Rebecca en haar tergend lijdzame slachtoffer

Meestal ben ik enthousiast als ik over een boek schrijf dat ik pas gelezen heb, maar deze keer moet ik bekennen dat ik het halverwege opgegeven heb. De ouderen onder ons zullen bij de naam Rebecca direct denken aan de roman van Daphne Du Maurier, uit 1938, of aan de verfilming van Alfred Hitchcock van 2 jaar later. Bij ons thuis stond het in de boekenkast, maar toen heb ik het niet gelezen.

Ik kwam de schrijfster tegen in een ander boek dat ik las, 'Murder Most Royal', van S.J.Bennett. Over die detective-auteur heb ik het al eerder gehad. Ze heeft een aantal, heel leuke, boeken uitgebracht waarin de Britse koningin Elizabeth misdaden oplost, geholpen door haar persoonlijke assistente.

De eerste boeken in die reeks verschenen toen Elizabeth, hoog bejaard, maar nog volop in leven was. De schrijfster stond voor een probleem toen het Britse koningspaar overleed. Ze kon moeilijk doorgaan met haar verhalen, alsof er niets gebeurd was. Haar, behoorlijk slimme, oplossing was om de volgende verhalen te laten spelen in de beginjaren van Elizabeths koningschap.

Naast een verdacht sterfgeval, in de buurt van een van de koninklijke verblijven, speelt er nog een ander probleem in het boek. Elizabeth is niet bijzonder populair en komt op de doorsnee Engelsman nogal stijf en kil over. Om daar verandering in te brengen vraagt de koningin raad aan Daphne Du Maurier die, via haar echtgenoot, een hoge militair, connecties heeft met het koninklijk huis.

Kort na het lezen van dat boek kwam ik 'Rebecca' tegen, één van de bekendste romans van Du Maurier. Als e-boek kon ik het voor 1 euro downloaden. Vol goede moed en positieve verwachtingen begon ik eraan.

Laat ik voorop stellen dat het goed geschreven is. Misschien ontwikkelt het verhaal zich een beetje traag, maar het is geen straf om te lezen. Het idee achter het boek is ook best goed. Rebecca is niet de naam van de hoofdpersoon, maar van de overleden eerste echtgenote van de man waarmee die naamloze hoofdpersoon trouwt.

Ze komen elkaar tegen aan de Franse Rivièra, waar zij verblijft als ingehuurde metgezel van een onuitstaanbare, rijke, Amerikaanse dame. Die Amerikaanse dringt zich op aan een Engelse Lord, Maxim de Winter, eigenaar van het beroemde landgoed Manderley, in Zuid-Engeland. Hij raakt geïnteresseerd in die jonge, onopvallende gezelschapsdame, neemt haar mee op autoritjes en vraagt haar uiteindelijk ten huwelijk.

De hoofdpersoon is blij te kunnen ontsnappen aan haar uitzichtloze leven, als arm maar keurig opgevoed meisje, overgeleverd aan de grillen van haar welgestelde werkgeefster. Maar ze is ook werkelijk verliefd op haar edelman en droomt van een idyllisch bestaan aan de Engelse kust.

Dat valt nogal tegen. Eenmaal aangekomen op Manderley blijkt dat iedereen daar nog in de ban is van de overleden eerste mevrouw De Winter. De hoofdpersoon, een nogal kleurloos type, heeft geen schijn van kans tegen de herinnering aan de flamboyante Rebecca. Ze maakt de ene blunder na de andere misstap. Het huispersoneel is weinig behulpzaam en wordt bovendien aangevoerd door een vreselijke huishoudster, mevrouw Danvers, die haar vijandigheid nauwelijks verbergt.

Halverwege het boek komt het tot een crisis, als de hoofdpersoon, opgestookt door Danvers, voor een gekostumeerd bal dezelfde jurk kiest als Rebecca eerder deed. De lezer ziet de ramp al lang van te voren aankomen en dat is maar één van de problemen die ik intussen met het boek gekregen had.

Het verhaal ontwikkelt zich tamelijk traag, zoals ik al zei. De problemen waarin de hoofdpersoon komt zijn niet erg verrassend, maar wat mij het meest stoorde was haar lijdzaamheid. Ik vond het hoe langer hoe moeilijker om met haar mee te voelen en begon me steeds meer aan haar te ergeren. Ze laat alles maar gebeuren, gooit nooit eens haar kont tegen de krib en is wel een heel gewillig slachtoffer.

Ik had haar toe willen roepen: Doe nou eens wat ! Laat ze toch verrekken met hun deftige landhuis ! Ga daar weg ! Maar dat doet ze niet. Uit de inleiding blijkt dat zij en Maxim uiteindelijk wel vertrekken, maar pas helemaal op het eind van het boek en om al het tussenliggende gedoe te lezen was me toch teveel gevraagd. Na het fiasco van het gemaskerde bal vond ik het wel genoeg. Ik gaf het op.

Het zal wel komen door de veranderde tijden. We zijn niet meer zo gewend om vrouwen te zien als willoze slachtoffers, die alle ellende maar over zich heen laten komen. De heldinnen, van moderne romans en films, hebben doorgaans wat meer haar op hun tanden.

Indertijd was Rebecca een heel succesvol boek, een bestseller, waarvan bijna 3 miljoen exemplaren zijn verkocht. De verfilming kreeg een Oscar, er is in 2020 nog een remake uitgebracht op Netflix en het verhaal is gebruikt voor een toneelstuk en een musical.

En Daphne Du Maurier heeft ongetwijfeld echt kennis gemaakt met koningin Elizabeth. Na de oorlog werd haar man medewerker aan het hof. Eerst in dienst van Elizabeth, die toen nog prinses was, later als assistent van haar echtgenoot prins Phillip. Hij en Daphne bewoonden een buitenhuis in Cornwall, 'Menabilly', dat model heeft gestaan voor het landgoed van Rebecca.

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf.

 

Klik hier voor deel 1 en deel 2 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 en deel 13 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Een dag zonder stroom

Vrijdag was er een grote stroomstoring op het vliegveld van Heathrow, bij Londen. De oorzaak was brand in een elektriciteitsstation en het gevolg een 'logistieke nachtmerrie', lees ik op de site van de NOS. 

Heathrow is de grootste luchthaven van Europa, waar dagelijks meer dan 200.000 reizigers gebruik van maken. Er zouden vrijdag meer dan 1300 vliegtuigen hebben moeten landen of vertrekken. Een deel van die vliegtuigen is uitgeweken naar andere vliegvelden, maar een groot aantal reizigers is, door het uitvallen van hun vlucht, gestrand in Londen.

Ook woningen en bedrijven in de buurt van Heathrow zijn getroffen door de storing. We voelen met ze mee, want het toeval wil dat wij, afgelopen week, ook een dag zonder stroom zaten. Bij ons kwam het gelukkig niet door een brand, maar door gepland onderhoud van de netbeheerder. Dat was al een paar weken van te voren aangekondigd, dus we hadden ons voor kunnen bereiden.

De elektrische installatie en de leidingen in onze flat zijn verouderd en moesten deels vervangen worden. Ik schreef al eerder over problemen in onze stoppenkast. Toen zaten we een paar dagen zonder stroom in de helft van ons huis. Daarna is er in onze meterkast het een en ander vernieuwd. We hebben ook al een poosje een slimme meter, maar andere bewoners zaten nog met oude meters en stoppenkasten, die van decennia geleden dateren.

Ik hoorde een paar maanden geleden, van een buurman, over de komende werkzaamheden. Hij had, namens de Vereniging Van Eigenaren, contact gehad met de netbeheerder en een datum doorgekregen. Een paar weken geleden, toen ik terugkwam van boodschappen doen, zag ik dat er beneden bij de voordeur een aankondiging hing. Ha, de werkzaamheden kwamen er aan. Ik keek nog eens goed: er stond een andere datum dan ik van de buurman gehoord had.

Nou, ja, maakte weinig uit. Ik vroeg het nog even na, maar de nieuwe datum klopte. Bij een ander ritje naar de supermarkt had ik de werklieden al bezig gezien, wat verderop in de straat. Ik zag dat ze de stoep open hadden gelegd. Dat betekende dat ik, op de dag dat wij aan de beurt waren, niet naar buiten zou kunnen met de scootmobiel.

We bestelden dus boodschappen om thuis te laten bezorgen. We zorgden ervoor dat onze telefoons opgeladen waren, voor het geval iemand ons zou willen bellen en ik kookte, 's ochtends heel vroeg, water om op te slaan in twee thermoskannen, voor als we koffie of thee wilden maken. Ik ging ook al heel vroeg onder de douche, zodat ik de stroomloze periode fris zou kunnen doorstaan.

Ik had mijn e-reader opgeladen en de accu van mijn laptop. Maar geen stroom betekent ook geen internet, geen TV en geen vaste telefoon. Dat gaat tegenwoordig allemaal via hetzelfde modem, dat afhankelijk is van het elektriciteitsnet. De koelkast zou gaan ontdooien, maar dat was niet zo erg, die mocht wel een keer van overtollig ijs ontdaan worden.

Voor op het toilet had ik wat kerstverlichting, op batterijen, in een glazen lantaarn gedaan en die, heel romantisch, opgehangen aan het kraantje van de wasbak. Onvoldoende om een boek bij te lezen, maar net genoeg om de toiletrolhouder niet op de tast te hoeven zoeken. Ik trok verder, overal in het huis, zoveel mogelijk stekkers uit stopcontacten. Ik had wel eens gehoord dat dat verstandig was, bij een langere stroomonderbreking.

De werklui belden keurig op de afgesproken tijd aan, vroegen of er nog televisies of computers aanstonden en of we nog koffie wilden zetten. Daarna ging de stroom eraf. Het duurde ruim 8 uur voor alles het weer deed.

In de tussentijd lazen we de krant, een e-boek, maakten kruiswoordpuzzels en luisterden naar muziek via de laptop, tot de accu er na een paar uur mee ophield. Op de WC deden we, automatisch, het licht aan en uit, bij binnenkomst en vertrek, ook al maakte dat geen enkel verschil. 

Het is verbazend hoe hinderlijk het toch nog is, dat je geen internet kunt gebruiken, geen berichtjes kunt versturen met je smartphone – behalve dan als SMS – en geen nieuws en sport kunt kijken op TV. (Voor de duidelijkheid: we hebben prepaid telefoons.)

Maar goed, we hebben het overleefd. Het was wel grappig dat we, 3 dagen later, een brief kregen van de netbeheerder. De werkzaamheden werden aangekondigd, alleen een paar dagen eerder dan ze in werkelijkheid hadden plaatsgevonden. De brief was dus niet alleen te laat bezorgd er stond ook een verkeerde dag in vermeld.

Verder gaven ze, als mosterd na de maaltijd, een paar handige tips: Zorg ervoor dat er iemand thuis is (dat waren we). Maak de meterkast leeg (dat hadden we gedaan). Haal de stekkers van gevoelige apparaten uit het stopcontact (check !). Verwarm water voor koffie of thee (jawel !).

Maar ook: Schakel uw vaste telefoon door naar uw mobiel (goed idee, niet aan gedacht). Schakel uw alarm uit en zorg dat de elektrische rolluiken open zijn (hebben we niet, dus geen probleem). Zet bij koud weer de verwarming wat hoger (niet van toepassing, we hebben geen thermostaat en de verwarming gaat niet via onze stoppenkast).

Alles bij elkaar hebben de werklieden keurig werk geleverd, maar de informatievoorziening had wel wat beter gemogen. Toch was de chaos, bij ons, een stuk kleiner dan op Heathrow.

 

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf.

 

Klik hier voor deel 1 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 en deel 13 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

De traditionele start van het vogelwebcamseizoen

Laat ik maar met de deur in huis vallen: ik hou niet zo van tradities. Voor veel mensen is het woord 'traditie' een excuus om stompzinnige dingen, waar andere mensen en vaak ook al het andere leven op de planeet, jaar na jaar, alleen maar last van hebben.

Bijvoorbeeld het massaal kopen van, met veel gif gekweekte, bloemen, of ongezond snoepgoed, prullaria met harten en andere onzin, waar uiteindelijk alleen de producenten van die spullen iets van opschieten. Of het in brand steken van grote stapels hout. Of het tot ontploffing brengen van vuurwerk, al dan niet vastgebonden aan een deurknop.

Misschien zou het een verfrissend idee zijn, een mogelijke nieuwe traditie, om elk jaar de meest schadelijke traditie af te schaffen ? Het toverwoord 'traditie' zou dan weer iets positiefs krijgen.

Maar genoeg gezeurd. Het is weer tijd voor de traditionele aankondiging van het vogelwebcamseizoen, zoals ik dat al sinds mensenheugenis doe, jaar na jaar en vol enthousiasme. De liefhebbers zullen nu wel roepen dat ik een paar weken te laat ben en daar hebben ze gelijk in. Maar ze zullen ook begrijpen dat ik tradities niet heel fanatiek in stand wil houden.

Er zijn trouwens mensen die zeggen dat die webcams de wilde dieren verstoren en daar zou wel iets van waar kunnen zijn. Het is in ieder geval geen goed idee om zelf een natuurgebied in te lopen en daar, ver van de gebaande paden, je eigen webcam op te gaan hangen. Dat zou zeker geen traditie moeten worden, maar het schijnt wel steeds vaker te gebeuren.

Of een broedende vogel hinder heeft van een camera, die op het nest gericht staat, betwijfel ik. Zeker nu ik vorig jaar, met eigen ogen en zonder camera, heb kunnen zien dat een paartje koolmezen rustig door ging met hun jongen voeren, terwijl op een halve meter afstand en drie dagen lang, huisraad over een balkon werd gegooid. (Dat was niet door een echtelijke ruzie, maar omdat het huis, waar het nestkastje aanhing, ontruimd moest worden en er veel meer spullen aanwezig waren dan de verhuizers hadden verwacht.)

Er is meer dan een, rustig aanwezige, camera nodig om vogels van hun nest te jagen. Dat wordt overigens al jaren bewezen door al die vogelwebcams. En wie vogelwebcams zegt, zegt 'Beleef de Lente', het grootse initiatief van Vogelbescherming. 

Daar worden dit jaar 12 webcams aangekondigd, gericht op nesten variërend van de kleine koolmees tot de reusachtige zeerarend. Voor 4 daarvan is het nog even afwachten, daar is het broedseizoen nog niet begonnen, maar voor een enkeling is het al in volle gang. De zeearend – dat is overigens de huismus onder de broedvogels, want het paar blijft bijna het hele jaar op of rond het nest – heeft al 3 eieren gelegd !

Het is ook een traditie dat ik elk jaar wat rond kijk of er, ergens anders op het internet, nog leuke vogelwebcams zijn. Bijvoorbeeld All About Birds van het Cornell University Lab, in New York. Die hebben het toch al niet gemakkelijk omdat de blonde Turnip zijn giftige pijlen ook richt op onderwijsinstelling en natuurbeschermers. Maar hun vogelcamwebsite is mooi en heeft een hele reeks actieve camera's en ook een stel dat nog in de planning zit.

Bij Looduskalender, in Estland, is het nog volop winter. Maar er zijn wel een paar webcams actief, vooral gericht op voederplaatsen. In het verleden hadden ze mooie beelden van broedende zeearenden, bosuilen en zwarte ooievaars. Het loont de moeite om daar over een paar maanden nog eens te gaan kijken.

Nog dichter bij huis zijn de Duitse Uhu-webcams, in het Eiffel gebergte. Vier webcams zijn daar gericht op broedende oehoes.

De Britten hebben hun Wildlife Trust, met een website vol camera's, gericht op allerlei locaties in het Verenigd Koninkrijk. Van papegaaiduikers, tot visarenden en kerkuilen, er is daar van alles te volgen.

Tot slot een Amerikaans YouTubekanaal dat ik vorig jaar ontdekte:

North Carolina Bird Feeder 24/7 Live Stream. Er is daar een camera gericht op een voederplaats waar de meest fantastisch gekleurde vogels komen. Vooral leuk voor de avonduren, als bij ons de vogels slapen, want het is daar 6 uur vroeger dan bij ons. 

 

De Strip is gemaakt door de Stripman zelf 

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 en deel 13 van het vorige verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

Een nieuwe tandenborstel, een nieuw boek en ja... het park

Eerst een beetje reclame voor een product waar ik zelf geen enkel belang bij heb. Of het moest het algemeen belang zijn, dat het goed is voor de Aarde en dus voor ons allemaal, mezelf inbegrepen. Daarnaast zou ik het jammer vinden, als dit product niet aan zou slaan en weer van de markt zou verdwijnen

Ik was dus op zoek naar een nieuwe tandenborstel en zag, bij een online drogist, de Jordan Green Clean Change en dacht: Waarom is dat niet eerder bedacht ? Een tandenborstel met verwisselbare kop ! Gebruikers van elektrische tandenborstels zullen daar niet van opkijken, maar dit is een ouderwetse, op handkracht.

De fabrikant schrijft zelf: '...waarom de hele tandenborstel vervangen als het eigenlijk alleen noodzakelijk is de borstelkop te vervangen? Daarom heeft Jordan de Jordan Green Clean Change Tandenborstel ontwikkeld met kliksysteem. U vervangt eenvoudig de borstelkop en klikt er een nieuwe op. Hiermee wordt wel 82% van het plasticgebruik teruggedrongen.'

Uitstekend idee ! En niet bijzonder duur. Dus ik bestelde, samen met wat andere spullen, een setje, bestaande uit 1 tandenborstelsteel en 4 koppen. Ze kwamen verpakt in een sympathiek kartonnen doosje. Zo onopvallend dat ik even dacht dat ze het vergeten hadden in te pakken. Geen plastic blister dus: Nog minder overbodig plastic !

En het werkt ook nog. De kop klikt stevig aan de steel en het borstelt prima. Het is bovendien een simpele tandenborstel, zonder malle kronkels en wilde kleuren. Precies zoals ik hem hebben wil.

Dan nu reclame waar ik wel belang bij heb:

Een nieuw Mejanderboek: De Vecht – met tekeningen van Gerard Kuit

De trouwe volgers zagen het al een tijdje aankomen: Het volgende Mejanderboek. Maar voor wie er nog nooit van gehoord had. Tekenaar Gerard Kuit en ik hebben meer dan 25 jaar verhalen en tekeningen gemaakt voor het verenigingsblad van Artishock, onze culturele dorpsvereniging.

Na lang twijfelen en veel aansporingen van onze naasten hebben we, in 2022, ons eerste boek uitgebracht, 'Verdwenen Vergezichten', met verhalen over Soestdijk, Baarn, Amersfoort, de Langbroeker Wetering, Wijk bij Duurstede en omstreken.

Deel 2 verscheen vorig jaar en ging over reizen naar Zeeland, de Veluwe en het Groene Hart. Beide boeken werden ten doop gehouden in ons eigen verenigingsgebouw. Zie daarvoor de verslagen op ons Mejanderblog.

Ik kan me voorstellen dat sommige lezers misschien moeite hebben om het allemaal bij te houden, maar wij hebben de smaak echt te pakken. Daarom kondigen we boek nummer 3, over en reis langs de Utrechtse rivier de Vecht, van de bron tot de monding, nu maar vast aan.

Persoonlijk vind ik het het leukste boek dat we tot nu toe gemaakt hebben. Het is een verhaal met een duidelijk begin en eind, met historische details van het Romeinse rijk tot nu, dat laat zien dat er op sommige plaatsen heel weinig veranderd is. Op andere plekken juist behoorlijk veel en vooral de opkomst van het toerisme is opvallend. Veel kastelen, landhuizen en forten hebben de laatste jaren een winkeltje, restaurantje, of bed & breakfast geopend. De Vecht is daardoor, van een tamelijk exclusieve plek voor de rijkste Nederlanders, een toeristische bestemming voor iedereen geworden.

Dankzij de opkomst van de digitale camera staan er meer foto's in dit boek, dan in de vorige delen. Vooral Gerard blijkt fotogeniek te zijn. En hij zorgde weer voor schitterende tekeningen. Dus voor wie niet van lezen houdt is dit ook een fijn plaatjesboek.

Het boek is vanaf vandaag te koop via de website boekenbestellen.nl, in twee versies. Een voordelige, met slappe kaft en een iets deftigere, met een hardcover. Als er nog een officiële presentatie komt zullen we dat direct melden. 

 

Dan nog het park...

Ik zal er niet te lang over zeuren, om de stemming niet te bederven en omdat het een gelopen race is. Het kappen van de bomen in het park is afgelopen week begonnen. Ik schreef daar eerder, zie hier, uitgebreid over. Of onze protesten iets uitgemaakt hebben is onduidelijk. Er is een hoorzitting gehouden, maar de gemeente heeft, ondanks beloftes en herhaaldelijke verzoeken, de uitkomst niet aan ons bekend gemaakt.

Uit de krant begrijpen we dat de werkzaamheden van afgelopen week nog maar het begin waren. Er is een 30-tal bomen omgezaagd en afgevoerd. In het najaar volgt een 2e ronde. Het is jammer, want overbodig en schadelijk, maar ik vrees dat we er niets meer aan kunnen doen.

Koop dus die tandenborstel en bestel ons boek, maar ga maar ergens anders van de natuur genieten. En als je daar allemaal geen zin in hebt: Er is vandaag heel veel sport op de TV. Van atletiek en wielrennen, tot snooker en van 's ochtends vroeg, tot een eind in de avond. Een prima afleiding van het getob over dagelijkse beslommeringen en wereldproblemen.

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 - deel 11 - deel 12 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van het vorige (gezamenlijke) verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave. 

 

 

Dat mensen ruzie hebben is niet het probleem

Ja, beste lezer, ik had een verhaaltje geschreven over rechtse politici en de actuele toestand in de wereld. Het gedoe rondom Oekraïne en de fratsen van de Amerikaanse president. Maar ik ben van gedachten veranderd. Wat maakt het uit wat ik ervan vind, of dat ik me solidair verklaar ? Daar schieten de Oekraïners niets mee op. Het zou vooral ijdelheid van mij zijn: Kijk mij eens, ik sta aan de goede kant.

Maar hoe dit conflict ook afloopt, daarna moeten we weer verder. Ik hoop natuurlijk dat het goed afloopt en dat er ook een einde komt aan de conflicten in het Midden-Oosten en op alle andere plaatsen op de wereld, waar mensen oorlog met elkaar voeren. Maar ik vrees dat het niet af zal lopen, maar door zal gaan. Er komt een bestand hier en misschien wel vrede daar, maar ondertussen breekt er wel weer ergens anders een nieuw conflict uit, of wordt een oude onenigheid nieuw leven in geblazen.

Dat is een somber idee, want waar mensen oorlog voeren vallen onschuldige slachtoffers. Er zullen mensen hun land moeten ontvluchten, jonge mensen zullen naar het front gestuurd worden en uiteindelijk kun je je afvragen wat we er allemaal mee opschieten. Want wat maakt het uit wie waar een poosje de baas mag spelen ? Als ondertussen het klimaat opwarmt, dieren en planten uitsterven en je je af moet vragen of er, over een paar eeuwen, nog wel een leefbare wereld over is om de baas over te zijn.

Dat wij mensen ruzie maken is vervelend en naar en we zouden daar eens mee op moeten houden, maar het is niet het grootste probleem waar we voor staan. 'We hebben de Aarde niet geërfd van onze ouders, maar we hebben haar te leen van onze kinderen.' Ik weet niet wie die uitspraak bedacht heeft, maar het is een goede gedachte.

De conflicten, de geloven, de idealen van onze voorouders zijn een erfenis waar we mee worstelen, maar het is belangrijker om te denken aan wat we achterlaten. Presidenten kunnen hun macht vergroten, oorlogen beginnen, stukken land inpikken, steden bombarderen, maar ze hebben niet het eeuwige leven.

Het is misschien leuk om een oorlog te winnen – ik zou niet direct een voorbeeld kunnen noemen van een succesvolle oorlog, maar het is voor veel mensen desondanks een aantrekkelijk idee – toch is wat daarna gebeurt belangrijker. Is er daarna nog een leefbare wereld over ?

Het is een vraag waar een groot deel van de mensheid liever voor wegloopt. Defensiebudgetten worden verhoogd en klimaatmaatregelen zoveel mogelijk uitgesteld. Het onderlinge geruzie lijkt belangrijker dan het redden van de planeet. En dat is jammer.

Gelukkig was er, deze week, ook goed nieuws, dat een beetje ondergesneeuwd dreigt te raken. Ook mijn aandacht was even afgeleid, zoals ik aan het begin van dit verhaaltje al schreef. Maar op de biodiversiteitstop van de Verenigde Naties in Rome hebben bijna 200 landen een akkoord gesloten over het beschermen van de natuur. En dat was broodnodig.

Ik citeer even de website van de NOS:

'In 2022 kwamen de bijna 200 VN-landen onder meer overeen om gezamenlijk 200 miljard dollar per jaar uit te trekken om de achteruitgang van de biodiversiteit tegen te gaan. Ook moet in 2030 30 procent van het land- en zeeoppervlak worden beschermd. (…)

Er komt een vijfjarig plan om de miljarden vrij te maken en het geld te verdelen. Ook komt er een controlesysteem om te garanderen dat de landen zich aan de afspraken houden.'

Zelfs Greenpeace was gematigd positief over dit akkoord. Als dit lukt toont het aan dat we verder komen met samenwerken, dan met ruziemaken. Het zijn beide dingen waar mensen goed in zijn, maar het samenwerken is toch het belangrijkste.

'Wij hebben de Aarde niet als een kostbare erfenis in beheer, maar wij hebben haar van onze kinderen te leen.' Citatennet schrijft dat dat een uitspraak was van Prins Claus. Elders zie ik dat het citaat, in iets andere vorm, wordt toegeschreven aan de Franse schrijver Antoine de Saint-Exupéry. Ook lees ik dat het een 'oud Indiaans gezegde' zou zijn. Het is in ieder geval een populaire slogan die door allerlei instellingen en politici wordt aangehaald.

Mooi ! Maar we moeten er dan wel naar gaan leven en handelen en ons niet teveel laten afleiden door onderling geruzie.

 

De Strip is gemaakt door de Geheimzinnige Hulpman. Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 - deel 5 - deel 6 - deel 7 - deel 8 - deel 9 - deel 10 en deel 11 van dit verhaal.

 

Klik hier voor deel 1 - deel 2 - deel 3 - deel 4 en deel 5 van het vorige (gezamenlijke) verhaal.

 

Klik op de tekening voor een grotere weergave.