Zo langzamerhand begin ik de leeftijd te bereiken waarop de meeste van mijn muzikale helden vertrokken zijn naar het grote orkest in de wolken. Van mijn favoriete blues- en jazzmuzikanten is vrijwel niemand meer in leven en de groep popmusici, die in de soundtrack van mijn jeugdjaren speelde, begint ook al flink uit te dunnen.
David Bowie is overleden, J.J.Cale ook, van The Beatles leven er nog maar twee – Ringo Starr vierde onlangs zijn 80ste verjaardag – de Rolling Stones zijn nog wel in meerderheid in leven, maar Rory Gallagher is al lang ten onder gegaan, net als Warren Zevon.
Zevon was een wat latere ontdekking, maar dat is dus geen garantie voor een lang en gezond leven. John Prine, een zanger en liedjesschrijver die ik nog maar een paar jaar terug leerde kennen en ging bewonderen, is ook al weer dood. Hij werd, vorig jaar, slachtoffer van het coronavirus.
Prine was geen geweldige zanger – met zijn knauwende Amerikaanse accent – en ook geen fantastische gitarist, maar hij schreef wel erg mooie liedjes. In veel van zijn teksten combineert hij ironie en humor, maar hij heeft ook een aantal aangrijpende nummers geschreven, vol tragiek en treurigheid. De mooiste zijn misschien die waarin humor, ironie en tragiek allemaal een rol spelen. Denk aan Randy Newman, maar dan minder theatraal.
Allmusic.com noemt hem een briljante liedjesschrijver, een meesterlijke verhalenverteller, wiens werk grappig was, uit het hart kwam en vol scherpe observaties zat over de levens van gewone mensen. Muzikaal maakte hij gebruik van een mix van folk-, rock en country. Eenvoudige liedjes leken het, wat dat betreft had hij wel wat weg van J.J.Cale.
Aanvankelijk leek het er niet op dat Prine professioneel muzikant zou worden. Hij leerde gitaarspelen toen hij 14 was, schrijft Wikipedia. Zijn diensttijd bracht hij door, op een Amerikaanse basis, in Duitsland en daarna werd hij postbode in Chicago. Als hobby schreef hij liedjes en af en toe trad hij op in folkclubs.
Zanger-acteur Kris Kristofferson zag Prine bij zo'n optreden, in 1971, en hij zorgde ervoor dat Prine zijn eerste lp op kon nemen. Op die plaat staan enkele van zijn bekendste liedjes, waaronder het prachtige, melancholieke 'Angel From Montgomery' , dat de liefhebbers zouden kunnen kennen in de uitvoering van BonnieRaitt . In een interview noemde zij het één van de belangrijkste nummers die ze ooit opnam.
Prine kreeg dus bijval van collega's en kenners en maakte in de loop van de jaren '70 een reeks albums. Enorme verkoopsuccessen waren dat niet en gaandeweg raakte hij teleurgesteld in de muziekindustrie. In 1981 besloot hij zijn eigen platenlabel te beginnen, Oh Boy Records, en al snel bleek dat hij voldoende fans had om het zakelijk bol te kunnen werken.
Na de eeuwwisseling nam zijn productie wat af, mede door gezondheidsproblemen. Er werd onder andere een tumor uit zijn hals verwijderd, waardoor zijn hoofd wat scheef kwam te staan en zijn zangstem nog rauwer werd. Hij bleef desondanks optreden en zo nu en dan kwamen er nieuwe albums uit.
Toen hij overleed verschenen er grote stukken in de Amerikaanse muziekbladen en was er alom lof en erkenning. Prine was nooit een wereldster, zijn muziek was niet geschikt voor grote stadions, maar zijn invloed als liedjesschrijver was groot en zijn liedjes werden door veel collega's gecoverd.
Je komt de muziek van John Prine op onverwachte momenten tegen. Het Belgische kookprogramma 'Dagelijkse Kost' gebruikt, bijvoorbeeld, zijn 'How Lucky' regelmatig als achtergrondmuziek. Ik heb niet één CD of lp van hem, maar zo gaat dat tegenwoordig: Alles is te horen en te zien op YouTube. Zo zijn, dankzij de moderne techniek, onze muzikale helden toch onsterfelijk.
Klik op de tekening voor een grotere weergave.
5 opmerkingen:
Ik herken me wel in je laatste zinnen. Ik koop ook al jaren geen cd's meer. YouTube biedt dan weliswaar niet alles, maar wel veel.
@zelfstandig journalist - Ik heb niet eens meer een CD-speler, als ik er een zou willen draaien moet ik het op mijn laptop doen, of een oude CD-walkman aansluiten op de inmiddels ook antieke stereo...
Af en toe eens een plaatje of D kopen geeft toch wel het gevoel dat er voor die muzikant nog wat aan me te verdienen valt. Er zijn er die dat ook doen, maar ik het midner gun. En ik koop ook al geen T-shirts en ga niet naar concerten. een een CD speler kost 2 tientjes bij de kringloop (een platenspeler is duurder, wan t weer hip.)
O ja en ik vind het ook leuk het in handen te houden. In deze virtuele tijden een redelijk ouderwetse wens.
@martin - Het prettig vinden om spullen in de hand te kunnen houden, daar ben ik van afgekicked. Ik probeer juist te ontspullen. Ik overweeg bijvoorbeeld om een deel van mijn boeken de deur uit te doen. Dus als je ter zijner tijd geïnteresseerd bent... ?
We hebben trouwens sinds kort weer een platenspeler in huis, maar ik heb wel al een groot deel van mijn lp's weggegeven. De Kringloop is momenteel buiten bereik, dus een CD-speler moet nog even wachten...
Een reactie posten