rol papier stonden, die precies leken op zijn stripverhalen.
Terwijl ik zo, met die enorme rol striptekeningen stond te worstelen, vroeg ik me af hoe het nu moest met de thee voor de koningin. Het was al bijna zes uur en voor ik weer bij het paleis terug zou zijn...
4 opmerkingen:
Ik denk niet dat de koningin je lang in dienst had gehouden :-).
@zelfstandig journalist - Ik ben niet in de wieg gelegd voor een baan als bediende...;o)
(Mijn antwoord was even de weg kwijt, maar nu dan toch op de goede plaats...)
Om zes uur is zelfs in England de theetijd al lang voorbij. Misscien had Eli in plaats daarvan het wel leuk gevonden met je naar die tekeningen te kijken. Het was dan vast de start van een lange, mooie, en interessante loopbaan - vol met vergissignen en fouten - geworden. (Ach en over die dromen Van Eeden schreef er ook graag over en die behoort toch tot de belangrijkere schrijvers van de vorige eeuw.)
@martin - Dus er is nog hoop voor me !
Ik ben toch soms wel een klein beetje tegendraads. Er zijn fotografiecursussen waar ze je direct aan het begin leren om nooit een zonsopkomst of -ondergang te fotograferen. Laat iedereen zich daar maar goed aan houden...;o)
Een reactie posten