Mijn werk bestond vroeger, voor een groot deel, uit het leveren van kritiek. Je zou kunnen zeggen dat ik criticus was, maar we noemden het kwaliteits-controleur. Ik vertelde andere medewerkers hoe ze hun werk het best konden doen en controleerde daarna wat zij er van terecht brachten. Anderen beoordeelden mijn werk dan weer.
Je leert dan, omdat je het van beide kanten meemaakt, dat kritiek op een goede manier gebracht moet worden om effectief te zijn. Voor iemand, die jou afblaft en kleineert, ga je je best niet doen. Je moet daarom juist complimenten uitdelen, waar dat kan en bemoedigende woorden spreken. Je moet begrip tonen voor problemen die zich voordoen en dan overtuigend proberen uit te leggen hoe het nog beter kan.
Je kunt ook met strafmaatregelen dreigen, medewerkers schorsen of uiteindelijk zelfs ontslaan. Maar dat zijn laatste redmiddelen. Je bent immers in de omstandigheid dat beide partijen iets van elkaar willen. Het bedrijf wil werknemers die goed functioneren, de werknemer wil prettig werk waarmee hij of zij een inkomen kan verdienen.
Wat ik in die tijd heb geleerd is nuttig, maar niet in alle omstandigheden toepasbaar. Neem nou de Olympische winterspelen in Sotsji. Daar heb je om te beginnen al geen twee partijen die van elkaar afhankelijk zijn. Je hebt heel veel partijen en ze hebben lang niet allemaal dezelfde belangen en machtsmiddelen.
De sporters en het Olympische Comité willen graag wedstrijden die goed georganiseerd zijn, met ideale omstandigheden en goede faciliteiten. Het organiserende land wil dat vast ook, maar dat wil ook vooral goed voor de dag komen en respect en bewondering afdwingen. Sponsors willen dat er veel publiek naar de spelen kijkt, dat daarna hun producten gaat kopen. Het publiek, waaronder ik mezelf ook reken, wil mooie sport zien.
Daarnaast zou ik, als weldenkend mens, graag zien dat de Spelen op een verantwoorde manier georganiseerd worden, door een land waar mensenrechten worden gerespecteerd, waar vrijheid van meningsuiting is en waar rekening wordt gehouden met mens, dier en natuur. Daar is in Sotsji helaas veel op aan te merken.
Zou het helpen als ik dan maar niet naar die Spelen keek ? Ik denk het niet, daar zal de Russische regering niet wakker van liggen. Wat dat betreft zijn mijn mogelijkheden sowieso beperkt. Ik kan geen strafmaatregelen nemen of bewindslieden naar huis sturen.
Ik kan hier hooguit de hoop uitspreken dat het Olympisch Comité de volgende keer een netter land uitzoekt om de Spelen te laten organiseren. Ik kan organisaties steunen die wantoestanden aan de kaak stellen. Ik kan mijn bewondering uitspreken voor actievoerders. En ik kan verklaren dat goed beleid bij mij meer respect afdwingt dan mooie stadions en hotels.
Dus, voor het geval er en Russische overheidsfunctionaris is die dit blog leest: Ik kijk wel, maar onder protest !
De Strip: De strip van deze week is gemaakt door de Stripman zelf. Kijk hier voor deel 1 van dit verhaal.
Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 en deel 12 van het vorige verhaal.
Klik op de strip voor een grotere weergave.
Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men
6 opmerkingen:
Ik had het niet beter kunnen verwoorden, dus ik ben blij dat jij hebt gedaan. Ben het er volledig mee eens. Steeds je tv in de gaten houden en boos op een ander kanaal zetten als er een beeld van de OS verschijnt, is zinloos. Daarmee straf je jezelf en verbeter je de wereld voor geen nanocent...
Sta op en doe echt wat, of zeur niet, kijk en geniet, en weet dat er genoeg protest is van geëigende de personen die maken, dat we weer een stap verder komen. Wezenlijke veranderingen, in een richting die WIJ als de juiste zien, gaan heeeeel langzaam.
Dank voor de mooie en verzorgde bijdrage! Chiel
Stripman, dan kun je naar geen sportevenement meer kijken, want nergens is het zo als jij het graag wilt, zelfs in Nederland niet. daarom vind ik dat hakken op Rusland zo overdreven, alsof we weer in de Koude oorlog zijn.
Ik heb geen last van gewetensbezwaren: ik kijk niet en had toch niet gekeken :-).
Het begint wel een beetje een klucht te worden. Hoeveel kosten die spelen? 40 miljard roebels, euro's of dollars (het ziullen de laatste wel zijn)? Dat is geen spel meer. Daar zou je eigenlijk niet aan mee moeten doen. Ik kijk ook naar de Indiase rodelaar met veel plezier (vooral als hij oefent).
Maar het begin van dit blog maakt veel goed.
@martin - Het schijnt dat de helft van het geld is opgegaan aan steekpenningen. Dus eigenlijk kosten ze maar 20 miljard. Wat nog altijd krankzinnig is, natuurlijk...
Je lijkt wel een creatieve boekhouder. De kosten voor commissies trekken we er vanaf dan lijkt het goedkoper.
Toch zit ik gek genoeg al meer met het bloederige schoonvegen van Rio in mijn maag dan met Sochi ellende.
Een reactie posten