Afgelopen week, bijvoorbeeld: De Nederlandse DJ Martin Garrix daagt zijn manager voor de rechter; er komt een hoger beroep in de plagiaatzaak tussen Pharrell Williams en de nabestaanden van Marvin Gaye en de online muziekdienst van rapper Jay Z heeft 25 miljoen verlies geleden.
Als je de muziekwereld een beetje volgt zijn het varianten op oude verhalen. Garrix, die eigenlijk Martijn Garritsen heet, sloot als 16-jarige een platencontract waar hij nu vanaf wil. Hij zegt toen niet begrepen te hebben dat platenmaatschappij en manager één front vormden en vindt het onredelijk dat hij de rechten over zijn eigen muziek kwijt is.
Je kunt bijna geen muzikantenbiografie lezen of je komt dit soort verhalen tegen. De Beatles en de Stones raakten de rechten over een deel van hun liedjes kwijt en richtten uiteindelijk eigen platenlabels op. Ray Davies van de Kinks schrijft in zijn boeken over de langdurige rechtszaken die hij voerde om weer controle over zijn eigen werk te krijgen.
Het is het oude liedje. En dat is nu net waar het in de plagiaatzaak tussen Williams en Gaye gaat. De één zou de melodieën van zijn hits 'Blurred Lines' en 'Happy' hebben gebaseerd op oude hits van de ander.
Als je de betreffende nummers met elkaar vergelijkt – er staan verschillende filmpjes van op YouTube – hoor je de overeenkomsten. Maar er zijn meerdere muzikanten die verklaren dat dat ook niet zo gek is. Bij het schrijven van een liedje baseren velen zich op oudere voorbeelden.
Dat gaat ook al jaren zo. In de biografie, die Peter Guralnick over platenbaas Sam Phillips schreef, kom je het meermaals tegen. Phillips bracht platen uit die een antwoord waren op, of een variant van, een grote hit en kwam daardoor in conflict met andere platenuitgevers.
Soms leidde dat tot een schikking, een deel van de opbrengst werd afgestaan, een enkele keer kwam het tot een rechtszaak. Niets nieuws onder de zon.
Wel nieuw lijkt de poging van Jay Z om meer grip te krijgen op de inkomsten uit muziek die via internet beluisterd wordt. Er zijn verschillende diensten die dit soort gestreamde muziek aanbieden. Spotify is vermoedelijk de bekendste. Als luisteraar moet je een abonnement nemen, als artiest krijg je iets uitbetaald als je liedje beluisterd wordt.
In het verleden zijn er ook wel muzikanten geweest die succesvol werden als manager, uitgever of medewerker/eigenaar van een platenmaatschappij. De poging van Jay Z lijkt voorlopig niet zo geslaagd, zijn muziekdienst Tidal leed vorig jaar 25 miljoen verlies. Maar heel veel medelijden hoeven we nog niet met hem te hebben, zijn privévermogen wordt geschat op ruim 540 miljoen dollar. Je kunt dus echt wel veel geld verdienen in de muziek...
De Strip: De strip van deze week is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 en deel 3 van dit verhaal.
Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 en deel 7 van het vorige verhaal.
Klik op de strip voor een grotere weergave.
Kijk voor voorafgaande episodes van de Stripmannen-saga naar het Strip Jaaroverzicht van 2015 en het Strip Jaaroverzicht van 2014 , of nog verder terug naar het Strip Jaaroverzicht van 2011 - het Strip-overzicht van 2012 en het Strip-jaaroverzicht van 2013
Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men
2 opmerkingen:
Zo na de kerst wordt de kijkers naar de Top-200 a gogo door Don Leo Blokhuis weer een trits opelkaar volgende loopjes voorgehouden die dan als jatwerk worden neergezet. Mijn zoon stopt een liedje gewoon in zijn telefoon en die bepaalt dan waar het op gebaseerd is, geen popprofessor voor nodig. (Overigens doet Tijl Beckand in De tiende van Tijl iets dergelijks maar vertrekt dan uit de klassieke muziek.) Het citeren of je laten inspireren gebeurt op heel veel gebieden en neit alleen in de muziek.
(Ik hoorde gisteren Lubach zeggen dat zijn d/t vervoegingen slecht gaan. Dat is bij mij ook zo. Ik zag in mijn eerdere reactie twee koeien staan en heb hem daarom vervangen.)
Een reactie posten