Ouderdom komt met gebreken

Het is nog geen zes uur in de ochtend en ik zit aan de eettafel, bij het raam, te wachten tot de zon opkomt. Ouderdom komt met gebreken. Niet dat ik nu al zo heel oud ben, ik ben nog geen zestig ! En ik zie regelmatig mannen met kalende hoofden, grijze baarden en doorgroefde gezichten, waarvan ik weet, die zijn jonger dan ik.

Maar toch. Ik heb tegenwoordig twee brillen, aan koordjes van verschillende kleur, om mijn nek hangen, om de wereld scherp in het oog te kunnen houden. Een gewoon leesbrilletje, voor als ik achter de laptop zit, een ander met maar één glas, dat ik opzet als ik wat verder weg wil kijken. Vanwege ongelijke ogen, waarvan een op afstand wat wazig is.

Als ik van heel dichtbij iets goed wil bekijken, bijvoorbeeld bij het tekenen of schrijven, zet ik ze alle twee op. Soms ook als ik afwisselend lees en TV kijk, dan werken ze, in de juiste stand op mijn neus geplaatst als een varifocusbril. Maar dan van het goedkoopste soort. Ik koop mijn brillen bij de Action, voor 2 euro per stuk.

Vroeger ! Toen ik nog geen bril nodig had, kon je ze krijgen van het ziekenfonds. Krijgen ! Want hoewel je wel degelijk premie betaalde – dat ging naar inkomen, mensen die wat meer verdienden betaalden wat meer premie – vroeger dus, werd die premie onmerkbaar van je loon ingehouden.

Toen hadden we het gevoel dat gezondheidszorg gratis was. Dat was fout en daarom betalen we nu elke maand een fikse premie aan een verzekeringsmaatschappij, die geen winst mag maken, maar wel miljarden mag oppotten.

Pas op, voor je het weet ga ik elke keer hetzelfde verhaal zitten vertellen. Ook een ouderdomskwaal. Verhalen over vroeger die telkens weer terugkomen.

Ik zit dus bij het raam en wacht of de zonsopkomst mooi wordt, of niet. Ondertussen klinkt op de achtergrond wat de Engelsen het 'dawn chorus' noemen. Het is voorjaar dus de vogels uit de buurt laten luidkeels horen dat ze er zijn. Ik hoor merels, koolmezen, zanglijsters, een winterkoning en koerende houtduiven.

Onder het raam is het grasveld waar ik al een paar keer over schreef. De madeliefjes en paardenbloemen richten hun pas geschoren hoofdjes weer voorzichtig op. Twee dagen gelden is de maaimachine er weer over geraasd. Rakelings langs mooie zespuntige bloemetjes van de vogelmelk, die ik ontdekte aan de voet van een boompje.

Ik heb nog geprobeerd de gemeentelijke groenbeheerders te waarschuwen. Daar groeit een bijzonder plantje. Maar kreeg als antwoord dat de door de gemeente aangeplante bloembollen pas gemaaid worden als ze uitgebloeid zijn. Door de gemeente aangeplant !? Maak dat je opa wijs !

Zal ik naar beneden gaan en die vogelmelk uit het gazon halen ? Deze keer is de grasmaaier er wat haastig langs gescheerd, volgende keer neemt hij de bocht wat krapper en zijn ze gemillimeterd.

Dat grasveld is eigenlijk een mooi symbool voor de rusteloze dadendrang van de mens. Er is helemaal geen noodzaak om dat gras te maaien. Maar ja, je bent groenbeheerder en dan ga je maaien, snoeien en wieden, of dat nou zinvol is of niet.

Of zou het een oudemensenkwaal zijn ? Waarom blijf ik er over zeuren ? Waarom zit ik om half zes voor het raam ? Toen ik nog jong en energiek was lag ik tot één uur 's middags op bed ! Wat kon mij toen dat grasveld schelen ?

Als het aan de bestuurder van die maaimachine lag zat hij misschien ook liever lekker thuis aan de koffie, dan dat hij weer een hectare tot op de wortels kortwiekte. Die wordt vast gestuurd door een kalende ouwe vent met een leesbril en slaapproblemen. Zoals ik.  

De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 van dit verhaal. 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal. 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men