Het zou kunnen, beste lezers, dat ik, ongemerkt en onverwacht, een overwinning heb geboekt. De trouwe volgers, die zich al jaren door mijn verhalen heen worstelen, weten dat ik in een rustige straat woon, tegenover een klein park. In dat park staan hoge bomen, met een reigerkolonie, er zijn waterpartijen en een kinderspeeltuintje.
Vroeger reed ik vaak door dat park, als ik het dorp in ging. Soms voerde ik de eendjes, of ik maakte foto's van de reigers. Ik begroette andere parkbezoekers, die er hun hond uitlieten, of liepen te joggen. Dat veranderde toen de gemeente, zonder waarschuwing vooraf, twee van de drie ingangen van het park afsloot met een hek.
Ik kon vanaf dat moment niet meer door het park rijden. De hekken waren onneembare obstakels voor mensen in een scootmobiel, of rolstoel, of personen met een kinderwagen, of rollator. Ik schreef een verhaal, dat in de plaatselijke krant terecht kwam. Er kwam een reactie van de gemeente. De hekken waren geplaatst, in overleg met de buurt, omdat er zoveel overlast zou zijn van jongeren.
Daar had ik nooit iets van gemerkt. Van het overleg met de buurt ook niet, trouwens. Ik protesteerde dus. Er kwam een gesprek, met een gemeenteambtenaar en een klagende buurtbewoner, maar uiteindelijk bleven de hekken staan. Knarsetandend legde ik me erbij neer. De daaropvolgende jaren kwam ik veel minder vaak in het park. De ergernis bleef, maar wat kon ik eraan doen ?
Toen er vorig jaar een brief in de bus lag, van een politiepersoon in opleiding, die onze mening vroeg over de overlast van hangjongeren in onze buurt, werd mijn wrevel opnieuw gewekt. Hoezo overlast ? Er gebeurt hier nooit iets ! Bovendien heeft de gemeente hekken geplaatst om de overlastgevers te weren.
Ik schreef een verhaal, dat weer in de krant geplaatst werd en dat een tegenreactie uitlokte. In een pagina groot artikel betoogden een paar buurtgenoten, die namens tientallen anderen beweerden te spreken, dat het nog steeds heel erg was, met de overlast van hangjongeren in het park. De bedoeling was waarschijnlijk om mij de mond te snoeren, maar in werkelijkheid speelden ze me in de kaart.
Ik stelde de gemeente, online, opnieuw de vraag of die hekken weggehaald konden worden. Ze waren immers geplaatst om hangjongeren te weren en nu bleek, uit dat grote stuk in de krant, dat er nog steeds overlast was. Die hekken hadden dus geen zin. Maar ik had er wel veel last van.
Daarop werd ik gebeld door een medewerker van de gemeente. De man gaf direct te kennen dat hij weinig wist van de toestand bij ons in de straat. Maar hij had wel, inmiddels 9 jaar geleden, die hekken neergezet. Wat ik schreef over die hangjongeren, dat was onzin, zei hij. Jongeren kunnen gewoon langs zo'n hek lopen. Nee, de hekken waren er om auto's uit het park te weren.
Daar keek ik van op. Het was wel leuk om eens iemand te spreken met een echt Soesters accent, maar ik begreep dat ik met deze man niet veel verder ging komen. Ik schreef dus een brief aan een van onze wethouders. Daarin legde ik het hele verhaal nog eens uit en toonde ik, met citaten uit de mailwisseling van 9 jaar eerder, aan dat de hekken wel degelijk waren geplaatst om jongeren uit het park te weren. Aangezien er nog steeds geklaagd werd en ik gehinderd werd door die hekken... enz.
Bovendien wees ik de gemeente op de plicht om de openbare ruimte toegankelijk te maken voor mensen met een beperking. Het is wel leuk als alleen dorpsbewoners met gezonde benen, zoals hangjongeren, het park in kunnen, maar inwoners die aangewezen zijn op een scootmobiel, rolstoel of rollator hebben ook rechten.
Daarna hoorde ik lange tijd niets. Een paar weken geleden besloot ik eens te gaan kijken op de website, of er al iets met mijn 'zaak' gedaan was. Ik zag dat er al 5 maanden verstreken waren sinds ik het probleem had aangekaart. Er was een mogelijkheid om een opmerking toe te voegen, dus stelde ik de vraag of er misschien extra informatie nodig was.
Vervolgens gebeurde er weer een tijdje niets. Het kan best zijn dat er, zonder dat ik er iets van merkte, eigenlijk van alles gebeurde. Misschien waren er verhitte discussies, werd er op het gemeentehuis met de vuist op tafel geslagen, braken er groenbeheerders in huilbuien uit, of werd er vergeefs gezocht naar een excuus om toch vooral niets aan de situatie in ons park te hoeven veranderen. Ik weet het niet.
Afgelopen week kreeg ik in ieder geval een email met een korte mededeling: 'U heeft een melding gedaan over de toegankelijkheid van het park. A.s. maandag ga ik met mijn collega kijken hoe we het park toegankelijker kunnen maken. Met vriendelijke groet...'
Dit moest ik even verwerken. Ik had me voorbereid op een moeizame discussie, waarin ik nog eens ten overvloede zou moeten proberen een onwillige gemeenteman, of -vrouw, te overtuigen van de redelijkheid van mijn vraag. Maar niets daarvan. Ze gaan het park toegankelijker maken !
Ik schreef een antwoord, waarin ik mijn vreugde uitsprak over dit nieuws. Ik deed er meteen maar een paar suggesties bij. Van mij mogen die hekken helemaal weg, maar een doorgang van een meter breed is ook al genoeg. Dan kan er nog steeds geen auto naar binnen en kan ik, eindelijk, weer ongehinderd door het park rijden.
Het blijft natuurlijk afwachten wat het wordt, maar dit lijkt een onverwacht, positieve wending. Nu hopen dat er ook echt iets verandert en het in de komende maanden wat minder gaat regenen, want na alle regen zal ik er nu wel tot aan mijn assen wegzakken in de modder.
Wordt vervolgd !
4 opmerkingen:
Straks komen ze door dat park crossen met hun Smart en dan krijg jij die reigers op je nek.
Wat een problemen weten mensen toch te bedenken.
Ooit moest ik eens een stukje schrijven over een weggehaald bankje, er zat hangjeugd op. Het leek mij meer een kwestie van huiseigenaren die hun straatje van jonge smetten schoon wilden houden. Ik ging op onderzoek en vond weinig. De wijkagent gebeld. "Weet u wat van die hangjongeren op de Van der Palmkade?" "Begin jij nu ook al," reageerde hij meteen. Er was niks aan de hand. Intussen vond ik ook een studie dat de kopers van woningen er last hadden van de huurders. Een generatiekloof en klassenstrijd om vier planken op pootjes. Je zou er socioloog om worden.
We zijn vele jaren verder, maar de bankjes zijn niet teruggekomen zie ik op Google Maps. Heb jij het beter gedaan, zo lijkt het.
@martin - Ik hou nog een slag om de arm. Eerst maar eens afwachten wat er gebeuren gaat. Maar het lijkt een positieve draai.
Ik vermoed dat er hier in de straat ook mensen zijn (kopers ? de meeste huurwoningen zijn inmiddels verkocht) die het park zien als hun privé-eigendom. Volgens mij zijn er geen hangjongeren, dat wil zeggen geen groepen losgeslagen jongelui, die een groot deel van de dag, hinderlijk in dat park rondhangen.
Er zit wel af en toe een scholier, soms meer dan 1, op een bankje in het park, een boterham te eten, of een sigaret te roken. Volgens mij zijn die bankjes daarvoor en is het park openbaar groen, waar iedereen in mag verblijven. Maar sommige buurtbewoners klagen daar over.
Auto's heb ik echt nooit door het park zien rijden. Ik kan me ook niet voorstellen waarom je dat zou doen, Er is maar 1 ingang waar een auto door zou kunnen, als het hek open stond. Dus je kunt nergens naartoe. Behalve weer terug naar die ene ingang.
Maar het is de klagers gelukt om van een mug een olifant te maken en de gemeente heeft vervolgens maatregelen genomen om de olifant uit het park te weren. Die mug kan nog gewoon naar binnen. Terwijl die olifant... dat blijk ik te zijn...;o)
Als het allemaal goed komt, ben je of de held van de buurt of het paard van Troje.
@zelfstandig journalist - Er zullen misschien mensen zijn die er niet blij mee zijn. Maar wie heeft er nou baat bij om mensen met een beperking en bejaarden uit het park te weren ?
Een reactie posten