Nieuwslezers noemen hun journaal een sjornaal, in plaats van een zjoernaal. Het woord is afgeleid van het Franse 'jour', dat dag betekent. Het is het nieuws van de dag en heeft niets met sjorren te maken.
Ambitieus hoor ik op de radio uitgesproken worden als ambi-tjeus, in plaats van ambi-tsjeus. Steeds meer mensen weten niet meer wanneer ze 'die' of 'dat' moeten gebruiken. Op TV hoorde ik iemand 'een dossier... die niet vrijgegeven wordt' zeggen. Het is toch echt 'het dossier dat...'.
Een radiomaker heeft het over waarneer, als hij wanneer bedoelt... Ik kan nog wel doorgaan, maar ik begin natuurlijk een ouwe fanatiekeling te worden. Een scherpslijper die op elke slak zout legt en zich stoort aan dergelijk taalgebruik. Terwijl ik me nou net voorgenomen had om me niet meer zo druk maken over details.
Het gaat om het grote geheel, tenslotte. Ook als sommige woorden verkeerd worden uitgesproken, of op een verkeerde plaats staan, kan de boodschap nog best overkomen. Een nieuwslezer die een sjornaal voorleest, met verkeerde die en dat, kan nog best waardevolle informatie geven.
En laten we eerlijk zijn: ik heb verder niet veel te klagen. Ik ben weliswaar niet helemaal gezond, maar ik verkeer niet in levensgevaar. Ik lijdt geen pijn, ik heb geen honger, of financiële problemen, mijn huis wordt niet bedreigd door stijgend water of aardbevingen.
Maar het valt niet mee om niet fanatiek en perfectionistisch te zijn. Neem nou het schilder- en opknapwerk waar ik al ruim een half jaar mee bezig ben. Ik kan daar, door mijn niet helemaal perfecte gezondheid, maar een beperkte hoeveelheid energie in steken. Dus ik had me voorgenomen om geen spiegelgladde muren en superstrakke kozijnen na te streven.
Als de ergste scheuren en gaten maar gedicht zouden zijn en de deuren en ander houtwerk er, van een afstandje, egaal uitzagen, dan was dat al prima. Toch zat ik afgelopen week, met een klein mesje, verfresten van het raam tussen de woonkamer en de hal af te krabben.
Want in de 60 jaar dat ons huis bewoond wordt is er wel vaker geschilderd. Onder onze lichtgroene, okergele en crème kleuren zit ook nog donkerbruin, rood, blauw en wit en dat is niet altijd even zorgvuldig aangebracht.
Ik zag mezelf dus voor de keuze geplaatst: niet fanatiek, de nieuwe verf over de oude heen smeren en dus ook over die rand op het glas. Of dan toch maar die randjes afkrabben.
Ik stelde me voor dat, nog een paar verfbeurten verder, het hele raam dichtgeschilderd zou zijn, als ik de makkelijke optie zou kiezen. Voor mij was het al gauw een dag extra werk, maar nu ziet het er wel een stuk netter uit. Ambitjeus zouden sommige mensen zeggen. Maar stilletjes ben ik er toch wel tevreden over.
4 opmerkingen:
Ik wil niet muggenziften met een -n, maar ik merk nu al jaren dat je constant een dt-fout maakt in de eerste persoon enkelvoud. Ik is zonder t. Ik lijd en niet ik lijdt.
@zelfstandig journalist - Goed gezien ! Ik dacht trouwens dat Rotterdammers het niet zo nauw namen met die 't'...;o)
Ik begin de behendigheid van een vloeiend geschreven foutloos Nederlands na twee decennia in het buitenland te verliezen. Maar ik stoor me er telkens aan als ik me erzelf op betrap. Ik kan me je afkrabberij dan ook wel voorstellen. Zo'n vlekje dat blijft zitten wordt op den duur als het moedervlekje van Toon Hermans.
Dat randjes zijn er tenminste af en die raam is weer het raam geworden. Ik ben benieuwd.
Een reactie posten