Ondertussen heb ik het eerste deel van de biografie van Elvis Presley uitgelezen. Ik kocht de twee delen, 'Last Train To Memphis' en 'Careless Love', geschreven door Peter Guralnick, een tijdje terug als e-boek en voor een spotprijs.
Op mijn e-reader zijn ze meer dan 1400 pagina's per deel, maar tot mijn verrassing bleek deel een al na 1100 bladzijden afgelopen. Er volgden daarna nog noten, wat ik natuurlijk al gemerkt had tijdens het lezen, maar ook een ruime verantwoording, literatuur-verwijzingen, luistertips en nog zo het een en ander. Guralnick, die door de critici geprezen wordt voor zijn degelijke en toch leesbare werk, is duidelijk niet over een nacht ijs gegaan.
Ik heb zijn boek niet in een ruk uitgelezen, maar het afgewisseld met ander leesvoer. Daarbij wilde ik zoveel mogelijk van de muziek die hij noemt – en die lang niet alleen van Elvis zelf is – ook beluisteren. Wat dat betreft heb ik wel een achterstand opgelopen, maar ik heb aantekeningen gemaakt, dus die haal ik nog wel in.
Deel een van de levensbeschrijving eindigt bij het vertrek van Elvis naar Duitsland, om zijn dienstplicht te vervullen. Ik schreef al eerder, na het lezen van de eerste hoofdstukken, dat hij naar voren komt als een sympathieke jongen. Eigenlijk kun je stellen dat er geen betere gevonden had kunnen worden om de rock & roll, als nieuwe muziekstijl, te lanceren.
Natuurlijk was er veel weerstand, bij het conservatieve deel van de Amerikaanse bevolking, tegen deze woeste muziek die de jeugd in het verderf zou gaan storten. Maar Elvis was een door en door brave jongen. Hij dronk niet, hij gebruikte geen drugs en hij ging naar de kerk. Hij wilde alles doen om zijn ouders te helpen en hij was beleefd in de omgang, zowel met journalisten als met vrijwel ieder ander die hij tegenkwam, inclusief de ouders van meisjes waarmee hij omging. Dus terwijl de muziek, voor die tijd, best wild en rebels klonk was de zanger het toonbeeld van de ideale schoonzoon.
Guralnick schetst geen suikerzoet portret, er waren echt wel minder geslaagde momenten, maar hij overtuigt wel in zijn karakterschets. Ik denk dat Elvis echt een vriendelijke jongen was. Hooguit een beetje naïef – om niet te zeggen kinderlijk – en voor zijn vriendinnetjes niet direct het toonbeeld van trouw. Ook in de omgang met zijn muzikale begeleiders van het eerste uur was hij wat achteloos. Maar verder een brave borst die zijn rol als tieneridool serieus nam.
En in het eerste deel verloopt ook alles voorspoedig. We zien de jonge zanger gestaag stijgen in populariteit. We zien zijn dromen uitkomen. Hij scoort hits, maakt films en verdient veel geld, zodat hij een huis voor zijn ouders kan kopen.
Pas tegen het eind van het boek doemen er donkere wolken op. Het wordt op een zeker moment wel duidelijk dat Elvis, buiten zijn net nieuw ingerichte landhuis 'Graceland', geen privéleven meer heeft. Hij kan zich nergens vertonen of er ontstaat een oploop en hij moet een paar keer vluchten om uit handen van zijn overenthousiaste fans te blijven.
Om toch nog iets van gezelligheid om zich heen te hebben, hij kan er niet tegen om alleen te zijn, reist hij rond met een groeiende aanhang van familieleden, vrienden en vriendinnetjes. In deel twee zullen we zien dat er daarbij spanningen ontstaan, maar voor de meeste tijd vermaken ze zich met kinderlijke spelletjes, flauwe grappen, het afsteken van vuurwerk en het zingen van gospelliedjes.
Hij neemt ook vrienden en familie mee naar Duitsland, waar hij een huis huurt om de tijd die hij heeft, buiten het legerkamp, met ze door te brengen. Door het leger komt hij in aanraking met peppillen, die hem later nog zuur zullen opbreken.
Hij krijgt een enorme klap als zijn moeder, vlak voor zijn vertrek, komt te overlijden. Hij was als enig kind erg aan zijn moeder gehecht en lijkt aanvankelijk ontroostbaar. Uiteindelijk gaat hij met enige tegenzin de kazerne in, maar eenmaal daar schikt hij zich plichtsgetrouw in zijn rol als soldaat.
Inmiddels ben ik al begonnen aan deel twee van de biografie en daarin wordt al snel duidelijk dat het sprookje niet eindeloos gaat duren. Elvis laat zich alle aandacht met plezier aanleunen. Als hij, weer terug in Amerika, met de trein naar zijn woonplaats Memphis reist, staan er overal mensen te juichen langs de route. Dat die zijn opgetrommeld door zijn sluwe manager 'Colonel' Tom Parker mag de pret niet drukken.
Maar hij is ook het slachtoffer van zijn eigen succes. Hij blijft gretig amfetaminepillen slikken, slaapt nauwelijks, leeft zich uit in de opnamestudio maar ergert zich op de filmset. Hij wordt humeurig en opvliegend en is zwaar teleurgesteld als zijn vader een nieuwe vrouw vindt. Als het paar, met haar kinderen, in Graceland komt wonen voelt hij zich daar ook niet meer op zijn gemak.
We weten al zo'n beetje hoe het uiteindelijk af gaat lopen...
4 opmerkingen:
Hij kon kennelijk toch niet met de druk van het beroemd zijn omgaan. Even tussen ons: ik ben al aardig op weg in deel O (O is for Outlaw) in de alfabetreeks van Sue Grafton over P.I. Kinsey Millhone. We gaan elkaar de komende maanden wel ergens onderweg tegenkomen.
@zelfstandig journalist - Zoals uit veel biografieën blijkt is beroemd zijn minder leuk dan het lijkt.
Wat Kinsey betreft: Ik sta op het punt om in I Is For Innocent te beginnen...;o)
Ooit zag ik een speelfilm over het leven van de jogne Elvis (geen idee meer over naam e.d.) en mijn antipathie voor de heupwiegende Rock en Roll glitter man verdween erdoor.
@martin - Ik moet het beeld dat ik van hem had ook bijstellen. Ik vond zijn vroege singles altijd wel leuk en dacht dat hij later verslapt was door de speelfilms die hij maakte. Het blijkt toch wel wat anders te liggen. Hij wilde dolgraag films maken en nam acteren ook serieus, maar zijn muzikale smaak ging altijd al richting ballades en zoetere muziek.
Dat hij uiteindelijk een soort parodie van een rockzanger werd kwam zeker niet door Hollywood...
Een reactie posten