Ik ben iets en twee jongens ravotten met een bromfiets.

Ik ben iets en twee jongens ravotten met een bromfiets. Even later rijden ze weg...

Ik ben iets dat kan zien en ik zie een oud vrouwtje dat vertelt over haar jonge jaren, als non in Afrika. Wat ben ik ? Waar ben ik ? En wat is mijn verbinding met dat oude vrouwtje...?

Ik ben een hoofd dat op een kussen ligt ! Ik zie nu letters van links naar rechts bewegen...

Ik ben een hoofd op een kussen, maar er zit meer aan mij vast. En naast me ligt iemand te slapen.

Langzaam begint het tot me door te dringen dat ik mezelf ben, een mens, een man en dat ik op mijn rug in bed lig. Ik beweeg wat onwennig met mijn handen en armen. Naast me ligt mijn vrouw. Aan het voeteneind staat de TV nog aan...

Dit ontwaken, alsof je een steentje in een stille vijver gooit en je bewustzijn zich langzaam uitrolt, maakte ik een paar dagen geleden mee. Ik had drie dagen met hoge koorts op bed gelegen, als gevolg van een infectie. Voor het eerst in dagen had ik even koortsvrij geslapen.

Bij het wakker worden wist ik dus even niet waar ik was, maar ook niet wat ik was. Ik had geen beleving van mijn eigen lichaam. In eerste instantie voelde ik me een oog dat iets zag. De beelden van de televisie.

In de psychiatrie noemt men dit effect 'depersonalisatie'. Als het ernstige vormen aanneemt en niet, zoals bij mij, na een minuutje wegtrekt, kan het zich tot een depersonalisatie-stoornis ontwikkelen. Patiënten ervaren hun omgeving als onwerkelijk, maar hebben soms ook moeite met het herkennen van hun eigen gezicht, of lichaam.

Goed, zover is het met mij niet gekomen. Als eenmalige ervaring was het al bijzonder genoeg. Depersonalisatie komt trouwens ook voor bij ernstig slaaptekort, bijvoorbeeld ten gevolge van een jetlag. Door mijn ziekte had ik dagen slecht geslapen, dus zal daar de verklaring liggen.

De menselijke geest is een wonderlijk ding...

Zie ook Wikipedia (de Engelse versie is weer veel uitgebreider)