Parkieten op Soestdijk

Voor sommige van mijn vrienden en kennissen is het heel gewoon om parkieten in het stadspark, rond hun huis, of zelfs op het balkon te zien. Voor mij was het een verrassing toen er een paar weken geleden ineens een groepje van die kleine papegaai-achtigen rond het huis zwierden.

In een aantal van onze grote steden is de felgroene halsbandparkiet een gewone verschijning. Die vogel is vrijwel egaal groen met een helderrode snavel. Waarschijnlijk zijn die parkieten, een jaar of 30 geleden, ergens in ons land ontsnapt, of vrijgelaten. Ze weten zich prima in het wild te handhaven en broeden in boomholten, zoals verlaten spechtengaten. Sovon Vogelonderzoek schat hun aantal inmiddels op ruim 20.000 broedparen.

Maar 'mijn' parkieten zagen er anders uit. Ik zag ze voor het eerst toen ik vreemde vogelgeluiden achter de flat hoorde. Hoog raspend geroep. Vanaf het balkon zag ik, wat verderop in een bessenstruik, bontgekleurde vogels zitten. Met de verrekijker kon ik zien dat het parkieten waren en ik maakte een paar wazige foto's. Een dag later waren ze er weer, nu wat dichter bij, zodat mijn foto's een stuk beter werden.

Halsbandparkieten worden ruim 40 centimeter lang, inclusief staart. De vogels die ik zag waren een slag kleiner en ze waren bonter gekleurd. Groene rug, blauwe vleugelpunten, een lichte borst en een knalrode staart. De snavels waren licht van kleur, maar sommige vogels hadden een lichtgele kop, anderen een donkere kruin.

Ik zette mijn foto's op Facebook en mijn vrienden en kennissen kwamen met suggesties. Het zouden monniksparkieten kunnen zijn. Maar op de foto's die ik zag hadden die veel minder geel in hun veren. Uiteindelijk werden we het eens over Pyrrhura's. Als je die opzoekt vindt je vogels die vooral groen gekleurd zijn, maar er zijn kleurvarianten. En de 'pineapple variety' en de 'yellow sided green cheek' lijken precies op mijn foto's.

Iemand wist dat ze van een man uit Baarn waren, een ander zei dat ze uit Soest kwamen, maar aangezien wij bijna op de grens tussen die twee dorpen wonen zal ik daar niet moeilijk over doen. De eigenaar zou ze vrij rond laten vliegen en ze kwamen altijd weer thuis.

Het schijnt dat er een hele gemeenschap is, van houders van tropische vogels, die het leuk vindt om die dieren vrij rond te laten vliegen. Je kunt er op YouTube filmpjes van vinden als je zoekt naar 'free flight'. Parkieten en papegaaien worden, een beetje als postduiven, getraind om weer terug naar huis te komen, na een rondje vrij vliegen.

Het deed mij denken aan wielrenner Michele Scarponi – ooit winnaar van de Giro – en zijn Frankie, een blauwgele ara, die met hem meevloog als hij aan het trainen was. Dat liep voor Scarponi niet goed af, hij werd in 2017 aangereden door een vrachtwagen en overleed ter plekke. Of de papegaai daarvan getuige was weet ik niet. Van het tweetal zijn ook beelden te vinden op YouTube. 

Een bekend voorbeeld, wat dichter bij huis, is dat van de geelvleugel ara's in Haarlem. Sinds de jaren '80 vloog er een aantal van die imposante vogels rond de stad. Ze hebben er ook gebroed, maar men vermoedt dat de jongen uit het nest werden gestolen. De laatste ara, die de naam Nape had gekregen van zijn bewonderaars, overleed in 2022. De vogel is nadien opgenomen in de collectie van Naturalis.

Uniek zijn de parkieten die bij ons op Soestdijk rondvliegen dus niet. Dat mensen hun tropische vogels liever vrij laten vliegen, dan ze in een kooi op te sluiten, is ook best begrijpelijk. Maar je kunt je afvragen of het ook verstandig is. De halsbandparkiet wordt door sommigen als een vervelende indringer gezien. Fruittelers schijnen niet blij te zijn met zijn verschijning, vogelkenners vragen zich af of hij onze inheemse soorten niet zal verdringen.

Van duivenhouders weet ik dat, ondanks de reputatie van de vogels, die altijd naar huis terug zouden keren, dat in de praktijk nog wel eens tegenvalt. Er rijden nogal wat duivenmelkers door het land, om her en der, hun verdwaalde lievelingen op te halen. En dat zijn dan nog de vogels die bij een verkeerd hok landen. Er zijn er ook die nooit meer iets van zich laten horen.

Hoe het met de Pyrrhura's op Soestdijk verder gaat zullen we af moeten wachten, Of ze naar huis blijven komen, is de vraag. Het kan best zijn dat er eerdaags een paar een nestje bouwen in ons park. Verlaten spechtengaten genoeg.

Er is in ons land trouwens een inheemse vogel met bijna dezelfde naam. Onze goudvink, een prachtige verschijning met zijn zwarte kop, grijze rug en rode borst, heet in het Latijn Pyrrhula Pyrrhula. Hij ziet er exotisch uit, maar hoort echt hier thuis. Veel zie je ze trouwens niet. Hier op Soestdijk heb ik nog maar 1 keer een paartje waargenomen en zijn ze dus zeldzamer dan hun bijna naamgenoot de Pyrrhura.

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave.