Het Amerikaanse muziektijdschrift Rolling Stone kwam deze week met een nieuwe lijst van 500 beste albums aller tijden. Voor mij, als redacteur van de Top 200.000 Facebookpagina, is dat natuurlijk een moment om even bij stil te staan. Een blik op de eerste 50 deed me weer beseffen waarom we indertijd met onze eigen Top begonnen zijn. Ook deze lijst is erg eenzijdig.
Rolling Stone publiceerde de eerste versie van z'n albumlijst in 2003, die werd in 2012 een keer aangepast, maar deze nieuwe lijst is weer vanaf nul gemaakt. Daarvoor werd de hulp ingeroepen van meer dan 300 artiesten, producers, critici en vertegenwoordigers van de muziekindustrie.
De kritiek op die eerste lijsten was dat het witte, oude mannen muziek was. Veel albumrock uit de jaren '70, te weinig aandacht voor vrouwen, zwarte muziek en de laatste muzikale ontwikkelingen. Daar hebben ze nu wat aan gedaan.
Ze zeggen dat 86 albums in de lijst van na het jaar 2000 zijn en volgens Wikipedia is zelfs meer dan de helft – 260 albums – van na 1980. Er staat best veel zwarte muziek in, dat is prima, maar weinig blues, jazz en ouderwetse soul. Wat ik wel veel zie is rappers en hiphoppers.
Een rapper zegt z'n tekst op, vaak over muziek die gesampled is. Dat wil zeggen bestaande nummers die geknipt en geplakt zijn tot iets 'nieuws'. Alle muzikanten zijn ooit begonnen met het naspelen van hun favoriete muziek, maar dit gaat een stap verder. Rappers bespelen geen instrument en ze zingen niet. Zijn het dan wel muzikanten ? Is rap wel muziek ?
Veel kenners vinden van wel, naar het schijnt, maar in de top van de albumlijst staan gelukkig wel echte muzikanten. De nummer 1 positie wordt ingenomen door Marvin Gaye met 'What's Going On'. Op 2 staat 'Pet Sounds' van de Beach Boys en nummer 3 is Joni Mitchell met 'Blue'.
Een vrouw in de top 3 ! Heel mooi, maar waar zijn Billie Holiday en Ella Fitzgerald ? Die waren vrouw en zwart.
Het is een albumlijst en dat verschilt natuurlijk van een lijst met de beste liedjes. Je zou daaruit kunnen verklaren waarom muziek van voor 1960 grotendeels ontbreekt. In de bovenste 50 zie ik alleen Miles Davis met zijn album 'Kind Of Blue', uit 1959.
Van belangrijke, invloedrijke muzikanten zijn genoeg verzamelalbums verkrijgbaar en ze nemen die wel op van Chuck Berry en Bob Marley. Niet dat ik daar iets tegen heb, maar er waarom dan niet van de sterren uit de jaren '30 en '40 ?
De langspeelplaat bestaat al sinds de jaren '30, maar werd aanvankelijk voornamelijk gebruikt voor het opnemen van radioprogramma's. In zijn huidige vorm werd de lp voor een groter publiek beschikbaar vanaf eind jaren '40. De allereerste platen werden gevuld met klassieke muziek, maar daarna waren het vooral jazzmuzikanten die de mogelijkheden van de langere speelduur voor het eerst benutten. Maar tot de lijst van beste albums volgens Rolling Stone zijn die nauwelijks doorgedrongen.
De deskundigen zijn wel een fan van de Beatles en David Bowie. Meer dan van de Rolling Stones en Led Zeppelin. Ik zie wel de Ramones in de top 50, maar is die parodie van een rockband werkelijk beter dan alles wat Pink Floyd heeft gemaakt ?
Ik zal de komende tijd nog wel rondstruinen in de lijst van Rolling Stone, op zoek naar mijn persoonlijke favorieten. Waar is Van Morrison ? Die kom ik voor het eerst tegen op plaats 60. Ver onder raptypes als Jay-Z, Nas, Dr. Dre en Kanye West. Terwijl de Kinks of Rory Gallagher in de eerste 100 niet te vinden zijn. Net zo min als enorm invloedrijke blueszangers als Muddy Waters, Howlin' Wolf en Robert Johnson.
Eén ding is dus wel duidelijk, dit is een heel beperkt lijstje, opgesteld door mensen die een paar grote blinde vlekken hebben. Er staat ook nauwelijks muziek in die niet Engelstalig is. Voor liefhebbers van redelijk moderne Amerikaanse popmuziek zal het ongetwijfeld genieten zijn. Voor ouwe knakkers als ik, met een wat bredere smaak, is het behelpen.
