Ik kreeg van mijn e-boekenleverancier een seintje dat een boek, dat ik op mijn verlanglijstje had gezet, in prijs was verlaagd. Verlanglijstjes maken is een mogelijkheid die webwinkels soms bieden. Je kunt dan artikelen, die je misschien in de toekomst wil kopen, vast bij elkaar zetten. Ik doe dat voor e-boeken als ik, bijvoorbeeld, een recensie in de krant heb gelezen die me wel aanspreekt.
Dat ze me waarschuwen, als er iets in prijs verlaagd is, had ik nog niet eerder meegemaakt, maar ik vond het wel aardig. E-boeken zijn toch al redelijk goedkoop, maar ik wil ook maar niet in het wilde weg blijven aankopen, dan lopen de uitgaven toch op. En in tijden dat alles toch al duurder wordt...
Het ging om een boek van Seishi Yokomizo, 'The Honjin Murders', zoals de titel al doet vermoeden, een thriller. De naam van de schrijver geeft aan dat het wel eens een exotisch verhaal zou kunnen zijn. Dat klopt, het speelt zich af in Japan, in de periode vlak na de 2e wereldoorlog.
Yokomizo leefde van 1902 tot '81 en was heel populair in Japan. Hij schreef tientallen boeken, vrijwel allemaal in het detective- of horrorgenre, maar er zijn er maar een paar in het Engels, of andere talen, vertaald. 'The Honjin Murders' is één van zijn bekendste, het verscheen aanvankelijk als vervolgverhaal in een tijdschrift en is later ook verfilmd.
Yokomizo was een bewonderaar van Britse en Amerikaanse detective-verhalen en noemt er ook een aantal in zijn boek. In het huis, waar zijn verhaal zich afspeelt, is een verzameling buitenlandse thrillers aanwezig en ook zijn hoofdpersoon, privédetective Kosuke Kindaichi, is een fan. Toch wijkt zijn boek af van wat ik als westerse lezer gewend ben.
'The Honjin Murders' loopt niet over van de spannende momenten. Het is een tamelijk klassiek verhaal, over een moord die gepleegd is in een kamer die van binnen afgesloten is. Hoe heeft de dader kunnen ontsnappen ? Wat was het motief ? Yokomizo heeft nogal wat uitleg nodig om te verklaren hoe het allemaal in elkaar zit.
Het draait uiteindelijk om familie-eer en reputatie. Zaken die vermoedelijk in Japan van groter belang zijn, of waren, dan hier. Het speelt in een familie waarvan de leden voor een deel zijn blijven hangen in oude tradities, terwijl anderen meer geneigd zijn om de moderne tijd te omarmen.
Wat het boek aantrekkelijk maakt is de Japanse sfeer. Een belangrijke rol in het verhaal is er, bijvoorbeeld, voor de Koto, een traditioneel snaarinstrument. Ik denk zelfs dat de ontknoping moeilijk te volgen is als je niet eerst even opzoekt hoe een Koto er uitziet. Het is een langwerpige plank, waarover snaren gespannen zijn. Een beetje te vergelijken met een citer. Men bespeelt het instrument met rechthoekige plectrums die aan de vingers vast worden geklemd.
De schrijver wisselt een paar keer van verteller, of eigenlijk beschrijft hij hoe hij zelf op dit verhaal is gekomen en laat dan, op een zeker moment, de dorpsdokter aan het woord, die getuige was van de afwikkeling van het mysterie. Wat ik grappig vond is dat hij zich aan het eind verontschuldigt tegenover de lezer, dat hij niet direct alles verteld heeft, omdat hij de spanning er een beetje in wilde houden. Iets waar de westerse lezer wel aan gewend is, maar de Japanse misschien niet ?
Al met al een interessant boek voor de thrillerlezer die eens iets heel anders wil, maar geen verhaal waarin je enorm meegezogen wordt, of erg gaat meeleven met de personages. Wel een leuke aanleiding om eens wat kotomuziek op te zoeken op YouTube. Bijvoorbeeld 'Haru No Umi' van de beroemde componist Michio Miyagi.
5 opmerkingen:
Die koto lijkt ook wel een beetje op een horizontale harp.
@zelfstandig journalist - Ja, het belangrijkste verschil is dat een harp een open 'frame' heeft en vaak ook een klankkast. De koto is echt een plank, zonder gaten...
@zelfstandig journalist - Ik moet mezelf corrigeren: De koto is een holle plank, met aan de onderkant een klankgat. In de beschrijvingen op Wikipedia wordt daar niets over gezegd, maar ik vond een filmpje op YouTube waarin ze laten zien hoe ze gemaakt worden. Je moet goed opletten, maar dan zie je dat de plank uitgehold wordt, een onderkant wordt erop gelijmd waarin een klankgat gemaakt wordt.
Zelf lees ik graag Japanse literatuur, maar veel schrijvers zijn inderdaad niet of nauwelijks vertaald. Ooit kreeg ik een bundel met vertaalde verhalen vanaf het begin van de op Westerse leest geschoeide Japanse literatuur. Dat was eind 19e eeuw, dus eigenljk nog niet zo lang geleden. Vandaaruit heeft zich een manier van schrijven ontwikkelt die herkenbaar is en toch ook anders. Je ziet die afwijking ook in de Japanse films terug en dus thrillers. (Hoewel deze visie mogelijk die van een Boomer is. Mijn zoon kent meer Japanse termen dan Franse. Is meer beïnvloed door de populaire Japanse dan door de Duitse cultuur.)
@martin - Ik heb ooit een boek gelezen van Kenzaburo Oë. Dat was niet slecht maar deed me ook niet enorm naar meer verlangen. Japanse strips heb ik ook wel eens geprobeerd maar die konden me niet boeien...
Een reactie posten