Ik las ergens dat het onze plicht is om optimistisch te blijven. Er gaan weinig dagen voorbij zonder alarmerende berichten. Hittegolven, bosbranden, overstromingen, hagelstenen als tennisballen, allemaal te linken aan de opwarming van het klimaat. Een mens zou er somber van worden.
Wat maakt het allemaal nog uit ? De wereld gaat toch wel naar de verdommenis, dan kunnen we net zo goed nog wat feestvieren en potverteren. Maar dat zou verkeerd zijn. Zelfs als de mensheid zichzelf niet overleeft, is het toch onze plicht om de planeet nog een beetje leefbaar achter te laten, voor de diersoorten die na ons komen.
Dat klinkt een beetje te cynisch, misschien. Er zijn namelijk ook best sprankjes van hoop. Het gaat niet alleen maar beroerd. Hier op Soestdijk groeit bijvoorbeeld overal het onkruid, nee, de wilde planten, tussen de stoeptegels en straatstenen vandaan. Dat komt door de vele regenval van de laatste weken en het is maar weer eens een teken van de kracht van de natuur.
Dus probeer ik optimistisch te blijven en mijn kleine steentje bij te dragen voor een betere, natuurvriendelijkere wereld. Ik eet geen vlees, ik ga niet op vliegvakantie, verplaats me meestal met een elektrisch voertuig en stem op een groene partij. Op mijn balkon voer ik de vogels en probeer ik bloeiende planten te kweken, waar de insecten iets aan hebben.
Mijn invloed op het welzijn van de planeet is maar miniem, natuurlijk. Er zijn vast mensen die denken dat het niets uitmaakt wat je als individu doet. Die mensen zou ik allemaal op willen roepen om ook op een groene partij te gaan stemmen. Wat maakt één stem immers uit op het grote geheel ? Doe het dan om mij een plezier te doen.
Ik realiseer me ook dat mijn bijdrage aan een betere wereld vooral bestaat uit dingen niet doen. En als je allerlei dingen niet doet hou je tijd over. Gelukkig is er deze zomer veel sport op de TV, want anders zou de verveling op de loer liggen. En het is beter voor de planeet om niet naar het stadion te gaan, maar rustig thuis de wedstrijden te volgen.
Het wereldkampioenschap voetbal, voor vrouwen, wordt gehouden in Australië en Nieuw-Zeeland. Leuk voor de mensen daar, maar voor de milieubewuste supporter veel te ver weg. Gelukkig zijn er directe TV-uitzendingen. Persoonlijk sla ik de voorbeschouwingen en analyses liever over, maar wat wel aardig is zijn de beelden van vlak voor aanvang van de wedstrijden.
We zien de speelsters gespannen klaar staan in de catacomben van het stadion. Elk hebben ze een mascotte naast zich, een jongetje, of meisje, dat samen met hen het veld op mag lopen. Het contrast tussen de nerveuze gezichten van de speelsters en de stralend glimlachende kinderen is prachtig.
Die kinderen zijn optimistisch, die gaan iets moois meemaken. Daar moeten wij, volwassenen, een voorbeeld aan nemen. We moeten op zijn minst proberen, die kinderen niet teleur te stellen.
3 opmerkingen:
Ik stem al decennia op een groene partij. Ik ben al meer dan 23 jaar vegetariër. Goe bezig toch :-)? Toch vrees ik dat we het tij niet meer kunnen keren.
Bij jouw pleidooi voor het optimisme moest ik denken aan wat zinnen de ik schreef in een besrpreking van een boek van Angela Davis: "Activisten moeten beseffen dat ze werken aan een wereld die door gaat na hun dood. Ze verduidelijkt dit met de opmerking dat veel van de mensen die ijverden tegen de slavernij dat einde niet meemaakten. Dus zeg niet 'Als het zo lang duurt, ben ik dood, wat maakt het mij dan uit.' Het is de inzet waard."
@zelfstandig journalist - Zelfs als we het tij niet keren is er nog een wereld na onze wereld. De Aarde heeft in haar lange bestaan al eerder perioden meegemaakt van massale sterfte, grote hitte en grote kou. Daar is het leven toch weer bovenop gekomen...
@martin - Nu de niet zo activistische medemens daar nog van overtuigen...;o)
Een reactie posten