Toen ik een jaar
of 12 was ben ik eens begonnen aan het schrijven van mijn autobiografie. Ik kwam niet
ver, waarschijnlijk omdat ik nog niet zolang geleefd had en er dus
nog niet zo heel veel te vertellen was.
Inmiddels ben ik
wat ouder en laatst bekroop me de gedachte weer: Zal ik mijn
levensverhaal eens opschrijven ? Ik ben er niet direct mee begonnen.
Ten eerste moet je je afvragen of het de moeite wel waard is. Voor
mij was het best een boeiende belevenis, maar wie zit er verder op
zo'n verhaal te wachten ?
Daarnaast is er het probleem van de
feiten. Ja, sommige gebeurtenissen zijn gemakkelijk genoeg te staven.
Mijn geboorte, de plek waar dat gebeurde, de namen van mijn ouders,
grootouders, broer en zusters. Zo kun je nog wel even doorgaan, namen
van schoolvriendjes, scholen die ik bezocht, mijn eerste
vriendinnetje.
Maar daarmee heb je nog geen verhaal.
Uiteindelijk gaat het om hoe de gebeurtenissen zich voltrokken en in
welke omstandigheden. Daarbij zou ik af moeten gaan op mijn geheugen.
En dat is niet al te betrouwbaar. Ik merkte dat een tijdje terug,
toen ik herinneringen ophaalde, met een klasgenoot van de lagere
school. Van wat ik vertelde kon hij zich weinig herinneren en ik
herkende niet veel in zijn verhalen.
Ik zou natuurlijk
kunnen gaan praten met mijn ouders, mijn moeder heeft over het gezin
veel opgeschreven, of met andere familieleden of oude vrienden. Maar
dan loop ik het risico dat ik hun herinneringen ga beschrijven, in
plaats van de mijne.
En daarbij, mijn
herinneringen ? Hoe zuiver zijn die ? Bestaan die toch al niet voor
een groot deel uit wat anderen me verteld hebben ? Of uit wat ik me
denk te herinneren als ik door oude foto's blader ? Uiteindelijk zijn
mijn werkelijke herinneringen maar vage vegen, zonder veel details.
Het is net als met boeken, je weet dat je ze gelezen hebt, maar niet
meer precies wat er in staat.
Maar zelfs als ik die klippen zou weten
te omzeilen dan daagt er nog een andere. Bij het beschrijven van mijn
eigen leven ontkom ik er niet aan om ook dat van anderen, al is het
maar gedeeltelijk, te beschrijven.
Zoals ik me dat herinner, natuurlijk.
En dat is vermoedelijk geheel foutief, zoals uit het voorafgaande
blijkt. Daar ligt een hele reeks grimmige conflicten op de loer.
Iemand die ik me als een schurk herinner ziet zichzelf vermoedelijk
als een held. En mijn eigen heldendaden zijn door andere
waarschijnlijk niet als zodanig beleefd.
Okee, ik waag me er dan dus maar niet
aan. Mijn levensverhaal is een wespennest vol van onduidelijkheden en
vraagtekens, zoveel is wel duidelijk. En dat ik als 12-jarige al eens
aan mijn autobiografie ben begonnen is misschien wel gewoon een
verzinsel...
De Strip: Dit deel van het Stripmannen-vervolgverhaal is weer gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van deze episode...
Wordt volgende week vervolgd...
Bezoek ook de website van de Geheimzinnige Hulpman !
Lees ook de vorige hoofdstukken: De Wind - Snuf de Hond - Muzikale Droom - Theo en Francien - Motorfietsen en Sportwagens - De Klaveet - Hot City - Teringhond - Het is niet wat je denkt - Zork - Slapend rijk - Hoe het verder ging met Theo en In het Theater
15 opmerkingen:
Ik heb mijn autobiografie al geschreven. Ik heb een geheugen als een olifant en heb veel documentatie. Ik ben er dus zeker van dat het klopt. Toch geef ik 'm (nog) niet uit. Voorlopig blijft het iets van mezelf.
Jan in mijn 'levensverhalen' verhalen gebruik en vervorm ik voortdurend autobiografische dingen, maar ik lieg en bedruieg en fantaseer en maak het mooier of lelijker dan het ooit misschien was.....en volgens mij is daar nik mis mee
Je moet echt goed kunnen schrijven om het lezenswaardig te maken, anders wordt het een standaard verhaaltje. Want voor onszelf zijn we apart en uniek, maar voor anderen:-)
Als je geheugen je al in de steek laat is dat natuurlijk een reden om er wel aan te beginnen. Dan kan je later nog eens het boek er bij pakken om terug te lezen wat je allemaal hebt meegemaakt ;-)
Maar wat een werk. Misschien toch maar gewoon blijven bloggen? Is ook een tijdsdocument toch?
Een levensverhaal is een verhaal, jouw verhaal, en bij mijn weten zijn verhalen nog fijner voor mensen dan warme croissantjes op een ochtend als deze. Je schrijft goed, de namen van bekenden kun je fingeren, en ik wil je verhaal wel!
@zelfstandig journalist - Je bent er dus wel voorzichtig mee...;o)
@cor - Fantaseren is een manier om de gaten op te vullen. Maar krijg jij nooit reacties van mensen die zeggen dat er niets van klopt ?
@antoinette - Ja, dat is wel een groot bezwaar...
@aadverbaast - Een belangrijke functie van het geheugen is vergeten. Maar als je zo'n verhaal begint te schrijven komen er ook wel dingen terug. Maar ja, zijn dat ook belangrijke dingen...?
@barbarajansma - Ik zou er een roman van kunnen maken, met een alter-ego. Maar dan kom ik in het vaarwater van Cor (zie boven)...;o)
Je maakt er een roman van ben je van alle narigheid af en kan je putten uit een rijk leven. Misschein ben je zelf wel de hoofdfiguren waarom het draait.
@martin - Ah, mezelf opsplitsen in meerdere figuren. Ja, dat kan ook nog ! Maar zo'n grote onderneming dat schrikt me nogal af. Misschien hou ik het toch maar bij blogjes...;o)
Heel verstandig om het niet te schrijven. Scheelt een hoop werk.
Zelf heb ik een lange periode beschreven en in een 'boekje' gebundeld. Geen hond die het leest.
En is men bereid het te lezen dan volgen er alleen maar commentaren dat het niet klopt.
Niet aan beginnen. Scheelt je een hoop tijd.
gr.v.beus.
@beus - Dank je ! Eindelijk een medestander...;o)
Ja dat geheugen...het is vaak onnauwkeurig en door onszelf ingekleurd.
En met het noemen van namen begeef je je onherroepelijk in een wespennest of haaienvijver, Jan... ;-)
Het is ook een van de redenen dat ik op hyves, en op mijn blog, zoveel mogelijk namen vermijd, én zo weinig mogelijk gebeurtenissen en personen koppel en beschrijf.
En zelfs dát is me niet altijd gelukt... ;-)
@bart - Daar probeer ik ook voorzichtig mee te zijn. Ook op facebook, waar iedereen alles met elkaar schijnt te delen...;o)
Haha, Jan, en dan te bedenken dat ik toch met enige regelmaat wel te horen krijg 'dat ik nooit foto's van mezelf plaats, wat gek...', of dat ik 'zo weinig persoonlijks prijs geef'...
Ja, dank je de koekoek, ik vind het ook wel eens welletjes, me dunkt dat wie dagelijks blogt al best veel van zichzelf laat zien...
Maar voor sommigen is dat lang niet genoeg! :-))
Een autobiografisch stripverhaal geeft je meer vrijheid om de geschiedkundige feiten al dan niet te vertekenen ;-P
@glaswerk - De laatste tijd zijn al mijn strips autobiografisch ! Maar volgens sommigen gaat alle kunst sowieso over de maker ervan. Dus...;o)
Een reactie posten