Hierin vertelt hij hoe de band, na een eerste mislukte poging, uiteindelijk toch Amerika verovert en hoe hij zelf begint aan een solo-carrière. Het dramatische hoogtepunt van dit boek is een straatroof in New Orleans, waarbij de zanger neergeschoten wordt.
'X-Ray' was bijzonder door de vorm waarin het gegoten was. Davies is niet zelf de ik-persoon maar voert een jonge beambte ten tonele die, in een verre toekomst en in opdracht van een duistere semi-overheidsinstantie, een onderzoek naar de inmiddels bejaarde rockzanger doet.
Die constructie laat hij in 'Americana' achterwege. Dit keer vertelt hij meer recht-toe-recht-aan, met als enige kunstgreep dat hij de periode in New Orleans, tussen het verhaal van de band in de jaren '70 en '80 doorweeft. Dat voorkomt dat het een chronologische opsomming wordt, maar het neemt niet weg dat het boek minder verrassend is dan 'X-Ray'.
Davies staat stil bij de lp's en cd's die de Kinks uitbrachten, schrijft over tournees, onderhandelingen met platenmaatschappijen en persoonlijke sores. Hij lardeert zijn proza met citaten uit songteksten, die uiteraard vaak aansluiten bij gebeurtenissen uit zijn leven.
Als je al die liedjes opzoekt op YouTube en over de bijbehorende lp's leest moet je wel onder de indruk raken van de omvang en kwaliteit van zijn oeuvre. Van de eerste hits in de jaren '60, via de wat experimentelere concept-lp's en rock-opera's van de jaren '70, tot de stadionrockers van de jaren '80, Ray Davies blijft onderhoudende verhalen vertellen en commentaar leveren op mens en maatschappij.
Na het verschijnen van zijn eerste boek, in 1994, houdt hij aanvankelijk een aantal voorleessessies. Die blijken heel succesvol en als hij er zijn gitaar bij pakt om het verhaal met een paar liedjes te illustreren, ontstaat een show, 'Storyteller', waarmee hij steeds grotere zalen vult. Het project slaat in Amerika zelfs zo aan dat er een televisieserie komt, waarin andere muzikanten op dezelfde manier hun loopbaan doornemen.
Daarna neemt Davies nog een paar solo-cd's op, hij werkt aan musicals en hij maakt een film over jazzmuzikant Charles Mingus. Pas de laatste jaren lijkt de zanger, 71 jaar oud inmiddels, het iets rustiger aan te doen.
Misschien is dat ook een belangrijk verschil tussen 'X-Ray' en 'Americana'. In het eerste boek kon hij zichzelf nog fictief laten sterven, in het tweede overleeft hij die schietpartij en gaat, na een periode van revalidatie, het leven gewoon verder. Wel prettiger voor de hoofdpersoon, natuurlijk.
De Strip: De strip van deze week is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van dit verhaal.
Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 en deel 4 van het vorige verhaal.
Klik op de strip voor een grotere weergave.
Kijk voor voorafgaande episodes van de Stripmannen-saga naar het Strip Jaaroverzicht van 2015 en het Strip Jaaroverzicht van 2014 , of nog verder terug naar het Strip Jaaroverzicht van 2011 - het Strip-overzicht van 2012 en het Strip-jaaroverzicht van 2013
Bezoek ook onze internationale, Engelstalige, website: The Amazing Comics Men
4 opmerkingen:
Popartiesten kunnen altijd sterke verhalen oprakelen :-).
Je maakt ook wel wat mee, natuurlijk, als je een jaar of 30 rond de wereld toert...
Vond The Kinks altijd erg goed. Ze draaien amper nog wat van hun! Graag gelezen dit blog..
Heb de indruk dat het vertellen van de pophistorie steeds rijker wordt. Boeken, documentaires, concertopnamen, interviews met betrokkenen. Goed dat Ray Davies daar een eigen vorm aan heeft gegeven. De Kinks met hun vrolijk aanstekelijke muziek mogen niet vergeten worden.
Een reactie posten