Er is genoeg gebeurd de afgelopen week. Een wilde actie van Donald Trump die, als hij een betere organisator was geweest, uit had kunnen draaien op een staatsgreep. De eerste coronavaccinaties zijn gezet, dat zou het begin van einde van de pandemie kunnen zijn. En we hebben een paar graden nachtvorst, een beetje winter, rijp op de bomen en autoruiten die gekrabd moeten worden.
Ondertussen heb ik het gevoel dat ik aan een winterslaap bezig ben. Even geen nieuwe projecten en het is te koud om verder te gaan met schilderen en opknappen in huis. Slapen doe ik wel en dromen.
Een paar dagen terug droomde ik dat ik ergens in een huisje logeerde met vier andere mensen. Ik ging er met de fiets op uit, om taart te halen voor bij de koffie. Niet ver van het huisje was een kasteel waar ze lokale specialiteiten verkochten.
Ik fietste er naartoe, met een omweg. Eerst zag ik het kasteel rechts voor me liggen, maar na een paar bochten moest ik halt houden voor een spooroverweg waarvan de slagbomen dicht waren. Dat wil zeggen, de linkerkant van de weg was geblokkeerd, aan mijn kant had ik wel door kunnen rijden.
Op het spoor zag ik, in plaats van een trein, een aantal auto's aankomen. Ik liet ze passeren en reed toen verder. Nu zag ik het kasteel links van me, achter een brede vijver, of slotgracht.
Ik reed om het water heen en kwam bij het voorplein, waar een kraampje was van zeildoek, waar taart en andere spullen verkocht werden. De taart die ik wilde hebben zag ik er niet bij, dus ging ik verder, het kasteel zelf in. Daar was een grotere winkel ingericht.
Ik moest even op mijn beurt wachten en zag ondertussen het gewenste gebak achter het glas van de toonbank liggen. Het ging om grote, ronde chocoladetaarten die helemaal bekleed waren met bruine, glimmende bolletjes.
Tot mijn schrik zag ik dat de taarten erg duur waren, wel 180 euro per stuk. Ik had best wat geld in mijn portemonnee, maar op zo'n bedrag had ik niet gerekend. Ondertussen waren de klanten voor mij geholpen en stond ik, met nog één persoon naast me voor de toonbank.
Het winkelmeisje vroeg wat ik wilde hebben en ik informeerde of ik niet een deel van zo'n chocoladetaart kon kopen, in plaats van een hele. Haar collega maakte een schampere opmerking, maar het meisje was toeschietelijker.
'Willen jullie misschien een glittermuts ?' vroeg ze met een glimlach.
'Daar valt mee te praten', dacht ik. Dus ik stemde toe en de man naast me ook. We kregen ieder een muts, hij een donkerblauwe en ik een roze, die we direct op ons hoofd zetten.
Het meisje begon iets uit te leggen over de taarten, maar voor ik tot aankoop over kon gaan werd ik wakker...
De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman
Klik op de tekening voor een grotere weergave.
6 opmerkingen:
Een gratis glittermuts mag wel bij een taart van 180 euro ...
@zelfstandig journalist - Zou het een reclametruc zijn geweest ?
Een verkooptruc bedoel ik...
Tsjonge van chocoladetaarten dromen en glittermutsen, het moet niet decadenter worden.
@martin - Komt mijn ware aard toch naar buiten...;o)
En ik hou niet eens van chocola !
Verdorrie zeker naar Saint-Tropez in plaats van een nieuw blog op de vaste tijd te publiceren.
Een reactie posten