De voorjaarsklassiekers

Het Formule 1 racen volg ik niet. Saai, saai en nog eens saai, tenzij er één uit de bocht vliegt. Maar om nou naar een wedstrijd te kijken voor de ongelukken, dat gaat me te ver. En dan heb ik het nog niet eens over alle vervuiling die erbij komt kijken. Nu het einde van de benzinemotor in zicht is lijkt me dat de Formule 1 eerdaags ook wel op zal houden. De huidige coureurs zullen moeten overstappen op elektrische auto's, als ze hun pensioen willen halen als racer.

Voetballen interesseert me steeds minder. Zijn het niet de spelers die zich misdragen, dan hangt het publiek wel de halve gare uit. En om nou naar een wedstrijd te kijken voor de vechtpartijen en rellen ? Nee, hoewel ik een uitzondering maak voor het Nederlandse vrouwenelftal. Daar gedragen de speelsters en het publiek zich een stuk minder mallotig en kun je nog gewoon genieten van leuke wedstrijden.

Maar dan het wielrennen. Terwijl het voetbal steeds irritanter wordt, wordt het wielrennen, de laatste jaren, steeds leuker. Het is al een tijd terug dat we nog eens een groot dopingschandaal hadden, dus misschien wordt het zelfs een schonere sport. Het is in ieder geval leuk om naar te kijken, met een nieuwe generatie renners die graag aanvallend koerst.

Vroeger kon een wielerwedstrijd nog wel eens voorspelbaar verlopen. In de eerste kilometers ontsnapte er een klein groepje, dat reed een groot deel van de wedstrijd voorop, tot het, een kilometer of 10 voor de finish, ingelopen werd en een grote favoriet de wedstrijd won. Niet zo heel spannend.

Maar dat gebeurt, de laatste jaren, steeds minder. De grote favorieten, die zich vroeger zo lang mogelijk in het peloton verschuilden, trekken tegenwoordig veel eerder ten strijde. En soms, zoals vorige week, bij de Ronde van Vlaanderen, ontstaat er helemaal geen vroege vluchtersgroep. Er werd zo hard gereden, direct vanaf het begin, dat er geen ontsnappen aan was.

Wat het ook aardig maakt is dat er niet één renner is die het hele veld overheerst. Er zijn voor elke wedstrijd meerdere grote kanshebbers en er zijn, daarnaast, goede renners die, met een beetje geluk, ook kunnen winnen.

Als ik kijk naar de uitslagen van dit voorjaar, dat in februari begon met de Vlaamse openingsklassieker 'Omloop het Nieuwsblad', dan zie ik allemaal verschillende winnaars: Van Baerle, Alaphilippe, Benoot, Menten, Pidcock, Thijssen, Pogacar, Roglic, Merlier, Van der Poel, Philipsen, Van Aert, Laporte. Er zijn er een paar die twee wedstrijden hebben gewonnen, maar er zit geen kannibaal bij die alles wint.

Dat is bij de vrouwen een beetje anders, daar is er ook niet één wielrenster die alles wint, maar er is wel een ploeg, SD-Worx, die erg veel wint. Van de 7 eerste wedstrijden van dit seizoen wonnen ze er 4.

Daarom was het wel leuk dat Parijs-Roubaix, bij de vrouwen, gisteren gewonnen werd door een renster van een ander team, de Canadese Alison Jackson, van EF-Education. Het was wel jammer dat er een paar valpartijen nodig waren, om de favorieten op achterstand te zetten en we kijken natuurlijk niet naar het wielrennen voor de ongelukken.

Maar, ja... Parijs-Roubaix... Daar sturen ze de renners over de slechtste wegen die ze vinden kunnen, met hobbelige kasseien. Lekke banden en valpartijen zijn bijna onvermijdelijk. Dat maakt het een soort van loterij. Niet de beste renners maken kans op de overwinning, maar vooral de renners die de minste pech onderweg hebben gehad.

Organisatoren hebben steeds meer de neiging om het peloton over ongebaande paden te sturen. Grindwegen, onverharde stroken, zeer steile bergpaadjes. Het levert vaak spectaculaire momenten op. Maar het wielrennen moet geen knotse kneuzen rally worden. Het materiaal wordt steeds beter, de renners zijn gezonder en beter getraind, ze dragen valhelmen, maar moeten daarom de wedstrijden gevaarlijker worden ? Het lijkt me niet.

Toch ga ik vandaag naar de mannenwedstrijd van Parijs naar Roubaix kijken. Hopelijk met niet veel valpartijen en een onverwachte, maar verdiende, winnaar.

(De Knotse Kneuzen Rally was een tekenfilmserie uit de jaren '60. De serie werd gemaakt door de studio van Hanna & Barbera, die bekender zijn geworden met de Flinstones. De oorspronkelijke titel was 'Wacky Races' en het verhaal was gebaseerd op de speelfilm 'The Great Race', uit 1965. Het waren afleveringen van 20 minuten vol malle incidenten en ongelukken.) 

 

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2  -  deel 3 - en deel 4 van dit verhaal.

  

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 en deel 8 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave.