Dat is een mooi motto. Maar in de praktijk worstel ik er toch mee. Misschien ben ik niet schrijver genoeg, want er zijn nogal wat ervaringen, vooral in de familie- en vriendenkring, waarvan ik vind dat ik er beter niet over schrijven kan. Terwijl ze soms onprettig genoeg zijn.
Afgelopen week maakte ik weer zoiets mee. Ik heb er een aantal nachten slecht van geslapen en uiteindelijk een paar boze mails verstuurd, maar ik vind het toch niet gepast om het er hier nu uitgebreid over te gaan hebben.
De conclusie wil ik wel met jullie delen. Die is dat je niet zomaar 'ja' moet zeggen als er iemand met een plan bij je komt. Doorgaans is dat voor mij niet zo'n probleem, ik krijg vaker het verwijt dat ik altijd overal 'nee' op zeg. Maar begin dit jaar heb ik me laten vermurwen, en daar heb ik achteraf spijt van.
Eigenlijk werd ik voor het blok gezet, maar omdat ik er zelf weinig energie in hoefde te steken dacht ik, nou vooruit dan maar. Niet wetende dat het een richting op zou gaan die me helemaal niet zou bevallen.
Het is me in het verleden wel vaker overkomen dat mensen met plannen bij me kwamen. Vaak ging het dan om het gebruik van mijn strips, of verhalen. Ik ben daar niet happig op. Het vervelende is is dat je geen controle hebt over wat er met je werk gebeurt, als je het aan een ander toevertrouwt.
Een stripje verscheen in een lesboek, bijvoorbeeld, maar ondanks herhaalde verzoeken, kreeg ik dat boek nooit te zien. Als ik een andere keer wel een aantal exemplaren van een publicatie kreeg, dan was dat meteen bedoeld als betaling. Alsof ik met boeken langs de deur ga leuren.
Het is me ook een paar keer gebeurd dat men ongevraagd een van mijn tekeningen of strips van internet plukte en op een weblog, of site plaatste. In de tijd dat het Volkskrantblog nog bestond overkwam me dat een aantal keren. Als ik daar dan iets van zei reageerde men verbaasd en een beetje gepikeerd. We waren zo leuk aan het spelen en nou komt die zeurpiet ons speelgoed afpakken.
Nog niet zolang geleden schreef ik, op verzoek, een stukje voor een verenigingsblad. Na uitgebreid overleg met alle partijen leverde ik mijn verhaal in. Tot mijn verrassing zag ik, na publicatie, dat er toch nog iemand in mijn tekst had zitten rommelen. Eén van mijn weldoordachte strofen was veranderd in een kromme zin met een taalfout. Het is niet dat de wereld op zo'n moment vergaat, maar ik schaam me er nu wel voor dat mijn naam er onder staat.
Ik heb ook wel eens iets in opdracht getekend, maar daar ben ik helemaal mee opgehouden. Het resultaat was maar zelden zo goed dat ik er trots op kon zijn en het kostte meestal enorm veel energie. Eerst moet je een ontwerp maken, of meerdere. Dan moet je daarover gaan onderhandelen. Wat ik geschikt vond werd maar zelden direct geaccepteerd. En de beloning, een cadeaubon, een fles wijn, een schamel geldbedrag, stond eigenlijk nooit in verhouding tot de door mij geleverde inspanningen.
Er is eigenlijk maar één voorbeeld waar ik met trots en tevredenheid op terugkijk. Rond 1990, toen AIDS nog een groot probleem dreigde te worden, heb ik een aantal strips ter beschikking gesteld voor een folder van het AIDS-fonds. Ik vroeg er niets voor, gewoon mijn bijdrage aan de goede zaak.
Nooit eerder of later ben ik zo keurig behandeld als door de mensen van het AIDS-fonds. Ik kreeg de folder toegezonden, met uitgebreide bedankbrief en een fraai speldje in de vorm van het bekende rode lintje.
Maar helaas, dat was een uitzondering. Het was wel meteen de grootste verspreiding die enige creatieve uiting van mij ooit heeft gehad. Er zijn duizenden van die folders gedrukt. En voor een goed doel. Dat is ook een mooie gedachte.
De Strip: De strip - die los staat van het geschreven bericht - is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 en deel 7 van dit verhaal.
Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.
Klik op de tekening voor een grotere weergave.
Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men
6 opmerkingen:
Ik ben bang dat je niet de enige bent met dergelijke vervelende ervaringen. Er wordt heel veel gebruik en misbruik gemaakt van mensen, die iets vanuit een goed hart willen doen. Wel fijn om te lezen hoe goed je daarentegen door het AIDS fonds bent behandeld.
Toch moet je geloof in de mensheid blijven houden.
Gelukkig kun je je werk op internet tegenwoordig goed beschermen tegen pikken of zonder toestemming overnemen. En chapeau voor het AIDS fonds!
@herman - Ik doe mijn best...
@zelfstandig journalist - Ik heb anders vrijwel nooit problemen met het kopiëren van teksten en plaatjes van websites. Ik zal ze nooit publiceren, alsof ik ze zelf gemaakt heb. Maar bijvoorbeeld citaten, met bronvermelding, plaatsen, geen probleem. Zou niet weten hoe je dat moet voorkomen of tegenhouden.
Ik betrap me op sensatiezucht, waar zou Jan ingestonken zijn, vraag ik me af, maar ik weet dat je er niet voor niets omheen schrijft.
Op onze vakantie ging het - heel even - over je en hoe je woont. (kwam door het verschijsel balkonsafari). Ze dachten los van elkaar dat je in een mooi huisje in het bos zou wonen. Ik weet niet wat voor beeld ik van je heb schilderd, maar het zou er zomaar toe kunnen leiden dat je niet alleen stripjutters, maar ook fondsenwervers aan je deur zou krijgen.
@martin - Ik vertel het je nog wel eens. En ik woon in een niet zo heel mooi huisje, maar wel bijna aan de rand van het bos...;o)
In het beheer van mijn websites kan ik instellen dat mijn teksten en foto's niet kunnen worden gekopieerd. Ik neem aan dat ik niet de enige ben die die mogelijkheid heeft bij zijn host.
Een reactie posten