Een biljart en een oude vriend

Er was snooker op de TV, vlak voor ik in slaap viel. De Chinees Ding won voor het eerst in jaren weer een toernooi. Het is dus niet vreemd dat er een biljart voorkwam in mijn droom en eigenlijk ook niet dat onze overleden vriend John er een hoofdrol in speelde.

John was eigenlijk een schoolvriend van mijn oudere zus. Een paar jaar ouder dan ik, dus. Hij kwam met haar mee naar ons huis, hij woonde toen in een flat vlak naast de onze. Gaandeweg ontwikkelde hij zich tot een geliefde familievriend, aanwezig op alle verjaardagen en feesten. John was altijd goed gehumeurd, in voor een geintje en een enthousiaste deelnemer aan al onze plannen.

Hij nam me mee uit vissen en we hebben, samen met mijn broer en wat andere mensen een tijdje een biljartclub gehad. Mijn broer en ik zijn ook met hem op vakantie geweest, in de Ardennen. Wij op de fiets, hij met de auto, met al onze spullen erin. Dat was verdomd handig. John reed vooruit naar de volgende camping, deed boodschappen, zette de tentjes op en had het eten al klaar als wij aan kwamen rijden. Maar het was ook omdat John toen al gezondheidsproblemen had en geen grote afstanden meer kon fietsen.

Ik droomde dat ik met John mee ging naar zijn ouderlijk huis. Geen flat maar een vrijstaande woning, bovenop een heuvel. Achter de voordeur was een ruimte met een biljart. We hadden best een potje willen spelen, maar er waren andere jongens bezig. Achter de biljartkamer zag ik een andere ruimte, waar de moeder van John zat, met nog meer visite.

Zij overleed al ergens aan het eind van de vorige eeuw. Ik herinner me haar als een lieve vrouw, met krulletjes in haar donkerblonde haar, een bril en veel gevoel voor humor. De vader van John was een nogal stijve man, militair op de luchtbasis in Soesterberg en in onze ogen een vreselijk rechtse bal. John vond het leuk om hem met linkse uitspraken op de kast te jagen (John zei toen trouwens zelf dat hij later VVD wou gaan stemmen). Zijn zonnige humeur had hij van zijn moeder. Tragisch genoeg zou de vader hen beiden overleven.

In mijn droom maakte ik me nuttig door de kozijnen, van het huis van John en zijn ouders, te verven. Later was ik op weg naar huis, vanuit Amersfoort. Mijn vervoermiddel hield het midden tussen een ligfiets en een scootmobiel. Ik kwam weer voorbij de heuvel, waar het huis van John stond. Ik was wat moe, het was mooi weer, dus ik besloot om even in de berm uit te rusten.

Daar kwam John naar buiten. Dat was toevallig ! Hij moest naar het station, want hij ging naar een feest in een andere plaats. Ik reed een endje met hem mee. John had een fles whisky gekocht, als cadeau voor de jarige, of wie het feest ook gaf. In zijn tas had hij nog ander nuttige dingen. Een fles water, een aantal sandwiches en een paar doosjes medicijnen.

Ik vertelde dat ik ook medicijnen gebruikte, 1 keer per week. We kwamen Johan tegen, mijn mederedacteur van de Top 200.000. Ik veronderstelde dat Johan ook medicijnen nam, maar die ontkende dat. Ondertussen reden/liepen we de ene na de andere straat in en uit, sloegen links en rechts af. Ik had geen idee meer waar we waren, maar we bereikten uiteindelijk toch het station

Daar verdween John plotseling. Ik zag een klein luikje tussen de straatstenen en zei tegen Johan, dat John daar misschien in gevallen kon zijn. Direct daarna stond ik met John, op het perron, te wachten op de trein. Zo werd ik wakker. 

 

 

De Strip is gemaakt door de Stripmannen samen. Klik hier voor deel 1 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 - deel 18 - deel 19 en deel 20 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

De Stripmannen gaan door

Stel je voor dat je gekozen wordt voor een baan waarin je echt iets kunt betekenen voor de mensheid en je maatregelen zou kunnen nemen waar de hele wereld voordeel bij heeft. Zou je dan toch gaan voor je eigen kleine belangen, en die van je vrienden en de bedrijven die je gesteund hebben, om die baan te krijgen ? Zou je kiezen voor de korte termijn voordelen, van je eigen kleine groepje, ten koste van de hele mensheid ?

Sommige mensen zouden dat inderdaad doen. Sterker nog: ze doen het ! Maar het gekste is dat grote delen van de mensheid, in landen waar democratisch beslist wordt over wie de leiding krijgt, kiezen voor politici die voornamelijk het eigen belang zeggen te gaan dienen.

In plaats van beleid waar iedereen, de hele wereldbevolking, beter van zou worden, kiezen ze voor het afsluiten van grenzen, het terugdraaien van klimaatmaatregelen, het uitsluiten van bevolkingsgroepen, het wegsturen van vluchtelingen, het beperken van de vrijheden en rechten enzovoort. Maar ja, dat is democratie. Als de meerderheid domme dingen wil doen, dan doen we domme dingen.

Is democratie dan wel het beste systeem ? We zijn allemaal opgevoed met het idee dat alleen democratie een eerlijke en verstandige vorm van besturen is. Maar wat als de meerderheid van de kiezers achter de verkeerde leiders aanloopt ? De politici van het eigen belang en de korte termijn.

Jullie begrijpen dat ik een tikje vertwijfeld ben. Maar dat hindert niets, de Stripmannen gaan gewoon door met stripjes maken, ook al gaat de wereld ten onder. Aan ons zal het niet gelegen hebben, wij doen onze plicht en sluiten niemand uit.

De Geheimzinnige Hulpman en ik, wij kennen elkaar al zo'n 20 jaar. We werden aan elkaar voorgesteld door een gemeenschappelijke vriend, die wist dat we alle twee strips tekenden. Het bleek meteen te klikken en al snel stuurde ik niet alleen mijn eigen stripjes de digitale wereld in, maar ook die van de Hulpman.

Een van de allereerste tekeningen die hij me stuurde geeft meteen de verhoudingen weer: 

En ik moet zeggen dat de Hulpman inderdaad voor me klaar heeft gestaan. Hij leverde zijn tekeningen en vriendschap altijd zonder dralen en tekent sneller dan zijn schaduw. Nou ja, in ieder geval sneller dan ik. Dus ik was maar wat blij dat ik mijn wekelijkse verhaaltjes ook vergezeld kon laten gaan van zijn tekenwerk en niet alleen van mijn geploeter.

In 2010 kwamen we op het idee om niet langer ieder onze eigen stripjes te maken, maar een gezamenlijk verhaal te starten. We zouden zelf, als de Stripmannetjes, de hoofdrollen gaan spelen en om de beurt delen van het verhaal gaan tekenen en bedenken. We hadden zoiets al eens eerder geprobeerd, met een paar vrienden, maar die pogingen – eerst een geschreven verhaal, daarna een getekende strip – waren hopeloos vastgelopen.

Dat had met onze Stripmannetjes-saga ook gemakkelijk kunnen gebeuren. In het begin maakten we echt een, min of meer, samenhangend verhaal, waarbij we het vervolg soms midden in een aflevering aan de ander overlieten. Later gingen we wat meer onze eigen gang en introduceerden we bijfiguren en verhaallijnen, die soms alleen door de Hulpman gebruikt en gevolgd werden, soms alleen door mij.

We lieten elkaar daar helemaal vrij in en dat bleek goed te werken. Zo goed dat we inmiddels aan de 700ste Stripmannenstrip toe zijn. Het leek mij een leuk idee om daar weer een gezamenlijke strip van te maken, waarbij we voor elke aflevering ieder een paar plaatjes zouden maken.

Het eerste resultaat zien jullie bij dit verhaal. Wees niet bang, we gaan dit geen jaren volhouden. Na een bescheiden aantal afleveringen zullen we de normale dienstregeling weer hervatten. Maar voor de gelegenheid is het best leuk en schaadt het de mensheid niet.

Jan de Stripman

Ps. van de Hulpman:

Lieve lezers,

Zoals jullie weten, en zoals de Stripman mij ook verteld heeft, is het vandaag de dag levensgevaarlijk om je in het daglicht, en zeker om je buitenshuis te begeven.

Gelukkig mag ik al sinds jaren van de Stripman in een kelder onder zijn huis wonen, waar ik bij het schaarse licht van een peertje zit te tekenen. Om de tijd door te komen natuurlijk, maar ook om jullie te vermaken, jullie zitten immers in hetzelfde schuitje!

Het is maar goed dat de Stripman een beschermpak heeft, zodat hij af en toe, heel dapper, wat eten kan halen. Waar zouden we zonder hem zijn? Hij houdt ook in de gaten of de situatie verandert, fijn! Op zo iemand kun je vertrouwen!

Laten we met elkaar volhouden in deze moeilijke tijd. De Stripman doet wat hij kan; daarom blijft ook de Hulpman zijn aandeel leveren!

Wim de Geheimzinnige Hulpman

 

 

Deze Strip is gemaakt door de Stripmannen samen. 

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 - deel 18 - deel 19 en deel 20 van het vorige verhaal.

 

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Nog vier jaar ?

'Ik ben er niet gerust op. Komende week wordt de nieuwe president van de Verenigde Staten gekozen en het wordt een spannende toestand.'

Dat schreef ik acht jaar geleden toen Hillary Clinton het opnam tegen Donald Trump, in de Amerikaanse presidents-verkiezingen.

'Haar tegenstander, Donald Trump, heeft zoveel mensen geschoffeerd en zulke wilde uitspraken gedaan, het zou toch niet mogelijk moeten zijn dat hij...

Maar we leven in rare tijden. Tegen alle redelijke verwachtingen in stemden de Britten voor het verlaten van de Europese Unie en in ons eigen land staat ook een blonde wildeman hoog in de peilingen.'

Er is wel iets veranderd, in de tussenliggende jaren. De Britten hebben de laatste keer voor een linkse regering gekozen. Maar die blonde wildeman van ons heeft de vorige verkiezingen gewonnen en zijn partij zit nu in onze regering. 

Ik kon me toen niet voorstellen dat dat nog eens zou gebeuren. Of dat Trump president zou kunnen worden.

'Trump moet het hebben van de teleurgestelde, wraakzuchtige, blanke kiezer. Je zou denken dat die toch nooit de meerderheid van de bevolking kan vormen, maar zijn tegenstandster heeft grote problemen om de rest van het land achter zich te krijgen.

Ze hoort bij de gevestigde orde, de heersende kliek (...) en ze is een vrouw. Dat laatste zou natuurlijk niet uit mogen maken, maar ik vrees dat het in de VS voor sommigen toch echt een probleem is.

Zal de machtigste man ter wereld volgende week een vrouw zijn ? Of een onberekenbare, seksistische en racistische maniak ?'

Het is bijna één op één toepasbaar op de verkiezingen van komende week. Laten we hopen dat de geschiedenis zich niet herhaalt. Zou er deze week weer een meerderheid te vinden zijn die de waandenkbeelden van Trump wil volgen ? Of zal blijken dat er meer Amerikanen zijn met een realistischer beeld van de problemen waar we als mensheid mee te kampen hebben.

Het gaat er niet om dat immigranten tegen moeten worden gehouden. Wie waar mag wonen is echt van geen belang. We moeten er eerst voor zorgen dat er in de toekomst nog op de Aarde gewoond kan worden. Klimaatverandering, verlies van biodiversiteit, ontbossing, daar moet wat aan gedaan worden. Het kinderachtige geruzie, van bevolkingsgroepen onderling, moeten we eventjes opzij zetten. Eerst de wereld redden, daarna kan het onderlinge gekibbel weer doorgaan.

Kamala Harris is ook geen toonbeeld van progressief denken, maar ze heeft in ieder geval de wil om zich met de echte problemen bezig te houden. Als zij president wordt kan dat een voorbeeld voor de rest van de wereld zijn. Inclusief ons eigen landje met onze nieuwe leiders die zo diep in de ontkenning zitten dat ze niet eens een afvaardiging naar de recente biodiversiteitstopin Colombia  gezonden hebben. Het is om je rot te schamen.

Maar nog vier jaar Trump...!?

In 2016 keek ik ook nog even terug op het presidentschap van Barack Obama:

'Toen Obama aantrad werd hij ingehaald als de grote verlosser, maar uiteindelijk moet je toch concluderen dat het zo'n vaart niet gelopen heeft. Hij heeft minder kunnen veranderen dan velen hoopten en anderen vreesden. Dat zal niet aan hem gelegen hebben, maar vooral gekomen zijn door de politieke gespletenheid in de VS.

De afgelopen 8 jaar hadden ze een progressieve president en een conservatief parlement. Dat schiet niet op. En daar ligt misschien een sprankje hoop, voor het geval de nachtmerrie uitkomt en Trump gekozen wordt. Het zou kunnen dat veel van zijn onzalige ideeën dan tegengehouden worden door het congres en de senaat.'

Een sprankje hoop. Je moet je toch ergens aan vasthouden. Ook al is het een grasspriet, boven een afgrond. Vier jaar geleden schreef ik ook over de Amerikaanse verkiezingen. Toen liep het goed af. Dat kan dus ook. 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 - deel 18 en deel 19 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Geen tweedehands fiets

Laatst zag ik dat 'De Witte Pompen', één van de laatste oude dorpswinkels in mijn woonplaats, verbouwd wordt. De eigenaar is onlangs overleden en ik denk dat ze het vierkante pand, met z'n glazen winkelpui, gaan veranderen in een woonhuis.

De Witte Pompen was vernoemd naar de naamloze benzine die je er kon tanken, maar daarnaast was het vooral een fietsenwinkel en rijwielhersteller. De benzinepompen waren trouwens al tientallen jaren verdwenen, het ging er de laatste tijd alleen nog om fietsen. Voor mij was het daar altijd al om gegaan.

Bijna alle fietsen, die ik in mijn leven versleten heb, waren gekocht bij De Witte Pompen. En als er iets aan mankeerde dan liet ik ze daar herstellen door fietsenmaker Dirk. Hij runde de winkel samen met zijn vrouw, een lange, slanke blondine en zijn zuster, een stevig gebouwd, kordaat, model.

Dirk was een aparte kerel, die kortaf kon zijn, als hem iets niet zinde, maar ook vriendelijk en behulpzaam, als een klant bij hem in de smaak viel. Meestal zat ik aan de goede kant van de streep. Als schooljongen heb ik, bijvoorbeeld, de oude racefiets van mijn broer opgeknapt. Die had een aantal jaren ongebruikt in de schuur gestaan.

Ik maakte de fiets schoon en schilderde hem helemaal zwart, met gouden accenten. Ik was er zelfs in geslaagd om het trapstel uit elkaar te halen, te smeren en weer in elkaar te zetten. Alleen lukte het me niet om de derailleur, het versnellingsapparaat, werkend te krijgen. Dus nam ik de fiets mee naar Dirk, waar hij oorspronkelijk ook ooit gekocht was.

Hij keek goedkeurend naar mijn werk. Nam me mee naar de werkplaats, achter de winkel en hing de fiets daar in de takels. Hij bestudeerde de derailleur, sloeg er eens op met een hamer en wrikte eraan met een tang. Er brak een stukje af en daarna deed hij het weer !

Hij wilde niets hebben voor zijn herstelwerk. Sprak zijn waardering uit voor de manier waarop ik de fiets opgeschilderd had en gaf me een setje stickers mee, om erop te plakken. Waarop ik trots weer naar huis ging en nog jaren op de fiets gereden heb.

De andere kant van zijn karakter maakte ik later mee. Mijn vrouw en ik waren pas bij elkaar en we wilden voor haar een tweedehands fiets kopen. Ik nam haar, op een vrije zaterdag, mee naar de Witte Pompen. Dirk stond ons te woord, maar hij had geen gebruikte fietsen op voorraad, zei hij.

We bleven nog wat praten, ik weet niet meer waarover, maar en na een minuut of 5 werd het best een gezellig gesprek. Toen we weg wilden gaan zei Dirk dat hij misschien toch wel een fiets voor mijn vrouw had. Hij nam ons mee naar de werkplaats, waar een hele rij tweedehands fietsen stond. We keken verbaasd, maar hij legde uit dat hij soms geen zin had in gedoe.

'Dan komen mensen voor een fiets en gaan ze moeilijk doen, afdingen en zo. Daar heb ik dan geen trek in.'

Even later verlieten we de winkel met een keurige damesfiets, voor een heel schappelijke prijs.

De afgelopen 20 jaar kon ik, vanwege mijn gezondheid, niet meer fietsen. Dus was ik al jaren niet meer bij de Witte Pompen geweest. Nu is de winkel gesloten en wordt het pand dus verbouwd. 

Na de buurtsuper waar ik boodschappen deed voor mijn moeder; de kantoorboekhandel waar ik mijn tekenspullen haalde; platenzaak 'De Gouden Snaar' waar ik mijn stereo-installatie kocht en mijn LP's en de bakker, de groenteman en de kruidenier, is nu ook de oude fietsenmaker verdwenen.

Google heeft een plaatje van De Witte Pompen, toen de winkel al leeg stond. 

Op Instagram staat een advertentie voor het pand, van de makelaar. Met een foto. 

PS: Van mijn schoonzuster, Ineke, kreeg ik per email het bericht dat De Witte Pompen wordt verbouwd tot 4 appartementen. Het wordt best mooi, schrijft ze.

Oude vriend Oscar mailt dat hij ook herinneringen heeft aan fietsenmaker Dirk. Het ouderlijk huis van Oscar (en zijn broers Semmy en Eric) staat vlak achter de Witte Pompen. Hij schrijft:

'Mijn vader en hij kende elkaar hun hele leven (...)
Dirk bleef altijd wel vriendelijk tegen ons, als een boer met kiespijn. Het stak hem waarschijnlijk dat we geen fietsen bij hem kochten. (Niet alle fietsen.)
Ik herinner me wel mijn zwarte Peugeot toerfiets bij hem gekocht te hebben. Gekregen voor mijn mavo slagen. Daarmee met Semmy door de Ardennen gefietst en daarna deze fiets aan Eric moeten geven omdat mijn ouders geen geld hadden om ook voor hem een nieuwe fiets te kopen. (Vind ik nog steeds kut! :0)'

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 - deel 17 en deel 18 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

De simpele liedjes van Creedence Clearwater Revival

Ik mopper wel eens op de popmuziek van tegenwoordig, dat het allemaal zo suf en simpel is, maar ik moet toegeven, ook in de jaren '60 waren er hits die uitblonken door eenvoud.

Afgelopen week zond NPO2-extra – een digitale zender, die wij kunnen zien dankzij onze glasvezelverbinding – de film 'Creedence Clearwater Revival – Travelin' Band' uit. Een documentaire uit 2022, die omschreven wordt als:

'Een film die het concert van Creedence Clearwater Revival in de Royal Albert Hall te Londen vastlegt tijdens hun Europese tournee in 1970. Verteld door Jeff Bridges.'

Nou ben ik best een fan van Creedence Clearwater Revival en hun zanger-gitarist John Fogerty en ook van acteur-zanger Jeff Bridges trouwens, maar die leende alleen zijn stem aan de film. Hij vertelt als inleiding over het ontstaan van de band. De leden, naast John ook zijn broer Tom Fogerty, bassist Stu Cook en drummer Doug Clifford, kenden elkaar uit hun schooltijd.

Aan het eind van de jaren '50 maakten ze hun eerste opnamen als begeleiders van Tom. Ze noemden zich aanvankelijk The Blue Velvets, daar maakte hun platenmaatschappij 'The Golliwogs' van toen ze, in 1964, hun eerste contract tekenden. John had inmiddels de leadzang van broer Tom overgenomen.

In 1966, de Vietnam-oorlog was inmiddels gaande, werd John opgeroepen voor dienst. Ook drummer Doug kreeg een oproep, maar ze werden geen van beiden naar het front gezonden. Na hun diensttijd kregen ze van hun platenbaas het aanbod om een album op te nemen. Ze grepen de gelegenheid aan om een nieuwe bandnaam te bedenken. Ze hadden een hekel aan 'The Golliwogs', afgeleid van de naam van een karikatuur van een zwarte man, gebruikt in 19e eeuwse kinderboeken.

Hun nieuwe naam was een combinatie van de naam van een kennis, Credence, een reclame voor bier waarin de term 'clear water' voorkwam en de behoefte om een nieuwe start te maken, een 'revival'. Het duurde tot 1968 voor hun eerste single, een cover van het rock-a-billy liedje 'Suzy Q', een hitje werd. Daarna ging het snel.

Ze scoorden van 1969 tot '71, een reeks van 9 top-10 hits in de Amerikaanse hitparade en maakten 5 albums die de top-10 van de albumlijst haalden. Daarnaast toerden ze door de VS en Europa en speelden ze op het legendarische Woodstock festival. Opnamen daarvan kwamen niet in de film, of op het live-album, terecht omdat John vond dat het een middelmatig optreden was.

Op het toppunt van hun succes kwamen ze naar Londen, voor dat concert in de deftige Royal Albert Hall, waar het in de documentaire om draait. In de film zijn ook interviews uit die tijd opgenomen, waarin de bandleden praten over hun muziek en leven. Maar het grootste deel wordt ingenomen door het concert zelf.

Daarbij vallen een paar dingen op, voor wie wel eens een recent popconcert heeft gezien. Ten eerste is het podium vrij klein, de bandleden hebben net genoeg plaats voor hun instrumenten en versterkers. Er is geen lichtshow en er zijn geen grote schermen waar iets op geprojecteerd kan worden. Er zijn geen blazers, geen zangeressen, geen gastmuzikanten. Alleen 4 jongens die hun hits staan te spelen. Het zou een optreden in een buurthuis kunnen zijn, van een plaatselijk bandje.

Verder viel mij op wat een supersimpele liedjes er voorbij kwamen. 'Proud Mary',  een van hun grootste hits, heeft een leuke instrumentale 'hook' tussen de coupletten, maar ook lange stukken waarin maar 1 akkoord wordt gespeeld.

Dat geldt in nog sterkere mate voor een liedje als 'Born On The Bayou', waar zelfs geen leuk tussenstukje in zit en helemaal voor de uitsmijter van de avond, 'Keep On Chooglin''. Dat laatste nummer, waarbij het de band uiteindelijk lukt om het nogal tamme publiek aan het dansen te krijgen, bestaat helemaal uit slechts 1 akkoord.

Nou is het best een kunst, om van een nummer met maar 1 akkoord, toch iets interessants te maken maar John Fogerty en zijn vrienden konden dat. Ze kregen, na hun concert in Londen, een ovationeel applaus dat een kwartier aanhield, vertelt Jeff Bridges in de film. Misschien was er, na de complexe muziek die The Beatles uitbrachten (die waren in 1970 net uit elkaar gedaan), ook wel behoefte aan iets eenvoudigers en voorzag C.C.R. in een sluimerende vraag.

Hoe dan ook, de voorspoed zou niet lang meer duren. John Fogerty was de grote man achter het succes van de groep. Hij schreef de liedjes en zong ze de hitparade in. De andere leden waren daar aan de ene kant best blij mee, maar begonnen na verloop van tijd ook wat te morren. Broer Tom had geen zin in ruzie en vertrok, maar bassist Stu en drummer Doug eisten meer inbreng.

Uiteindelijk namen ze in 1972 een album op, 'Mardi Gras', waarop de overgebleven 3 bandleden ieder een deel van de liedjes zong en schreef. Het was geen doorslaand succes. Bovendien kwam John er achter dat de platenmaatschappij hem een contract had laten tekenen, waarmee hij de rechten van zijn liedjes uit handen had gegeven.

De band ging met ruzie uit elkaar. John begon een rechtszaak tegen de platenmaatschappij en het kwam allemaal nooit meer goed. Nou ja, John had nog best succes als solo-artiest en Stu en Cook traden nog lange tijd op als Creedence Clearwater Revisited. Broer Tom overleed tamelijk jong. De andere 3 leven nog en zijn nu bijna 80 jaar oud, de kans dat ze ooit nog samen muziek gaan maken is miniem.

De documentaire 'Creedence Clearwater Revival – Travelin' Band' is voor de digitale TV-kijkers nog terug te zien en dat zou ook online moeten kunnen, via de website van de NPO. Anders zijn er op YouTube clips te vinden van het live-optreden in Londen en ook van Woodstock.

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 - deel 16 en deel 17 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

De herfst, duiven en een gebarsten ruit

Het is jullie vast wel opgevallen, de herfst is begonnen. De bladeren aan de bomen beginnen al wat te verkleuren, het wordt kouder, het regent. Nou ja, regenen deed het het hele afgelopen jaar wel. Het valt mij op dat er minder vogels op ons balkon komen. Alleen de kauwtjes en de houtduiven komen nog trouw, elke dag, hun vogelpindakaas en zonnebloempitjes eten. En die duiven botsen zo nu en dan tegen het raam, maar daarover straks meer.

Sommige winkelketens begrijpen niet dat er, in de herfst, minder vogels op het vogelvoer afkomen, dan in de zomer. Zij hebben nu ineens weer vogelvoer in de schappen liggen, terwijl ze dat de hele zomer niet hadden. En dat terwijl er juist nu veel voedsel in de natuur te vinden is. Bomen hebben vruchten, denk aan de eiken en beuken, bessen zijn rijp, bijvoorbeeld lijsterbessen en bramen. Daarnaast zijn veel vogels aan de trek begonnen.

Er zijn gewoon minder vogels in het land dan in de zomer. We denken misschien dat de pimpelmezen en roodborsten, die we in onze tuinen en op balkons zien, het hele jaar door dezelfde vogels zijn. Maar de jonge vogels, die hier geboren zijn, trekken naar het zuiden en als de winter echt doorzet dan komen er vogels uit het noorden, om bij ons de pinda's en vogelzaadjes op te eten.

Als er ganzen overvliegen hoor je mensen wel eens zeggen dat dat de vogeltrek is, maar de ganzen blijven juist voor een groot deel in ons land. We zien ze hier elke ochtend overvliegen en 's avonds horen we ze weer terugkeren. Die vliegen van hun slaapplaatsen, waarschijnlijk de Vechtplassen, naar de plekken waar ze hun voedsel vinden, in de Eempolders. Ze trekken dus wel, maar erg ver is het niet.

Afgelopen week was er nog een ander teken van de herfst en vogelbewegingen. Er vloog een houtduif, met een enorme dreun, tegen het raam van de trappenhal. Dat gebeurt helaas wel vaker, maar deze keer was het wel erg hard aangekomen. Toen ik wat later de deur uitging zag ik dat er grote barsten in de ruit zaten.

Het is een flink glazen oppervlak, net iets minder dan 2 bij 2 meter, als dat naar beneden komt kan het knap gevaarlijk zijn. Ik had gelukkig net een rol hechtpleister gekocht – en aan den lijve ondervonden dat dat erg goed plakt – dus plakte ik stroken pleister over de barsten. Daarna waarschuwde ik de buurman, die contact onderhoud met de Vereniging Van Eigenaren over het onderhoud. Hij zou er werk van maken.

In december 2009 schreef ik, voor het Volskrantblog, een verhaal over de duiven die, vooral in het najaar, de gewoonte hebben om tegen de ramen te botsen. Ik maakte er ook een paar tekeningen bij. Ik kreeg er veel reacties op, dus plaatste ik het opnieuw op het Stripmannenblog, toen het VK-blog ermee stopte.

Ik citeer een stukje:

'Mijn theorie is dat het jonge vogels zijn. Je kunt die van de volwassen exemplaren onderscheiden door het ontbreken van de karakteristieke, witte, halsvlek. Maar zeker weet ik het niet, zo goed heb ik die brokkenpiloten nog niet kunnen observeren.

Vanuit de hoge bomen van het park, aan de overkant van de straat, komen ze aan gescheerd. En in plaats van over de flat te vliegen, denken ze door de spiegelende ruiten te kunnen. In de meeste gevallen overleven ze het gelukkig. Maar ik heb al eens een dode duif van het balkon geraapt.

Tegen mijn verschrikte kleinzoon, die toen nog een klein ventje was, vertelde ik dat het een jonkie was, die nog niet zo goed kon vliegen. 'O', zei hij, 'dan was hij nog aan het lessen...'

Ook deze keer lijkt de duif het overleefd te hebben, maar het raam dus niet. Hopelijk heeft de duif wel een lesje geleerd.

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 - deel 15 en deel 16 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

De geniale fruitvlieg

Jullie kennen ze vast wel, die piepkleine vliegjes, die verschijnen zodra er ergens een bananenschil of appelklokhuis ligt. Ik had er laatst een kleine discussie over met mijn broer. Ik vond ze geniaal, die fruitvliegjes. Zo'n klein beestje, met zo weinig hersencellen, is toch maar in staat om elk stukje fruit op te sporen. Ze komen zelfs bij ons in huis, terwijl we toch horrengaas voor alle ramen hebben.

Mijn broer was het daar niet mee eens. Hij vond het maar domme beestjes. Elke keer als hij met een glas wijn in zijn tuin zat, kwamen er een paar die dachten dat ze dat glas wel even leeg konden drinken. Maar na één slokje vielen ze al voorover in de wijn en moest hij ze uit z'n glas halen. Niet erg slim.

Afgelopen week stond er een artikel in de krant: 'Wetenschappers brengen volledig brein van de fruitvlieg in kaart...'. Misschien zouden we nu te weten komen of de fruitvlieg intelligent is en over bijzondere gaven beschikt, of juist dom en lijdend aan zelfoverschatting.

Er blijkt al direct dat ik de fruitvlieg nog onderschat had. Zo'n klein beestje, met zo'n minuscuul kopje, hoeveel hersencellen kunnen daar nu in zitten ? Twintig misschien, of dertig ? Het zijn er dus 140.000, met 50 miljoen verbindingen. Dat maakt de prestatie van die wetenschappers in ieder geval een stuk indrukwekkender.

Het fruitvliegenbrein, dat de grootte heeft van een zandkorrel, is in 7000 plakjes gesneden en onder de microscoop gefotografeerd. Daarna zijn die foto's geanalyseerd met behulp van kunstmatige intelligentie. Dat doe je niet even op de keukentafel.

Een mooi filmpje van het gefotografeerde vliegenbrein is te zien op YouTube 

De wetenschappers doen graag onderzoek naar het hoe en wat van de fruitvlieg, omdat het een makkelijk diertje is, in de omgang, ze eenvoudig te kweken zijn en omdat hun hersens en zenuwcellen lijken op die van de mens.

Ik citeer even een stukje: 'Zowel fruitvliegen als mensen maken gebruik van zogenoemde neuronale circuits (...) Dat zijn groepen zenuwcellen die met elkaar in verbinding staan. Men denkt dat verder onderzoek met het nieuwe breinmodel kan uitwijzen door welke hersencellen zo’n signaal precies reist. Ook bij onderzoek naar ziekten als ALS, waarbij spieren hun werking verliezen doordat zenuwcellen worden aangetast, verwacht men dat het model een bijdrage kan leveren.'

De volgende stap zou zijn, nog gedetailleerdere foto's, om een nog preciezer model van het vliegenbrein te maken. Daarna hoopt men de hersens van een muis in beeld te kunnen brengen en daarna misschien het mensenbrein. Dat is wel een flinke stap verder want dat bestaat uit '...86 miljard hersencellen. Ongeveer 600 duizend keer zoveel als bij de fruitvlieg'.

Helaas geeft het artikel geen antwoord op de vraag of de fruitvlieg nu geniaal is, of oliedom. Wie toch het verhaal wil lezen moet geabonneerd zijn op de Volkskrant.

De wetenschappers hebben wel een mooie website, die voor iedereen toegankelijk is en waar de resultaten van hun onderzoek te zien zijn.

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 - deel 13 - deel 14 en deel 15 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 en deel 6 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave.